වීරියවන්තයින්ගේ පක්ෂය – එක්සත් ජාතික පක්ෂය

“උනුත් එකයි, මුනුත් එකයි”, “ඔයි කොයි දේශපාලන පක්ෂයත් එකයි” යනාදී කියමන් ලාංකේය සමාජයේ බහුලව ඔබට අසන්නට ලැබෙයි. නමුත් එකී ප්‍රකාශයන් යථාර්තයෙන් බෙහෙවින් දුරස්ථය.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු දැවැන්ත මතවාදී ප්‍රවාහයකි, බේදභින්නතා පසෙකලා රටේ එකිනෙකාට අනන්‍ය වූ ජනතාව එක පොදියට එක්සත් කරන්නාවූ ප්‍රතිපත්ති සමුදායකි, දේශපාලන දර්ශනයකි. පුද්ගලාභිවන්දනය පසෙකලා ප්‍රතිපත්ති පෙරදැරිව රට ගොඩ නැගිය යුතු මෙවන් සන්ධිස්ථානීය නිමේෂයක ඔබේ දේශපාලන මතවාදය ගලපා ගන්නට රුකුලක් ලබා දීම මෙම ලිපියේ අදිටනයි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ප්‍රභවය

1946 සැප්තැම්බර් 6දා එක්සත් ජාතික පක්ෂය බිහිවන්නේ ශ්‍රී ලාංකික ඔබ අප සැමගේ පක්ෂයක් විලෙසිනි. ජාති, ආගම්, කුල භේදයෙන් තොර වූ එජාපය එදා මෙදා තුර රටේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර දිවි ගෙවන සෑම ජන කොට්ඨාශයකටම සේවය කර ඇත. පක්ෂයේ නම වූ “එක්සත් ජාතික පක්ෂය” යන්නෙන්ම එය අරුත් ගන්වයි. ලක්වාසී සියළු දෙනා එක්සත් කරමින් ජාතික නිදහස දිනා දීමෙහිලා පුරෝගාමී මෙහෙවරක් කිරීම එජාපයේ මුල්ම ජයග්‍රහණයකි. තැන තැන විසිරී සිටි ජාතික බලවේග එක පොදියකට එකතු පහදු කරගනිමින් සුදු අධිරාජ්‍යයවාදීන්ට එල්ල වෙමින් තුබුණු පීඩනය තීව්‍ර කරවීම එජාප නිර්මාතෲ ඩී.ඇස්. සේනානායක ශ්‍රීමතාණන්ගේ මෙහෙයවිමෙන් සාක්ෂාත්කර ගැනීම ශ්‍රී ලාංකේය ජාතියම ලත් විජයග්‍රහණයකි.

සමාජ දැක්ම – සම හැකියාවනට සම අවස්ථා

එජාපයේ සමාජ ප්‍රතිපත්තිය වන්නේ “සම හැකියාවනට සම අවස්ථා” යන්නය! ඇතැම් පක්ෂ මෙන් රදළයින්ට පොල්කටු හැන්දෙන් බෙදා දුගියාට කන් හැන්දෙන් බෙදනවා වෙනුවට රටේ සමස්ථ ජනතාවටම දියුණුවට සම අවස්ථා විවර කරලීම එජාප ප්‍රතිපත්තියයි. එහිදී ජාති, ආගම්, කුල භේද නොසලකා ශ්‍රී ලාංකේය සැවොම එක මවකගේ දරු කැළක් මෙන් සලකා සමානාත්මතාවයෙන් යුතුව කටයුතු කිරීම පක්ෂයේ ආදිකර්තෲවරුන්ගේ නිර්මල පැතුම විය. සුදොවුන්, බිම්බිසාර වන් රජවරුන්ගේ සිට සුනීත, සෝපාක, රජ්ජුමාලා වන් “කුල හීනයන්ටද” එකසේ දයාව කරුණාව පාමින් සමානාත්මතාවයේ වටිනාකම ලෝවාසි සැමට කියා දුන් බුදුරජාණන්වහන්සේගේ අදහස්වලින් එජාපයේ සමාජ මතය උකහා ගෙන ඇතැයි යමෙකුට තර්ක කළ හැකිය. උතුම් වූ බුදු දහමට රාජ්‍යය අනුග්‍රහය සහ ආරක්ෂාව ලබාදෙමින් ලක්වාසී සැමගේ ආගමික නිදහස තහවුරු කළ යුතු යැයු 1978 ව්‍යවස්ථාවේ ලෙස දෙවැනි පරිච්ඡේදයේ එජාපය අඩංගු කරලීමද මෙකී චින්තනයට මාහැඟි නිදර්ශනයකි.

නිදහස් ශ්‍රී ලංකාවේ රදළ උරුමයකින් තොරව රාජ්‍ය නායකත්වයට පිළිපන් දෙදෙනාම එම තනතුර ලබාගත්තේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේත් එහි ජීවනාලිය බඳු වූ පාක්ෂිකයාගේත් කැප වීමෙනි. රටේ පොදුජනතාව නියෝජනය කරන බැව් පවසන ශ්‍රී ලංකාවේ අනෙක් ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂය සැමවිටම එහි රාජ්‍ය නායකත්ව අපේක්ෂකයා වශයෙන් නම් කරනු ලැබ ඇත්තේ වලව් පැලැන්තියේ පුද්ගලයකු වීම සුවිශේෂීත්වයකි. සිරිලකට නිදහස් අධ්‍යාපනය, මහපොළ සහ නොමිලේ නිල ඇඳුම, පෙළ පොත් හඳුන්වා දෙමින් පැල්පතේ පුංචි දරුවාටත් වෛද්‍යවරයකු, ඉංජිනේරුවකු, දැහැමි කෝටිපතියකු වීමේ සිහිනයට පාර කැපුවේ එජාපයයි. නිදහස් සෞඛ්‍යය සේවය ලබාදෙමින් බුදුන් වහන්සේගේ උතුම් සද්ධර්මයේ කියැවෙන “ආරෝග්‍යා පරමා ලාභා” යන්න ලාංකිකයන්ට යථාර්තයක් බවට පත් කිරීමට වෙහෙස වූයේ එජාපයයි.

එජාපය සහ කෘෂිකර්මාන්තය

එක්සත් ජාතික පක්ෂය තම වර්ණය වශයෙන් හරිත පැහැය තෝරාගන්නේ කෘෂිකර්මය පදනම් කරගනිමිනි. සියවස් ගණනාවක විදේශීය පාලනයෙන් වල් වැදුනු රජරටට ගංගා හරවා රට සහලින් ස්වයංපෝෂණය කළේ එජාපයයි. මින්නේරි, රාජාංගනය, ගල්ඔය, උඩවලවේ, මහවැලිය වැනි අදටත් රටට බත මෙන්ම විදුලියත් සපයන දැවැන්ත බහුකාර්යය සංවර්ධන යෝජනා ක්‍රම රටේ කරවූයේ එජාපයයි. බත් ප්‍රධාන ආහාර වේල වූ ශ්‍රී ලංකාව එජාපය වසර 30කින් නිම කිරීමට නියමිතව තුබූ මහවැලිය වසර 6කින් කඩිනම් මහවැලිය ලෙසින් නිම කරන තුරු සහලින් ස්වයංපෝෂිතව නොතිබූ බව පාඨක සමහරෙක්ට පුදුමය එළවනසුළු විය හැකිය.

කුඩා දිවයිනක් වුවත් ශ්‍රී ලංකාවට කෘෂිකාර්මික දියුණුව සාක්ෂාත් කරගැනීමේ විශාල විභවයක් පවතී. එමඟින් රටට ආනයනය කරන ආහාරපාන අවම කරගැනීමටත් අපනයන හරහා අලුත් මූල්‍යෝත්පාදනයටත් දොරටු විවර වෙයි. 1994 පටන් පැවැති ශ්‍රිලනිප ප්‍රමුඛ රජයන් අසමත් වූ මෙකී කර්තව්‍යය සපුරාලිය හැක්කේ අද්විතීය කෘෂි ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියන එජාපයට පමණි. කෙසේ වෙතත් කෘෂිකර්මාන්තය රටේ මූලික ආදායම් උත්පාදන මාර්ගය බවට පත් කරගත නොහැකි බව එජාපයේ විශ්වාසයයි. ඉඩම්, තාක්ෂණය ආදී දෑ වලින් පොහොසත් අන්‍ය ජාතීන් සමඟ අපට උරෙනුර ගැටිය හක්කේ බෝග කිහිපයක් සඳහා පමණක් වුවත් හැකි තරම් දේශීය අවශ්‍යතාවයන් රට තුලින් සපුරා ගත යුතු බව එජාපයේ විශ්වාසයයි. වසර 10ක් කුරහන් සාටකයක් පැලැඳි රාජ්‍ය නායකයකු සිටියද කුරක්කන් ඉන්දියාවෙන් තොග පිටින් ආනයනය කරන රටක අප වෙසෙන බැව් බොහෝමයක් දෙනා නොදනිත්.

සමාජ වෙළෙඳපොළ අර්ථ ක්‍රමය සහ නූතන ලෝකයට අවැසි සංවර්ධනය

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ආර්ථික මතවාදය වනාහී සමාජ වෙළඳපල ආර්ථික ක්‍රමයයි. මෙහි විශේෂත්වය නම් තරඟකාරී වෙළඳපල ආර්ථිකයක් පවත්වා ගන්නා අතරේදීම සමාජ සුබසාධනය සහ ආරක්ෂණය කෙරෙහිද අවධානය යොමු කිරීමයි. මෙය උග්‍ර ධනවාදී ආර්ථික මතවාදයන්ට වෙනස්ය. මක්නිසාදයත් සමාජ වෙළඳපල ආර්ථික ක්‍රමයක් හරහා සමාජයේ ඌණ වරප්‍රසාදිත ජනතාවටද සාර්ථකත්වය ළඟා කරගැනීමට සමාන අවස්ථාවක් ලබාදීම මුලිකාංගයකි.

එජාපය වෙර දරන්නේ ප්‍රබල මධ්‍යම පන්තියක් නිර්මාණය කරලීමට විනා, පසුගිය එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන රජය මෙන් අධිසුඛෝපභොගී සුපිරි ධනවතුන් බහුතරයකට යට වුණු මැදි සහ දුප්පත් පන්තියක් බිහි කිරීමට නොවේ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය පසුබිම සපයනු වස් සුබසාධනය කෙරේ එජාපය වැඩි අවධානයක් යොමු කරයි. මීට කදිම උදාහරණයක් නම් එජාපයේ ජනසවිය සහ ශ්‍රීලනිපයේ සමෘද්ධිය සහ දිවිනැගුමයි. ජනසවියෙන් කළේ ගමේ ජනතාව ශ්‍රමදාන සහ පොදු වැඩ ඔස්සේ ගමේම අභිවෘද්ධියට යොදවා ගෙන ඔවුන්ට එකී දායකත්වය වෙනුවෙන් වියළි ආහාර යනාදී අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය බෙදා දීමයි. නමුත් ශ්‍රීලනිපය කළේ දිළිඳුකම මැඩලීමේ මුවාවෙන් බදු මුදල් දේශපාලන සහචරයන්ට කොන්දේසි විරහිතව “පිනට” බෙදා දීමයි. ඊටත් වඩා ගැටළුව නම් එකී ආධාර මුදල් ඒවා සැබැවින්ම අවශ්‍ය අයට කෙසේ වෙතත් සිය දේශපාලනික හිතවතුන් අතරේ බෙදා දීමයි.

එජාපය එදා පටන් “ධනපති” ලේබලය ඇලවීමට වාමවාදී බලවේග උත්සුක වුවත් එජාපය යනු “මහන්සිවී වැඩ කරන වීරියවන්තයින්ගේ පක්ෂයයි”. එහි ආර්ථික මතය නම් ජනතාවට ස්වශක්තියෙන් නැගිටීමට අවකාශ සලසා දේශීය ව්‍යවසායකයින් රටේ ආර්ථිකයේ කොඳු නාරටිය බවට පත් කිරීමය.

එජාපයේ ප්‍රතිපත්තිය නම් බදු මුදල් අවම වශයෙන් අය කරගෙන රටට අවශ්‍යම ආයෝජන සිදු කරලීමයි. නමුත් නිදහසින් පසු බිහිවූ සියළු ශ්‍රිලනිප ප්‍රමුඛ රජයන් කර ඇත්තේ බදු බර උපරිමයෙන් ජනතාව පිට පටවා කිසිඳු ආර්ථික ප්‍රතිලාභයකින් තොර ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා, තෙල් සංස්ථාව යනාදී මකර කටවලට අපේ අහිංසක ජනතාවට අධ්‍යාපන අයිතිය, සෞඛ්‍යය අයිතිය වෙනුවෙන් යෙදවිය යුතු මුදල් පුදදීමයි. එජාපය එදා කළ රාජාංගනය, මහවැලිය, ගල්ඔය, මහපොළ, තරුණ සේවා සභාව, ගම්උදාව, කර්මාන්තශාලා 200, කටුනායක, කොග්ගල, බියගම ආදී අපනයන සැකැසුම් කලාප වැනි ව්‍යාපෘතිවල ප්‍රතිලාභ අදටත් ලක්ෂ සංඛ්‍යාත ජනතාවක් විසින් සෘජුව හෝ වක්‍රව භුක්ති විඳීති. එහෙත් පසුගිය රජය ලොවට ණයවී කළ මත්තල, හම්බන්තොට වරාය වැනි ව්‍යාපෘති වලින් අපේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගෙනැවිත් ඇත්ද?

එක්සත් ජාතික පක්ෂය විශ්වාස කරනුයේ දැනුම සහ නිෂ්පාදනය යන ස්ථම්භ ද්විත්වය මත පදනම් වූ ආර්ථික ක්‍රමවේදයකි. ලංකාවේ ප්‍රධානතම ඉපැයුම් මාර්ගයක් වන ඇඟැලුම් කර්මාන්තය ඇතුළු අපනයන වෙළඳපල ඉලක්කගත කරමාන්තවලින් අතිමහත් බහුතරයක් රටට හඳුන්වා දෙනු ලැබූයේ එජාපයයි. එතෙකින් නොනැවතී එකී කර්මාන්තවලට අවැසි වෙළඳපොලද එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් සිය ජාත්‍යන්තර සබඳතා ඔස්සේ ගොඩ නගා දී තිබේ. නොබෝදා ශ්‍රී ලංකාවට යළිත් GSP+ සහනය දිනා ගැනීම ඊට කදිම නිදසුනකි. අනෙක් අතට ශ්‍රී ලංකාවට තොරතුරු තාක්ෂණය හඳුන්වා දෙමින් විශ්ව ගම්මානයට මෙරට යා කළේත්, පසුකාලීනව BPO වර්ගයේ දැනුම කේන්ද්‍ර කරගත් ව්‍යාපාර ලංකාවට හඳුන්වා දුන්නේද එජාපයයි. ගොඩනැගීම් කර්මාන්තය වන් කෙටිකාලීන ක්ෂේත්‍රයක් වටා රටක සමස්ථ ආර්ථිකයම ගොඩනැගිය නොහැකි බැව් ලෝකයේ අපට වඩා විශාල රටවල් කිහිපයකම ආර්ථික කඩාවැටීම් වලින් උගත හැකි පාඩමකි.

එජාපයේ විදෙස් ප්‍රතිපත්තිය

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය අතීතයේ පටන් කාගේත් කතාබහට ලක් වූවකි. එය බටහිර ගැති යැයි බොහෝ දෙනෙකු චෝදනා කරති. එහෙත් එය සත්‍යයක්ද?

යම් යම් කාල වකවානුවලදී අඩු ලුහුඬුකම් සිදු වුවත් එජාපයේ මතය නම් අප ජාත්‍යන්තරයේ මිතුරන් මිස සතුරන් ඇති කර නොගත යුතු බවයි. අප වන් කුඩා රටකට සතුරන් ඇති කරගැනීම නිසා සිදුවන ආදීනව පසුගිය එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන රජය විදහා දැක්වීය. එසේ නමුත් ඉන් අදහස් වන්නේ විදේශයන් අභිමුව දණින් වටීම නොවන බවද තේරුම් ගත යුතුය.

බුදු දහමේද සඳහන් වන පරිදි සතුරන් ඇති නොකර ගෙන මිතුරන් ගොඩ නගා ගැනීම සාර්ථකත්වයට මග පාදයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයන් විසින් අතීතයේදී සිදු කළ දැවැන්ත සංවර්ධන යෝජනාක්‍රමවලට ලෝකයේ නන්දෙසින් ආධාර සහ සහන ණය ලැබීම මීට කදිම නිදසුනකි. විශේෂයෙන්ම දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව ජේ.ආර්. ජයවර්ධනයන් විසින් සැන් ෆ්‍රැන්සිස්කෝවේදී ජපානය වෙනුවෙන් කළ කථාවේ සිට මෑතදී නේපාල භූ කම්පනයෙන් පීඩාවට පත් ජනතාවට ශ්‍රී ලංකා රජය ලබා දුන් සහයෝගය දක්වා එජාප රජයන් විසින් සිය විදෙස් ප්‍රතිපත්තිය හරහා ශ්‍රී ලංකාවට සද්භාවයෙන් සහයෝගය ලබා දෙන කලණ මිතුරන් කිහිප දෙනෙකු හොඩ නගා ගෙන ඇත.

පොදුවේ ජාත්‍යන්තරයේ කාටත් මිතුරකු ලෙස සැලකිය හැකි මිනිසත්කම් හා සමානාත්මතාවය රජයන රටක් බිහි කරවීම එජාප විදෙස් ප්‍රතිපත්තියයි. 2015දී බලයට ආ එජාප ප්‍රමුඛ රජය විසින් රටට ජාත්‍යන්තර වශයෙන් දිනාගත් විශ්වාසය සහ සහයෝගය මීට කදිම උපහැරණයකි. එකී විදේශ ප්‍රතිපත්තිය පැවැති එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන රජයේ විදේශ ප්‍රතිපත්ති විශේෂඥයින්ගේ මාහැඟි පැසැසුමට ලක්වීමම ඊට කදිම සාක්ෂියකි. මෙලෙස ජාත්‍යන්තරය තුල ශ්‍රී ලංකාව කෙරේ විශ්වාසය ගොඩ නැගීම හරහා විදෙස් ආයෝජන මෙරටට ගෙනවුත් ලක්ෂ සංඛ්‍යාත රැකිය අවස්ථා බිහිකරලමින්, ජාත්‍යන්තරයට අපේ නිෂ්පාදන සහ සේවා අපනයනය කොට ජාතික ආර්ථිකයට පණ පෙවීම එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දර්ශනයයි.

අපි එකිනෙකාට අවේණික සමාජ, ආර්ථික සහ දේශපාලනික මතවාද පවතී. මෑතකදී උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගලයන් කීවාක් මෙන් යමෙකුට 100%ක් ගැලැපෙන දේශපාලන පක්ෂයක් කොහිවත් නැත. එසේනම් රටේ උන්නතිය උදෙසා තමුන්ට කිට්ටුතම මතවාදයක් නියෝජනය කරන පක්ෂයකට සහය දිය යුතුය, නැතහොත් තමුන්ටම කියා දේශපාලන පක්ෂයක් ගොඩ නගා ගත යුතුය! එක්සත් ජාතික පක්ෂය නම් දැවැන්ත දේශපාලනික ප්‍රවාහය අලලා ලියැවුණු මේ ලියමනින් අදාළ තීරණයට යම් අස්වැසිල්ලක් වන්නට ඇතැයි මගේ අවංක බලාපොරොත්තුවයි.

ඔබ මා ඇතුළු ලෝකයේ ඕනෑම පුද්ගලයකු හෝ ආයතනයක් මෙන් එජාපයද සර්වසම්පූර්ණ නැත. අතීතයේදී එජාපය අතින් දැවැන්ත වැරැදි සිදු වී නැතැයි කියමින් සුදු හුණු ගෑමට මට අවැසි නැත. නමුත් මාගේ පරිකල්පනයේ හැටියට නිදහස් ශ්‍රී ලංකාවට වැඩිම මෙහෙවරක් කළ පක්ෂයත් මතුවට එය අභිභවන මෙහෙවරක් කළ හැකි පක්ෂයත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය පමණෙකි.

රණසිංහ ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා විසින් එක්සත් ජාතික පක්ෂ චින්තනය අලලා ලියැවුණු ගීපද පෙළකින් මෙම ලිපියේ සමාප්තිය සනිටුහන් කරමි.

පුතේ දුවේ මේ අහන්න
නිවහල් දෙනෙතින් බලන්න
සුමග දිගේ පෙරට යන්න
යා යුතු මග පා තබන්න

සිතන්නට යමක්….!!!

රටේ විශාලතම පළාත් දෙක පළාත්සභා මැතිවරණයකට පෙළ ගැසෙන මොහොතක වටපිටාවේ සිදුවන දෑ දැක දැක දෙන දෙයක් කා වෙන දෙයක් බලාගෙන සිටිය නොහැකි හෙයින් මේ ලිපිය ලිවීමට පෙළඹුණෙමි. මේ ලිපිය හරහා රටක්, ලොවක් පෙරළන්නට නොහැකි බැව් මා ඉතසිතින්ම දනිමි. එහෙත් රැල්ලට හසුවී වැරදි මගක යන ඔබගෙන් එක් අයෙකුට හෝ සිතන්නට යමක් ලබා දුනහොත් එය මට සතුටට කරුණකි.

