සිතන්නට යමක්….!!!

රටේ විශාලතම පළාත් දෙක පළාත්සභා මැතිවරණයකට පෙළ ගැසෙන මොහොතක වටපිටාවේ සිදුවන දෑ දැක දැක දෙන දෙයක් කා වෙන දෙයක් බලාගෙන සිටිය නොහැකි හෙයින් මේ ලිපිය ලිවීමට පෙළඹුණෙමි. මේ ලිපිය හරහා රටක්, ලොවක් පෙරළන්නට නොහැකි බැව් මා ඉතසිතින්ම දනිමි. එහෙත් රැල්ලට හසුවී වැරදි මගක යන ඔබගෙන් එක් අයෙකුට හෝ සිතන්නට යමක් ලබා දුනහොත් එය මට සතුටට කරුණකි.

ජිනීවා විදුලි පුටු සංදර්ශනය

රටේ සියළුම ජනතාව කුරිරු ත්‍රස්තවාදයෙන් බේරා ගැනීමේ ගෞරවය මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා, ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා, අද්මිරාල් වසන්ත කරන්නාගොඩ, එයාර් චීෆ් මාෂල් රොෂාන් ගුණතිලක, ආරක්ෂක ලේකම්තුමා ඇතුළු රජයට හිමිවිය යුතු බව රටම පිළීගනී. නමුත් එකී භාරදූර කර්තව්‍යය නිමවී වසර 5ක් ගෙවුණු තැනදීත් ඒ විරෝධාරත්වය විකුණාගෙන ඡන්ද ගැරීමේ පහත් ක්‍රියාවට රජය ඇතුළු එහි පාර්ශවකරුවන් සම්මාදම් වෙමින් සිටියී. ඒ ජිනීවා විදුලි පුටුවක් මවා පාමිනි.

පළමුව ඔබ ප්‍රශ්න කළ යුත්තේ වසර මැද පැවැත්වීමට නියමිතව තිබූ බස්නාහිර පළාත් ඡන්දය සහ වසර අග පැවැත්වීමට නියමිතව තුබූ දකුණු පළාත් ඡන්දය මාර්තුවට ගත්තේ කාගේ උවමනාවකටද යන්නයි? මාර්තු 27 ජිනීවා යෝජනාව ඉදිරිපත්වන බව දැන දැන මාර්තු 29 ඡන්දයට දින නියම කළේ ඇයි? රජය කියන්නේ ලෝකයට පෙනෙන්නට බුලත් කොළයට කතිරය ගසන්නට කියාය. ඒ තර්කයට අනුව අපේ පළාත් සභා දෙස බලා ඉන්නවා ඇර වෙනත් දෙයක් ඔබාමාට, කැමරන්ට, නවනීදන් පිල්ලේට කරන්නට නැත. ඔවුන්ට මේ ඡන්දය ගැන නිච්චියක්වත් නැතිවාට සැක නැත, මන්ද තමන්ගේ රටේ ඡන්ද, ණයබර, ක්‍රිමියාව යනාදී බොහෝ ප්‍රශ්න ඔවුන්ට අපේ රටේ පළාත් සභා දෙකකට වඩා වැදගත්ය. අනෙක් අතට, පහුගිය වසර 5 ඇතුළත පැවැත්වූ පළාත්සභ මැතිවරණ සියල්ලම පාහේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ජයගත්තේය. ඒ නිකම් නොවේ, සියයට 60ක, 65ක – ඇතැම්විට 70%ක ඡන්ද ප්‍රතිශත වලිනි! එසේ නම් සන්ධානයේ තර්කය නිවැරදි නම් ඔය කියන බටහිර බලවේග නැට්ට අකුළාගෙන වෙනතක් බලාගෙන හුඟක් කල් ගත විය යුතු නොවන්නේද? එසේත් නොමැතිනම් පසුගිය වයඹ, මධ්‍යම ආදී මැතිවරණ පවතිද්දී එකී බලවේග මරනින්දේ සිටියේද?

මේ ශ්‍රී ලංකාවට එරෙහිව ජිනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සලයේ යෝජනාවක් ගෙනා පළමුවන අවස්ථාව නොවන්නේය. 1980 දශකයේදී ආජන්ටිනාව විසින් අපට එරෙහිව යෝජනාවක් ගොනු කළ විට හිටපු ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා “අනේ මාව විදුලි පුටුවෙන් බේරගන්න” කියා විලාප දෙමින් ඡන්ද තිබ්බේ නැත. ඔහු ඒ.සී.එස්. හමීඩ් වන් අමාත්‍යවරුන්ගේ සහයෙන් රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකව ජාත්‍යන්තර සහය ශ්‍රී ලංකාවට දිනා ගෙන අදාළ යෝජනාව පරාජය කළේය.

