“CEPA”, “IIFA” සහ ඉන්දියානුකරණය

පහුණු සතිඅන්තයේදී ඉන්දියාවේ ජාත්‍යන්තර සිනමා සම්මාන උළෙලක් වන IIFA සම්මාන උළෙල ඇතුළු ඊට ඈඳුනු උත්සව කිහිපයක් මෙරටදී පැවැත්වුණි. ඉන්දියාවේ ප්‍රකට නළු නිළියන් කිහිප පලක් මෙන්ම ඉන්දීය සංචාරකයන් විශාල සංඛ්‍යාවක්ද මෙරටට පැමිණියහ. කටුනායක ගුවන්තොට, කොළඹට යා කරමින් සුඛෝපභෝගී දුම්රිය සේවයක් මේ නිමිත්තෙන් ආරම්භ කළ අතර අගනුවරද ශුද්ධ පවිත්‍ර කර වැඩිදියුණු කළ වග ආණ්ඩුවේ ලොකු ලොක්කන් කියති. ගෝලීයකරණයට ලක්වන ලෝකයේ මෙවැනි ජාත්‍යන්තර උළෙලවල් මෙරටදී පැවැත්වීම සැබැවින්ම හොඳය. IIFA උළෙලට සමගාමීව ඇතිවූ දෙස් විදෙස් අර්බුද බොහොමයක් අපට මාධ්‍යයෙන් අසන්නට ලැබුණත් මේ හරහා රටට යම් ධනාත්මක අවධානයක් ජාත්‍යන්තරයෙන් යොමු වූ බවට අප විශ්වාස කරමු. නමුත් සමාජයට පෙනෙන පැතිකඩ මෙය වුවත් සම්පූර්ණ රූපය ආණ්ඩුව හුවා දක්වන රූපයමද??

ජී.ඇල්.පීරිස් ඇමතිතුමා CEPA ගැන අදහස් දක්වමින්

ඒ පැත්තෙන් හින්දි සිනමාවට උමතුව සිටින ශ්‍රී ලාංකික ජනතාවට ජනප්‍රිය නළු නිළියන් පෙන්වන අතරේ මේ පැත්තෙන් CEPA (අවබෝධාත්මක ආර්ථික සහයෝගීතා ගිවිසුම) ගිවිසුම හරහා රජය ජනතාවගේ ඇස්වලට වැලි ගසන බව බොහෝ දේශීය ව්‍යවසායකයන්ගේ අදහසයි. සමහරෙක් කියනුයේ ලංකාවට IIFA ගෙන්න ගත්තේ CEPA ගිවිසුම අත්සන් කරන පොරොන්දුවෙන් බවයි. එහි ඇත්ත නැත්ත අපි නොදනිමු. එහෙත් මේ දක්වා හෙළි වී නොමැති ගිවිසුම ලාංකික ව්‍යාපාර ක්ෂේත්‍රයට අවාසිදායකය යන්න පොදු පිළිගැනීමයි. ආණ්ඩු හිතෛෂී “දේශප්‍රේමී” ලේබල් තමා විසින්ම අලවා ගත්තවුන් කියන්නේ “මහින්ද මහත්තයා සීපා වලට අකමැති බවයි“. ඒත් ඊයේ ඉන්දීය පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ශෂී තරූර් මහතා කීවේ ජනාධිපතිතුමා සීපා ගිවිසුමට කැමැති බවත් ඊට ලක්වැසියන් කැමැති වනු ඇති බවත් ජනාධිපතිතුමා විශ්වාස කරන බවයි. එතකොට කාටද ජනාධිපතිතුමා බොරු කරන්නේ?? ආන්න ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙන්නට පුළුවන් එතුමාටම පමණි.

මෑතදී ප්‍රකාශයට පත් කළ බදු සහනයන්ගෙන්ද ඉන්දියාවේ මරුටි වැනි සමාගම්වලට ඉලක්කගත සහන ලැබුණු බව ප්‍රත්‍යක්ෂය. මේ අතර CEPA හරහා සිදුවන්නෙ දෙරට අතර සේවා අංශයේ ආයෝජනයේ ඇති බාධාවන් ඉවත් කිරීමත් දෙරට අතර ආගමන විගමන තහංචි ලිහිල් කිරීමත්ය. වඩාත් පැහැදිලිව කියතොත් අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය, වෙළෙඳ, ප්‍රවාහන ආදී සේවා ක්ෂේත්‍රයන්ට අවුත් ආයෝජනය කරන්නට ඉන්දියානුවන්ට හැකි වනු ඇත. අපටද එසේ ඉන්දියාවට යා හැකි බව ඔවුන්ගේ තර්කයයි, නමුත් ප්‍රාග්ධනය දුලභ ලාංකිකයන්ට ප්‍රායෝගිකව ඉන්දියාවේ ආයෝජනය කර සේවා සපයන්නෙක් වෙන්නට පුළුවන්ද?? මල්ටිකෙම් ආයතනයේ ප්‍රධානියකු පසුගියදා ලංකාදීපයට ලියූ ලියමනක සඳහන් වූයේ අද ක්‍රියාත්මක ඉන්දු-ලංකා වෙළෙඳ ගිවිසුම පරිදි ලාංකේය නිෂ්පාදන පවා ඉන්දියාවට අපනයනය කිරීම ප්‍රායෝගිකව දුෂ්කර බවත් ඊට ඉන්දියානුවන් අකුල් හෙලන බවත්ය. CEPA ගිවිසුම හරහා ඉන්දියාවෙන් දොස්තරවරුන්ට මෙරටට අවුත් බෙහෙත් කරන්නට, ගුරුවරුන්ට මෙහෙ අවුත් උගන්වන්නට, බාබර්වරුන්ට සැලුන් දමන්නට මෙන්ම ටේලර්වරුන්ටද ඇඳුම් සාප්පු දාන්නට ඉඩ හිමිවනු ඇතැයි යන්න බොහො විශ්ලේශකයන්ගේ මතයද වෙයි. ලාභ මිලට සේවා සැපයීම හරහා ඔවුන්ගෙන් පාරිභෝගිකයාට ලාභයක් සැලසුණද දේශීය ව්‍යාපාරිකයාට ඔවුන් හා තරඟ කිරීම අපහසු වී මහමග උරුම වනු ඇත. යුරෝපයේද මෙවැනිම ගිවිසුම් හරහා සිදු වූයේ එවැන්නකි. ජර්මනිය, ප්‍රංශය වැනි රටවල විරැකියාව වැඩි වීමට මූලික හේතුවක් වූයේ නැගෙනහිර සහ දක්ෂිණ යුරෝපයෙන් අඩු වේතනයන් සඳහා සේවකයන් පැමිණීමය. ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේද නීතිවිරෝධී සංක්‍රමණිකයන්ගෙන් විරැකියාවෙන් පෙළෙන්නන් ගණන ඉහළ යෑමට විශාල බලපෑමක් සිදු වී තිබේ. එසේ නම් මේ වෑයම ලංකාව තුලට ඉන්දියානුවන් ගෙන්වා ගෙන අපේ සේවකයන්, ව්‍යාපාරිකයන් මහමගට ඇද දැමීමටද?? 70, 80 දශකවල ලංකාවේ දියුණුව නුරුස්සමින් බෙදුම්වාදයට පණදුන් පාර්ශවයන්ගෙන් එවැනි ආර්ථික උගුලක් බලාපොරොත්තු වෙන්නට නොහැකිද??