ජිනීවා විදුලි පුටු සංදර්ශනය

රටේ සියළුම ජනතාව කුරිරු ත්‍රස්තවාදයෙන් බේරා ගැනීමේ ගෞරවය මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා, ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා, අද්මිරාල් වසන්ත කරන්නාගොඩ, එයාර් චීෆ් මාෂල් රොෂාන් ගුණතිලක, ආරක්ෂක ලේකම්තුමා ඇතුළු රජයට හිමිවිය යුතු බව රටම පිළීගනී. නමුත් එකී භාරදූර කර්තව්‍යය නිමවී වසර 5ක් ගෙවුණු තැනදීත් ඒ විරෝධාරත්වය විකුණාගෙන ඡන්ද ගැරීමේ පහත් ක්‍රියාවට රජය ඇතුළු එහි පාර්ශවකරුවන් සම්මාදම් වෙමින් සිටියී. ඒ ජිනීවා විදුලි පුටුවක් මවා පාමිනි.

පළමුව ඔබ ප්‍රශ්න කළ යුත්තේ වසර මැද පැවැත්වීමට නියමිතව තිබූ බස්නාහිර පළාත් ඡන්දය සහ වසර අග පැවැත්වීමට නියමිතව තුබූ දකුණු පළාත් ඡන්දය මාර්තුවට ගත්තේ කාගේ උවමනාවකටද යන්නයි? මාර්තු 27 ජිනීවා යෝජනාව ඉදිරිපත්වන බව දැන දැන මාර්තු 29 ඡන්දයට දින නියම කළේ ඇයි? රජය කියන්නේ ලෝකයට පෙනෙන්නට බුලත් කොළයට කතිරය ගසන්නට කියාය. ඒ තර්කයට අනුව අපේ පළාත් සභා දෙස බලා ඉන්නවා ඇර වෙනත් දෙයක් ඔබාමාට, කැමරන්ට, නවනීදන් පිල්ලේට කරන්නට නැත. ඔවුන්ට මේ ඡන්දය ගැන නිච්චියක්වත් නැතිවාට සැක නැත, මන්ද තමන්ගේ රටේ ඡන්ද, ණයබර, ක්‍රිමියාව යනාදී බොහෝ ප්‍රශ්න ඔවුන්ට අපේ රටේ පළාත් සභා දෙකකට වඩා වැදගත්ය. අනෙක් අතට, පහුගිය වසර 5 ඇතුළත පැවැත්වූ පළාත්සභ මැතිවරණ සියල්ලම පාහේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ජයගත්තේය. ඒ නිකම් නොවේ, සියයට 60ක, 65ක – ඇතැම්විට 70%ක ඡන්ද ප්‍රතිශත වලිනි! එසේ නම් සන්ධානයේ තර්කය නිවැරදි නම් ඔය කියන බටහිර බලවේග නැට්ට අකුළාගෙන වෙනතක් බලාගෙන හුඟක් කල් ගත විය යුතු නොවන්නේද? එසේත් නොමැතිනම් පසුගිය වයඹ, මධ්‍යම ආදී මැතිවරණ පවතිද්දී එකී බලවේග මරනින්දේ සිටියේද?

මේ ශ්‍රී ලංකාවට එරෙහිව ජිනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සලයේ යෝජනාවක් ගෙනා පළමුවන අවස්ථාව නොවන්නේය. 1980 දශකයේදී ආජන්ටිනාව විසින් අපට එරෙහිව යෝජනාවක් ගොනු කළ විට හිටපු ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා “අනේ මාව විදුලි පුටුවෙන් බේරගන්න” කියා විලාප දෙමින් ඡන්ද තිබ්බේ නැත. ඔහු ඒ.සී.එස්. හමීඩ් වන් අමාත්‍යවරුන්ගේ සහයෙන් රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකව ජාත්‍යන්තර සහය ශ්‍රී ලංකාවට දිනා ගෙන අදාළ යෝජනාව පරාජය කළේය.

මානව හිමිකම් කවුන්සලය හමුවේ ගෙන ආ ඇති මෙම චෝදනා විජාතික බලවේග විසින් කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙස රටේ අවාසනාවට ඔප්පු කරගත්තා යැයි මොහොතකට සිතමු – එය එසේ වුවත් ශ්‍රී ලංකාව රෝම ප්‍රඥප්තියට අත්සන් තබා නොමැති නිසා ඔවුනට අපේ රටවැසියන්ට එදිරිව දඬුවම් පැනවීමේ බලය නොමැත.

ජනමත විචාරණයක් තිබ්බ නම් නරකද?

පක්ෂ භේදයෙන් තොරව ඔබ අප කවුරුත් රටට අහිතක් වනවාට අකමැතිය. රජයට හෝ අපේ විරෝධාර හමුදාවන්ට යුද අපරාධ චෝදනා නැගෙනවාට අපි සැවොම විරුද්ධය. එසේ නම් මෙවන් මොහොතක රජයට කළ යුතුව තිබුණේ පළාත් ඡන්දයකට ගොස් ජනතාව පක්ෂවලට කඩා ඉසිරුවනවා වෙනුවට ජනමත විචාරණයක් පැවැත්වීම නොවන්නේද? එයින් රජය පවසන අන්දමට “ලංකාවට අත නොතබනු” යන පණිවුඩය අප කවුරුත් පාහේ එක සිතින් කියා පානු ඇත.

අනෙක් අතට පදනම් විරහිත යුද අපරාධ චෝදනාවලට අමතරව, මේ යෝජනාව තුළින් රතුපස්වල මිනීමැරුම, කටුනායක ඇඟලුම් සේවක ඝාතනය, හලාවත ධීවර ඝාතනය යනාදිය ගැනද සඳහන් කර ඇත. යුද අපරාධ චෝදනා නම් වූ පළිහ ඉදිරියට ගෙන හැර පාමින් රජය නොකියා කියන්නේ එකී ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාද ජනතාවට සාධාරණීකරණය කරන්නට කියාද?

ඉහත කීවාක් මෙන් රට ත්‍රස්තවාදයෙන් මුදාගෙන ගෙවුණු වසර 5 තුල රජය විසින්ම ගෙන හැර දැක්වූ “උගත් පාඩම් සහ ප්‍රතිසන්ධාන කොමිෂන්” (LLRC) වාර්තාවේ නිර්දේශ මීට වඩා යුහුසුළුව ක්‍රියාවට නැගුවේ නම් මෙතරම් පීඩනයක් රජයට එල්ල නොවනු ඇත. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ සන්ධානයේ මහජන සම්බන්ධතා සහ ප්‍රචාරණය ඉහළ අඩියක පැවැතියද ඔවුන්ගේ රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකත්වය සහ විදේශ සම්බන්ධතා ළදරු මට්ටමක පැවතීමයි.

දේශප්‍රේමයේ ඒකාධිකාරය

ජාතික හෙළ උරුමය, ජාතික නිදහස් පෙරමුණ සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ඇතැම් කොටස් රඟ දෙනුයේ ඔවුන් දේශප්‍රේමයේ ඒකාධිකාරී පේටන්ට් බලපත්‍රයේ හිමිකරුවන් විලෙසිනි. එය සැබැවින්ම එලෙසද? ලංකාවට කුඩු, එතනෝල් යනාදිය හොර පාරේ ගෙනෙද්දී ඔවුන් එකකුවත් කෑ මොර දෙන්නේද? ඇමැතිවරුන්, මන්ත්‍රීවරුන් විවිධ නීතිවිරෝධී සහ සමාජ විරෝධී ක්‍රියා කළ විට ඔවුන් මුනිවත රකින්නේ රටට ආදරයටද? දේශප්‍රේමය කිසිවකුගේ තනි බූදලයක් නොවන්නේය. පෞද්ගලික ලාභ ප්‍රයෝජන අපේක්ෂාවකින් තොරව රටේ අභිවෘද්ධිය පතන සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, සන්ධාන, යූඇන්පී, ජේවීපී අප සියල්ලෝම දේශප්‍රේමීන් නොවේද?

අධිරාජ්‍යවාදය ඇත්තේ බටහිර පමණක්ද?

“අධිරාජ්‍යවාදය” යනු දේශපාලන වේදිකාවේ කාටත් හුරුපුරුදු වදනකි. වමේ දේශපාලන පක්ෂ “අධිරාජ්‍යවාදය” අල්ලා ගෙන පැය ගණන් කතා පවත්වති. අධිරාජ්‍ය විරෝධී සීතාම්බර සළුවෙන් සැරසී දේශප්‍රේමීන්ගේ ඡන්ද ගසා කන මොවුන් අධිරාජ්‍යවාදයේ එක් පැතිකඩක් පමණක් ගෙනහැර පෑම අතිශය ජුගුප්සාජනකය.

ඔවුන් නිවැරදිය. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය, බ්‍රිතාන්‍යය ප්‍රමුඛ බටහිර රටවල් තමුන්ගේ ආදිපත්‍යය ලොව පුරා පැතිරවීමට නොගන්නා උත්සහයක් නොමැති තරම්ය. නමුත් “නැගෙනහිර” අධිරාජ්‍යවාදය ගැන කිසිවකු හඬ නොනගන්නේ ඇයි? චීනය, ඉන්දියාව සහ රුසියාව අපේ රටට හොට දාන්නේ, රජයට උදව් කරන අයුරින් ගිණි පොළියට ණය දෙන්නේ අපට ආදරයටද?

අනෙක් අතට අපේ රටේ ආර්ථිකයේ අපනයනයන්ගෙන් 55%ක් රඳා පවතිනුයේ ඇමෙරිකාව සහ යුරෝපය මතය. එබැවින් රටට ධනය ගලා එන්නේ ඉහත කී බටහිර රටවලින් බවත් අපට අධික පොළීවලට ණය දී හිර කරන්නේ නැගෙනහිර රටවලින් බවත් අප මතක තබා ගත යුතුය.

යථාර්තය නම් ශ්‍රී ලංකාව දකුණු ආසියාවේ උපක්‍රමික ලක්ෂයක පිහිටා තිබීම නිසා අපගේ ගුවන්, නාවුක හා භූමි අවකාශය ප්‍රදේශයේ බලයට මහත් වැදගත්කමක් ගැනීමයි. එහෙයින් පෙර අපර දෙදිග ලෝක බලවතුන් ලංකාවේ සිය අණසක පැතිරවීමට කැසකැවීම නොරහසකි.

කෙසේ වෙතත් ශ්‍රී ලාංකික අප නොබැඳි දේශයක් ලෙස කා සමඟත් සුහදව අපේ ස්වෛරීත්වය සහ අනන්‍යතාවය ආරක්ෂා වන අයුරින් කටයුතු කිරීම අතිශය වැදගත්ය. වත්මන් රජය “බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී” බිල්ලකු මවා පාමින් අද වනවිටත් අප “නැගෙනහිර සටකපට අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ” ඔඩොක්කුවට වට්ටවා හමාරය. ශ්‍රී ලංකාව චීනයට, ඉන්දියාවට කොපමණ ණයද? රුසියාව හිතුමතේ ස්වෛරී රාජ්‍යයක් වූ යුක්‍රේනයේ ක්‍රිමියාව නම් පළාත අත්තනෝමතිකව අල්ලා ගත්තා සේ ඉන්දියාවත් උතුරු නැගෙනහිර අල්ලා ගැනීමට කුරුමානම් නොඅල්ලන බවට ඇති සහතිකය කුමක්ද? මීට වසර දහයකට පෙර සහ අද සසඳද්දී ලංකාවේ සේවය කරන චීන සහ ඉන්දීය ජාතිකයන්ගේ ප්‍රමාණය වැඩි වී නැතිද? සිදු වී ඇත්තේ චීනය විසින් ඇමරිකාව ඇ.ඩො. ට්‍රිලියන (බිංදු 12ක්) ගණනක ණය උගුලකට හසු කරගත්තාක් මෙන් අපවද නරා වළකට ඇද දැමීමයි.

ඇමරිකානු විරෝධයේ සුලමුල

ඔබ මෙවර මැතිවරණය ගැන තවත් නොදන්නා කරුණක් ඇත. රටටම ඇසෙන්නට “ඇමරිකානු විරෝධය” ගැන කෑ මොර දෙන අයවලුන් ගැන ඔබ මොහොතක් සිතන්න. ඔවුන්ගෙන් බහුතරයක් ඇමෙරිකාවේ පුරවැසිභාවය හෝ ස්ථිර පදිංචිය (PR – Permanent Residence) හිමිද? රටේ ප්‍රබල පක්ෂයක භාණ්ඩාගාරිකවරයකුගේ සිට ඔහු නියෝජනය කරන දිස්ත්‍රික්කයෙන්ම දකුණේ මහ ඇමැතිකම අපේක්ෂා කරන කණ්ඩායම් නායකයා දක්වා කොපමණක් ඉහත ඝණයට අයත්ද? මේ “දේශප්‍රෙමීන්” බහුතරයකගේ දරුවන් ඉගෙනගන්නේ ඉන්දියාවේ, චීනයේ හෝ රුසියාවේද? නොඑසේනම් ඇමෙරිකාව, බ්‍රිතාන්‍යය, ඕස්ට්‍රේලියාව වැනි රටවලද? ඔච්චරටම ඇමෙරිකාවට විරුද්ධනම් ඒ රටේ පාස්පෝට් යළි භාර නොදෙන්නේ ඇයි? රටේ ප්‍රබල ඇමැතිධූර, රාජ්‍ය තනතුරු දරණ ඇතැම් මහත්වරුන් සිය සොහොයුරා රටේ රාජ්‍ය නායකයා වනතුරු සිටියේ කොහේද? ඔවුනට එසේ වුවත්, සාමාන්‍ය අපට නම් ඇත්තේ එක රටකි, ඒ ශ්‍රී ලංකාද්වීපය පමණි.

සංවර්ධනය නම් වූ සෙප්පඩ විජ්ජාව

මේ රජයෙන් පසුගිය පොදුජන එක්සත් පෙරමුණු රජයට වඩා විශාල සේවයක් රටට සිදු වී ඇති බැව් චන්ද්‍රිකා කුමාරණතුංග හිටපු ජනපතිනිය හැර අන් සියල්ලෝම පාහේ එකඟ වනු ඇත. නමුත් එය සැබෑ සංවර්ධනයක්ද යන්න ඔබ හිතට එකඟව ප්‍රශ්න කරන්න.

මහාමාර්ග සහ අධිවේගී මාර්ග ඉදිකිරීම ඉතා යහපත් කටයුත්තකි. එහෙත් කාපට් පාරට උඩින් කාපට් දමනවාට වඩා මේ රටේ ධනස්කන්ධය වැය විය යුතු ව්‍යාපෘති නොවේද? ගමේ කොන්ක්‍රීට් පාරේ සිට නගරයේ කාපට් පාර දක්වා වෙන මේ සංවර්ධනයට මුවාවෙන් කොපමණ ධනයක් රජයේ දේශපාලකයින් මංකොල්ල කනවා ඇතිද? මෙපමණක් නොව, රජය විසින් අමුඅමුවේ සිදු කරන මූල්‍ය වංචා ගැන කෝප් කමිටු (COPE) වාර්තාවල පැහැදිලිව සඳහන්ව ඇත. එහෙත් ඊට එරෙහිව බලධාරීන් ගෙන ඇති පියවර කවරේද?

පසුගිය මාසය තුල ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු සන්ධානය විසින් දකුණු සහ බස්නාහිර පළාත්වල කාපට් මාර්ග, පාසල් ගොඩනැගිලි යනාදී භෞතික සම්පත් තොග වශයෙන් විවෘත කරමින් සමස්ථ රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයම පාහේ යොදා ගනිමින් උත්සහ පවත්වාගෙන යෑමෙන් පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ රජයේ සැබෑ උවමනාව ජනතා සුබසිද්ධියට වඩා තම බලය රැකගැනීම බවයි. එසේ නොවන්නේ නම් රටේ සෙසු පළාත් 7 අමතක කර ඡන්ද කාලයට මේ සියල්ල කරන්නේ මන්ද?

පසුගිය කාල සීමාව තුල රජය ගොඩ නැගූ “සංවර්ධන” ව්‍යාපෘති කීයක් රටට ආදායම් උපද්දවයිද? ඉන් කීයක් දහස් සංඛ්‍යාත රැකියා සමුදායක් උපද්දවයිද? හම්බන්තොට කෝටි ප්‍රකෝටි ගණනක් වැය කර ගොඩ නැගූ සුවිසල් ක්‍රීඩාංගණයේ පසුගිය වසරේ පවත්වා ඇත්තේ ක්‍රිකට් තරඟ 5ක් පමණකි. හම්බන්තොටට යනෙන ඔබට සුපිරි මහාමාර්ග දැකගත හැකි වුවද, ඒවා නිසි ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගන්නා බවක් දැකගත හැකිද?

මත්තලට ගුවන් සමාගම් බර ගණනක් පියාසර කරන බවට එහි විවෘත කිරීමේ උත්සවයට පෙර පාරම් බෑවද අද වනවිට ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා සහ ගුවන්තොටුපල කාර්යමණ්ඩල සේවකයින් හැර වෙනත් කිසිඳු සාමාන්‍ය වැසියකු ගුවනින් මත්තලට නොපැමිණෙන තත්ත්වයක් උද්ගතව ඇත. වෙනකක් තියා අඩුම තරමේ භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ගුවන් සමාගම්වත් මත්තලට ආකර්ෂණය කරගැනීමට රජය අපොහොසත්ව ඇත. බලෙන් මෝටර් රථ ප්‍රවාහන නෞකා ගෙන්වා නොගන්නේ නම් හම්බන්තොට වරායටද අත්වන්නේ එම ඉරණමමය. සූක්ෂම කළමණාකරණයෙන් සහ උපක්‍රමික සැලසුම් තුලින් මෙවාට අනාගතයේදී පණගසා නැගිට්ටවිය හැකි වුවද රජයේ ඔතෑනි පිළිවෙත් හමුවේ දැයට සුදු අලි ව්‍යාපෘති දායාද වී ඇත. මේ රජයේ “සංවර්ධන සංදර්ශනයේ” එක් පැතිකඩක් පමණකි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයන් විසින් සිදුකළ මහවැලිය, නිදහස් ආයෝජන හා වෙළඳ කලාප, ගම් උදාව, ඇඟලුම් කම්හල් යනාදී ව්‍යාපෘති හරහා රැකිය අවස්ථා ලක්ෂ ගණනින් ජනිත විය, එමඟින් රටේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගැලූ අතර ඒ මුදල් රටේ සුබසාධනයට යෙදවා ජනතාව මත පැටවෙන බදු බර අඩු කළ හැකි විය. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය විසින් සිදුකළ එවැනි සුවිසල් ව්‍යාපෘති කවරේද? වත්මන් රජය ආයෝජනය කරනුයේ කඩිනම් ආදායම් නොලැබෙන ව්‍යාපෘති වලටය, එයද ගිනි පොළියට ණය ගෙනය. 2005 සිට රටේ ණය බර දෙගුණ වී ඇත් බව ඔබට දැනටමත් දනී. 2004දී රු. 80,000කට ආසන්න අගයක් ගනු ලැබූ ඒක පුද්ගල ණය බර අද වනවිට රු. 350,000 ඉක්මවීමෙන් පෙනී යන්නේ නූපන් දරුවන් පවා චීනයට, ඉන්දියාවට, වාණිජ බැංකුවලට ණයකරුවන් කර හමාර බවය. එහෙව් වටපිටාවක් තුල මේ ණය සහ පුනරාවර්තන වියදම් පියවන්නට අධික බදු ගැසීම පුදුමයක්ද?

පසුගිය වසර 5 තුල ඔබේ ආදායම විශාල ලෙස වැඩි වී තිබේද? රජය විසින් නොමිලේ ලබා දෙන අධ්‍යාපනයේ, සෞඛ්‍යයේ දියණුවක් ඔබ අත්දකින්නේද? ඉතින් ඔබ ඡන්දය දෙන්න ඕනෑ පාරවල් ටිකටද? මොහොතක් සිතන්න.

ඔබ විපක්ෂය සවිමත් කළ යුත්තේ ඇයි?

ඔබෙන් සමහරෙක් තවමත් ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු රජයට සහය දක්වනවා ඇත. එසේ කිරීමේ පූර්ණ අයිතිය ඔබ සතුය, ඊට අප ගරුකරමු. එහෙව් ඔබගෙන්ද අප ඉල්ලා සිටින්නේ මේ ලිපියේ තිබෙන කාරණා මැදිහත් සිතින් සිතා බලන ලෙසය. එජාපය, ජවිපෙ ඇතුළු ලෝකයේ සියළුම දේශපාලන පක්ෂ අතීතයේදී වැරදි කර ඇත. නමුත් ඒ වැරදි අවබෝධ කරගෙන රටේ අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් සත් සිතින් වෙර වැඩීම යහපත් ප්‍රවණතාවයක් නොවන්නේද?