මානව හිමිකම් කවුන්සලය හමුවේ ගෙන ආ ඇති මෙම චෝදනා විජාතික බලවේග විසින් කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙස රටේ අවාසනාවට ඔප්පු කරගත්තා යැයි මොහොතකට සිතමු – එය එසේ වුවත් ශ්‍රී ලංකාව රෝම ප්‍රඥප්තියට අත්සන් තබා නොමැති නිසා ඔවුනට අපේ රටවැසියන්ට එදිරිව දඬුවම් පැනවීමේ බලය නොමැත.

ජනමත විචාරණයක් තිබ්බ නම් නරකද?

පක්ෂ භේදයෙන් තොරව ඔබ අප කවුරුත් රටට අහිතක් වනවාට අකමැතිය. රජයට හෝ අපේ විරෝධාර හමුදාවන්ට යුද අපරාධ චෝදනා නැගෙනවාට අපි සැවොම විරුද්ධය. එසේ නම් මෙවන් මොහොතක රජයට කළ යුතුව තිබුණේ පළාත් ඡන්දයකට ගොස් ජනතාව පක්ෂවලට කඩා ඉසිරුවනවා වෙනුවට ජනමත විචාරණයක් පැවැත්වීම නොවන්නේද? එයින් රජය පවසන අන්දමට “ලංකාවට අත නොතබනු” යන පණිවුඩය අප කවුරුත් පාහේ එක සිතින් කියා පානු ඇත.

අනෙක් අතට පදනම් විරහිත යුද අපරාධ චෝදනාවලට අමතරව, මේ යෝජනාව තුළින් රතුපස්වල මිනීමැරුම, කටුනායක ඇඟලුම් සේවක ඝාතනය, හලාවත ධීවර ඝාතනය යනාදිය ගැනද සඳහන් කර ඇත. යුද අපරාධ චෝදනා නම් වූ පළිහ ඉදිරියට ගෙන හැර පාමින් රජය නොකියා කියන්නේ එකී ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාද ජනතාවට සාධාරණීකරණය කරන්නට කියාද?

ඉහත කීවාක් මෙන් රට ත්‍රස්තවාදයෙන් මුදාගෙන ගෙවුණු වසර 5 තුල රජය විසින්ම ගෙන හැර දැක්වූ “උගත් පාඩම් සහ ප්‍රතිසන්ධාන කොමිෂන්” (LLRC) වාර්තාවේ නිර්දේශ මීට වඩා යුහුසුළුව ක්‍රියාවට නැගුවේ නම් මෙතරම් පීඩනයක් රජයට එල්ල නොවනු ඇත. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ සන්ධානයේ මහජන සම්බන්ධතා සහ ප්‍රචාරණය ඉහළ අඩියක පැවැතියද ඔවුන්ගේ රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකත්වය සහ විදේශ සම්බන්ධතා ළදරු මට්ටමක පැවතීමයි.

දේශප්‍රේමයේ ඒකාධිකාරය

ජාතික හෙළ උරුමය, ජාතික නිදහස් පෙරමුණ සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ඇතැම් කොටස් රඟ දෙනුයේ ඔවුන් දේශප්‍රේමයේ ඒකාධිකාරී පේටන්ට් බලපත්‍රයේ හිමිකරුවන් විලෙසිනි. එය සැබැවින්ම එලෙසද? ලංකාවට කුඩු, එතනෝල් යනාදිය හොර පාරේ ගෙනෙද්දී ඔවුන් එකකුවත් කෑ මොර දෙන්නේද? ඇමැතිවරුන්, මන්ත්‍රීවරුන් විවිධ නීතිවිරෝධී සහ සමාජ විරෝධී ක්‍රියා කළ විට ඔවුන් මුනිවත රකින්නේ රටට ආදරයටද? දේශප්‍රේමය කිසිවකුගේ තනි බූදලයක් නොවන්නේය. පෞද්ගලික ලාභ ප්‍රයෝජන අපේක්ෂාවකින් තොරව රටේ අභිවෘද්ධිය පතන සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, සන්ධාන, යූඇන්පී, ජේවීපී අප සියල්ලෝම දේශප්‍රේමීන් නොවේද?

අධිරාජ්‍යවාදය ඇත්තේ බටහිර පමණක්ද?

“අධිරාජ්‍යවාදය” යනු දේශපාලන වේදිකාවේ කාටත් හුරුපුරුදු වදනකි. වමේ දේශපාලන පක්ෂ “අධිරාජ්‍යවාදය” අල්ලා ගෙන පැය ගණන් කතා පවත්වති. අධිරාජ්‍ය විරෝධී සීතාම්බර සළුවෙන් සැරසී දේශප්‍රේමීන්ගේ ඡන්ද ගසා කන මොවුන් අධිරාජ්‍යවාදයේ එක් පැතිකඩක් පමණක් ගෙනහැර පෑම අතිශය ජුගුප්සාජනකය.