මෙම බ්ලොග් ලිපිය කියැවූ යමෙකුට අපි ජාත්‍යන්තර වෙළඳාමට විරුද්ධ යැයි සිතෙන්නට පුළුවන. එවැන්නක් නැත. ඕනෑම රටකට ජාත්‍යන්තර වෙළඳාම අතිශය වැදගත්ය නමුත් එය දෙපාර්ශවයටම වාසි සහගත අයුරින් සිදුවිය යුතුය. එය එසේ නොවන්නේ නම් එවන් ගිවිසුම්වලින් ඵලක් නැත. ඉන්දියානුවන් කියනා හැටියට CEPA ගිවිසුම සකස් කර අවසන්ය, නමුත් තවමත් අරලිය ගහ මැදුරේ සේප්පුවට ඒ ලියැවිලි සිරවී ඇති හැඩය. ජනතාවට ගිවිසුමේ හොඳ නරක දැක සාකච්ඡා කරන්නට CEPA ගිවිසුමේ අන්තර්ගතය ජනතාවට ඉක්මනින්ම හෙළි කරන්නේ නම් මැනවි.

කෙසේ නමුදු මේ සියල්ල මධ්‍යයේ හාස්‍යයට කරුණ නම් දේශප්‍රේමීන් යැයි පෙනී සිටින, අධිරාජ්‍යවිරෝධීන් යැයි කියාගන්නා ජාතික හෙළ උරුමය, ජාතික නිදහස් පෙරමුණ වැනි පක්ෂ මේ සියල්ලටම “හුරේ” දමමින් මුනිවත රැකීමයි. වෙනදා තමන්ට වෙන සුළු දේටත් “අධිරාජ්‍යාවදී කුමන්ත්‍රණ” කියා රට දෙවනත් කරන කටවල් අද CEPA හමුවේ, ඉන්දියාවෙන් හා චීනයෙන් යැපීමේ ප්‍රතිපත්තිය හමුවේ නිහඬ වී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ සැබෑ ස්වරූපය රටටම පසක් කර දෙමිනි. මේ යන පාරේ ගියෝතින් ආසියාවේ ආර්ථික අධිරාජ්‍යයන් ගොඩ නගන්නට වෙර දරණ චීනය සහ ඉන්දියාව උවමනාවට වඩා අප රටට අත පොවනු ඇත. විදේශයන්ගෙන් රට සංවර්ධනයට සහය ලබා ගනීමේ වරදක් නැතත් හැම දෙයකටම රටවල් දෙකක් මත යැපීම රටටත් ජනතාවටත් හිතකර නොවන්නේය.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 පොසොන් –

දැන්වත් රට හදන්නනම්…!!!

Click here to get Sinhala Unicode

එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු ලංකාවේ විශාලතම තනි දේශපාලන පක්ෂයයි. නමුත් බොහෝ සන්ධාන පාක්ෂිකයින්ට මේක ප්‍රශ්නයකි. ඔවුන් නිතරම අපෙන් අසන්නේ “ඇයි ඔයාලා තාම යූඇන්පී එකට ඡන්දෙ දෙන්නෙ” කියලාය.  සමහර දේශපාලනඥයන් තවත් පරතරයට ගොස් පවසන්නේ යූඇන්පියට ඡන්දය දෙන්නේ පිදුරු, තණකොළ අනුභව කරන අකෘතඥයන් බවයි. තවෙකෙක් කියන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේත් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේත් එතරම් වෙනසක් නැති බවයි. නමුත් තත්ත්වය හාත්පසින්ම වෙනස්ය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු එක් පුද්ගලයකු හෝ කිහිප දෙනෙකු නොවේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු ඉතා ගැඹුරුතර මතවාදයකි, දර්ශනයකි, විශ්වාසයකි. එහි පදනම වනුයේ කවුරුන් නිවැරදිද යන්නට වඩා කවරක් නිවැරදිද යන චින්තනයයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ශක්තිය ගැබ්ව ඇත්තේ මෙම දැවැන්ත මතවාදය, දර්ශනය මත පදනම්වය. බොහෝ දෙනා විරුද්ධ වෙන්නන් වාලේ එජාපයට විරුද්ධ වන්නේ එජාපයේ දර්ශනය පිළිබඳව අංශුමාත්‍රීය හෝ අදහසක් නැතිවය.

මොකද්ද ඒ දර්ශනය?? එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු සමාජ වගකීමකින් හෙබි විවෘත ආර්ථිකයක් (Socially Responsible Market Economy) කෙරේ විශ්වාසය තබන පක්ෂයකි. ලොව සංවෘත ආර්ථිකයකින් දියුණු වූ රටක් නොමැත, මෙය ප්‍රත්‍යක්ෂ යථාර්තයකි, වත්මන එජනිසය සමඟ සැරිසරන එස්.බී. දිසානායක මහතා මීට මාස කිහිපයකට පෙර පළ කෙරුණු තම ග්‍රන්ථයේදී මේ කාරණාව තවදුරටත් තහවුරු කළේ උදාහරණ සහිතවය. 70-77 සංවෘත ආර්ථිකයේ අත්දැකීම් අපේ ජ්‍යෙෂ්ඨ පරපුරෙන් අප අසා ඇත්තෙමු. විවෘත ආර්ථිකය යන්නෙන් සීමාරහිත ලෙස ආර්ථිකය විවෘත කිරීම අදහස් නොකෙරේ. ඉන් යම්කිසි පාලනයකින් යුක්තව ආර්ථිකය විවෘත කෙරෙන්නේ රටේ පාරිභෝගිකයින්ටත්, නිෂ්පාදකයින්ටත් යන දෙකොට්ඨාශයටම සෙත සැලසෙන පරිද්දෙනි. වෙසෙසින්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂ චින්තනයේ මූලිකාංගයක් වන්නේ සහනශීලී බදු බරයි. ජනතාව කෙරේ අධික බදු පනවනවා වෙනුවට නිවැරදි ප්‍රතිපත්ති සහ කළමණාකරණය හරහා නව නිෂ්පාදන මෙන්ම කුඩා සහ මධ්‍ය පරිමාණ කර්මාන්තකරුවා දිරිගැන්වීම මෙහි විශේෂත්වයකි. බොහෝ දෙනෙක් කතා කරන සහනාධාර වෙනුවට එජාපය දිරිගන්වනුයේ අවස්ථාවන්ය, සමාජයේ එක් කොටසකට සහනාධාර දීම උදෙසා තවත් කොටසක් බදු බරින් පෙලෙනවා වෙනුවට ස්වකේය කුසලතාවන් අනුව දියුණු විය හැකි මාර්ගයක් කෙරේ යූඇන්පී අපි විශ්වාස කරමු. සැමට එක හා සමානව තම වෘත්තීන්ගේ නිරත වෙමින් නැගී සිටිය හැකි සමාජයක් යෝජනා කරන අප සමාජයේ අනේක විධ ගැටළුවලට මුහුණපාන දුප්පතුන්ගේ ප්‍රශ්නවලට එදා වේල පමණක් තහවුරු කෙරෙන පැලැස්තර විසඳුම් වෙනුවට දිගුකාලීන තිරසාර විසඳුම් කෙරේ විශ්වාසය තබමු. සංවර්ධනය වූ කලී භෞතික සහ යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනය පමණකැයි ඇතැමෙක් සිතුවද එජාපයේ අපි සිතන්නේ සංවර්ධනය යනු පාලම් බෝක්කු ඉදිකිරීමට එහා ගිය නිවැරදි ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති මත පදනම් වූවක් බවයි. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය උදහස් නගන පරිදි කොපමණ පාලම්, බෝක්කු, පාරවල් පහුගිය වසර 6 තුළදී නිම කර තිබුණද 2009 අප රටේ අපනයන ප්‍රමාණය 2008ට වඩා 13%කින් පහළ බැස තිබුණි. මෙය ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය ප්‍රමුඛ මැද මාවතේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති අගය කරන්නන්ට සිතන්නට යමකි, ඔය කියන සංවර්ධන ඇත්තටම සිදු වුණා නම් සන්ධානයේ දේශීය ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය හරහා මහ බැංකු වාර්තා අනුව එතරම් දරුණු ලෙස අපනයන ප්‍රමාණය පහළ බසින්නේ වැරැදි ආර්ථික ප්‍රතිපත්තීන් හැර අන් කවර හේතුවක් නිසාද??