ඔබෙන් ඇතැමෙක් රජයට විරුද්ධ වුවත් විපක්ෂයේ පක්ෂ ගැන කලකිරී ඡන්දය නොදී ඉන්නට සිතා සිටිනවා වන්නට පිළිවන. අපගේ සර්වජන ඡන්ද අයිතිය රටට වඩාත් සුදුසු පක්ෂය/අපේක්ෂකයින් (ඔබට උවමනා නම් අඩුවෙන්ම නරක ලෙසද අර්ථ ගන්වන්නට හැකිය) වෙනුවෙන් පළ කිරීම ශ්‍රී ලාංකිකයකු වශයෙන් ඔබේ යුතුකමක්, වගකීමක් වන්නේය. ඔබ එම අවස්ථාව පැහැර හැරියොත් මේ රජය තවත් උදම් වනු ඇත. ඔවුන් මොන දේ කළත් ජනතාව තමන් සමඟම සිටින්නේය යන අධිමානසිකත්වය ඔවුන්ට ඔබ ලබා නොදිය යුතුය. මක්නිසාදයත් රතුපස්වල වන් තවත් නොමනාකම් වලට එය රුකුල් දෙන්නක් වන හෙයිනි. ඒ නිසා රජයේ ඡන්ද ප්‍රතිශතය අඩු කර ඔවුනට රතු එළියක් දල්වා සිතන්නට යමක් ලබාදීමට සුදුසුම කාලය මෙයයි. යුද ජයග්‍රහණයේ වීරත්වයට මුවාව දශක/පරම්පරා ගණනාවක් රජකම් කිරීම මෙම රජයේ මැති ඇමැතිවරුන්ගේ පැතුමයි (මනාප පොරයේ සිටින මන්ත්‍රී දූ පුතුන්, සොහොයුරු සොහොයුරියන් සිහි කැඳවන්න). ඔබ ඊට එකඟතාවය පළකරන්නේද?

ඉතින් විපක්ෂයේ ඔබට සහය දිය හැකි ප්‍රධාන බලවේග තුනකි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය එකී බලවේග තුනයි. මේ තුනෙන් විශාලතම බලවේගය වන එක්සත් ජාතික පක්ෂය පිළිබඳව මේ ලිපියේ මීළඟ කොටසින් පුළුල්ව විස්තර කර ඇත. 1964දී පිහිටවූ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සමාජවාදී පක්ෂයකි, ඔබ ඔවුනගේ විප්ලවකාරී අදහස් පිළිගන්නේ නම් ඔවුන්ට ඡන්දය දීමේ ඉඩහසර ඇත. නමුත් මෑතදී ගොඩනැගූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ දර්ශනය කුමක්ද යන්න අපට මහත් ප්‍රශ්නාර්ථයක් ගෙනෙයි. නිසැකයෙන්ම ජාතික වීරයකු වන ජනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මැතිඳුන් කේන්ද්‍ර කරගෙන ගොඩනැගුණු එම පක්ෂයේ, මෙම මැතිවරණය මුළුල්ලේම කොපමණ දෙදරීම් ඇතිවුණිද? අපේක්ෂකයින් එළිපිටම තම පක්ෂය විවේචණය කරන, පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තියක් නොමැති පක්ෂයකට ඔබ ඡන්දය දිය යුතුද? අප තුල ජනරාල් ෆොන්සේකා කෙරේ ඇති ගෞරවය නොදන්නා අපේක්ෂකයකු පළාත් සභාවට යවා දිය කරලිය යුතුද? තීරණය ගැනීමේ අයිතිය ඔබ සතුය. ඔබ රජයට විරුද්ධ නම් නියත ලෙසින්ම පරදින ස්වාධීන කණ්ඩායමකට හෝ ඡන්දය දෙන්නේ නම් එය වටින්නේය.

අප එජාපයට සහය දෙන්නේ මන්ද?

මේ ප්‍රශ්නය වසර ගණනාවක් මුළුල්ලේ බොහෝ දෙනෙක් මගෙන් අසා ඇති වාර ගණන අනන්තය. “ඔච්චර පරදින එකේ ඇයි උඹල යූඇන්පී එකට ඡන්දෙ දෙන්නේ?”. එවිට මා ලබා දෙන පිළිතුර නම් වඩාත් වැදගත් වන්නේ “කවුද හරි, කවුද වැරදි යන්න සොයනවාට වඩා මොකක්ද හරි යන්න විමසීම බවයි”. තවත් ලෙසකින් කීවොත් එය ප්‍රතිපත්ති සම්බන්ධ වූ කාරණාවකි. අලියා ලකුණින් ඡන්දය ඉල්ලා පසුව තම ඡන්දදායකයා වරදාන වරප්‍රසාද ඉදිරියේ පාවා දුන් දේශපාලකයින්ටද මෙය සිතීමට යමකි.

එසේ නම් ඇයි අප එජාපයට සහය දෙන්නේ? 1946දී එක්සත් ජාතික පක්ෂය බිහිවන්නේ ශ්‍රී ලාංකික ඔබ අප සැමගේ පක්ෂයක් විලෙසිනි. ජාති, ආගම්, කුල භේදයෙන් තොර වූ එජාපය එදා මෙදා තුර රටේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර දිවි ගෙවන සෑම ජන කොට්ඨාශයකටම සේවය කර ඇත. එජාපයේ සමාජ ප්‍රතිපත්තිය වන්නේ “සම හැකියාවනට සම අවස්ථා” යන්නය! ඇතැම් පක්ෂ මෙන් රදළයින්ට පොල්කටු හැන්දෙන් බෙදා දුගියාට කන් හැන්දෙන් බෙදනවා වෙනුවට රටේ සමස්ථ ජනතාවටම දියුණුවට සම අවස්ථා විවර කරලීම එජාප ප්‍රතිපත්තියයි.

ඇතමුන්ගේ සම්මතයට අනුව හීන කුල යැයි කියන්නකු රටේ රාජ්‍ය නායකත්වයට පත් කළ එකම පක්ෂය වීමෙන්ම එජාපය යමෙකුගේ තරාතිරම, පසුබිමට වඩා රටේ ජනතාවගේ හැකියාවන් ඔස්සේ ඔවුනට දියුණු වීමට භේදයකින් තොරව දක්වා ඇති නායකත්වය ඔප්පු වන්නේය. සිරිලකට නිදහස් අධ්‍යාපනය, මහපොළ සහ නොමිලේ නිල ඇඳුම, පෙළ පොත් හඳුන්වා දෙමින් පැල්පතේ පුංචි දරුවාටත් වෛද්‍යවරයකු, ඉංජිනේරුවකු, දැහැමි කෝටිපතියකු වීමේ සිහිනයට පාර කැපුවේ එජාපයයි. ගමේ දරුවාට ජාතික පාසලේ පහස අහිමි කරමින් ශිෂ්‍යත්ව විභාගය අහෝසි කිරීමේ පාපකර්මයට සන්ධානය පිඹුරුපත් සැකසුවේය. නිදහස් සෞඛ්‍යය සේවය ලබාදෙමින් බුදුන් වහන්සේගේ උතුම් සද්ධර්මයේ කියැවෙන “ආරෝග්‍යා පරමා ලාභා” යන්න ලාංකිකයන්ට යථාර්තයක් බවට පත් කිරීමට වෙහෙස වූයේ එජාපයයි. භේදයකින් තොරව සියළු ලාංකිකයන්ට සුභසාධනය සැලසීමට ඇප කැප වූයේත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයයි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය තම වර්ණය වශයෙන් හරිත පැහැය තෝරාගන්නේ කෘෂිකර්මය පදනම් කරගනිමිනි. සියවස් ගණනාවක විදේශීය පාලනයේන් වල් වැදුනු රජරටට ගංගා හරවා රට සහලින් ස්වයංපෝෂණය කළේ එජාපයයි. එජාපය එදා පටන් “ධනපති” ලේබලය ඇලවීමට වාමවාදී බලවේග උත්සුක වුවත් එජාපය යනු “මහන්සිවී වැඩ කරන” මිනිසුන්ගේ පක්ෂයයි. එහි ආර්ථික මතය නම් ජනතාවට ස්වශක්තියෙන් නැගිටීමට අවකාශ සලසා ව්‍යවසායකයින් රටේ ආර්ථික කොඳු නාරටිය බවට පත් කිරීමය. එජාපය වෙර දෙන්නේ ප්‍රබල මධ්‍යම පන්තියක් නිර්මාණය කරලීමට විනා, සන්ධානය මෙන් අධිසුඛෝපභොගී සුපිරි ධනවතුන් බහුතරයකට යට වුණු මැදි සහ දුප්පත් පන්තියක් බිහි කිරීමට නොවේ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය පසුබිම සපයනු වස් සුබසාධනය කෙරේ එජාපය වැඩි අවධානයක් යොමු කරයි. මීට කදිම උදාහරණයක් නම් එජාපයේ ජනසවිය සහ ශ්‍රීලනිපයේ සමෘද්ධිය සහ දිවිනැගුමයි. ජනසවියෙන් කළේ ගමේ ජනතාව ශ්‍රමදාන සහ පොදු වැඩ ඔස්සේ ගමේම අභිවෘද්ධියට යොදවා ගෙන ඔවුන්ට එකී දායකත්වය වෙනුවෙන් ආහාර යනාදී අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය බෙදා දීමයි. නමුත් ශ්‍රීලනිපය කරන්නේ දිළිඳුකම මැඩලීමේ මුවාවෙන් බදු මුදල් දේශපාලන සහචරයන්ට කොන්දේසි විරහිතව “පිනට” බෙදා දීමයි.

එජාපයේ ප්‍රතිපත්තිය නම් බදු මුදල් අවම වශයෙන් අය කරගෙන රටට අවශ්‍යම ආයෝජන සිදු කරලිය යුතු බවයි. නමුත් අද රජය කරන්නේ බදු බර උපරිමයෙන් ජනතාව පිට පටවා කිසිඳු ආර්ථික ප්‍රතිලාභයකින් තොර ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා, තෙල් සංස්ථාව යනාදී මකර කටවලට අපේ අහිංසක ජනතාවට අධ්‍යාපන අයිතිය, සෞඛ්‍යය අයිතිය වෙනුවෙන් යෙදවිය යුතු මුදල් දන්දීමයි. එජාපය එදා කළ රාජාංගනය, මහවැලිය, ගල් ඔය, මහපොළ, තරුණ සේවා සභාව වැනි ව්‍යාපෘතිවල ප්‍රතිලාභ අදටත් භුක්ති විඳී. එහෙත් මෙම රජය ලොවට ණයවී කළ මත්තල, හම්බන්තොට වරාය වැනි ව්‍යාපෘති වලින් අපේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගෙනැවිත් ඇත්ද?

එජාපය සර්ව සාධාරණ, සර්ව සුභවාදී පක්ෂයක් යැයි අපි කිසි ලෙසකින් නොකියමු, එහෙත් රටේ ඇති දේශපාලන දර්ශන බහුතරය අතුරින් රටට වැඩියෙන්ම ගැලැපෙන මාවත එජාපයේ මාවත බව අපගේ අවංක මතයයි.

“CEPA”, “IIFA” සහ ඉන්දියානුකරණය

පහුණු සතිඅන්තයේදී ඉන්දියාවේ ජාත්‍යන්තර සිනමා සම්මාන උළෙලක් වන IIFA සම්මාන උළෙල ඇතුළු ඊට ඈඳුනු උත්සව කිහිපයක් මෙරටදී පැවැත්වුණි. ඉන්දියාවේ ප්‍රකට නළු නිළියන් කිහිප පලක් මෙන්ම ඉන්දීය සංචාරකයන් විශාල සංඛ්‍යාවක්ද මෙරටට පැමිණියහ. කටුනායක ගුවන්තොට, කොළඹට යා කරමින් සුඛෝපභෝගී දුම්රිය සේවයක් මේ නිමිත්තෙන් ආරම්භ කළ අතර අගනුවරද ශුද්ධ පවිත්‍ර කර වැඩිදියුණු කළ වග ආණ්ඩුවේ ලොකු ලොක්කන් කියති. ගෝලීයකරණයට ලක්වන ලෝකයේ මෙවැනි ජාත්‍යන්තර උළෙලවල් මෙරටදී පැවැත්වීම සැබැවින්ම හොඳය. IIFA උළෙලට සමගාමීව ඇතිවූ දෙස් විදෙස් අර්බුද බොහොමයක් අපට මාධ්‍යයෙන් අසන්නට ලැබුණත් මේ හරහා රටට යම් ධනාත්මක අවධානයක් ජාත්‍යන්තරයෙන් යොමු වූ බවට අප විශ්වාස කරමු. නමුත් සමාජයට පෙනෙන පැතිකඩ මෙය වුවත් සම්පූර්ණ රූපය ආණ්ඩුව හුවා දක්වන රූපයමද??

ජී.ඇල්.පීරිස් ඇමතිතුමා CEPA ගැන අදහස් දක්වමින්

ඒ පැත්තෙන් හින්දි සිනමාවට උමතුව සිටින ශ්‍රී ලාංකික ජනතාවට ජනප්‍රිය නළු නිළියන් පෙන්වන අතරේ මේ පැත්තෙන් CEPA (අවබෝධාත්මක ආර්ථික සහයෝගීතා ගිවිසුම) ගිවිසුම හරහා රජය ජනතාවගේ ඇස්වලට වැලි ගසන බව බොහෝ දේශීය ව්‍යවසායකයන්ගේ අදහසයි. සමහරෙක් කියනුයේ ලංකාවට IIFA ගෙන්න ගත්තේ CEPA ගිවිසුම අත්සන් කරන පොරොන්දුවෙන් බවයි. එහි ඇත්ත නැත්ත අපි නොදනිමු. එහෙත් මේ දක්වා හෙළි වී නොමැති ගිවිසුම ලාංකික ව්‍යාපාර ක්ෂේත්‍රයට අවාසිදායකය යන්න පොදු පිළිගැනීමයි. ආණ්ඩු හිතෛෂී “දේශප්‍රේමී” ලේබල් තමා විසින්ම අලවා ගත්තවුන් කියන්නේ “මහින්ද මහත්තයා සීපා වලට අකමැති බවයි“. ඒත් ඊයේ ඉන්දීය පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ශෂී තරූර් මහතා කීවේ ජනාධිපතිතුමා සීපා ගිවිසුමට කැමැති බවත් ඊට ලක්වැසියන් කැමැති වනු ඇති බවත් ජනාධිපතිතුමා විශ්වාස කරන බවයි. එතකොට කාටද ජනාධිපතිතුමා බොරු කරන්නේ?? ආන්න ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙන්නට පුළුවන් එතුමාටම පමණි.

මෑතදී ප්‍රකාශයට පත් කළ බදු සහනයන්ගෙන්ද ඉන්දියාවේ මරුටි වැනි සමාගම්වලට ඉලක්කගත සහන ලැබුණු බව ප්‍රත්‍යක්ෂය. මේ අතර CEPA හරහා සිදුවන්නෙ දෙරට අතර සේවා අංශයේ ආයෝජනයේ ඇති බාධාවන් ඉවත් කිරීමත් දෙරට අතර ආගමන විගමන තහංචි ලිහිල් කිරීමත්ය. වඩාත් පැහැදිලිව කියතොත් අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය, වෙළෙඳ, ප්‍රවාහන ආදී සේවා ක්ෂේත්‍රයන්ට අවුත් ආයෝජනය කරන්නට ඉන්දියානුවන්ට හැකි වනු ඇත. අපටද එසේ ඉන්දියාවට යා හැකි බව ඔවුන්ගේ තර්කයයි, නමුත් ප්‍රාග්ධනය දුලභ ලාංකිකයන්ට ප්‍රායෝගිකව ඉන්දියාවේ ආයෝජනය කර සේවා සපයන්නෙක් වෙන්නට පුළුවන්ද?? මල්ටිකෙම් ආයතනයේ ප්‍රධානියකු පසුගියදා ලංකාදීපයට ලියූ ලියමනක සඳහන් වූයේ අද ක්‍රියාත්මක ඉන්දු-ලංකා වෙළෙඳ ගිවිසුම පරිදි ලාංකේය නිෂ්පාදන පවා ඉන්දියාවට අපනයනය කිරීම ප්‍රායෝගිකව දුෂ්කර බවත් ඊට ඉන්දියානුවන් අකුල් හෙලන බවත්ය. CEPA ගිවිසුම හරහා ඉන්දියාවෙන් දොස්තරවරුන්ට මෙරටට අවුත් බෙහෙත් කරන්නට, ගුරුවරුන්ට මෙහෙ අවුත් උගන්වන්නට, බාබර්වරුන්ට සැලුන් දමන්නට මෙන්ම ටේලර්වරුන්ටද ඇඳුම් සාප්පු දාන්නට ඉඩ හිමිවනු ඇතැයි යන්න බොහො විශ්ලේශකයන්ගේ මතයද වෙයි. ලාභ මිලට සේවා සැපයීම හරහා ඔවුන්ගෙන් පාරිභෝගිකයාට ලාභයක් සැලසුණද දේශීය ව්‍යාපාරිකයාට ඔවුන් හා තරඟ කිරීම අපහසු වී මහමග උරුම වනු ඇත. යුරෝපයේද මෙවැනිම ගිවිසුම් හරහා සිදු වූයේ එවැන්නකි. ජර්මනිය, ප්‍රංශය වැනි රටවල විරැකියාව වැඩි වීමට මූලික හේතුවක් වූයේ නැගෙනහිර සහ දක්ෂිණ යුරෝපයෙන් අඩු වේතනයන් සඳහා සේවකයන් පැමිණීමය. ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේද නීතිවිරෝධී සංක්‍රමණිකයන්ගෙන් විරැකියාවෙන් පෙළෙන්නන් ගණන ඉහළ යෑමට විශාල බලපෑමක් සිදු වී තිබේ. එසේ නම් මේ වෑයම ලංකාව තුලට ඉන්දියානුවන් ගෙන්වා ගෙන අපේ සේවකයන්, ව්‍යාපාරිකයන් මහමගට ඇද දැමීමටද?? 70, 80 දශකවල ලංකාවේ දියුණුව නුරුස්සමින් බෙදුම්වාදයට පණදුන් පාර්ශවයන්ගෙන් එවැනි ආර්ථික උගුලක් බලාපොරොත්තු වෙන්නට නොහැකිද??

මෙම බ්ලොග් ලිපිය කියැවූ යමෙකුට අපි ජාත්‍යන්තර වෙළඳාමට විරුද්ධ යැයි සිතෙන්නට පුළුවන. එවැන්නක් නැත. ඕනෑම රටකට ජාත්‍යන්තර වෙළඳාම අතිශය වැදගත්ය නමුත් එය දෙපාර්ශවයටම වාසි සහගත අයුරින් සිදුවිය යුතුය. එය එසේ නොවන්නේ නම් එවන් ගිවිසුම්වලින් ඵලක් නැත. ඉන්දියානුවන් කියනා හැටියට CEPA ගිවිසුම සකස් කර අවසන්ය, නමුත් තවමත් අරලිය ගහ මැදුරේ සේප්පුවට ඒ ලියැවිලි සිරවී ඇති හැඩය. ජනතාවට ගිවිසුමේ හොඳ නරක දැක සාකච්ඡා කරන්නට CEPA ගිවිසුමේ අන්තර්ගතය ජනතාවට ඉක්මනින්ම හෙළි කරන්නේ නම් මැනවි.

කෙසේ නමුදු මේ සියල්ල මධ්‍යයේ හාස්‍යයට කරුණ නම් දේශප්‍රේමීන් යැයි පෙනී සිටින, අධිරාජ්‍යවිරෝධීන් යැයි කියාගන්නා ජාතික හෙළ උරුමය, ජාතික නිදහස් පෙරමුණ වැනි පක්ෂ මේ සියල්ලටම “හුරේ” දමමින් මුනිවත රැකීමයි. වෙනදා තමන්ට වෙන සුළු දේටත් “අධිරාජ්‍යාවදී කුමන්ත්‍රණ” කියා රට දෙවනත් කරන කටවල් අද CEPA හමුවේ, ඉන්දියාවෙන් හා චීනයෙන් යැපීමේ ප්‍රතිපත්තිය හමුවේ නිහඬ වී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ සැබෑ ස්වරූපය රටටම පසක් කර දෙමිනි. මේ යන පාරේ ගියෝතින් ආසියාවේ ආර්ථික අධිරාජ්‍යයන් ගොඩ නගන්නට වෙර දරණ චීනය සහ ඉන්දියාව උවමනාවට වඩා අප රටට අත පොවනු ඇත. විදේශයන්ගෙන් රට සංවර්ධනයට සහය ලබා ගනීමේ වරදක් නැතත් හැම දෙයකටම රටවල් දෙකක් මත යැපීම රටටත් ජනතාවටත් හිතකර නොවන්නේය.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 පොසොන් –

මනාපයේ අමනාපය

හෙට (20) නාවලපිටියේ 51,000ක පමණ පිරිසකුත් කුඹුරුපිටියේ 1,000ක පමණක පිරිසකුත් ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීමෙන් අනතුරුව 2010 මහ මැතිවරණය සමාප්ත වනු ඇත. ඒ අනුව අභිනව පාර්ලිමේන්තුවට රටේ මහජනතාව වන ඔබ අප සැම තේරූ මන්ත්‍රීවරුන් 225දෙනා කවුරුන්දැයි 21දා වන විට අප නිත්‍ය වශයෙන් හඳුනාගනු ඇත. මේ මැතිවරණය කාගේත් කතාබහට ලක්වූ මනාප ක්‍රමය යටතේ පැවැති අතර මනාප යුද්ධයේ පෙරටුගාමීන් පවා කීවේ මනාප ක්‍රමය අනුව පවත්වන අවසාන මහ මැතිවරණය මෙය වනු ඇති බවයි. එය එසේ වනු ඇත්ද? එය එසේ වී නම් එය හොඳද??

ආචාර්ය සරත් අමුණුගම

මාගේ පෞද්ගලික විශ්වාසය අනුව නම් මනාප ක්‍රමය හොඳය එහෙත් වැරැද්ද අපි එය භාවිතා කරන විදියත් දේශපාලනඥයන් හැසිරෙන විදියත්ය. කෙටියෙන් කිවහොත් මෙය පුද්ගලයින්ගේ වරදක් මිස ක්‍රමයේ වරදක් නොවන බව මගේ මතයයි. එය එසේ වන්නේ කොහොමද? ඔබ මගෙන් ප්‍රශ්න කරනු ඇත. නාවලපිටියේ පලහිලව්ව ගන්න, මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේ ඇමැතිතුමා කිසිත් ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියාවක් සිදු නොවූ බව කියද්දී සරත් අමුණුගම, එස්.බී. දිසානායක සහ කෙහෙළිය රඹුක්වැල්ල යන මන්ත්‍රීවරුන් කියන්නේ වෙනත් කතාවකි. තත්ත්වය කොතෙක් බරපතලද යන වග ලක්ෂ 500ක් ඉල්ලා අලුත්ගමගේ ඇමැතිතුමා අමුණුගම ඇමැතිතුමාට එන්තරවාසියක් යැවීමෙන්ම පිළිබිඹු වේ. මනාප ක්‍රමය පසෙකලා ආසන ක්‍රමයකට ගියහොත් මේ අය අතර තනතුරු තානාන්තර හෝ ප්‍රතිපත්ති උදෙසා ගැටුම් අවම වනු ඇතැයි කාට නම් සහතික විය හැකිද? අනෙක් අතට ආසනවල පක්ෂ සංවිධායකයන් වන්නට පක්ෂ තුල ඇතිවන්නාවු ප්‍රශ්න සමනය වනු ඇත්ද? 1977 තෙක් මැතිවරණවලදී පක්ෂයකින් නොමිනේෂන් නොලැබුණු විට ඒ අපේක්ෂකයින් මෙවර බදුල්ලේ එස්.ඒ.ආර්. මද්දුමබණ්ඩාර මහතා බදුල්ලෙන් කලාක් මෙන් ස්වාධීනව තරඟ කිරීම හරහා ඒ මත ගැටුම් එලෙසම පවතී. බොහෝ දෙනෙක් කෝකටත් තෛලය මෙන් මතුරන්නේ ඡන්ද ක්‍රමයත් ව්‍යවස්ථාවත් වෙනස් කළොතින් රටම සුර පුරයක් වනු ඇති බවයි. එය කෙතරම් හාස්‍යජනක ප්‍රකාශයක්ද?

අනෙක් අතට පසුගියදා හලාවතදී එජාප පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී පාලිත රංගේ බණ්ඩාර මහතාට වයඹ පළාත් සභා මන්ත්‍රී ශාන්ත සිසිර කුමාර අබේසේකර අමානුෂික ලෙස පහරදීමද ක්‍රමයේ වැරැද්දක් කියා අපට ලඝු කර පැත්තකට වෙන්නට බැරිය. දේශපාලනයේ අද වනවිට නුසුදුස්සන් සිටීමේ වගකීම සින්නක්කර පිටින්ම අප පවරනුයේ මැතිවරණ ක්‍රමයටය. මේක වැරදිය. මෙහි වැරැද්ද භාරගන්නට උවමනා වන්නේ රටේ මහජනතාව වන අපමය. රටේ බොහෝ දෙනෙක් මනාප දෙන්නේ රැල්ලටය, පෝස්ටරයටය, කටවුට්වලටය, නොමිලේ බෙදන ඇස්කණ්ණාඩියටය, නැතිව දක්ෂයින් සහ දර්ශනයකින් හෙබි නායකයින්ට නොවේ. මිනිසුන් සාධාරණ හා අසාධාරණ මාර්ගවලින් මුදල් උපයන සල්ලිකාරයන්ට මනාප දෙමින් මේ ක්‍රමයෙන් වාසි සල්ලිකාරයන්ටැයි මැසිවිලි නැගීම විහිළුවකි.

පාලිත රංගේ බණ්ඩාර

අතිගරු ජනාධිපතිතුමා සන්ධාන පාක්ෂිකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේ පිරිසිදු දක්ෂයන් පිරිසක් තමන්ට රට හදන්නට තෝරා දෙන්න කියාය. එම ප්‍රකාශයෙන්ම පිළිබිඹු වන්නේ මනාප ක්‍රමයේ වටිනාකම නොවේද? හිටපු මන්ත්‍රීවරු 50කට අධික පිරිසක් දැනටමත් පරාජයට පත්වී ඇත්තේ මේ මනාප ක්‍රමය නිසාය. ජනතාව ඔවුන් ප්‍රතික්ෂේප කර ඇත්තේ ඔවුන්ගේ කැමැත්තටය. උදාහරණයක් ලෙස රෝහිත බෝගොල්ලාගම අමාත්‍යතුමන් රට වෙනුවෙන් ලොවම දිනුවද කොළඹ පැරදිණි, පක්ෂ මාරු කළද ශීලාචාර දේශපාලනය ගැන කතාබහ කළ මිලින්ද මොරගොඩ මහතාටද අත්වූයේ එම ඉරණමමය. පහුවුණු සතියේ සන්ඩේ ටයිම්ස් පුවත්පත වාර්තා කළ අන්දමට ආචාර්ය සරත් අමුණුගම මහතාද එම තත්ත්වයට මුහුණ දීමේ අවදානමින් පසුවෙයි. කවුරු කොහොම කීවත් මේවා ජනතාවගේ තීරණය. ජාතික ලැයිස්තුව දෙස බලන්න, ඉන් පාර්ලිමේන්තු එන පිරිස තේරීම කෙතරම් නම් උභතෝකෝටිකයක් වී ඇතිද, ඉන් බොහෝ විට පාර්ලිමේන්තු එන්නේ අදාල පක්ෂයේ නායකත්වයේ හෙංචයියන්ය, ජාතික ලැයිස්තුවේ අපේක්ෂකයන් ගැන තීරණ ගන්නට ජනතාවට බැරිය. උදාහරණයක් ලෙස එජාපයේ ජාතික ලැයිස්තු අපේක්ෂක රුක්මන් සේනානායක වැන්නවුන් තම දිස්ත්‍රික්කවලින් තරඟ කළෙහි නම් තත්ත්වය වෙනස් වන්නට පවා ඉඩ තිබුණි. එසේ නම් මනාප ක්‍රමය ඉවත් කිරීමෙන් සිදුවන්නේ ඒ ඒ පක්ෂයේ නායකත්වයන්ට ජනතා ඡන්දවලින් පාර්ලිමේන්තු යන්නේ කවරෙක්දැයි තේරීමේ මහඟු අවස්ථාව ලියා දීමය. ඉන් අද සිදුවී ඇතුවාක් මෙන් තුරුණු නියෝජනය දිරිගැන්වීම සිදු නොවනු ඇත. අපට උවමනා වන්නේ මෙයද??

පසුගියදා පැවැති ජනහඬ සංවාදයකදී බස්නාහිර පළාත් සභා අමාත්‍ය උදය ගම්මන්පිල මහතා පවසා සිටියේ මැරයන් සහ තක්කඩින් මැතිසබයට ජනතාව තෝරා ගැනීම ගැන තමන් කණගාටු වන බවයි. මෙම ප්‍රකාශයේ යටි අර්ථය වන්නේ පක්ෂ ලැයිස්තු සකසන විට ඒවා පිරිසිදුව හදන්නට උවමනා කොන්ද පක්ෂ නායකයින්ට නොමැති බවයි. ලැයිස්තුවලට මැරයින් එක්කාසු කර හොඳ කණ්ඩායමක් තෝරා දෙන්නැයි ඉල්ලන්නේ එනිසා විය යුතුය. එසේ නම් මහජන නියෝජිතයින් තෝරා ගැනීම පක්ෂ නායකයින්ට සින්නක්කර පැවරීම නුසුදුසුය. මක්නිසාදයත් මෙවැනි පාර්ලිමේන්තුවක්වත් ඉන් අපට නොලැබෙනු ඇත. අනෙක් අතට පැරණි කේවල ක්‍රමයේ දුර්වලතා අපි කලියෙන් ලිපියක ඔබට ගෙන හැර පෑවෙමු.

මොකක්ද එතකොට කෙරෙන්න ඕනෙ?? ඔබ එසේ අසනු ඇත. ඊට පිළිතුර ලෙස මා දකින්නේ අපි පළමුව මෙය ක්‍රමයේ වරදකට වඩා පුද්ගලයින්ගේ වරදක් බව තේරුම් ගත යුතු බවයි. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය වේවා එක්සත් ජාතික පක්ෂය වේවා ඔවුන් ඉදිරිපත් කරන අපේක්ෂක ලැයිස්තුවල ඇතැම් අපේක්ෂකයින්ගේ අඩුපාඩු බොහෝය. කේවල ක්‍රමයක් තිබුණි නම් කෝට්ටේ ආසනයේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයකුට සුසිල් ප්‍රේමජයන්තට හෝ ඒ.එච්.එම්. ෆවුසිට ඡන්දය දෙන්නට බැරිය ඔහුට කළ හැකි එකම තේරීම බෝගොල්ලාගමය, තමන් කැමති හෝ අකමැති වෙන විකල්පයක් නැත. ඒ අනුව පැහැදිලි වන්නේ රාමුවෙන් නිමග්නව රට ගැන සිතා සුදුස්සන්ට (හෝ සාපෙක්ෂව සුදුස්සන්ට) මනාප භාවිතා කිරීමෙන් ඔබේ සැබෑ නියෝජනය උත්තරීතර සභාවේ තහවුරු කළ හැකිය යන්නයි. එහෙත් එජනිසය සතු බහුතරයත් සමඟ ආයේ කවරදාකවත් අපට අපි මනාප මන්ත්‍රීවරයකු පත් කරන්නට වරම් ලැබෙනු ඇත්ද යන්න සැක සහිතය.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 බක් –

දැන්වත් රට හදන්නනම්…!!!

Click here to get Sinhala Unicode

එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු ලංකාවේ විශාලතම තනි දේශපාලන පක්ෂයයි. නමුත් බොහෝ සන්ධාන පාක්ෂිකයින්ට මේක ප්‍රශ්නයකි. ඔවුන් නිතරම අපෙන් අසන්නේ “ඇයි ඔයාලා තාම යූඇන්පී එකට ඡන්දෙ දෙන්නෙ” කියලාය.  සමහර දේශපාලනඥයන් තවත් පරතරයට ගොස් පවසන්නේ යූඇන්පියට ඡන්දය දෙන්නේ පිදුරු, තණකොළ අනුභව කරන අකෘතඥයන් බවයි. තවෙකෙක් කියන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේත් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේත් එතරම් වෙනසක් නැති බවයි. නමුත් තත්ත්වය හාත්පසින්ම වෙනස්ය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු එක් පුද්ගලයකු හෝ කිහිප දෙනෙකු නොවේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු ඉතා ගැඹුරුතර මතවාදයකි, දර්ශනයකි, විශ්වාසයකි. එහි පදනම වනුයේ කවුරුන් නිවැරදිද යන්නට වඩා කවරක් නිවැරදිද යන චින්තනයයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ශක්තිය ගැබ්ව ඇත්තේ මෙම දැවැන්ත මතවාදය, දර්ශනය මත පදනම්වය. බොහෝ දෙනා විරුද්ධ වෙන්නන් වාලේ එජාපයට විරුද්ධ වන්නේ එජාපයේ දර්ශනය පිළිබඳව අංශුමාත්‍රීය හෝ අදහසක් නැතිවය.

මොකද්ද ඒ දර්ශනය?? එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු සමාජ වගකීමකින් හෙබි විවෘත ආර්ථිකයක් (Socially Responsible Market Economy) කෙරේ විශ්වාසය තබන පක්ෂයකි. ලොව සංවෘත ආර්ථිකයකින් දියුණු වූ රටක් නොමැත, මෙය ප්‍රත්‍යක්ෂ යථාර්තයකි, වත්මන එජනිසය සමඟ සැරිසරන එස්.බී. දිසානායක මහතා මීට මාස කිහිපයකට පෙර පළ කෙරුණු තම ග්‍රන්ථයේදී මේ කාරණාව තවදුරටත් තහවුරු කළේ උදාහරණ සහිතවය. 70-77 සංවෘත ආර්ථිකයේ අත්දැකීම් අපේ ජ්‍යෙෂ්ඨ පරපුරෙන් අප අසා ඇත්තෙමු. විවෘත ආර්ථිකය යන්නෙන් සීමාරහිත ලෙස ආර්ථිකය විවෘත කිරීම අදහස් නොකෙරේ. ඉන් යම්කිසි පාලනයකින් යුක්තව ආර්ථිකය විවෘත කෙරෙන්නේ රටේ පාරිභෝගිකයින්ටත්, නිෂ්පාදකයින්ටත් යන දෙකොට්ඨාශයටම සෙත සැලසෙන පරිද්දෙනි. වෙසෙසින්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂ චින්තනයේ මූලිකාංගයක් වන්නේ සහනශීලී බදු බරයි. ජනතාව කෙරේ අධික බදු පනවනවා වෙනුවට නිවැරදි ප්‍රතිපත්ති සහ කළමණාකරණය හරහා නව නිෂ්පාදන මෙන්ම කුඩා සහ මධ්‍ය පරිමාණ කර්මාන්තකරුවා දිරිගැන්වීම මෙහි විශේෂත්වයකි. බොහෝ දෙනෙක් කතා කරන සහනාධාර වෙනුවට එජාපය දිරිගන්වනුයේ අවස්ථාවන්ය, සමාජයේ එක් කොටසකට සහනාධාර දීම උදෙසා තවත් කොටසක් බදු බරින් පෙලෙනවා වෙනුවට ස්වකේය කුසලතාවන් අනුව දියුණු විය හැකි මාර්ගයක් කෙරේ යූඇන්පී අපි විශ්වාස කරමු. සැමට එක හා සමානව තම වෘත්තීන්ගේ නිරත වෙමින් නැගී සිටිය හැකි සමාජයක් යෝජනා කරන අප සමාජයේ අනේක විධ ගැටළුවලට මුහුණපාන දුප්පතුන්ගේ ප්‍රශ්නවලට එදා වේල පමණක් තහවුරු කෙරෙන පැලැස්තර විසඳුම් වෙනුවට දිගුකාලීන තිරසාර විසඳුම් කෙරේ විශ්වාසය තබමු. සංවර්ධනය වූ කලී භෞතික සහ යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනය පමණකැයි ඇතැමෙක් සිතුවද එජාපයේ අපි සිතන්නේ සංවර්ධනය යනු පාලම් බෝක්කු ඉදිකිරීමට එහා ගිය නිවැරදි ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති මත පදනම් වූවක් බවයි. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය උදහස් නගන පරිදි කොපමණ පාලම්, බෝක්කු, පාරවල් පහුගිය වසර 6 තුළදී නිම කර තිබුණද 2009 අප රටේ අපනයන ප්‍රමාණය 2008ට වඩා 13%කින් පහළ බැස තිබුණි. මෙය ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය ප්‍රමුඛ මැද මාවතේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති අගය කරන්නන්ට සිතන්නට යමකි, ඔය කියන සංවර්ධන ඇත්තටම සිදු වුණා නම් සන්ධානයේ දේශීය ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය හරහා මහ බැංකු වාර්තා අනුව එතරම් දරුණු ලෙස අපනයන ප්‍රමාණය පහළ බසින්නේ වැරැදි ආර්ථික ප්‍රතිපත්තීන් හැර අන් කවර හේතුවක් නිසාද??

අනෙක් අතට එජාපය විශ්වාස කරන විදේශ ප්‍රතිපත්තිය නම් ලොව සෙසු රටවල් සැමෙකක් සමඟම මිතුදම් පවත්වමින් ලෝකය සමඟ පෙර ගමන් යෑමයි. ලොව කොන් වූ රටක් ලෙස නැගී සිටීමේ ප්‍රායෝගික දුෂ්කරතාව එජාපය හොඳින් වටහා ගෙන ඇත.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු මෙරට සියළු ජනවර්ග සහ ආගම් නියෝජනය කෙරෙන සැබෑ ලෙසම එක්සත්වූත් ජාතිකවූත් පක්ෂයකි. 1946 සැප්තැම්බරයේ අපේ පක්ෂය ඇරැඹුණු දා පටන්ම අප ජනවාර්ගික සහයෝගීතාව අගය කළෙමු. සෑම ජනවර්ගයකටම තමන්ගේම ශ්‍රී ලාංකේය අනන්‍යතාවයකින් යුක්තව අභීතව ජීවත්විය හැකි සමාජයක් ගැන යූඇන්පිය විශ්වාස කරයි. ඒ පදනම මත 1948දී මෙරටට නිදහස දිනා දීමට මූලික වූයේ එජාපයයි. ඇත්ත වශයෙන්ම එදා ඩී.ඇස්. සේනානායක ඇතුළු පතාකයින් යූඇන්පිය නිර්මාණය කරනුයේ ඒ පදනම මතිනි. බෞද්ධ දර්ශනය සුරැකුමට ප්‍රමුඛ ලෙස ක්‍රියා කළ යුතු බව එක්සත් ජාතික පක්ෂය දැඩි ලෙස විශ්වාසය කළද අන් කිසිඳු ආගමකට අවැඩක්, අසාධාරණයක් නොවන පරිද්දෙන් කටයුතු කරමින් ජනතාවගේ ආගමික නිදහස තහවුරු කරලීම එජාපයේ මතවාදයයි. විශේෂයෙන්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂය ජාතිවාදීන්ට, ආගම්වාදීන්ට නුසුදුසු පක්ෂයකි. එකම රටක් තුල විධිමත් ලෙස බලය බෙදා හැරීම හරහා උතුරු, නැගෙනහිර පමණක් නොව සමස්ථ රටේම ජනතාවගේ සමාජ ආර්ථික අවශ්‍යතා සපුරාලීම සිදුවිය යුතුය යන්න එක්සත් ජාතික පක්ෂ ස්ථාවරයයි. රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සුරකිමින් සුදුස්සාට කිසිඳු භේදයකින් තොරව සුදුසු තැන ලැබෙන සමාජයක් ගොඩ නැගීම එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මතයයි.

එදා, 1990 දශකයේ මුල භාගයේදී තමාව කැබිනට් මණ්ඩලයෙන් සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂ කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලයෙන් ආර්. ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා නෙරපූ විටදීද සිරිලක බිහිවූ කෘතහස්තම දේශපාලනඥයකු වූ ගාමිණි දිසානායක මැතිඳුන් පක්ෂය හැර නොයෑමට ගත් තීරණය වරෙක ඔහු ලංකාදීපයට කියා පෑවේ මෙපරිද්දෙනි

“ප්‍ර : ඔබ කැබිනෙට්ටුවෙන් නෙරපා තිබියදීත්, වත්මන් එජාප කෘත්‍යාධීකාරී කමිටුවෙන් සහ වෘත්තීය සමිතිවලින් ඉවත දමා තිබියදීත් තවදුරටත් එජාප පාක්ෂිකයකු ලෙස රැඳී සිටින්නේ ඇයි?
පි : එජාපය කෙරෙහි මගේ පවතින ආකල්පය තවත් අයගේ ක්‍රියාවන් මත රැඳී පවතින්නක් නොවේ. එය කිසිවිටකත් මට කරන ලද්දක් මත රැඳෙන්නක් නොවේ. ඒ සියල්ල් සහමුලින්ම මාගේ ඇතුලාන්තයේ බැඳීම් සහ මා නියෝජනය කරන ජනතාවගේ සිතුම් පැතුම් හා අභිලාෂයන් මත රැඳී පවතින්නක්.“

මේ අතර යූඇන්පියේ ප්‍රධාන ප්‍රතිවාදියා එදා පටන්ම රදළ කුලයේ වලව් පැලැන්තියේ අණසකට යටත්ව තිබුණද එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඕනෑම තරාතිරමක පුද්ගලයකුට හිණිපෙත්තටම පා නැගිය හැකි වාතාවරණයකින් හෙබි පක්ෂයකි. කොළඹ දුප්පත් වෙළෙන්දෙකු වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාස සහ කන්ද-උඩරට, පිළිමතලාව ග්‍රාමයේ සමූපකාර පර්යේෂකවරයකු වූ ඩී.බී. විජේතුංග යන දෙපළ පක්ෂ නායකත්වයට මෙන්ම රටේ ජනාධිපතීත්වයට පත්වූයේ මෙම කරුණ සනාථ කරමිනි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මූලික ප්‍රතිපත්ති රාමුව තුල ඒ ඒ සාමාජිකයාට අනන්‍ය මතයක් දැරීමේ නිදහස එහි පාක්ෂිකයන්ට හිමිවන්නේ පක්ෂයේ ලිබරල් ප්‍රජාතාන්ත්‍රික මූල බීජයන් කෙරේ අවධානය යොමු කරමිනි. මින් දේශපාලනික එහෙයියන් වෙනුවට තම වගකීම හැඳිනගත් පුද්ගලයින් බිහිවේ. එදා යූඇන්පිය හදීසි නීතියට පක්ෂ වෙද්දී මහේෂ්වරන් මන්ත්‍රීතුමා විරුද්ධ වෙද්දී පක්ෂය ඔහුව එජාපයෑන් නෙරපූවේ නැත, ළඟකදී කේ.එන්.චොක්සි මහතා පක්ෂය තුල සිටිමින් මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමාට ප්‍රශස්ථි ගැයූ නමුත් මෙවරත් ඔහුව එජාප ජාතික ලැයිස්තුවට එකතු කර ඇත්තේ එබැවිනි.