අනෙක් අතට එජාපය විශ්වාස කරන විදේශ ප්‍රතිපත්තිය නම් ලොව සෙසු රටවල් සැමෙකක් සමඟම මිතුදම් පවත්වමින් ලෝකය සමඟ පෙර ගමන් යෑමයි. ලොව කොන් වූ රටක් ලෙස නැගී සිටීමේ ප්‍රායෝගික දුෂ්කරතාව එජාපය හොඳින් වටහා ගෙන ඇත.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු මෙරට සියළු ජනවර්ග සහ ආගම් නියෝජනය කෙරෙන සැබෑ ලෙසම එක්සත්වූත් ජාතිකවූත් පක්ෂයකි. 1946 සැප්තැම්බරයේ අපේ පක්ෂය ඇරැඹුණු දා පටන්ම අප ජනවාර්ගික සහයෝගීතාව අගය කළෙමු. සෑම ජනවර්ගයකටම තමන්ගේම ශ්‍රී ලාංකේය අනන්‍යතාවයකින් යුක්තව අභීතව ජීවත්විය හැකි සමාජයක් ගැන යූඇන්පිය විශ්වාස කරයි. ඒ පදනම මත 1948දී මෙරටට නිදහස දිනා දීමට මූලික වූයේ එජාපයයි. ඇත්ත වශයෙන්ම එදා ඩී.ඇස්. සේනානායක ඇතුළු පතාකයින් යූඇන්පිය නිර්මාණය කරනුයේ ඒ පදනම මතිනි. බෞද්ධ දර්ශනය සුරැකුමට ප්‍රමුඛ ලෙස ක්‍රියා කළ යුතු බව එක්සත් ජාතික පක්ෂය දැඩි ලෙස විශ්වාසය කළද අන් කිසිඳු ආගමකට අවැඩක්, අසාධාරණයක් නොවන පරිද්දෙන් කටයුතු කරමින් ජනතාවගේ ආගමික නිදහස තහවුරු කරලීම එජාපයේ මතවාදයයි. විශේෂයෙන්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂය ජාතිවාදීන්ට, ආගම්වාදීන්ට නුසුදුසු පක්ෂයකි. එකම රටක් තුල විධිමත් ලෙස බලය බෙදා හැරීම හරහා උතුරු, නැගෙනහිර පමණක් නොව සමස්ථ රටේම ජනතාවගේ සමාජ ආර්ථික අවශ්‍යතා සපුරාලීම සිදුවිය යුතුය යන්න එක්සත් ජාතික පක්ෂ ස්ථාවරයයි. රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සුරකිමින් සුදුස්සාට කිසිඳු භේදයකින් තොරව සුදුසු තැන ලැබෙන සමාජයක් ගොඩ නැගීම එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මතයයි.

එදා, 1990 දශකයේ මුල භාගයේදී තමාව කැබිනට් මණ්ඩලයෙන් සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂ කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලයෙන් ආර්. ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා නෙරපූ විටදීද සිරිලක බිහිවූ කෘතහස්තම දේශපාලනඥයකු වූ ගාමිණි දිසානායක මැතිඳුන් පක්ෂය හැර නොයෑමට ගත් තීරණය වරෙක ඔහු ලංකාදීපයට කියා පෑවේ මෙපරිද්දෙනි

“ප්‍ර : ඔබ කැබිනෙට්ටුවෙන් නෙරපා තිබියදීත්, වත්මන් එජාප කෘත්‍යාධීකාරී කමිටුවෙන් සහ වෘත්තීය සමිතිවලින් ඉවත දමා තිබියදීත් තවදුරටත් එජාප පාක්ෂිකයකු ලෙස රැඳී සිටින්නේ ඇයි?
පි : එජාපය කෙරෙහි මගේ පවතින ආකල්පය තවත් අයගේ ක්‍රියාවන් මත රැඳී පවතින්නක් නොවේ. එය කිසිවිටකත් මට කරන ලද්දක් මත රැඳෙන්නක් නොවේ. ඒ සියල්ල් සහමුලින්ම මාගේ ඇතුලාන්තයේ බැඳීම් සහ මා නියෝජනය කරන ජනතාවගේ සිතුම් පැතුම් හා අභිලාෂයන් මත රැඳී පවතින්නක්.“

මේ අතර යූඇන්පියේ ප්‍රධාන ප්‍රතිවාදියා එදා පටන්ම රදළ කුලයේ වලව් පැලැන්තියේ අණසකට යටත්ව තිබුණද එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඕනෑම තරාතිරමක පුද්ගලයකුට හිණිපෙත්තටම පා නැගිය හැකි වාතාවරණයකින් හෙබි පක්ෂයකි. කොළඹ දුප්පත් වෙළෙන්දෙකු වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාස සහ කන්ද-උඩරට, පිළිමතලාව ග්‍රාමයේ සමූපකාර පර්යේෂකවරයකු වූ ඩී.බී. විජේතුංග යන දෙපළ පක්ෂ නායකත්වයට මෙන්ම රටේ ජනාධිපතීත්වයට පත්වූයේ මෙම කරුණ සනාථ කරමිනි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මූලික ප්‍රතිපත්ති රාමුව තුල ඒ ඒ සාමාජිකයාට අනන්‍ය මතයක් දැරීමේ නිදහස එහි පාක්ෂිකයන්ට හිමිවන්නේ පක්ෂයේ ලිබරල් ප්‍රජාතාන්ත්‍රික මූල බීජයන් කෙරේ අවධානය යොමු කරමිනි. මින් දේශපාලනික එහෙයියන් වෙනුවට තම වගකීම හැඳිනගත් පුද්ගලයින් බිහිවේ. එදා යූඇන්පිය හදීසි නීතියට පක්ෂ වෙද්දී මහේෂ්වරන් මන්ත්‍රීතුමා විරුද්ධ වෙද්දී පක්ෂය ඔහුව එජාපයෑන් නෙරපූවේ නැත, ළඟකදී කේ.එන්.චොක්සි මහතා පක්ෂය තුල සිටිමින් මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමාට ප්‍රශස්ථි ගැයූ නමුත් මෙවරත් ඔහුව එජාප ජාතික ලැයිස්තුවට එකතු කර ඇත්තේ එබැවිනි.