අතීතයේ පටන් එජාපය සිරිලක තුල යෝධ සංවර්ධන ව්‍යපෘති දියත් කර තිබේ ගල්ඔය, කඩිනම් මහවැලිය, කොළඹ බහලුම් වරාය, නිදහස් වෙළඳ කලාප, ලංකාවට අන්තර්ජාල සහ ජංගම දුරකථන තාක්ෂණය හඳුන්වා දීම, ජනසවිය යනාදිය මින් අතලොස්සක් පමණෙකි. පහුගිය රජය ඇරැඹූ සංවර්ධන යෝජනා ක්‍රම රැසකටද එකඟතා ගිවිසුම් අත්සන් කෙරුණේ පසුගිය එජාප රජය විසිනි (නමුත් ඒවා අඛණ්ඩව දියත් කිරීම ගැන අප එම රජයට කෘතඥ විය යුතුය ). මේ සියල්ල ජයගත හැකි වූයේ එජාපයේ නිවැරදි ආර්ථික ප්‍රතිපත්තීන් මේ සංවර්ධන ඉලක්ක වලට අවැසි පරිසරය ගොඩ නගාලීමයි.

ලලිත් ඇතුලත්මුදලි මහතා වරෙක ඉතා බුද්ධිමත් ලෙස කළ ප්‍රකාශය එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයා හඳුන්වා දීමට කදිමයැයි මට හැඟේ.

“කවුද හරි කියා නොව කුමක්ද හරි කියා සිතන්න (What’s right, not who’s right)”

එක්සත් ජාතික පක්ෂය කොපමණ මැතිවරණ පරාජය වුවද එජාපයේ දැවැන්ත මතවාදී දර්ශනය කිසිදා පරාජය නොවනු ඇත. එය දිනෙන් දින දිදුලනු ඇත. මක්නිසාදයත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය, තම දෑතේ දෙපයේ වීර්යයෙන් කාටත් අත නොපා නැගී සිටින දේශප්‍රේමී මිනිසුන්ගේ දේශපාලනික තීර්ථ යාත්‍රාව නිසාය.

දෙනෙත් හැර බලන්න. එජාපයේ ජීව ගුණය තේරුම් ගන්න. ඊට එකඟ වුවත් නැතත් රටේ සුබසිද්ධිය තකා මිනිසුන් විවේචණය කරන කලාවෙන් ඈත්ව ප්‍රතිපත්ති විවේචණය කරන කලාවට හැඩ ගැසෙන්න.

ඔබට, රටට ජයෙන් ජය…!!!

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 මැදින් –

මහින්ද මහත්තයාගේ නොබැඳි පිළිවෙත

ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය යන්න කණ වැකුණු කළ බණ්ඩාරනායකවරු, රාජපක්ෂවරු, පංච මහා බලවේගය, මැද මාවතේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති මෙන්ම නොබැඳි විදේශ ප්‍රතිපත්තියද සිහියට පැමිණේ. නමුත් වර්තමාන එක්සත් ජනතා නිදහස් ජනතා නිදහස් සන්ධාන ආණ්ඩුවේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය නොබැඳි එකක්ද??

කොහෙත්ම නැත. නොබැඳි පිළිවෙතෙහි මූලිකාංගය වන්නේ කිසිත් සතුරකු නැතිව ලෝකයේ සියළු රටවල් සමඟ මිතුදම් පැවැත්වීමයි. නොබැඳි සමුළුව පටන්ගන්නා කාලයේදී ලෝකය පාර්ශව දෙකකට බෙදී සිටියේ එක් කොට්ඨාශයක් ඇමෙරිකාව වටා ගොනු වෙද්දී අනෙක් කොට්ඨාශය සෝවියට් රුසියාව වටා ගොනු වෙමිනි. නමුත් ශ්‍රී ලංකාව මේ දෙපාර්ශවයටම එකතු නොවී මධ්‍යස්ථ පිළිවෙතක් අනුගමනය කළාය. සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිණිය මෙහි පුරෝගාමියකු විය. 70-77 සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුවෙන් පසුව බලයට ආ එජාප ආණ්ඩුවද මෙවැනිම පියවරක් ඉදිරියට ගෙන යන ලදි. ඉස්ලාමීය ජනරජයක් වන පාකිස්ථානයත් ඉස්ලාම් ලෝකයේ දැඩි පිළිකුළට පාත්‍ර ඊශ්‍රායලයත් 80 දශකයේ ත්‍රස්තවාදයට විරුද්ධ සටනේ ප්‍රධාන හවුල්කරුවන් වන්නේ එවන් වටපිටාවක් යටතේය. එකිනෙකාට දැඩි ලෙස දෙස්දෙවොල් තියාගන්නා ඇමෙරිකාවේ රොනල්ඩ් රේගන්, ජේ.ආර්. දක්ෂ නායකයකු යැයි මාධ්‍යයට කියද්දී, කියුබාවේ ෆිඩෙල් කැස්ත්‍රෝ, ජේ.ආර්. ආසියාවේ පූර්වාදර්ශී නායකයකු ලෙස හඳුන්වන්නේ එවැනි වාතාවරණයක් තුලය.

මහ්මූද් අහමඩිනජාඩ් සහ හූගෝ චාවේස්

එහෙත් එදා නොබැඳි පිළිවෙත අප රටට හඳුන්වා දෙමින් දෙස් විදෙස් ගෞරවයට පාත්‍ර ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ආණ්ඩුවක් යටතේම අමු අමුවේ නොබැඳි ප්‍රතිපත්තිය උල්ලංඝණය වෙමින් පවතී. අද අපේ ජනාධිපතිතුමා හාදකම් පවත්වන්නේ රුසියාව, ඉරානය, ලිබියාව, මියැන්මාරය, වෙනිසුවේලාව වැනි රටවල රාජ්‍ය නායකයින් සමඟය. ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් යානා සංචිතයේ එයාර්බස් A340 යානයකින් තම විශාල අමාත්‍ය නඩය සමඟ එතුමා පියා සරන්නේ එහෙව් රටවලටය. ඔහු ජපානය, ජර්මනිය, ප්‍රංශය, එක්සත් රාජධානිය, ඇමෙරිකාව, කැනඩාව අමතක කර ඇත. දුරවබෝධය හෝ කිසියම් හේතුවක් නිසා පළුදු වී ඇති සම්බන්ධතා යළි සවිමත් කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ නැත.

2001-2004 යූඇන්පී පාලන සමයේදී යුරෝපා හවුල සමඟ ඇති කරගත් ගිවිසුමකට අනුව අප රටේ ඇඟළුම් නිශ්පාදන සඳහා 9.6%ක බදු සහනයක් යුරෝපා හවුලේ රටවල් වලින් හිමිවෙමින් තිබුණි. මේ ඔබ අප කවුරුත් අසා හුරුපුරුදු GSP+ බදු සහනයයි. අද වන විට අවම ලෙසින් මාස හයක් සඳහා අපේ ඇඟළුම් කර්මාන්තයට මෙම GSP+ සහනය අහිමිවී තිබේ. ආණ්ඩුවේ ඇතැම් පාර්ශව මේ සහන නැති වුවත් කමක් නැහැ කියද්දී, යුරෝපා ප්‍රජාවට ගරහද්දී, කොකා පෙන්වද්දී ආණ්ඩුවේම තවත් මහත්වරුන් යුරෝපා හවුල සමඟ සමථයකට පැමිණ මෙම සහනය යළි හිමි කරගැනීමට උත්සාහ දරයි. මෙවැනි දෙබිඩි පිළිවෙත්වලින් හානි වන්නේ රටේ ආර්ථිකයටයත් ජනතාවටත්ය. සැබැවින්ම GSP+ සහනය අපේ රටේ ඇඟළුම් කර්මාන්තයට මහත් අස්වැසිල්ලක් බව සනාථන සත්‍යයකි. රටේ රැකියා රාශියක් මෙම සහනය මත යැපෙන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ.

ඉරානය යනු ඊශ්‍රායලය ලෝක සිතියමෙන් අතුගා දැමීමට ප්‍රතිඥා දෙන රටකි, එහි ජනාධිපතිතුමාට ඉරාන වැසියන් තුලින්ම එල්ල වන්නේ මහත් අප්‍රසාදයකි, ලිබියාව එළිපිට ත්‍රස්තවාදයට සහය දුන් රටකි, මියැන්මාරය යනු මහ මග භීක්ෂූන් වහන්සේලා මරා දමන විපක්ෂය හිර අඩස්සියේ තියාගෙන සිටින ඉඩි අමීන් ස්වරූපයේ හමුදා පාලනයකි, වෙනිසුවේලාව ලෝකයටම අභියෝග කරන එරට පෞද්ගලික අංශය, ව්‍යවසාය අඩපණ කොට ජනතා අප්‍රසාදයාට පාත්‍ර රජයකි. මේ රටවල් සමඟ සබඳතා පැවැත්විය යුතු වුවත් මොවුන් සමඟ පමණක් ඇයිහොඳැයිකම් පවත්වන විට ලෝකය අප දෙස බලනුයේ වපර ඇසිනි. අවාසනාවට රජයේ නාලිකාවල හෝද හෝදා මඩේ දැමූ ඉඩි අමීන් ආකාරයේ පාලනයන් සමඟ මේ රජය වැඩි හිතවත්කම් පැවැත්වීම හාස්‍යජනකය. නිදහස, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හීන වෙමින් යන මේ රටවල් සමඟ ඇඟෑළුම්කම් පෑම අපට එරෙහිව නැගෙන චෝදනාවලට තවත් උත්ප්‍රේරකයක් නොවන බව කාට නම් කිව හැකිද? බල්ලොත් එක්ක ලැග්ගම මැක්කොත් එක්ක නැගිටින්න වෙන බව ප්‍රකට කියමනකි. මේ කියමන අප මුහුණ දෙන තත්ත්වය මනාව විස්තර කර දෙයි.

රට වෙනුවෙන් ලොවම දිනුවා යැයි පුරසාරම් දෙසන රෝහිත බෝගොල්ලාගම ගරු ඇමැතිතුමා බ්‍රිතාන්‍යයේ කන්සර්වේටිව් පක්ෂයේ (Conservative Party) විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයකු වන ලියෑම් ෆොක්ස් මහතාට රාජ්‍ය සැලකිළි ලබාදෙමින් බ්‍රිතාන්‍ය රජයට කොකා පෙන්වන්නට සැරසුණි. එහෙත් අවසානයේදී ලියෑම් ෆොක්ස් කීවේද ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට විශාල තර්ජන ඇති බවත් සරත් ෆොන්සේකා සෙන්පතිතුමා අත්අඩංගුවට ගැනීම තමා සහ කන්සවේටිව් පක්ෂය හෙලා දකින බවත්ය. රට වෙනුවෙන් ලොවම දිනූ මැතිඳුන්ගේ උප්පරවැට්ටි අතේ පත්තු වෙමින් තිබීම රටට අසුබ තත්ත්වයකි. අපේ රටේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය මෙන්ම සමස්ථ විදේශ සේවයම විහිළුවක් බවට පත් වෙමින් පවතී. මෙය කියන්නේ අප නොවේ, ශ්‍රී ලංකාවේ ස්විට්සර්ලන්ත තානාපතිව සිටි අප රටේ ගෞරවය එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සලය ඉදිරියේ රැකුමට ක්‍රියාකාරී වූ ආචාර්ය දයාන් ජයතිලක මැතිතුමාත් වත්මන් විදෙස් ප්‍රතිපත්තිය වාර කිහිපයකදීම විවේචණය කළේය.

මෙහිදී අප රටේ ආයෝජනයන්ට දායක විය හැකි රටවල් සමඟ සහයෝගීතාවයක් ගොඩ නගා ගැනීම වැදගත්ය. දකුණු අප්‍රිකාව, සිංගප්පූරුව වැනි රටවල් තුන්වැනි ලෝකයේ සිට දියුණුවට පා තැබුවේ විදේශ ආයෝජන හරහාය. කවරෙකු කොහොම කීවත් අපේ රටේ ශීඝ්‍ර සංවර්ධනය උදෙසා විදේශ දායකත්වය අත්‍යවශ්‍යය. ඒ නිසා ලෝකයේ සෑම සියළු රටක් සමගම හොඳ සබඳතා පවත්වමින් අපේ දියුණුවට මග පාදා ගත යුතුය. ඉන් විදේශයන්ට ගැති වීම අදහස් නොකෙරෙණ බවද අවධාරණය කළ යුතුය.

විදේශ රටවල් අප සමඟ අපේ සුගතිය උදෙසා සබඳකම් පවත්වනුයේ කලාතුරකිනි. බොහෝ විට සෑම රටක්ම අප හා හිතවත්කම් පානුයේ තමන්ගේ කුමන හෝ න්‍යාය පත්‍රයක් මුදුන් පමුණුවා ගැනීමට විය හැකිය. ඉරානය, ලිබියාව, වෙනිසුවේලාව, රුසියාව, මියැන්මාරය වැනි රටවල් එසේ අපට සලකන්නේද එවැනිම පදනමක් තුල පිහිටාය. අප කළ යුත්තේ රටවල් කිහිපයක හිතවතුන් වී ඒ ඒ රටවල අභිලාෂයන් සාක්ෂාත් කරගැනීමට රුකුලක් වනවා වෙනුවට සියළු රාජ්‍යයන් හා සමගි වී දෙපාර්ශවයන්ටම වාසි සහගත අයුරේ ජාත්‍යන්තර සබඳතා පැවැත්වීමය. මේ බව සදාහරිත අපි මීට පෙර අවස්ථාවකදීද සාකච්ඡා කළා ඔබට මතක ඇති.

“විජාතික බලවේග” සහ “ජාත්‍යන්තර කුමණ්ත්‍රණ” යන හුදු දේශපාලනික සටන්පාඨය පසෙකින් තබා බුද්ධිමත්ව, සමබරව, සැබෑ නොබැඳි ස්වරූපයෙන් රටේ විදේශ ප්‍රතිපත්තියක් ගොඩ නැගිය යුතුය. එසේ නොකළහොත් රටේ “සුබ අනාගතය” එතරම්ම සුබ නොවනු ඇත.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 නවම් –

සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමය – රාමුවෙන් එහා සිතමු

සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමය යනු කාගේත් අවධානය දිනාගත් විවාදාපන්න මාතෘකාවකි. බොහෝ දෙනා මේ ක්‍රමය වෙනස් කළ යුතු යැයි පවසති. බොහෝ පක්ෂ මේ ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට ප්‍රතිඥා දෙති. සමහරුන් මින් විකෘතියන් නිර්මාණය වන බව පවසති. ඒත් සමානුපාතික ක්‍රමයේ වරද කිම?

1978 ව්‍යවස්ථාවෙන් සමානුපාතික නියෝජන ක්‍රමය හඳුන්වා දීමට පෙර පැවැතියේ කේවල ක්‍රමයයි. මේ ක්‍රමය ජනතා අභිලාෂයන් අංශුමාත්‍රීයව හෝ පිළිබිඹු නොවෙන ක්‍රමයක් බව සනාථය. මේ බවට කදිම උදාහරණයක් වනුයේ 1977 මහ මැතිවරණයයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය 50.9%ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් සමඟ ආසන 140ක් දිනාගනිමින් 5/6ක බහුතරයක් උරුම කරගනිද්දී 6.4%ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් පමණක් දිනාගත් ද්‍රවිඩ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ ආසන 18ක් සමඟ විපක්ෂයේ දැවැන්තම පක්ෂය වෙද්දී ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය 29.7%ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් තිබියදීත් දිනා ගනුයේ ආසන 8ක් පමණි. කේවල ක්‍රමය හරහා බහුතර ආණ්ඩු සාදන්නට පුළුවන් වුවත් ඉන් ජනතා අදහස් පිළිබිඹු වන්නේ නැත.

මගේ අදහස හැටියට කේවල ක්‍රමයේ නොහැකියාව පෙන්වීමට යෝග්‍යතම මැතිවරණය 1970 මහ මැතිවරණයයි. එහිදී 36.9%ක් ඡන්ද දිනා ආසන 91 දිනමින් සමසමාජ හා කොමියුනිස්ට් පක්ෂ සමඟ 2/3ක බහුතරයක් සහිත ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන ශ්‍රීලනිපයට වඩා එජාපය ඡන්ද ලබා ගැනීම විශේෂත්වයකි. එජාපය එදා 37.9% ඡන්ද ලැබූවද ඔවුන් දිනන්නේ ආසන 17ක් පමණි. මෙය සාධාරණද? 1972 ශ්‍රීලනිපය ඉදිරිපත් කළ ජනරජ ව්‍යවස්ථාව 78දී නව ව්‍යවස්ථාවකින් ආදේශනය කෙරිණි. මෙහෙම එන හැම ආණ්ඩුවක්ම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරන්න ගියොත් රටේ ස්ථාවරත්වයට හානි ගෙන දෙයි. අනෙක කේවල ක්‍රමයෙන් පහසුවෙන් 2/3 ඉක්මවන බලයන්ගෙන් යුත් ආණ්ඩු ගොඩ නැගීමට හැකි වීම හරහා විපක්ෂය දැඩි ලෙස මර්දනය කිරීමට මාවත සැකැසේ.

මේ අතර සමානුපාතික ක්‍රමයෙන් මීට වඩා සාධාරණව ජනතා අදහස් පිළිබිඹු වෙයි. දිස්ත්‍රික්කයක වලංගු ඡන්දයෙන් 5%කට වැඩි ප්‍රමාණයක් ගන්නා පක්ෂ වලට තම ඡන්ද වලට සමානුපාතිකව ආසන හිමිවන අතර දිස්ත්‍රික්කයක් දිනන පක්ෂයට ප්‍රසාද (බෝනස්) ආසනයක් ලැබෙන්නේ ආණ්ඩු බලය ශක්තිමත් කිරීමටය. 2004 මහ ඡන්දයේදී ඡන්ද 45.6%ක් ලබාගන්නා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ආසන 105ක් දිනාගනී, එය ප්‍රතිශතයක් ලෙස පාර්ලිමේන්තු ආසනවලින් 46.66%කි. එජාපය එහිදී ඡන්ද 37.83% දිනාගනිමින් පාර්ලිමේන්තු ආසනවලින් ප්‍රතිශතාත්මකව 36.44%ක් වන ආසන 82ක් දිනා ගනී. මේ තත්ත්වය 100%ක් නිරවද්‍ය ලෙස ජනමතය නියෝජන නොකළද එය ප්‍රශස්ථ තත්ත්වයක් නොවන්නේද??

බොහෝ දෙනෙක් සමානුපාතික ක්‍රමයට දෙස්දෙවොල් තියන්නේ ඉන් ස්ථාවර ආණ්ඩු බිහි නොවන බව කියමිනි. නමුත් ඔවුන් කරන්නේ කොළය වසා ගැසීමකි. ස්ථාවර ආණ්ඩු බිහි නොවන්නේ සමානුපාතික ක්‍රමයේ වරදක් නිසා නොව රටේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක වන එක්සත් ජාතික පක්ෂයේත්, එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේත් නොහැකියාව නිසාමය. ඇයි මම එහෙම කියන්නේ. උත්තරය සරලය, 2004 මහ ඡන්දයේදී උතුරු නැගෙනහිර ආසන 31න් එජාපය දිනන්නේ 2ක් පමණකි එජනිසය දිනන්නේ 4ක් පමණි. සෙසු ආසන 25 ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය, ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය සහ ඊපීඩීපීය අතර බෙදී යයි. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ අන්න එතැනය. උතුරු නැගෙනහිර ආසන 31න් ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකට 10 බැගින්වත් දිනිය හැකි නම් බහුතරය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයද විසැඳෙනු ඇත.

බොහෝ දෙනෙක්ට සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමයේ ඇති අනෙක් ගැටළුව නම් මනාප ක්‍රමය සහ මනාප පොරයයි. බොහෝ දෙනෙක් තර්ක කරන්නේ මනාප ක්‍රමය නිසා මුදල් බලය සහ මැර බලය ඇති දේශපාලනඥයන් රජයන බවයි. එහි ඇත්තක් ඇත. නමුත් කේවල ක්‍රමයට ගියොත් මුදල් බලය සහ මැර බලය අඩු වෙයිද යන සාධාරණ ප්‍රශ්නය අපට ඇති වේ. එසේ වුවහොත් වෙනසක් සිදු නොවනු ඇත. මුදල් බලය ඇති කෙනා ආසනය පුරා සල්ලි බෙදමින් ඡන්ද එකතු කරනු ඇත, මැර බලය ඇති කෙනා ආසනය පුරා ප්‍රචණ්ඩත්වය වපුරුවනු ඇත. එහෙනම් මනාප ක්‍රමය ඉවත් කිරීමෙන් සිදුවෙන හොඳ කුමක්ද? මනාප ක්‍රමය ඉවත් කළහොත් එකම පක්ෂයේ අපේක්ෂකයන් අතර පවතින නොහොඳ නෝක්කාඩු අඩු වී යනු ඇත, ඇනකොටා ගැනීම් අඩු වනු ඇත. එහෙත් මේ නොහොඳ නෝක්කාඩු, මනාප ගැටුම් වලදී වැඩි වගකීම භාරගත යුතු වන්නේ අපේක්ෂකයින්, පක්ෂ නාමයෝජනා මණ්ඩල සහ ඡන්දදායකයින්ය. තම පක්ෂය තුලම ඇණ කොටාගන්නා උදවියට නොමිනේෂන් නොදීම පක්ෂවල වගකීමකි, ඊට අපේක්ෂකයින්ට කොන්දේසී පැනවිය හැකිය, නිවැරදි පරිදි තම මැතිවරණ සටන මෙහෙයවීම අපේක්ෂකයින් සතු යුතුකමකි, තම පක්ෂයේ සෙසු අපේක්ෂකයන්ට එදිරි නොවී මහත්මා ලෙස ඡන්දය මෙහෙයවා පාර්ලිමේන්තු ගිය ආදර්ශවත් මන්ත්‍රීවරුන්ද සිටිති., මුදල් බලයට, මැර බලයට යට නොවී මනාපය සලකුණු කිරීම ඡන්දදායකයා සතු වගකීමකි.