අතීතයේ පටන් එජාපය සිරිලක තුල යෝධ සංවර්ධන ව්‍යපෘති දියත් කර තිබේ ගල්ඔය, කඩිනම් මහවැලිය, කොළඹ බහලුම් වරාය, නිදහස් වෙළඳ කලාප, ලංකාවට අන්තර්ජාල සහ ජංගම දුරකථන තාක්ෂණය හඳුන්වා දීම, ජනසවිය යනාදිය මින් අතලොස්සක් පමණෙකි. පහුගිය රජය ඇරැඹූ සංවර්ධන යෝජනා ක්‍රම රැසකටද එකඟතා ගිවිසුම් අත්සන් කෙරුණේ පසුගිය එජාප රජය විසිනි (නමුත් ඒවා අඛණ්ඩව දියත් කිරීම ගැන අප එම රජයට කෘතඥ විය යුතුය ). මේ සියල්ල ජයගත හැකි වූයේ එජාපයේ නිවැරදි ආර්ථික ප්‍රතිපත්තීන් මේ සංවර්ධන ඉලක්ක වලට අවැසි පරිසරය ගොඩ නගාලීමයි.

ලලිත් ඇතුලත්මුදලි මහතා වරෙක ඉතා බුද්ධිමත් ලෙස කළ ප්‍රකාශය එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයා හඳුන්වා දීමට කදිමයැයි මට හැඟේ.

“කවුද හරි කියා නොව කුමක්ද හරි කියා සිතන්න (What’s right, not who’s right)”

එක්සත් ජාතික පක්ෂය කොපමණ මැතිවරණ පරාජය වුවද එජාපයේ දැවැන්ත මතවාදී දර්ශනය කිසිදා පරාජය නොවනු ඇත. එය දිනෙන් දින දිදුලනු ඇත. මක්නිසාදයත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය, තම දෑතේ දෙපයේ වීර්යයෙන් කාටත් අත නොපා නැගී සිටින දේශප්‍රේමී මිනිසුන්ගේ දේශපාලනික තීර්ථ යාත්‍රාව නිසාය.

දෙනෙත් හැර බලන්න. එජාපයේ ජීව ගුණය තේරුම් ගන්න. ඊට එකඟ වුවත් නැතත් රටේ සුබසිද්ධිය තකා මිනිසුන් විවේචණය කරන කලාවෙන් ඈත්ව ප්‍රතිපත්ති විවේචණය කරන කලාවට හැඩ ගැසෙන්න.

ඔබට, රටට ජයෙන් ජය…!!!

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 මැදින් –

මහින්ද මහත්තයාගේ නොබැඳි පිළිවෙත

ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය යන්න කණ වැකුණු කළ බණ්ඩාරනායකවරු, රාජපක්ෂවරු, පංච මහා බලවේගය, මැද මාවතේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති මෙන්ම නොබැඳි විදේශ ප්‍රතිපත්තියද සිහියට පැමිණේ. නමුත් වර්තමාන එක්සත් ජනතා නිදහස් ජනතා නිදහස් සන්ධාන ආණ්ඩුවේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය නොබැඳි එකක්ද??

කොහෙත්ම නැත. නොබැඳි පිළිවෙතෙහි මූලිකාංගය වන්නේ කිසිත් සතුරකු නැතිව ලෝකයේ සියළු රටවල් සමඟ මිතුදම් පැවැත්වීමයි. නොබැඳි සමුළුව පටන්ගන්නා කාලයේදී ලෝකය පාර්ශව දෙකකට බෙදී සිටියේ එක් කොට්ඨාශයක් ඇමෙරිකාව වටා ගොනු වෙද්දී අනෙක් කොට්ඨාශය සෝවියට් රුසියාව වටා ගොනු වෙමිනි. නමුත් ශ්‍රී ලංකාව මේ දෙපාර්ශවයටම එකතු නොවී මධ්‍යස්ථ පිළිවෙතක් අනුගමනය කළාය. සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිණිය මෙහි පුරෝගාමියකු විය. 70-77 සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුවෙන් පසුව බලයට ආ එජාප ආණ්ඩුවද මෙවැනිම පියවරක් ඉදිරියට ගෙන යන ලදි. ඉස්ලාමීය ජනරජයක් වන පාකිස්ථානයත් ඉස්ලාම් ලෝකයේ දැඩි පිළිකුළට පාත්‍ර ඊශ්‍රායලයත් 80 දශකයේ ත්‍රස්තවාදයට විරුද්ධ සටනේ ප්‍රධාන හවුල්කරුවන් වන්නේ එවන් වටපිටාවක් යටතේය. එකිනෙකාට දැඩි ලෙස දෙස්දෙවොල් තියාගන්නා ඇමෙරිකාවේ රොනල්ඩ් රේගන්, ජේ.ආර්. දක්ෂ නායකයකු යැයි මාධ්‍යයට කියද්දී, කියුබාවේ ෆිඩෙල් කැස්ත්‍රෝ, ජේ.ආර්. ආසියාවේ පූර්වාදර්ශී නායකයකු ලෙස හඳුන්වන්නේ එවැනි වාතාවරණයක් තුලය.

මහ්මූද් අහමඩිනජාඩ් සහ හූගෝ චාවේස්

එහෙත් එදා නොබැඳි පිළිවෙත අප රටට හඳුන්වා දෙමින් දෙස් විදෙස් ගෞරවයට පාත්‍ර ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ආණ්ඩුවක් යටතේම අමු අමුවේ නොබැඳි ප්‍රතිපත්තිය උල්ලංඝණය වෙමින් පවතී. අද අපේ ජනාධිපතිතුමා හාදකම් පවත්වන්නේ රුසියාව, ඉරානය, ලිබියාව, මියැන්මාරය, වෙනිසුවේලාව වැනි රටවල රාජ්‍ය නායකයින් සමඟය. ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් යානා සංචිතයේ එයාර්බස් A340 යානයකින් තම විශාල අමාත්‍ය නඩය සමඟ එතුමා පියා සරන්නේ එහෙව් රටවලටය. ඔහු ජපානය, ජර්මනිය, ප්‍රංශය, එක්සත් රාජධානිය, ඇමෙරිකාව, කැනඩාව අමතක කර ඇත. දුරවබෝධය හෝ කිසියම් හේතුවක් නිසා පළුදු වී ඇති සම්බන්ධතා යළි සවිමත් කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ නැත.

2001-2004 යූඇන්පී පාලන සමයේදී යුරෝපා හවුල සමඟ ඇති කරගත් ගිවිසුමකට අනුව අප රටේ ඇඟළුම් නිශ්පාදන සඳහා 9.6%ක බදු සහනයක් යුරෝපා හවුලේ රටවල් වලින් හිමිවෙමින් තිබුණි. මේ ඔබ අප කවුරුත් අසා හුරුපුරුදු GSP+ බදු සහනයයි. අද වන විට අවම ලෙසින් මාස හයක් සඳහා අපේ ඇඟළුම් කර්මාන්තයට මෙම GSP+ සහනය අහිමිවී තිබේ. ආණ්ඩුවේ ඇතැම් පාර්ශව මේ සහන නැති වුවත් කමක් නැහැ කියද්දී, යුරෝපා ප්‍රජාවට ගරහද්දී, කොකා පෙන්වද්දී ආණ්ඩුවේම තවත් මහත්වරුන් යුරෝපා හවුල සමඟ සමථයකට පැමිණ මෙම සහනය යළි හිමි කරගැනීමට උත්සාහ දරයි. මෙවැනි දෙබිඩි පිළිවෙත්වලින් හානි වන්නේ රටේ ආර්ථිකයටයත් ජනතාවටත්ය. සැබැවින්ම GSP+ සහනය අපේ රටේ ඇඟළුම් කර්මාන්තයට මහත් අස්වැසිල්ලක් බව සනාථන සත්‍යයකි. රටේ රැකියා රාශියක් මෙම සහනය මත යැපෙන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ.

ඉරානය යනු ඊශ්‍රායලය ලෝක සිතියමෙන් අතුගා දැමීමට ප්‍රතිඥා දෙන රටකි, එහි ජනාධිපතිතුමාට ඉරාන වැසියන් තුලින්ම එල්ල වන්නේ මහත් අප්‍රසාදයකි, ලිබියාව එළිපිට ත්‍රස්තවාදයට සහය දුන් රටකි, මියැන්මාරය යනු මහ මග භීක්ෂූන් වහන්සේලා මරා දමන විපක්ෂය හිර අඩස්සියේ තියාගෙන සිටින ඉඩි අමීන් ස්වරූපයේ හමුදා පාලනයකි, වෙනිසුවේලාව ලෝකයටම අභියෝග කරන එරට පෞද්ගලික අංශය, ව්‍යවසාය අඩපණ කොට ජනතා අප්‍රසාදයාට පාත්‍ර රජයකි. මේ රටවල් සමඟ සබඳතා පැවැත්විය යුතු වුවත් මොවුන් සමඟ පමණක් ඇයිහොඳැයිකම් පවත්වන විට ලෝකය අප දෙස බලනුයේ වපර ඇසිනි. අවාසනාවට රජයේ නාලිකාවල හෝද හෝදා මඩේ දැමූ ඉඩි අමීන් ආකාරයේ පාලනයන් සමඟ මේ රජය වැඩි හිතවත්කම් පැවැත්වීම හාස්‍යජනකය. නිදහස, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හීන වෙමින් යන මේ රටවල් සමඟ ඇඟෑළුම්කම් පෑම අපට එරෙහිව නැගෙන චෝදනාවලට තවත් උත්ප්‍රේරකයක් නොවන බව කාට නම් කිව හැකිද? බල්ලොත් එක්ක ලැග්ගම මැක්කොත් එක්ක නැගිටින්න වෙන බව ප්‍රකට කියමනකි. මේ කියමන අප මුහුණ දෙන තත්ත්වය මනාව විස්තර කර දෙයි.

රට වෙනුවෙන් ලොවම දිනුවා යැයි පුරසාරම් දෙසන රෝහිත බෝගොල්ලාගම ගරු ඇමැතිතුමා බ්‍රිතාන්‍යයේ කන්සර්වේටිව් පක්ෂයේ (Conservative Party) විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයකු වන ලියෑම් ෆොක්ස් මහතාට රාජ්‍ය සැලකිළි ලබාදෙමින් බ්‍රිතාන්‍ය රජයට කොකා පෙන්වන්නට සැරසුණි. එහෙත් අවසානයේදී ලියෑම් ෆොක්ස් කීවේද ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට විශාල තර්ජන ඇති බවත් සරත් ෆොන්සේකා සෙන්පතිතුමා අත්අඩංගුවට ගැනීම තමා සහ කන්සවේටිව් පක්ෂය හෙලා දකින බවත්ය. රට වෙනුවෙන් ලොවම දිනූ මැතිඳුන්ගේ උප්පරවැට්ටි අතේ පත්තු වෙමින් තිබීම රටට අසුබ තත්ත්වයකි. අපේ රටේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය මෙන්ම සමස්ථ විදේශ සේවයම විහිළුවක් බවට පත් වෙමින් පවතී. මෙය කියන්නේ අප නොවේ, ශ්‍රී ලංකාවේ ස්විට්සර්ලන්ත තානාපතිව සිටි අප රටේ ගෞරවය එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සලය ඉදිරියේ රැකුමට ක්‍රියාකාරී වූ ආචාර්ය දයාන් ජයතිලක මැතිතුමාත් වත්මන් විදෙස් ප්‍රතිපත්තිය වාර කිහිපයකදීම විවේචණය කළේය.

මෙහිදී අප රටේ ආයෝජනයන්ට දායක විය හැකි රටවල් සමඟ සහයෝගීතාවයක් ගොඩ නගා ගැනීම වැදගත්ය. දකුණු අප්‍රිකාව, සිංගප්පූරුව වැනි රටවල් තුන්වැනි ලෝකයේ සිට දියුණුවට පා තැබුවේ විදේශ ආයෝජන හරහාය. කවරෙකු කොහොම කීවත් අපේ රටේ ශීඝ්‍ර සංවර්ධනය උදෙසා විදේශ දායකත්වය අත්‍යවශ්‍යය. ඒ නිසා ලෝකයේ සෑම සියළු රටක් සමගම හොඳ සබඳතා පවත්වමින් අපේ දියුණුවට මග පාදා ගත යුතුය. ඉන් විදේශයන්ට ගැති වීම අදහස් නොකෙරෙණ බවද අවධාරණය කළ යුතුය.

විදේශ රටවල් අප සමඟ අපේ සුගතිය උදෙසා සබඳකම් පවත්වනුයේ කලාතුරකිනි. බොහෝ විට සෑම රටක්ම අප හා හිතවත්කම් පානුයේ තමන්ගේ කුමන හෝ න්‍යාය පත්‍රයක් මුදුන් පමුණුවා ගැනීමට විය හැකිය. ඉරානය, ලිබියාව, වෙනිසුවේලාව, රුසියාව, මියැන්මාරය වැනි රටවල් එසේ අපට සලකන්නේද එවැනිම පදනමක් තුල පිහිටාය. අප කළ යුත්තේ රටවල් කිහිපයක හිතවතුන් වී ඒ ඒ රටවල අභිලාෂයන් සාක්ෂාත් කරගැනීමට රුකුලක් වනවා වෙනුවට සියළු රාජ්‍යයන් හා සමගි වී දෙපාර්ශවයන්ටම වාසි සහගත අයුරේ ජාත්‍යන්තර සබඳතා පැවැත්වීමය. මේ බව සදාහරිත අපි මීට පෙර අවස්ථාවකදීද සාකච්ඡා කළා ඔබට මතක ඇති.