හෝමාගම ආසනයේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයකු සලකමු. අපි මොහොතකට ඔහු බන්දුල ගුණවර්ධනට අකැමැති බවත් මංජු ශ්‍රී අරංගලට කැමැති බවත් සිතමු. නමුත් ඔහු ප්‍රබල එජාප විරෝධියකුද වෙයි. කේවල ක්‍රමයට ඡන්දයක් තුබුණි නම් මෙම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයා මංමුලාවනු ඇත. ඔහුට තමන් කැමැති පක්ෂයේ අකමැති අපේක්ෂකයා දිනවනවාද නැතිනම් අකැමැති පක්ෂයේ කැමැති අපේක්ෂකයා දිනවනවාද යන ප්‍රශ්නයට මුහුණ පාන්නට සිද්ධ වෙයි. නමුත් සමානුපාතික ක්‍රමය යටතේ ඔහුට බුලත් කොළයට කතිරය ගසා කොළඹ දිස්ත්‍රික් සන්ධාන අපේක්ෂකයින් 22ක් අතුරින් සුදුසු තිදෙනෙක් තෝරා ගැනීමේ වරම හිමිවෙයි. මෙය උක්ත තත්ත්වයට වඩා සුබවාදී නොවන්නේද?

තවද සමානුපාතික ක්‍රමය හරහා තම ආසනයේ සංවිධායකයින්ට පාඩමක් උගන්වන්නටද ජනතාවට පුළුවනි. 1994-2000 පොදුජන එක්සත් පෙරමුණු රජයේ පතාකයකු වූ කිංස්ලි ටී. වික්‍රමනායක මහතාගේ අසුන වූ කඩුවෙල 2000 මහ මැතිවරණයේදී පොදු පෙරමුණ ජයලබද්දී ඔහුට පාර්ලිමෙන්තු වරම් අහිමි වුවත් එවක කඩුවෙල එජාප සංවිධායකයා වූ ආචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු කඩුවෙල ආසනය පරාජය වුවද පාර්ලිමේන්තු වරම් දිනා ගත්තේය. කේවල ක්‍රමය තිබුණි නම් මෙවන් ප්‍රතිඵලයක් අපට බලාපොරොත්තු විය හැකිද?

අනෙක් අතට අපි තිස්සමහාරාම ආසනය සැලකුවහොත් එය පක්ෂ ත්‍රිත්වයක් දැඩි ලෙස ශක්තිමත් ප්‍රදේශයකි. එහි එජනිස අපේක්ෂකයා ඡන්ද 30,000 දිනා පළමුවැන්නා වෙද්දී එජාප අපේක්ෂකයා ඡන්ද 25,000ක් සහ ජවිපෙ අපේක්ෂකයා ඡන්ද 20,000 දිනා පරාජය වනු ඇත. ඡන්ද 30,000ක් පාර්ලිමේන්තුවේ නියෝජනය වෙද්දී ඡන්ද 45,000ක් පාර්ලිමේන්තුවේ කිසිවකු විසින් නියෝජනය නොකරනු ඇත.

මනාප ක්‍රමයට නගන තවත් එක් අවලාදයක් නම් ඉන් යම් ආසන වලට සෙත නොසැලසෙන බවයි. පළමුකොට කිව යුතු වන්නේ පාර්ලිමේන්තුව යනු ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය කේන්ද්‍ර කොට ගත් ආයතනයක් බවයි. බොහෝ ප්‍රාදේශීය සංවර්ධන කටයුතු සාක්ෂාත් කිරීම පැවැරෙන්නේ පළාත් සභා සහ ප්‍රාදේශීය සභාවලටය. කෙසේ වෙතත් මෙම සමානුපාතික ක්‍රමය තුල මුළු දිස්ත්‍රික්කයක්ම එක් මැතිවරණ කොට්ඨාශයක් ලා ගැනෙන බව මන්ත්‍රීවරුන් තේරුම් ගත යුතුය. ඒ අනුව එක් නිශ්චිත ප්‍රදේශයක් අරක් ගෙන සේවය කරනවා වෙනුවට දිස්ත්‍රික්කය පුරාවටම සේවය කිරීම ඔවුන්ගේ යුතුකමකි. එවැනි මන්ත්‍රීවරුන්ට ඡන්දය දීමද ජනතාවගේ යුතුකමකි. විශේෂයෙන්ම මන්ත්‍රීවරුන්ට මනාප දෙද්දී තමන්ගේ පෞද්ගලික වාසීන් පසෙක ලා රටට සුදුසු මන්ත්‍රීවරු පත් කිරීම ඡන්දදායකයා සතු ප්‍රධාන වගකීමකි.

නමුත් ජාතික ලැයිස්තුව නම් වෙනස්කම්වලට භාජනය විය යුතුය. ජනතා තීන්දුවෙන් මිදීමේ මාධ්‍යයක් ලෙසත්, ජනවරමක් නැති හෙංචයියන් පාර්ලිමේන්තු එවීමේ ක්‍රමයක් ලෙසත් ජාතික ලැයිස්තුව භාවිතා වේ. ජාතික ලැයිස්තුවෙන් සැබැවින්ම සිදු වෙන්නට ඕනෑ විද්වතුන් පාර්ලිමේන්තු එවීමය, එනම් මහාචාර්ය ජී.ඇල්.පීරිස්, මහාචාර්ය තිස්ස විතාරණ, මහාචාර්ය රවින්ද්‍ර ප්‍රනාන්දු, කේ.එන්. චොක්සි වැනි මහත්වරුන්ය. නමුත් අද වන විට ජාතික ලැයිස්තුවෙන් එම කර්තව්‍යය ඉටු වන්නේද, පහුගිය ආණ්ඩුවේ ජාතික ලැයිස්තුව නියෝජනය කළේ ආචාර්ය මර්වින් සිල්වා ඇමැතිතුමා වැන්නවුන්ය. එනිසා දේශපාලන පක්ෂ ජාතික ලැයිස්තුවල වැදගත්කම හඳුනාගෙන ඊට සුදුස්සන් පත් කළ යුතුය. නමුත් හවුල්කාර දේශපාලන පක්ෂවලට ජාතික ලැයිස්තුවේ පංගු වෙන්කිරීමටද ඔවුන්ට සිදුවී තිබීම අවාසනාවන්ත තත්ත්වයකි. ජාතික ලැයිස්තුවට ලැබී ඇති ආසන 29 උවමනාවට වැඩිය යන්න මගේ මතයයි.

ඉතින් මාගේ පෞද්ගලික මතය අනුව මනාප ක්‍රමය සහ සමානුපාතික ක්‍රමය ඉතා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීය, විශ්වසනීයය. ප්‍රශ්නය නම් අපේ ජනතාව එය වැරැදි ලෙස භාවිතා කිරීමයි. නමුත් අතීතයේදී මැර දේශපාලනයෙන් තොරව මන්ත්‍රීවරු ඡන්ද දිනා ඇත. පෝස්ටර් සංස්කෘතියට ගැති නොවූ කරු ජයසූරිය, මිලින්ද මොරගොඩ, මොහාන් ලාල් ග්‍රේරු, උදය ගම්මන්පිල ඡන්ද ඉහළින් දිනා ඇත, මැර බලයෙන්, මිල මුදලින් තොරව මන්ත්‍රීවරු ඉහළ මනාප දිනාදෙන ඇත. ඡන්දදායකයන් ලෙස ඔහේ අපේ මනාප ත්‍රිත්වය නාස්ති නොකර, කුමන පක්ෂයට ඡන්දය දුන්නත් මනාප තුන බුද්ධිමත්ව සටහන් කරන්නේ නම් තත්ත්වය සුබදායී වනු ඇත.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 නවම් –

කරළියේ විත්ති සහ එස්.බී.

ඡන්දයේ උණුසුම වැඩිවීමත් සමගම අද වන විට මුලු ශ්‍රී ලංකාව පුරාම දේශපාලනය උණුසුම් මාතෘකවක් බවට පෙරලී හමාරය. වෙනදාටත් වඩා එය එසේ සිදු වී ඇත්තේ ජෙනරල් සරත් ෆොන්සේකා මහතාගේ පැමිණීමත් සමගමය. එදා වනවිට යුධ වීරයෙකුව සිටි ජෙනරල්වරයා අද වන විට දේශද්‍රෝහියෙකු බව ආණ්ඩුවේ සිටින කටින් බතල සිටුවන පුද්ගලයන් පවසයි. තමාගේ ජීවිතයට පවා තර්ජනයන් තිබියදී ඒවා කිසිවකටත් නොබියව මුහුණ දී යුද ජයග්‍රහණයක් වෙනුවෙන් කැපවූ නායකයාට රූපවහිනියෙන් කාඩ්බෝඩ් වීරයන් වන රංගන ශිල්පියන් කියන කතා හාස්‍ය දනවන සුලුය.

රටේ ජනතාව මත රදා පවතින ඔවුන් රට වෙනුවෙන් කැපවුනු නායකයාට යොදා ගන්නා වදන් පවා පිලිකුල් සහගතය. එයින් ඒ ඔවුන් පෙන්වීමට උත්සහ ගන්නේ ඔවුන්ගේ ඇති පහත් මානසිකත්වය හා නූගත්කම යැයි මම සිතමි. එසේම මහත්මා ගතිගුණ ගැන කතා කරන ඔවුන්, ඔවුන් කඩේ යන පත්තේ පවතින සදාරණත්වය, මහත්මා ගතිගුණ ගැන සිතා බලුවාද…?? එසේම දේශපලන සංවාද යැයි කියමින් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ සංවිධායකවරුන් නිවේදකයා ලෙස ගෙන දෙදෙනාම එක්ව වලන් පොඩිකිරීමේ සම්ප්‍රදාය ඔවුනට නොපෙනේද..?? එය යහපත් මාධ්‍යය සංස්කෘතියද…?? ඔවුන්ට අදාල දේ නොපෙනී අනුන්ගේ වරදි සෙවීමට යාම තවත් ඔවුන් කරනා රගපෑමක් බව මේ රටේ සිටිනා කුඩා දරුවාට පවා වටහේ.රටේ සුභ අනාගතයට අවශ්‍ය වන්නේ මෙයද….?? එය මේ සදාචාරය, පලපුරුද්දට, සංවේදීත්වයට ඔබිනවාද..?? කළාකරුවන් ලෙස එය ඔවුන් දැකිය යුතු නොවේද ….?? ප්‍රවෘත්ති විකෘති කිරීම, අසත්‍ය ප්‍රකාශ කිසිම පැකිලීමකින් තොරව සිදු කිරීම හරහා ඔවුන් රටේ ජනතාවගේ නිදහස් මාධ්‍යය විචාරණයට බාධා නොකරන්නේද…..?? ඔවුන් එසේනම් ඒ කතා කරන්නේ හදවතින්මදැයි යන ප්‍රශ්නය සැමටම වැටහේ. ඔවුන් තමන්ගේ වාසිය තකා රටේ අනාගතය පාවා නොදේද..??

එසේම තවත් මතිමතාන්තර රැසක් ද කරලියේ දැක ගත හැකිය. ඒ නම් පිල් මාරු සිදුවීමයි. මේ පිල් මාරු වූ පසුව ඔවුන්ගේ කතා විලාශයෙන්ද අපට ඔවුන්ගේ චරිතයන් මැනිය හැකිය. අනෙක් පසට ගොසින් තමා සිටි තැනට පහර දෙමින් පක්ෂය පාවා දෙන්නවුන්ද අද අපට දැක ගත හැක. එසේම පිල් මාරු වුවත් පක්ෂය පාවා නොදී පක්ෂය වෙනුවෙන් කතා කරන්නන් ද සිටී.

ඒ අතරින් එස්.බී මහතාගේ මාරුව පිලිඹද අදහසක් නොකියාම බැරිය ඒ ඔහුගේ මාරුවෙන් ඇති වූ ප්‍රතිපලය ගැනයි. එස්.බී දිසානායක යනු ඡන්ද මැශිමක් ලෙස අතීතයේ කීවත් අද වන විට මා සිතනුයේ ඔහු මඩ මැශිමක් බවට පත් වී ඇති බවයි. එසේම ඔහු හිටපු ජනපතිනියට බැන වැදී පිල් මාරු කල ආකාරය සැමට මතක ඇතුවාට සැක නැත. එදා ඔහු අධිකරණයට අපහාස කිරීමට දඩුවම් විදින අවදියේ ඔහු වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේ එ.ජා.ප. ඡන්ද දායකයින්ය. ඒත් අද වන විට ඔහු තමා ලගින් සිටියවුන් හැරදමා මුදලට යටවී ඇත. ඔහුට ඡන්දය දුන් අප කිසිවෙකුත් ඔහුගෙන් ඒ දේ බලාපොරොත්තු වූයේ නැත. අනෙක ඔහු පවසන ආකාරයට ඔහුට යමක් නොලැබුනි නම් පක්ෂයේ අනෙක් පුද්ගලයන් හා ඡන්දදායකයින් කෙසේ නම් දේවල් කිව යුතුද ? එදා සිටි දේශද්‍රෝහී එස්.බී අද දේශප්‍රේමී එස්. බී. බවට පත්වී ඇත. හාස්‍යයට කරුණ නම් ඔහුත් අද දේශප්‍රේමී ලේබලය අලවන්නෙකු බවට පත්වීමයි. ඔහු මෙසේ ක්‍රියාකරන්නේ ලැජ්ජාව ඔහුට අලුත් දෙයක් නොවන නිසාදැයි නොසිතාම බැරිය.

එසේම ඔහු ප්‍රතිපත්ති ඇති අයෙකු නම් පක්ෂයෙ මොන අඩුපාඩුකම් තිබුනද පක්ෂය තුල සිටිය යුතු යයි මම සිතමි. එසේ ගොස් පක්ෂයට හොදටම මඩ ගසමින් රාජපක්ෂ පවුලට සේවය කරනවා කී ඔහු අද ජෙනරල්ගේ අඩුපාඩු තොරතොන්චියක් නැතිව පවසයි. මා දකින්නෙ එහිදී ඔහු කරන්නේ අනුන්ගේ පොල් කෙන්ද සොයමින් තමාගේ පොල් පරාලය සගවා ගැනීමට දරණ දැඩි උත්සහයකි. තම දිව හැරෙන හැරෙන පැත්තට කතා කරන ඔහුට ඡන්දය දුන් මධ්‍යම පලාත් ඡන්දදායකයින් ඔහු නිසා එක්සත් ජාතික පක්ෂය කිසිදාක හැර යන්නෙ නැත. ඒ වෙනුවට ඔහු නිසා ඡන්දය නොදුන් පාක්ෂිකයින් නැවතත් පක්ෂයට එකතු වී ඇත. මෙහිදී ඔහුට වැඩිම මනාප ගණනක් ගනීමට හැකි වූයේ එ.ජා.ප.ය නිසාය. එදා බන්දුල ගුණවර්ධන මහතා කියා සිටි පරිදි එ.ජා.ප.යෙන් ලීකොට කෑල්ලක් කපා ඉදිරිපත් කලත්, විශාල ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ලබා ගත හැකි බව සැවොම දන්න කරුණකි.

අනෙක් කරුණ නම් පසුගියදා පැවති ප්‍රවෘත්ති සාකච්චාවකදී ඔහු ජෙනරල්වරයාගේ අවිගනුදෙනු පිලිඹද අදහස් ප්‍රකාශ කරමින් සිටින විට එක් මාධ්‍යවේදියෙකු ඇසූ ප්‍රශ්නයකදී පිලිතුරු රහිතව අසරණ වූ ආකාරයෙන් අපට පැහදිළි වන්නේ ඔහු කරුණු කාරණා නොමැතිව මඩ ගසන බවයි.

ඔහුගේ විමසා බලමු ආර්ථික මතවාද ග්‍රන්තයේ ඔහු කියන පරිදි මහින්ද චින්තනයට රට සංවර්ධනය කළ නොහැකි නම් එවන් දේ ඇති අය සමග එකතු වූයේ ඇයි දැයි අපට ප්‍රශ්නයක් මතුවේ. සත්‍යය නම් ඔහු තමාට ඡන්දය දුන් මිනිසුන් පාවා දී තම සුබසෙත සදහා වැඩ කටයුතු කරන බවයි. තමාගේ කර පිටින් ගෙන ගොස් පොදු අපේක්ෂකයා දිනවන බව කියා පසුව රාජපක්ෂ පවුලට සේවය කරනවා යයි කීමෙන් ඔහුගේ ස්වරූපය මොනවට පැහැදිළි වෙයි.

අවසානයේ මගේ අදහස නම් මේ ග්‍රහ මාරුව පොදු ජනතාවගේ සුබසිද්දිය උදෙසා ඔහුව දිනන පැත්තෙන් ඉවත් කිරීමට සිදුවී ඇති බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම මධ්‍යම පළාත් ඡන්දයේදී සිදුවූයේ යූ.එන්.පී. එකෙන් ඉදිරිපත් වූ ප්‍රධාන ඇමැති අපේක්ෂකයා එස්.බී. වුනු නිසා ඔහුට ඉතා විශාල යූ.එන්.පී ඡන්ද ප්‍රමානයක් ලැබීමයි. එය ඔහුට ඡන්දය දුන් පුද්ගලයකු ලෙස,  මධ්‍යම පළාතේ අප ඔහුට ඡන්දය ප්‍රකාශ කලේ පක්ෂය වෙනුවෙන් බව කිව යුතුය. එය ඒ ලෙස නොදැක්ක ඔහු සිතුවේ එය ඔහුට ලැබුනු ඡන්ද කියාය. එයින් ඔහුගේ ඉලක්කය වූයේ ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමටයි. ඔහුගේ මාරුව නිසා තවත් වැදගත් දෙයක් අපට ලබුනි, ඒ නම් පක්ෂය විකිනූ පුද්ගලයා රටේ ජනාධිපති කර රට විකුණන තැනට පත් නොකර සිටීමට අවස්ථාව ලැබීමයි. එය පාක්ෂිකයන්ගේ මෙන්ම මුලුරටේම වාසනාවකි.

මෙසේ කවුරුන් මොන කතා කීවත් බුද්ධිමත් ජනතාව හරි දේ හොදට හදුනන බව ඉතා පැහැදිලි කරුණකි. ඡන්ද ගුන්ඩු මොනවාද, ඇත්තට සිදු වන්නේ කුමක්ද , අනුන්ට ඇගීලි දික් කරන්නේ කර කියාගත දෙයක් නොමැතිව බවත් බොරු චෝදනා එල්ල කරන්නේ කවුරුන්ද යන්නත් ජනතාව හරියාකාරව තේරුම් ගෙන සිටී.

ඒ නිසා විශ්වාසනීය වෙනසක් මේ රටේ බහුතර ජනතාවගේ කැමැත්ත වනු ඇති බව මාගේ විශ්වාසයයි…….!!!

– සී.ආර්.බී. සෙනෙවිරත්න, 2009 ජනවාරි

ඔන්න පෙට්‍රලුත් (ඡන්දෙට) බැහැල (වැඩ)ලු…!!!

2009 දෙසැම්බර් 29දා මධ්‍යම රාත්‍රියේ සිට පෙට්‍රල් ලීටරයක් මිල රුපියල් 15කින් අඩු කිරීමට ආණ්ඩුව තීරණය කරන ලදි. ඒ අනුව ඔක්ටේන් 90 පෙට්‍රල් ලීටරයක් රු.130 සිට රු.115 දක්වාද, ඔක්ටේන් 95 පෙට්‍රල් ලීටරය රු.148 සිට රු.133 දක්වාද පහත වැටුනි. සුඛෝපභෝගී භාණ්ඩයක් ලෙස රජය විසින් වර්ගීකරණය කරන පෙට්‍රල් වල මිල පහත හෙලීමෙන් ඉහළ පැළැන්තියේ උදවිය මෙන්ම ගම්වල යතුරු පැදි හිමිකරුවන් ත්‍රීරෝද රථහිමියන් ආදී ජනතාවද වාසි ලබනු ඇත. එය සතුටට කරුණකි.