“විජාතික බලවේග” සහ “ජාත්‍යන්තර කුමණ්ත්‍රණ” යන හුදු දේශපාලනික සටන්පාඨය පසෙකින් තබා බුද්ධිමත්ව, සමබරව, සැබෑ නොබැඳි ස්වරූපයෙන් රටේ විදේශ ප්‍රතිපත්තියක් ගොඩ නැගිය යුතුය. එසේ නොකළහොත් රටේ “සුබ අනාගතය” එතරම්ම සුබ නොවනු ඇත.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 නවම් –

සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමය – රාමුවෙන් එහා සිතමු

සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමය යනු කාගේත් අවධානය දිනාගත් විවාදාපන්න මාතෘකාවකි. බොහෝ දෙනා මේ ක්‍රමය වෙනස් කළ යුතු යැයි පවසති. බොහෝ පක්ෂ මේ ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට ප්‍රතිඥා දෙති. සමහරුන් මින් විකෘතියන් නිර්මාණය වන බව පවසති. ඒත් සමානුපාතික ක්‍රමයේ වරද කිම?

1978 ව්‍යවස්ථාවෙන් සමානුපාතික නියෝජන ක්‍රමය හඳුන්වා දීමට පෙර පැවැතියේ කේවල ක්‍රමයයි. මේ ක්‍රමය ජනතා අභිලාෂයන් අංශුමාත්‍රීයව හෝ පිළිබිඹු නොවෙන ක්‍රමයක් බව සනාථය. මේ බවට කදිම උදාහරණයක් වනුයේ 1977 මහ මැතිවරණයයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය 50.9%ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් සමඟ ආසන 140ක් දිනාගනිමින් 5/6ක බහුතරයක් උරුම කරගනිද්දී 6.4%ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් පමණක් දිනාගත් ද්‍රවිඩ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ ආසන 18ක් සමඟ විපක්ෂයේ දැවැන්තම පක්ෂය වෙද්දී ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය 29.7%ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් තිබියදීත් දිනා ගනුයේ ආසන 8ක් පමණි. කේවල ක්‍රමය හරහා බහුතර ආණ්ඩු සාදන්නට පුළුවන් වුවත් ඉන් ජනතා අදහස් පිළිබිඹු වන්නේ නැත.

මගේ අදහස හැටියට කේවල ක්‍රමයේ නොහැකියාව පෙන්වීමට යෝග්‍යතම මැතිවරණය 1970 මහ මැතිවරණයයි. එහිදී 36.9%ක් ඡන්ද දිනා ආසන 91 දිනමින් සමසමාජ හා කොමියුනිස්ට් පක්ෂ සමඟ 2/3ක බහුතරයක් සහිත ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන ශ්‍රීලනිපයට වඩා එජාපය ඡන්ද ලබා ගැනීම විශේෂත්වයකි. එජාපය එදා 37.9% ඡන්ද ලැබූවද ඔවුන් දිනන්නේ ආසන 17ක් පමණි. මෙය සාධාරණද? 1972 ශ්‍රීලනිපය ඉදිරිපත් කළ ජනරජ ව්‍යවස්ථාව 78දී නව ව්‍යවස්ථාවකින් ආදේශනය කෙරිණි. මෙහෙම එන හැම ආණ්ඩුවක්ම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරන්න ගියොත් රටේ ස්ථාවරත්වයට හානි ගෙන දෙයි. අනෙක කේවල ක්‍රමයෙන් පහසුවෙන් 2/3 ඉක්මවන බලයන්ගෙන් යුත් ආණ්ඩු ගොඩ නැගීමට හැකි වීම හරහා විපක්ෂය දැඩි ලෙස මර්දනය කිරීමට මාවත සැකැසේ.

මේ අතර සමානුපාතික ක්‍රමයෙන් මීට වඩා සාධාරණව ජනතා අදහස් පිළිබිඹු වෙයි. දිස්ත්‍රික්කයක වලංගු ඡන්දයෙන් 5%කට වැඩි ප්‍රමාණයක් ගන්නා පක්ෂ වලට තම ඡන්ද වලට සමානුපාතිකව ආසන හිමිවන අතර දිස්ත්‍රික්කයක් දිනන පක්ෂයට ප්‍රසාද (බෝනස්) ආසනයක් ලැබෙන්නේ ආණ්ඩු බලය ශක්තිමත් කිරීමටය. 2004 මහ ඡන්දයේදී ඡන්ද 45.6%ක් ලබාගන්නා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ආසන 105ක් දිනාගනී, එය ප්‍රතිශතයක් ලෙස පාර්ලිමේන්තු ආසනවලින් 46.66%කි. එජාපය එහිදී ඡන්ද 37.83% දිනාගනිමින් පාර්ලිමේන්තු ආසනවලින් ප්‍රතිශතාත්මකව 36.44%ක් වන ආසන 82ක් දිනා ගනී. මේ තත්ත්වය 100%ක් නිරවද්‍ය ලෙස ජනමතය නියෝජන නොකළද එය ප්‍රශස්ථ තත්ත්වයක් නොවන්නේද??

බොහෝ දෙනෙක් සමානුපාතික ක්‍රමයට දෙස්දෙවොල් තියන්නේ ඉන් ස්ථාවර ආණ්ඩු බිහි නොවන බව කියමිනි. නමුත් ඔවුන් කරන්නේ කොළය වසා ගැසීමකි. ස්ථාවර ආණ්ඩු බිහි නොවන්නේ සමානුපාතික ක්‍රමයේ වරදක් නිසා නොව රටේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක වන එක්සත් ජාතික පක්ෂයේත්, එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේත් නොහැකියාව නිසාමය. ඇයි මම එහෙම කියන්නේ. උත්තරය සරලය, 2004 මහ ඡන්දයේදී උතුරු නැගෙනහිර ආසන 31න් එජාපය දිනන්නේ 2ක් පමණකි එජනිසය දිනන්නේ 4ක් පමණි. සෙසු ආසන 25 ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය, ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය සහ ඊපීඩීපීය අතර බෙදී යයි. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ අන්න එතැනය. උතුරු නැගෙනහිර ආසන 31න් ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකට 10 බැගින්වත් දිනිය හැකි නම් බහුතරය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයද විසැඳෙනු ඇත.

බොහෝ දෙනෙක්ට සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමයේ ඇති අනෙක් ගැටළුව නම් මනාප ක්‍රමය සහ මනාප පොරයයි. බොහෝ දෙනෙක් තර්ක කරන්නේ මනාප ක්‍රමය නිසා මුදල් බලය සහ මැර බලය ඇති දේශපාලනඥයන් රජයන බවයි. එහි ඇත්තක් ඇත. නමුත් කේවල ක්‍රමයට ගියොත් මුදල් බලය සහ මැර බලය අඩු වෙයිද යන සාධාරණ ප්‍රශ්නය අපට ඇති වේ. එසේ වුවහොත් වෙනසක් සිදු නොවනු ඇත. මුදල් බලය ඇති කෙනා ආසනය පුරා සල්ලි බෙදමින් ඡන්ද එකතු කරනු ඇත, මැර බලය ඇති කෙනා ආසනය පුරා ප්‍රචණ්ඩත්වය වපුරුවනු ඇත. එහෙනම් මනාප ක්‍රමය ඉවත් කිරීමෙන් සිදුවෙන හොඳ කුමක්ද? මනාප ක්‍රමය ඉවත් කළහොත් එකම පක්ෂයේ අපේක්ෂකයන් අතර පවතින නොහොඳ නෝක්කාඩු අඩු වී යනු ඇත, ඇනකොටා ගැනීම් අඩු වනු ඇත. එහෙත් මේ නොහොඳ නෝක්කාඩු, මනාප ගැටුම් වලදී වැඩි වගකීම භාරගත යුතු වන්නේ අපේක්ෂකයින්, පක්ෂ නාමයෝජනා මණ්ඩල සහ ඡන්දදායකයින්ය. තම පක්ෂය තුලම ඇණ කොටාගන්නා උදවියට නොමිනේෂන් නොදීම පක්ෂවල වගකීමකි, ඊට අපේක්ෂකයින්ට කොන්දේසී පැනවිය හැකිය, නිවැරදි පරිදි තම මැතිවරණ සටන මෙහෙයවීම අපේක්ෂකයින් සතු යුතුකමකි, තම පක්ෂයේ සෙසු අපේක්ෂකයන්ට එදිරි නොවී මහත්මා ලෙස ඡන්දය මෙහෙයවා පාර්ලිමේන්තු ගිය ආදර්ශවත් මන්ත්‍රීවරුන්ද සිටිති., මුදල් බලයට, මැර බලයට යට නොවී මනාපය සලකුණු කිරීම ඡන්දදායකයා සතු වගකීමකි.