ඒත් ජනාධිපතිවරණයට දින 28ක් තිබියදී කඩිමුඩියේම පෙට්‍රල් මිල පහත හෙලීම තරමක් සැක සහිතය. රජය විශාල බදු ආදායමක් ඉපයූ පෙට්‍රල් මිල මීට පෙර පහළ නොදැම්මේ මන්දැයි යන සාධාරණ ප්‍රශ්නය මනසට නැගේ. විශේෂයෙන්ම 2008 අගදී පෙට්‍රල් මිල අඩු කරන ලෙස එක්සත් ජාතික පක්ෂය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ගිය පසු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් පවා පෙට්‍රල් මිල රු. 100 දක්වා පහත හෙලන ලෙස රජයට නියෝග කළ බව අප ඔබට මතක් කර දෙනු කැමැත්තෙමු. එවිට ලාභ අපේක්ෂාවෙන් ක්‍රියාත්මක විදේශීය සමාගමක් වන ඉන්දියානු ඔයිල් සමාගම (ලංකා IOC) සිය පෙට්‍රල් මිල රු. 100 දක්වා අඩුකරද්දී අපේ රටේ ජනතා සම්පතක් වූ ඛණිජ තෙල් සංස්ථාව සහ ආණ්ඩුව කිසිත් නොඇසුනාක් මෙන් සිටිමින් පෙට්‍රල් මිල රු.127ම පවත්වා ගත්තේ අධිකරණ තීන්දුවටද ගරහමින් ජනතාවද අපහසුතාවයට පමුණුවමිනි. අනෙක් අතට රටේ ජනතාවට රුපියල් කෝටි 7700ක් අලාභ ගෙනදුන් දූෂිත හෙජින් ගණුදෙනුව හරහා කිහිප දෙනෙක්ට වාසි සැලසූ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන ආණ්ඩුව මහජනයා ගැන අල්පමාත්‍රීයවවත් නොසැලකුවේ එපරිද්දෙනි. අද මිල අඩු කර ඇත්තේ එදා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීන්දු කළ මිලට වඩා රු.15කින් වැඩි මිලක් දක්වා පමණෙකි.

මේ මිල අඩු කිරීමේ තීරණයේ තවත් සැකමුසු කරුණක් වන්නේ මෙම මිල පහත හෙලීම ලෝක වෙළෙඳපොලේ ඉන්ධන මිල ශීඝ්‍රයෙන් වැඩිවන අවධියක සිදු කිරීමයි. අද බොරතෙල් බැරලයක මිල වනුයේ අමෙරිකානු ඩොලර් 79කි. 2008 ඔක්තොම්බරයේදී බොරතෙල් බැරලයක් ඇ.ඩො.31කි, 2009 වසරේ අප්‍රේල්, මැයි මාස වනවිට ලෝක වෙළෙඳපොලේ බොරතෙල් බැරලයක මිල ඇ.ඩො.45ක පමණ අගයක් වාර්තා කරන ලදි. එදා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවක් තිබියදී පෙට්‍රල් මිල අඩුකරන්නට ආණ්ඩුවට ඇති නොවූ කැක්කුම අද ඇති වූයේ මන්දැයි යන්න සැබැවින්ම බුද්ධිමත් ප්‍රශ්නයකි. ඒ ප්‍රශ්නයට සැපයිය හැකි එකම තාර්කික පිළිතුර එය ඡන්ද ගුණ්ඩුවක් බවය. යම් හෙයකින් මහින්ද රාජපක්ෂ මැතිතුමා නැවත වාරයක් ජනපතිධුරය සඳහා තේරී පත් වුවහොත් පෙට්‍රල් මිල වැඩි වනු ඇත. 2009 අප්‍රේල් මාසයේ බස්නාහිර පළාත් සභා මැතිවරණයෙන් පසුව ගෑස් ඇතුළු බොහෝ භාණ්ඩවල මිල රජය ඉහල දැමූ ආකාරය අපි අමුතුවෙන් මතක් කර දිය යුතු නැතැයි සිතමි.

ලෝක තෙල් මිල උච්ඡාවචනය

මෙසේ නව සංශෝධනය යටතේ රු.115කට අලෙවි කෙරෙන පෙට්‍රල් ලීටරයක නිෂ්පාදන පිරිවැය, එනම් ඉරානයේ කාග් දූපතේ සිට මෙරටට ගෙනැවිත් සපුගස්කන්දෙන් පිරිපහදු කොට කොලොන්නාව හරහා බෙදා හැරිමට ලීටරයකට වැයවන මුදල රුපියල් 72ක් බව ඔබ දන්නවාද?? එහෙනම් ඉතිරි රුපියල් 43ම රජයේ බදු මුදල්ය. ආණ්ඩුවට ජනතාව ගැන කැක්කුමක් තිබුණි නම් පෙට්‍රල් මිල බොරතෙල් බැරලය ඩොලර් 30ට 40ට යද්දී අඩුකරන්නට පුලුවන්කම තිබුණි. එහෙත් එය එලෙස සිදු වූයේ නැත.

2005දීත් මෙවැනිම කැරට් අල පෙන්වා බලය ඩැහැගත් ජනාධිපතිතුමා සිය ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනය වන මහින්ද චින්තනයේ මෙසේ පවසයි, “ලෝක වෙළඳපොලේ වැඩි වන ඉන්ධන වියදමේ බරින් අපගේ දිළිඳු ජනතාව හා රටේ ආර්ථිකය මුදාගැනීමත් බලශක්ති සැපයුම රට තුල ඉල්ලුමට සරිලන පරිදි ඉහළ නැංවීමත් මගේ ප්‍රධාන ඉලක්කයක් වනු ඇත“. තවදුරටත් එහිදී එතුමා කියා සිටියේ බස්, දුම්රිය සහ ත්‍රීරෝද රථ සේවාවලට සහන මිලට ඉන්ධන ලබාදෙන බවයි. එදා එසේ ජනතාව රැවටූ හෙතෙම අද ලෝක තෙල් මිල ඉහළ යද්දී මහජනතාව ගොනාට අන්දවන්නට දරණ තැත අපූරුය. එසේම සරත් ෆොන්සේකා මහතා ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමත් සමඟ රටේ ජනතාවට සෞභාග්‍ය උදාවෙමින් පවතී. ෆොන්සේකා භීතිකාවෙන් කිලිපොලා ගිය ආණ්ඩුව පෙට්‍රල් මිල අඩු කළා සේම බඩු මිලද ලංකා සතොසේ පමණක් හෝ අඩු කරන ලදි, රණවිරුවන්ගේ දීමනා වැඩි කරන ලදි, බජට් පැක් හඳුන්වාදුන් අතර අවුරුදු ගාණක් බැරියර් දමා මහජනතාවට වසා තුබූ අරලියගහ මැදුර, මහනුවර සහ අනුරපුරේ ජනපති මැදුරු හිටිහැටියේම දන්සැල් බවට පත්කර තිබේ, සක්විති, ගෝල්ඩන් කී මුදල් වංචා වලින් පාඩු සිදුවූවන්ට වන්දි දීමට පවා පොරොන්දු දී ඇත. වෙනකක් තියා ජනාධිපතිතුමා රටේ හතරදිගභාගයටම අලුත් අවුරුදු සුභ පැතුම් පණිවුඩ යවන තත්ත්වයට පත්ව ඇත්තේ ෆොන්සේකා මහතාගේ අපේක්ෂකත්වය විසිනි.  මේ තත්ත්වයට සරිලන පිළිතුරු රටේ අනාගතය ගැන සිතන බුද්ධිමත් මහජනතාව ජනවාරි 26දා ලබා දෙනු ඇතැයි අප අවංකව පතමු.

දැන් බැලුවම පෙට්‍රලුත් (ඡන්දෙට) බැහැල (වැඩ)…!!!

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 දුරුතු –

H Niles Perera©, January 2010

වියට්නාමයෙන් ආර්ථික පාඩමක්…

Click here to get Sinhala Unicode

ඔබ වියට්නාමය ගැන අසා ඇතුවාට සැක නැත. අග්නිදිග ආසියාවේ වේගයෙන්ම සංවර්ධනය වන ආර්ථිකයකට උරුමකම් කියන වියට්නාමය ලෝ පුරා ප්‍රචලිතව ඇත්තේ 1960-70 දශකවල එරට පැවැති බිහිසුණු යුද්ධය නිසාය. අද බෙහෙවින්ම සාමකාමී රටක් බවට පත්වෙමින් පවතින වියට්නාමයේ ආර්ථිකය ගැන අපි පොඩ්ඩක් හැරී බලමු.

හෝ චී මින්

වියට්නාම ආර්ථිකය විමසා බැලීමට පෙර අප එරට පැවැති ගැටළු සහ පරිසරය ගැන මුලින් හැඳිනගැනීම යෝග්‍යයැයි සිතමි. 1941 වන විට ප්‍රංශ  සහ ජපන් පාලනය යටතේ පැවැති වියට්නාමය ලෝක යුද්ධයත් සමඟ ජපන් පාලනයට නතු වෙමින් තිබුණි මේ අතරතුර හෝ චී මින් (Ho Chi Minh) නම් වූ පුද්ගලයාගේ නායකත්වය යටතේ වියට් මින් නම් වූ කොමියුනිස්ට්වාදී සටන්කාමී සංවිධානයක් බිහිවිය. 1945 ජපානයේ බිඳ වැටීමත් සමඟ වියට්නාම ජනගහනයෙන් 10%කට මරු කැඳවූ යුද්ධයට තාවකාලික තිතක් තබමින් වියට් මින් සටන්කාමීන් හැනෝයි අගනුවර අත්පත්කරගෙන නිදහස ප්‍රකාශ කරන ලදි. මේ ගැන නොපැහැදුණු ප්‍රංශය අතිරේක භට පිරිස් වියට්නාමයට එව්වේ වියට් මින්  (Viet Minh) සටන්කාමීන් මර්දනය කිරීමටය. 1954 වනවිට රටේ උතුරු අර්ධය හෝ චී මින් මහතාගේ අන්සක යටතේත් දකුණු අර්ධය ප්‍රංශය සහ ප්‍රංශයට හිතවත් වියට්නාම හිටපු අධිරාජ්‍යයා වූ බාඕ ඩායි ඇතුළු වියට්නාම වැසියන් යටතේත් පැවැතිණි. එම වසරේ පැවැති ජිනීවා සම්මේලනය අනුව සටන් අත් හැරීමට දෙපාර්ශවය එකඟ විය. 1955 දකුණු වියට්නාමයේ පැවැති දූෂිත ජනමතවිචාරණයෙන් එරට ජනරජයක් බවට එරටේ නායකයා ලෙස බාඕ ඩායි වෙනුවට අගමැති නෝ ඩින් ජියෙම් (Ngo Dinh Diem) එරට ජනාධිපතිවරයා බවට පත්කරමිනි. 1954දී ජිනීවා නුවරදී කතිකා කරගෙන තිබුණේ 1956 ජුලි මසදී උතුරු සහ දකුණු යන වියට්නාමයන් දෙක එක්සත් කරනු වස් මැතිවරණයක් පැවැත්විය යුතු බවයි. එය එසේ වුවත් අග්‍රාමාත්‍ය නෝ ඩින් ජියෙම් මහතා යටතේ දකුණු වියට්නාමය මැතිවරණය වර්ජනය කළේ තම රට එම එකඟතාවයේ පාර්ශවකරුවන් නොවන බව පවසමිනි. එවක ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිධුරය හෙබවූ ලෝක යුද්ධයේ මිත්‍ර පාක්ෂික හමුදා හිටලර්ට එරෙහිව ජයටැඹ කරා මෙහෙයවූ ජෙනරාල් ඩ්වයිට්  ඩී. අයිසන්හවර් මහතාගේ අදහස වූයේ එවර මැතිවරණයක් පැවැතුණි නම් 80%කට ආසන්න ප්‍රතිශතයක් හෝ චී මින් ප්‍රමුඛ කොමියුනිස්ට්වාදීන්ට හිමි වන බවයි. පවුල්වාදය කරපින්නාගත් නායකයකු වූ ජියෙම් දකුණු වියට්නාමයේ සිය බලය ශක්තිමත් කරනු වස් විපක්ෂ බලවේග අඩපණ කළේය. ඒකාධිපති පාලකයකු වූ ජියෙම් රට පුරා මැර බලය සහ භීතිය වැපිරවීය. රටේ අනාගතය උරගා බැලෙන ජනමතවිචාරණයකදී රටේ ඡන්දයෙන් 98.2%ක් ඔහුට හිමි වීමත් එරට අගනුවර වූ සයිගොන් නගරයේ ලියාපදිංචි ඡන්ද සංඛ්‍යාව අභිබැවූ ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ජියෙම්ට පක්ෂපාතව ප්‍රකාශ වී තිබුණි, එය ලියාපදිංචි ඡන්දයට සාපේක්ෂව 133%කි. දකුණු වියට්නාම ජනාධිපතිවරයා ලෙස එම ජනමතවිචාරණයේ “ජනමතයෙන්” තේරී පත් වූ ජියෙම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන ආඩපාලි කියවූ, කොමියුනිස්ට්වාදයට විරුද්ධ වූ, බෞද්ධයින්ට හිංසා පීඩා කළ, ධනවත් කතෝලිකයකු වීම එරට බහුතර දුප්පත් බෞද්ධ ජනතාවගේ කණස්සල්ලට හේතු විය.

නෝ ඩින් ජියෙම්

සාමකාමීව තම දේශප්‍රේමී, කොමියුනිස්ට් ව්‍යාපාරය මෙහෙයවන ලෙස උතුරු වියට්නාම නායක හෝ චී මින් දකුණු වියට්නාම් වැසියන්ට උපදෙස් දී තුබුණු නමුත් රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදය හමුවේ කොමියුනිස්ටවාදී වියට් මින් ක්‍රියාකාරීන් මෙන්ම ඇතැම් සාමාන්‍ය ජනතාවද අවි ආයුධ අතට ගත්හ. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස දකුණු වියට්නාමය පුරා භීතිය වැපිරෙමින් තිබිණි, රාජ්‍ය නිලධාරීන් තැන තැන ඝාතනය කෙරුණි. මින් බොහෝමයක් අහිංසක රාජ්‍ය සේවකයන් විය. මෙම ත්‍රස්ත කණ්ඩායම්වල අභිප්‍රාය වූයේ ග්‍රාමීය ප්‍රදේශවල ජියෙම් පාලනය මුළුමනින්ම අඩපණ කර අපේ රටේ එල්ටීටීඊය කළාක් මෙන් භූමිය සහ එහි පාලනය අත්පත් කරගැනීමයි. 1959දී මෙම දකුණු වියට්නාම කොමියුනිස්ට කැරළිකරුවන්ට සහය දීමට උතුරු වියට්නාම රජය තීන්දුවක් ගනු ලැබීය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අවි ආයුධ මෙන්ම සොල්දාදුවන්ද සුප්‍රකට හෝ චී මින් සැපයුම් මාර්ගය (Ho Chi Ming Trail) ඔස්සේ දකුණු වියට්නාමයට එවින. 1960 වන විට කොමියුනිස්ට්වාදී ගරිල්ලා කණ්ඩායම් “ජාතික විමුක්ති පෙරමුණ” නමින් සිය බල පරාක්‍රමය දකුණු වියට්නාමය පුරා විහිදුවීය. නමුත් බොහෝ දෙනා ඔවුන්ව හැඳිනගත්තේ වියට්කොං (Vietcong) ගරිල්ලන් යන කෙටි නාමයෙනි. දකුණු වියට්නාමයේම විශාල මහජන සහයක් ඇතිව වියට්කොං ගරිල්ලන් දකුණු වියට්නාම රජයට පහර පිට පහර දියත් කළහ. මේ අතර කොමියුනිස්ට්වාදය ලොව පුරා වැපිරවීමට තැත් කළ සෝවියට් රුසියාවත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ ලිබරල්වාදය පදනම් කරගත් ඇමෙරිකාවත් අතර වූ සීත යුද්ධයේ ප්‍රධාන සටන් පෙරමුණක් බවට වියට්නාමය ශීඝ්‍රයෙන් පත්වෙමින් තිබුණි. මෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අභිනව ඇමෙරිකානු ජනපති ජෝන් එෆ්. කෙනඩි සහ උප-ජනපති ලින්ඩන් බී. ජොන්සන් දකුණු වියට්නාමයට සහය පළ කළහ. උප-ජනපති ජොන්සන් දකුණු වියට්නාම අගනුවර වූ සයිගොන් නගරයට ගොස් ජියෙම් රජයට සහය පළ කළේ එරට හමුදා ශක්තිමත් කිරීමට ඇමෙරිකානු සහය පොරොන්දු වෙමිනි. කොතෙකුත් යුද ආධාර, උපකරණ, අවි ආයුධ ලැබුණද දකුණු වියට්නාම හමුදාව බෙහෙවින් දූෂිත, නිසි නායකත්වයක් නොමැති දුර්වල හමුදාවක් විය. අවි ආයුධ ටික තිබුණි පලියට, දේශපාලන නායකත්වය තුබූ පලියට යුද්ධයක් සාර්ථකව මෙහෙයවිය නොහැකි බවට එය කදිම සාධකයකි. මේ අතර 1963 වෙසඟ සැමරීම සඳහා සැරසුණු බෞද්ධයන්ට අතිඋත්තම බෞද්ධ ධජය භාවිතා කිරීම ජියෙම් පාලනය විසින් තහනම් කෙරිණ, ඊට විරෝධය පෑ අහිංසක බොදුණුවන් නවයක් මහමග සාහසික ලෙස ජියෙම් රජයේ අනින් ඝාතනය කිරීමත්, එහි අග්‍රඵලයක් ලෙස ජියෙම්ගේ සොහොයුරකු මෙන්ම කතෝලික අගරදගුරුතුමකි වූ නෝ ඩින් න්‍යූගේ අනින් දකුණු වියට්නාමය පුරා පන්සල් රැසක් විනාශ කිරීමත් කරණ කොටගෙන බහුතර බෞද්ධ ජනතාව ජියෙම් පාලනය කෙරේ මහත් සේ කිපුණි. ජියෙම්ගේ ප්‍රධාන ජනාධිපති උපදේශකයා වූ න්‍යූ දකුණු වියට්නාමයේ රාජ්‍ය දේපල කොල්ලකමින්, රටවැසියන් බිය වද්දමින් රට අගාධයට ගෙන යෑමට ජියෙම්ට ප්‍රධාන සහයක් දුනි. දකුණු වියට්නාම ඒකාධිපති වියරුව කෙරේ නොපැහැදුනු ඇමෙරිකාවේ ආශිර්වාදය යටතේ දකුණු වියට්නාම හමුදා එරට පාලන බලය ඇල්ලූ අතර තවත් පියවරක් තබමින්  වියට්නාම හමුදාවෝ නෝ ඩිං ජියෙම් සහ නෝ ඩිං න්‍යූ ඝාතනය කරන ලදි. ඉනික්බිති පත්වූ හමුදා පාලනය බෙහෙවින් අස්ථාවර වූයේ එහි නායකයන්ගේ තුබූ දුර්වලකම් නිසාය. මේ අතර ජනාධිපති කෙනඩි දකුණු වියට්නාම සාමාන්‍ය ජනතාව දිනාගෙන වියට්කොං ගරිල්ලන් පැරදවීමට උත්සුක වෙද්දී ඇමෙරිකා හමුදා ප්‍රධානීන් වියට්නාමයේ සහ අසල්වැසි ලාඕසයේ ගැමියන් පුහුණුකර හමුදා සේනාංක ඇති කළේ 1964 එළැඹෙන්නට පෙර දකුණු වියට්නාම යුද්ධය ජය ගැනීමටය. මේ අතර 1964දී කෙනඩිගේ ඇවෑමෙන් ඇමෙරිකානු ජනපති පදවියට පත් ජනපති ජොන්සන් වියට්නාමයේ ඇමෙරිකානු හමුදා මෙහෙයුම්වලට අනුමැතිය ලබාදුනි. 1959දී ගරිල්ලන් 5000කින් ඇරඹි වියට්කොංවරු 1964 වන විට 100,000 දක්වා වැඩි වර්ධනය වී තුබූ අතර දකුණු වියට්නාම හමුදාව 850,000 දක්වා වර්ධනය වී තිබුණි. මේ අතර ඇමෙරිකාව උතුරු වියට්නාමයට ගුවන් ප්‍රහාර එල්ල කිරීම ආරම්භ කළේ වියට්කොං හමුදාවන්ට ලැබෙන උතුරු වියට්නාම සහය වළකාලීමටත්, දකුණු වියට්නාම චිත්ත ධෛර්යය ඉහළ නැංවීමටත්ය. එහෙත් එම උත්සාහය උතුරු වියට්නාමයට කොපමණ හානියක් වුවත් මල් ඵල නොදැරුවේ සිය අඛණ්ඩ සහය වියට්කොංවරුන්ට ලබා දීම නිසාවෙනි. මේ අතරතුර දකුණු වියට්නාම හමුදාවල නොහැකියාව හමුවේ ඇමෙරිකානු භටපිරිස් භූමි සටන්ද ආරම්භ කළ අතර ඊට ඕස්ට්‍රේලියාව, නවසීලන්තය, පිලිපීනය, දකුණු කොරියාව සහ තායිලන්තය යන රටවල්ද සහය පළ කරන ලදි. කෙසේ වෙතත් 1967දී ගුවින් වැන් තියූ මහතා දකුණු වියට්නාම ජනපතිධුරයට ජනතා ඡන්දයෙන් පත්වීමත් සමඟ එරට හමුදාවෝ යළිත් සංග්‍රාමිකව ශක්තිමත් වීමට පටන්ගත්හ. කෙසේ වෙතත් 1968 ජනවාරියේදී වියට්කොං ගරිල්ලන් විසින් දකුණු වියට්නාමය පුරා දියත් කෙරුණු ටෙට් නම් වූ විශ්මයජනක ප්‍රහාරයත් සමඟ දෙපාර්ශවයම පසුබෑමකට ලක්විය. එම ප්‍රහාරය මගින් ඇමෙරිකානු ජනතාව තම හමුදාව සහ රජය ගැන අප්‍රසාද වෙද්දී වියට්කොං භටයින් රැසක් ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවීය. පැරණි වියට්නාම අගනුවර වූ ඓතිහාසික හියු නගරයේ නටබුන් වලින් 80%ක් පමණ මෙම ටෙට් මෙහෙයුම නිසා විනාශ වූ බව තතු දත්තෝ පවසති. මේ අනුව 1968 මැයි මසදී ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය සහ උතුරු වියට්නාමය අතර සාම සාකච්ඡා දියත් කෙරිණි.