හෝමාගම ආසනයේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයකු සලකමු. අපි මොහොතකට ඔහු බන්දුල ගුණවර්ධනට අකැමැති බවත් මංජු ශ්‍රී අරංගලට කැමැති බවත් සිතමු. නමුත් ඔහු ප්‍රබල එජාප විරෝධියකුද වෙයි. කේවල ක්‍රමයට ඡන්දයක් තුබුණි නම් මෙම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයා මංමුලාවනු ඇත. ඔහුට තමන් කැමැති පක්ෂයේ අකමැති අපේක්ෂකයා දිනවනවාද නැතිනම් අකැමැති පක්ෂයේ කැමැති අපේක්ෂකයා දිනවනවාද යන ප්‍රශ්නයට මුහුණ පාන්නට සිද්ධ වෙයි. නමුත් සමානුපාතික ක්‍රමය යටතේ ඔහුට බුලත් කොළයට කතිරය ගසා කොළඹ දිස්ත්‍රික් සන්ධාන අපේක්ෂකයින් 22ක් අතුරින් සුදුසු තිදෙනෙක් තෝරා ගැනීමේ වරම හිමිවෙයි. මෙය උක්ත තත්ත්වයට වඩා සුබවාදී නොවන්නේද?

තවද සමානුපාතික ක්‍රමය හරහා තම ආසනයේ සංවිධායකයින්ට පාඩමක් උගන්වන්නටද ජනතාවට පුළුවනි. 1994-2000 පොදුජන එක්සත් පෙරමුණු රජයේ පතාකයකු වූ කිංස්ලි ටී. වික්‍රමනායක මහතාගේ අසුන වූ කඩුවෙල 2000 මහ මැතිවරණයේදී පොදු පෙරමුණ ජයලබද්දී ඔහුට පාර්ලිමෙන්තු වරම් අහිමි වුවත් එවක කඩුවෙල එජාප සංවිධායකයා වූ ආචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු කඩුවෙල ආසනය පරාජය වුවද පාර්ලිමේන්තු වරම් දිනා ගත්තේය. කේවල ක්‍රමය තිබුණි නම් මෙවන් ප්‍රතිඵලයක් අපට බලාපොරොත්තු විය හැකිද?

අනෙක් අතට අපි තිස්සමහාරාම ආසනය සැලකුවහොත් එය පක්ෂ ත්‍රිත්වයක් දැඩි ලෙස ශක්තිමත් ප්‍රදේශයකි. එහි එජනිස අපේක්ෂකයා ඡන්ද 30,000 දිනා පළමුවැන්නා වෙද්දී එජාප අපේක්ෂකයා ඡන්ද 25,000ක් සහ ජවිපෙ අපේක්ෂකයා ඡන්ද 20,000 දිනා පරාජය වනු ඇත. ඡන්ද 30,000ක් පාර්ලිමේන්තුවේ නියෝජනය වෙද්දී ඡන්ද 45,000ක් පාර්ලිමේන්තුවේ කිසිවකු විසින් නියෝජනය නොකරනු ඇත.

මනාප ක්‍රමයට නගන තවත් එක් අවලාදයක් නම් ඉන් යම් ආසන වලට සෙත නොසැලසෙන බවයි. පළමුකොට කිව යුතු වන්නේ පාර්ලිමේන්තුව යනු ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය කේන්ද්‍ර කොට ගත් ආයතනයක් බවයි. බොහෝ ප්‍රාදේශීය සංවර්ධන කටයුතු සාක්ෂාත් කිරීම පැවැරෙන්නේ පළාත් සභා සහ ප්‍රාදේශීය සභාවලටය. කෙසේ වෙතත් මෙම සමානුපාතික ක්‍රමය තුල මුළු දිස්ත්‍රික්කයක්ම එක් මැතිවරණ කොට්ඨාශයක් ලා ගැනෙන බව මන්ත්‍රීවරුන් තේරුම් ගත යුතුය. ඒ අනුව එක් නිශ්චිත ප්‍රදේශයක් අරක් ගෙන සේවය කරනවා වෙනුවට දිස්ත්‍රික්කය පුරාවටම සේවය කිරීම ඔවුන්ගේ යුතුකමකි. එවැනි මන්ත්‍රීවරුන්ට ඡන්දය දීමද ජනතාවගේ යුතුකමකි. විශේෂයෙන්ම මන්ත්‍රීවරුන්ට මනාප දෙද්දී තමන්ගේ පෞද්ගලික වාසීන් පසෙක ලා රටට සුදුසු මන්ත්‍රීවරු පත් කිරීම ඡන්දදායකයා සතු ප්‍රධාන වගකීමකි.

නමුත් ජාතික ලැයිස්තුව නම් වෙනස්කම්වලට භාජනය විය යුතුය. ජනතා තීන්දුවෙන් මිදීමේ මාධ්‍යයක් ලෙසත්, ජනවරමක් නැති හෙංචයියන් පාර්ලිමේන්තු එවීමේ ක්‍රමයක් ලෙසත් ජාතික ලැයිස්තුව භාවිතා වේ. ජාතික ලැයිස්තුවෙන් සැබැවින්ම සිදු වෙන්නට ඕනෑ විද්වතුන් පාර්ලිමේන්තු එවීමය, එනම් මහාචාර්ය ජී.ඇල්.පීරිස්, මහාචාර්ය තිස්ස විතාරණ, මහාචාර්ය රවින්ද්‍ර ප්‍රනාන්දු, කේ.එන්. චොක්සි වැනි මහත්වරුන්ය. නමුත් අද වන විට ජාතික ලැයිස්තුවෙන් එම කර්තව්‍යය ඉටු වන්නේද, පහුගිය ආණ්ඩුවේ ජාතික ලැයිස්තුව නියෝජනය කළේ ආචාර්ය මර්වින් සිල්වා ඇමැතිතුමා වැන්නවුන්ය. එනිසා දේශපාලන පක්ෂ ජාතික ලැයිස්තුවල වැදගත්කම හඳුනාගෙන ඊට සුදුස්සන් පත් කළ යුතුය. නමුත් හවුල්කාර දේශපාලන පක්ෂවලට ජාතික ලැයිස්තුවේ පංගු වෙන්කිරීමටද ඔවුන්ට සිදුවී තිබීම අවාසනාවන්ත තත්ත්වයකි. ජාතික ලැයිස්තුවට ලැබී ඇති ආසන 29 උවමනාවට වැඩිය යන්න මගේ මතයයි.

ඉතින් මාගේ පෞද්ගලික මතය අනුව මනාප ක්‍රමය සහ සමානුපාතික ක්‍රමය ඉතා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීය, විශ්වසනීයය. ප්‍රශ්නය නම් අපේ ජනතාව එය වැරැදි ලෙස භාවිතා කිරීමයි. නමුත් අතීතයේදී මැර දේශපාලනයෙන් තොරව මන්ත්‍රීවරු ඡන්ද දිනා ඇත. පෝස්ටර් සංස්කෘතියට ගැති නොවූ කරු ජයසූරිය, මිලින්ද මොරගොඩ, මොහාන් ලාල් ග්‍රේරු, උදය ගම්මන්පිල ඡන්ද ඉහළින් දිනා ඇත, මැර බලයෙන්, මිල මුදලින් තොරව මන්ත්‍රීවරු ඉහළ මනාප දිනාදෙන ඇත. ඡන්දදායකයන් ලෙස ඔහේ අපේ මනාප ත්‍රිත්වය නාස්ති නොකර, කුමන පක්ෂයට ඡන්දය දුන්නත් මනාප තුන බුද්ධිමත්ව සටහන් කරන්නේ නම් තත්ත්වය සුබදායී වනු ඇත.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 නවම් –

What waste on the Western front

  The Western Provincial Council received Rs. 33 billion last year.

The question being asked is: Where has all this money gone?

By Leon Berenger

Of all the provinces in the country, the Western Province is the best off in terms of financial help from the state. Last year, the Western Provincial Council (WPC) received a handsome Rs. 33 billion for its 2008 budget.

 However, Western Province citizens will certainly want to know how all this money is being spent when they look around and see only abandoned and neglected school buildings, run-down public buildings, poorly maintained roads, and mountains of garbage collecting outside their homes.

 How much of that Rs. 33 billion is being used to improve conditions, raise standards and boost development, they ask. The Western Province used to be called the country’s “heartbeat”, because it is the province with the largest population and the highest revenue.

 With the Western Provincial Council elections coming up next week, more than 2,300 candidates – of every political hue – are working round-the-clock to convince voters that they are the best people to represent the electorate.

 Waste, corruption and bureaucratic bungling seem to be the rule in most Provincial Councils, but nowhere more so than in the Western Council, which serves a population of 5.4 million and enjoys the biggest share of state funds.

 The Provincial Councils came into existence more than 20 years ago. Their stated aim was to serve the people in a more efficient manner. Many will say the PCs have failed to deliver, while others say the PCs are no better than “white elephants”.

 Critics point to mismanagement at every level of the Western Provincial Council, and in all areas that come under the WPC, including the education and health sectors. Schools in the Western Province are closing down at an alarming rate for lack of basic facilities, while government hospitals cannot meet their patients’ most basic needs.

 Over the past 10 years, some 129 schools in the WPC have closed for want of equipment and staff. The abandoned school buildings are falling apart, while construction work on new schools has come to a halt. A total of 52 schools have closed down in the Kalutara district, 42 in the Gampaha district, and 35 in Colombo.

 According to Western Province chief secretary Victor Samaraweera, many schools have been forced to close down because students have migrated to “larger international-type institutions with better reputations”.

 “The schools have closed down not because of a lack of facilities and funds but because there are only a handful of students. Parents are to be blamed for this situation, not the authorities,” Mr. Samaraweera said.

 One of the WPC’s more prominent development projects was the Rs. 120-million Panadura bus-stand cum shopping complex. But even this apparent success is clouded by allegations of bribery and corruption. Investigations are under way.

 On the health side, patients visiting government hospitals are often forced to buy their drugs and other medical requirements from outside at uncontrolled prices.

 Of the council’s 2008 budget of Rs. 33 billion, 83 per cent was recurring expenditure, including the salaries of employees who come under the Provincial Council system. Only 17 per cent is for development activity.

 The WPC has some 54,000 employees on its payroll, and says it has vacancies for 20,000 more staff. The Janatha Vimukthi Peramuna party (JVP) is one of the strongest critics of the Provincial Council system.

 “The Provincial Council concept is rubbish,” says Kalutara District JVP group leader, Dr. Nalinda Jayatissa. “It has proved a den for crooked politicians and their associates who only want to milk the poor tax payer.”

 JVP Gampaha District group leader Waruna Rajapakse said the council could have stepped in to prevent the closure of the schools.

 “This is a national tragedy and the government must take the blame, rather than blame it on the parents. Gampaha District, which has the highest number of educational facilities in the country, also tops the list for the number of schools closed,” Mr. Rajapakse said.

 Kithsiri Kahatapitiya, former UNP opposition leader for the Western Province, said the entire province had been allowed to deteriorate, while the councillors “lived it up in style with their hurrah boys.”

 Nothing to suggest Rs. 10 million was spent

 To mark the 20 years since the creation of the country’s Provincial Councils, the Western Provincial Council has allocated a sum of Rs. 30 million to be used to raise the living standards in three villages in the Gampaha, Colombo and Kalutara districts.

 The Rs. 1 million project includes the building of schools, roads, bridges and other infrastructure.

However, The Sunday Times visited one of the villages, in Udawila in the Dompe AGA division of the Gampaha district, and found little evidence of work that could have amounted to Rs. 10 million. Apart from a partially paved road, a wire fence around the local school and a tiny office for the village headman, no other development work had been carried out.

According to villagers, work came to an abrupt stop “because of a lack of funds”.

This village school with a long history could have been saved

The 150-year-old school at Pahalawadugoda, in Beruwala, in the Kalutara District, was closed four years ago, and the building is fast deteriorating. Past student Wasantha Kumara Nissanka, an engineer, looks on sadly at his alma mater.

“This was a village school that provided an education for those of us who could not afford to go to town schools,” Mr. Nissanka said. “This school has produced, judges, lawyers and engineers like myself. We did not have all those facilities the politicians are talking about.”

Mr. Nissanka’s brother, Dudley Dissanayake, a lawyer, is also an old boy of the school. “The school was forced to close down four years ago because there were not enough teachers. This could have been prevented if the authorities had shown more concern. They did not, and the school consequently suffered a slow death.

UNP Policies…

• free market biased economics with limited taxation – UNP believes in an equal opportunity economy where there are ample opportunities of economic growth which are not restricted. The UNP affirms the right of a person to claim what he/she has owned rightfully while discouraging subsidies. UNP is the party of those who stand on their own feet..!!!
• unity among all ethinicities and religions
• democracy & human rights
• devolution of power – this is seen as the best method to cure distrust among people in different regions regarding governance.
• personal freedom & freedom of thought
• YES, WE DO SUPPORT THE DESTRUCTION OF TERRORISM..!!!

These are the most important of UNP policies.. there are much more… most importantly the UNP supporters can keep their own policies as long as it fits into the framework of the party…

April, 2009