1969දී ඇමෙරිකානු නව ජනපති රිචඩ් නික්සන් මහතා දකුණු වියට්නාම හමුදා ශක්තිමත් කරමින් ඇමෙරිකානු භටයින් වියට්නාමයෙන් ඉවත් කරගැනීමට පිඹුරුපත් සැකැසූ අතර ඊට වියට්නාමීකරණය (Vietnamization) නමින් නමක්ද ලබා දෙන ලදි. උතුරු වියට්නාමයේ ප්‍රධානතම ජාත්‍යන්තර ආධාරකරුවකු වූ චීනය සමඟද මිත්‍ර පිළිවෙතක් අනුගමනය කිරීමට නික්සන් උත්සුක විය. කෙසේමුත් 1969 සැප්තැම්බරයේ හැත්තෑනව වියැති හෝ චී මින් අභාවප්‍රප්ත විය. මේ අතරතුර කලක පටන් මේ සංග්‍රාමයේ කිසිඳු පක්ෂයක් නොගත්තත් සැලකිය යුතු වැදගත්කමක් ඉසිලූ කාම්බූජියාව සහ ලාඕසයද මෙම යුද්ධයේ සෘජු බලපෑමට 70 දශකයේ මුල භාගයේදී මුහුණ පෑ අතර එය එම රටවල් දෙකටම ඓතිහාසික ලෙස තම දෛවය සම්බන්ධිත තීරණාත්මක අවස්ථා වේ. මේ අතරවාරයේ ඕස්ට්‍රේලියාව සහ නවසීලන්තය දකුණු වියට්නාමයෙන් සිය භට ඛණ්ඩ මුළුමනින්ම ඉවත් කරගන්නා ලද අතර ඇමෙරිකාවද ක්‍රමිකව සිය භට පිරිස් සියරටට කැඳවූහ. 1972දී ඇමෙරිකානු ජනාධිපති නික්සන්ගේ ජාතික ආරක්ෂක උප්දේශක හෙන්රි කිසින්ජර් හා උතුරු වියට්නාම විදේශ ඇමැති වූ ලේ ඩක් තෝ දෙපාර්ශව අතර සම්මුතියක් උදෙසා අඩිතාලම දැමීය. නික්සන් ජනපතිගේ පෙරැත්ත මත දකුණු වියට්නාමය 1973දී උතුරු වියට්නාමය සමඟ පැරීසියේදී සාම ගිවිසුමකට අත්සන් තැබුවේ දෙරට එක්සේසත් කර ජාතික මැතිවරණයක් පවත්වන පොරොන්දුව මතය. එම ගිවිසුමේ පුරෝගාමීන් වූ කිසින්ජර් හා තෝ 1973 නොබෙල් සාම ත්‍යාගයෙන් පිදුම් ලැබීය. කෙසේ වෙතත් නිහතමානි පුද්ගලයකු වූ ලේ ඩක් තෝ තමාට ලැබුණු ත්‍යාගය පිළිකෙව් කළේ සාමය තව උදාවී නැතැයි පවසමිනි. කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ලේ ඩක් තෝගේ ප්‍රකාශය සත්‍යය බව පසක් විය. වියට්කොංවරු තම ක්‍රියාන්විත අත් නොහළ අතර 1975-76 වියළි සමයේදී සයිගොන් නුවර වටලා දකුණු වියට්නාමය ඇල්ලීම ඔවුන්ගේ අපේක්ෂාව විය. මේ අතර දකුණු වියට්නාමයද රහසිගතව සිය හමුදා ශක්තිමත් කරන ලදි. නික්සන් ජනාධිපතිවරයාගේ ඉල්ලා අස්වීමත් සමඟ එම ධුරයේ වැඩ භාරගත් ජෙරල්ඩ් ආර්. ෆෝඩ් මහතාට වියට්නාම මෙහෙයුම් සඳහා කිසිඳු සහයක් ඇමෙරිකානු මන්ත්‍රී මණ්ඩලයෙන් නොලැබිණි.  සෙබලුන් අතින්, අවි ආයුධ අතින්, තමන්ට වඩා ඉදිරියෙන් සිටි දකුණු වියට්නාමයට එරෙහිව ඇමෙරිකානු බෝම්බවලින් බැට කෑ උතුරු වියට්නාමය සිය අවසාන ප්‍රහාරය දියත් කළ අතර එහිදී සිදු කළ උපක්‍රමික පසුබැසීම්වලදී දකුණු වියට්නාම හමුදාව අන්ත පරාජයක් ලැබීය. ජෙනරාල් වැන් ටියෙන් ඩංගේ මෙහෙයවීම යටතේ හියු නගරය අත්පත් කරගත් උතුරු වියට්නාම හමුදාව සිය විජයග්‍රාහී හෝ චී මින් මෙහෙයුම දියත් කළේ සයිගොන් නගරය අත්පත් කර ගැනීමටය. සුවාන් ලොක් නගරය උතුරු වියට්නාම හමුදා අත්පත් කරගැනීමත් සමඟ දකුණු වියට්නාම ජනපති තියූ තම ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්ව තායිවානයට පලා ගියේ රාජ්‍ය බලය හමුදාපති ජෙනරාල් ඩුවොං වැන් මින් යටතට පත් කරමිනි. අවසන උතුරු වියට්නාම භටයින් ලක්ෂයක් සයිගොන් නුවර වැටලූ අතර එවිට නගරය ආරක්ෂා කිරීමට ඉතිරිව උන්නේ දකුණු වියට්නාම භටයින් 30,000ක් පමණි. 1975 අප්‍රේල් 30දා සමස්ථ දකුණු වියට්නාමය යටත් කරගැනීමට උතුරු වියට්නාමය සමත්විය.

තමන්ට වඩා ප්‍රබල අවි ආයුධ තිබුණු, සෙබලුන් රැසක් සිටි දකුණු කොරියාව මෙන්ම ලෝක බලවතා වූ ඇමෙරිකාවද දණ ගැස්සවීමට උතුරු වියට්නාම ජනතාව හා කොමියුනිස්ට රජය සමත්විය. ලෝක යුද්ධ දෙකකදී සතුරන් සුණුවිසුණු කළ ඇමෙරිකාවේ සෙබළුන් 50,000 මරු තුරුලට යවමින් තම ජයග්‍රහණය අත්පත් කරගැනීමට ඇමෙරිකානු ගුවන් ප්‍රහාර වලින් නන්නත්තාර වී සිටි උතුරු වියට්නාමය සමත්විය. ජීවිත මිලියන 1.5කට ආසන්න ප්‍රමාණයක් බිලිගත්, මිලියන 3ක් අබ්බගාත තත්ත්වයට පත් කළ වියට්නාම සංග්‍රාමය දිනුවේ හැම අතින්ම අවාසි සහගත තැනෙක හුන් කොමියුනිස්ට් උතුරු වියට්නාමයයි.

මේ ලියමනේ මාතෘකාව “වියට්නාමයෙන් ආර්ථික පාඩමක්..” යන්නයි. එහෙනම් මොන එකකටද මෙච්චර වෙලා වියට්නාම යුද්ධෙ ගැන කතා කළේ යැයි ඔබ කල්පනා කරනවා වන්නට පිළිවන. ඉහත මා විදහා දැක්වීමට උත්සුක වූයේ හිට්ලර්ගේ නට්සි හමුදාවටවත් දණ ගැස්සවීමට නොහැකිවූ ඇමෙරිකාව නම් සුපිරි බලවතා දණ ගැස්සූ, දිනන්නට නොහැකියයි කියූ යුද්ධය ජයගනිමින් උතුරු වියට්නාමය පෑ අද්විතීය පෙළහරයි. එහෙව් හපන්කමක් පෑ වියට්නාමයට එම සුවිශාල විජයග්‍රහණයෙන් පසුව සිදු වූයේ කුමක්දැයි අපි දැන් සොයා බලමු.

එක්සේසත් වියට්නාමය 1975 සිට 1986 දක්වා දරදඬු කොමියුනිස්ට් පාලනතන්ත්‍රයක් යටතේ පාලිත සංවෘත ආර්ථිකයක් යටතේ ක්‍රියාත්මක විය. පාක්ෂිකයන්ට සලාක ක්‍රමයට රජයේ රැකියා ලබා දුන් අතර ඔවුනට පඩි භාණ්ඩාගාරය දැරිය යුතු විය. බොහෝ රාජ්‍ය සේවකයන් කළ වැඩක් නැත. දරිද්‍රතාවය 70%ක් පමණ වූ අතර බොහෝ වියට්නාම වැසියන් දුගී කමින්, හාමතෙන් පෙළුණි. විරැකියාව ඉහළ අගයක තුබුණි. සංවෘත ආර්ථිකය තුල ජනතාවට දැඩි භාණ්ඩ හිඟයකට මුහුණ පෑමට සිදුවූ අතර සංවර්ධනය පෙනෙන මානයේවත් නොතිබුණි. කවුරුත් නොසිතූ පරිදි ලෝක බලවතා දණ ගැස්වූ වාමාංශික වියට්නාමයට වුණේ මොකක්ද? මේ සමාජවාදී ආර්ථිකයේ නොහැකියාව මිස අන් කවරක්වත් නොවේ.

1986දී වියට්නාමය “ඩොයි මොයි” යන මැයෙන් ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ හඳුන්වා දුනි. එරට ඒකාධිපතිවාදී කොමියුනිස්ට් පාලනය එලෙසම තබා ගනිමින් ආර්ථිකය විවෘත වෙළෙඳපොල ක්‍රමයකට ඔවුන් අනුගත විය. ඒ අනුව පෞද්ගලික අංශය දැඩි ලෙස දිරි ගන්වනු ලැබූ අතර ව්‍යාපාර සඳහා වන බදු පහළ දමන ලදි. විදේශ ආයෝජන දිරිමත් කිරීමට වියට්නාමය උත්සුක වූ නමුත් මුලදී බටහිර රටවලින් ඒ සම්න්බන්ධව ශුභවාදී ප්‍රතිචාරයක් නොලැබිණි. නමුත් 1990 දශකය මුල වන විට විදේශ ආයෝජන වියට්නාමය ගලා ආ අතර එදා තමා අතින් අන්ත පරාජයකට ලක්වූ ඇමෙරිකාවේ ආර්ථික සහය පැතීමට වියට්නාමය නොපසුබට විය. අද වියට්නාමය අග්නිදිග ආසියාවේ වේගයෙන්ම සංවර්ධනය වන ආර්ථිකයට උරුමකම් කියයි. අද එරට දුප්පත්කම 70% සිට 5% පමණ දක්වා පහළ බැස තිබේ. වියට්නාමයේ දැන් ආර්ථිකයේ ජීවනාලිය බවට පත්ව ඇත්තේ කුඩා සහ මධ්‍ය පරිමාණ ආර්ථිකයයි, එරට සංවර්ධන වේගය 7%ක පමණ අගයකත් උද්ධමනය ස්ථාවරවත් රඳවා ගැනීමට ඔවුන් සමර්ථ වී තිබේ. අග්නිදිග ආසියාවේ ආකර්ෂණීයම ආයෝජන මධ්‍යස්ථානයක් බවට අද වනවිට වියට්නාමය පරිවර්තනය වී තිබේ. අප වැරදි පිළිවෙත්, යුද්ධ, කළකෝලාහාල නිසා එකතැන පල් වෙද්දී වියට්නාමය තම සමාජවාදී ආර්ථික ව්‍යුහය ඉවත දමා වෙළෙඳපොල ආර්ථිකය ඔස්සේ සංවර්ධනය උදා කරගනිමින් සිටී.

හෝ චී මින් නගරය හෙවත් පැරණි සයිගොන් නුවර

එහෙව් වියට්නාමය ඇමෙරිකාව ඇතුළු සංවර්ධිත රටවල් සමඟ විවෘත වෙළෙඳපොල ආර්ථිකයක් ඔස්සේ දියුණු වෙද්දී අපේ රාජ්‍ය නායකත්වය ආර්ථික අගාධයට පිය මනින ඉරානය, කියුබාව, වෙනිසුවේලාව, මියැන්මාරය ඈ රටවල් සමඟ ඉදිරිය ගැන සිතයි. මේ රටවල උවමනාව ඇමෙරිකාව ඇතුළු බටහිර රටවලට තම ගොඩ වැඩි කරගෙන කොකා පෙන්වීම මිසක් අන් කවරක්වත් නොවේ. සැබෑ විජාතික බලවේගයට, ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණයට හසු වී ඇත්තේ මහින්ද රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ එජනිස රජය යැයි මම කියන්නේ කිසිවකු සුගතියක් නොලත් සමාජවාදී, මැද මාවතේ ආර්ථිකයක, සෙසු වෙළෙඳපොල රටවලට පහර ගසමින් අප රට ආර්ථික අගාධයට රැගෙන යමින් සිටින නිසාය. ඔබ දැන් මගෙන් අහාවි “එහෙනම් අපි ඇමෙරිකාවට කඩේ යන්න ඔනෙද?” කියල. නැහැ, මම කියන්නේ ශ්‍රී ලංකාව සෑම රටක් සමඟම මිතුරුදම් පැවැතිය යුතු බවයි. 1977-94 එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජය ඇමෙරිකාවේ රේගන් එක්ක මෙන්ම කියුබාවේ කැස්ත්‍රෝ එක්කද වැඩ කළේය. අප එක් පැත්තකට පක්ෂපාත නොවී ලොව සියලු රටවල් සමඟ අත්වැල් බඳගෙන බුද්ධිමත්ව අපේ ජය ලබාගත යුතුය. එදා 2004 යූඇන්පී ආණ්ඩුව ගෙදර යන විට රාජ්‍ය සේවය ලක්ෂ 6කි. අද එය ලක්ෂ 12 දක්වා වැඩිකර තිබේ. එය එසේ වුවත් ඔවුන්ගෙන් රටට සෙතක් වේද යන්න ප්‍රශනයකි. වරායේ, රේල්ලුවේ, ශ්‍රීලංගමයේ, ලංවීමේ, තෙල් සංස්ථාවේ එක් පුද්ගලයකුගේ වැඩේ කිරීමට සේවකයින් දුසිමක් විතර සිටීම සාධාරණද?? මීට කදිමතම උදාහරණය කොළඹ වරායයි. එහි රජයේ පර්යන්තය වන ජයා බහලුම් පර්යන්තය සේවකයින් 6000ක් යොදා ගනිමින් වාර්ෂිකව TEU ඒකක මිලියන 2ක් හසුරුවන විට ඊට අනෙක් පස පිහිටි SAGT හෙවත් දකුණු ආසියාතික පිවිසුම් පර්යන්තය නම් වූ දෙස් විදෙස් ආයෝජන වලින් ක්‍රියාත්මක පර්යන්තය සේවකයින් 620කගෙන් වාර්ෂිකව TEU ඒකක මිලියන 1.7ක් හසුරුවයි. මේ තිත්ත ඇත්තයි. මේ උදවියට පඩි ගෙවන්නේ අපි ආණ්ඩුවට ගෙවන අපේම බදු මුදලිනි. පෞද්ගලික අංශයේ කිසිඳු වර්ධනයක් නැත. බදු බර අහස උසටය. රටේ නිෂ්පාදකයින් තම නිෂපාදන වල වටිනාකම මෙන් තුනෙන් එකක් බදු ලෙස ආණ්ඩුවට ගෙවයි. රු. 257ට වරායට ගොඩ බාන කිරි පිටි කිලෝව වෙළෙඳපොලේ අලෙවි වන්නේ රු. 530කටය, එනම් දෙගුණය ඉක්මවූ මිලකටය, ජපානය නම් වූ සුපිරි ආර්ථිකයේ ජීවනාලිය කුඩා සහ මධ්‍ය පරිමාණ ව්‍යාපාරික ප්‍රජාවයි. එරට ආර්ථිකයෙන් 98%ක්ම එම ක්ෂෙත්‍රයෙන් දායකත්වය ලබයි. නමුත් අද අප රටේ ව්‍යවසායකයන්ට ඇති සහන ප්‍රමාණවත්ද? නිශ්පාදන නොවන වාණිජ ව්‍යාපාර සඳහා අධික බදු මුදල් පනවයි, ඔවුන්ගෙන් අය කෙරෙන විදුලි මිල බෙහෙවින් වැඩි අගයක් ගනී. අයෝජන දිරිගැන්වීමට අවශ්‍ය වටපිටාව අහුරා ඇති අතර නීති රීති සහ රෙගුලාසි නව ආයෝජකයින්ට හිතකර නොවේ. රටේ ආදායම් ක්‍රමිකව බෙදී නොයන අතර ඉන් ප්‍රතිලාභ ලබන්නේ සීමිත පිරිසකි, සීමිත පිරිසකට සහනාධාර, වරප්‍රසාද දීමට සමස්ථ ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගේම බදු මුදල් යෙදවීම සෝචණීයය.

පසුගියදා රාජපක්ෂලා රැකුමට ප්‍රතිඥා දුන් හිටපු ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ මහ ලේකම් සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂ ජාතික සංවිධායක එස්.බී. දිසානායක මහතා මීට මාස තුනකට පමණ පෙර සමාජවාදී, මැද මාවත මෙන්ම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ප්‍රතිපත්ති දැඩි ලෙස විවේචනය කරමින් රචිත කෘති වලද සෘජුව පෙන්වා දී ඇත්තේ ලෝකයේ කිසිඳු රටක් අදාල ආර්ථික ක්‍රම හරහා සංවර්ධනය වී නොමැති බවයි. එතුමා විසින් රචිත “විමසා බලමු ආර්ථික මතවාද” ග්‍රන්ථයේ කියන පරිදි ලෝකයේ දියුණුම රටවල් 55 කිසිඳු විටෙක වෙළෙඳපොල විවෘත ආර්ථික ක්‍රමයෙන් බැහැර වී නැති අතර මහින්ද චින්තනයේ සහ වත්මන් ආණ්ඩුවේ ආර්ථික නොහැකියාව කදිම ලෙස උපුටා දක්වයි. ආණ්ඩු පක්ෂයට ලඟදී ගිය එස්.බී. දිසානායක මේ මහින්ද චින්තනයේ නොහැකියාව ගැන දීර්ඝ ලෙස එම පොතේ සඳහන් කර ඇත, එය ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයන්ද කියවා ඇතැයි මම සිතමි. එහි එස්.බී. ඉතා පැහැදිලිව සඳහන් කර ඇත්තේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය ඉතිහාසය පුරා මෙරට ආර්ථිකය කාබාසිනියා කළ ආකාරයත්, ඉදිරියෙදී අසාර්ථක වන බවත්ය, එක්සත් ජාතික පක්ෂය ආර්ථික කළමණාකරණයේ සාර්ථක වූ බවත්ය, එය යථාර්තවාදී මෙන්ම ශාස්ත්‍රීය විමර්ශනයකි. එහෙම කියපු සුමනවීර බණ්ඩා දිසානායක ශ්‍රීලනිපයට ගියේ පියවි සිහියෙන්දැයි යන්න ප්‍රශ්නයකි.

ඉතින් යථාර්තය එයයි. සන්ධානය කියන්නේ යුද්ධය නිමා කළ තම ආණ්ඩුවට ආර්ථිකය හදන එකත් කජ්ජක්ද කියාය. එහෙත් වියට්නාමයෙන් ලැබෙන පණිවුඩය නම් ආර්ථිකයක් හදන්නට නිසි දැක්මක්, දර්ශනයක් තිබිය යුතු බවයි. එම දැක්ම තියෙන්නේ යූඇන්පියට බව නොරහසකි. අප අතීතය දෙස හැරී බැලුවහොත් ශ්‍රීලනිප ප්‍රමුඛ සන්ධාන යටතේ සැම විටම රටේ ආර්ථිකය පසුබා ඇත. 1970-77, 2001 මෙන්ම වත්මන් අවපාතයද ඊට නිදසුන්ය. එහෙත් එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩු යටතේ ආර්ථිකය දියුණු වී ඇත. ඓතිහාසිකව එජාප ආණ්ඩු පෙරළණු ලැබූයේ සමාජීයීය ප්‍රශ්න උලුප්පා ගනිමින් මිස ආර්ථිකය උපුටා දක්වමින් නොවේ. එසේ නම් ලෝක ආර්ථිකය හමුවේ අතිඋතුම් ශ්‍රී ලංකා දේශය සංවර්ධනය කරා මෙහෙයවිය හැක්කේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ, සෑම සමාජ ස්ථරයකටම සෙත සලසන, සමාජීයීය වගකීමකින් හෙබි වෙළෙඳපොල ආර්ථික පිළිවෙත් වලට මිස, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ මැදි මාවතේ ආර්ථික පිළිවෙත් වලට නොවන බව සක්සුඳක් සේ සුපැහැදිලිය.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2009 උඳුවප් –

H Niles Perera©, December 2009