ඔවුන් නිවැරදිය. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය, බ්‍රිතාන්‍යය ප්‍රමුඛ බටහිර රටවල් තමුන්ගේ ආදිපත්‍යය ලොව පුරා පැතිරවීමට නොගන්නා උත්සහයක් නොමැති තරම්ය. නමුත් “නැගෙනහිර” අධිරාජ්‍යවාදය ගැන කිසිවකු හඬ නොනගන්නේ ඇයි? චීනය, ඉන්දියාව සහ රුසියාව අපේ රටට හොට දාන්නේ, රජයට උදව් කරන අයුරින් ගිණි පොළියට ණය දෙන්නේ අපට ආදරයටද?

අනෙක් අතට අපේ රටේ ආර්ථිකයේ අපනයනයන්ගෙන් 55%ක් රඳා පවතිනුයේ ඇමෙරිකාව සහ යුරෝපය මතය. එබැවින් රටට ධනය ගලා එන්නේ ඉහත කී බටහිර රටවලින් බවත් අපට අධික පොළීවලට ණය දී හිර කරන්නේ නැගෙනහිර රටවලින් බවත් අප මතක තබා ගත යුතුය.

යථාර්තය නම් ශ්‍රී ලංකාව දකුණු ආසියාවේ උපක්‍රමික ලක්ෂයක පිහිටා තිබීම නිසා අපගේ ගුවන්, නාවුක හා භූමි අවකාශය ප්‍රදේශයේ බලයට මහත් වැදගත්කමක් ගැනීමයි. එහෙයින් පෙර අපර දෙදිග ලෝක බලවතුන් ලංකාවේ සිය අණසක පැතිරවීමට කැසකැවීම නොරහසකි.

කෙසේ වෙතත් ශ්‍රී ලාංකික අප නොබැඳි දේශයක් ලෙස කා සමඟත් සුහදව අපේ ස්වෛරීත්වය සහ අනන්‍යතාවය ආරක්ෂා වන අයුරින් කටයුතු කිරීම අතිශය වැදගත්ය. වත්මන් රජය “බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී” බිල්ලකු මවා පාමින් අද වනවිටත් අප “නැගෙනහිර සටකපට අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ” ඔඩොක්කුවට වට්ටවා හමාරය. ශ්‍රී ලංකාව චීනයට, ඉන්දියාවට කොපමණ ණයද? රුසියාව හිතුමතේ ස්වෛරී රාජ්‍යයක් වූ යුක්‍රේනයේ ක්‍රිමියාව නම් පළාත අත්තනෝමතිකව අල්ලා ගත්තා සේ ඉන්දියාවත් උතුරු නැගෙනහිර අල්ලා ගැනීමට කුරුමානම් නොඅල්ලන බවට ඇති සහතිකය කුමක්ද? මීට වසර දහයකට පෙර සහ අද සසඳද්දී ලංකාවේ සේවය කරන චීන සහ ඉන්දීය ජාතිකයන්ගේ ප්‍රමාණය වැඩි වී නැතිද? සිදු වී ඇත්තේ චීනය විසින් ඇමරිකාව ඇ.ඩො. ට්‍රිලියන (බිංදු 12ක්) ගණනක ණය උගුලකට හසු කරගත්තාක් මෙන් අපවද නරා වළකට ඇද දැමීමයි.

ඇමරිකානු විරෝධයේ සුලමුල

ඔබ මෙවර මැතිවරණය ගැන තවත් නොදන්නා කරුණක් ඇත. රටටම ඇසෙන්නට “ඇමරිකානු විරෝධය” ගැන කෑ මොර දෙන අයවලුන් ගැන ඔබ මොහොතක් සිතන්න. ඔවුන්ගෙන් බහුතරයක් ඇමෙරිකාවේ පුරවැසිභාවය හෝ ස්ථිර පදිංචිය (PR – Permanent Residence) හිමිද? රටේ ප්‍රබල පක්ෂයක භාණ්ඩාගාරිකවරයකුගේ සිට ඔහු නියෝජනය කරන දිස්ත්‍රික්කයෙන්ම දකුණේ මහ ඇමැතිකම අපේක්ෂා කරන කණ්ඩායම් නායකයා දක්වා කොපමණක් ඉහත ඝණයට අයත්ද? මේ “දේශප්‍රෙමීන්” බහුතරයකගේ දරුවන් ඉගෙනගන්නේ ඉන්දියාවේ, චීනයේ හෝ රුසියාවේද? නොඑසේනම් ඇමෙරිකාව, බ්‍රිතාන්‍යය, ඕස්ට්‍රේලියාව වැනි රටවලද? ඔච්චරටම ඇමෙරිකාවට විරුද්ධනම් ඒ රටේ පාස්පෝට් යළි භාර නොදෙන්නේ ඇයි? රටේ ප්‍රබල ඇමැතිධූර, රාජ්‍ය තනතුරු දරණ ඇතැම් මහත්වරුන් සිය සොහොයුරා රටේ රාජ්‍ය නායකයා වනතුරු සිටියේ කොහේද? ඔවුනට එසේ වුවත්, සාමාන්‍ය අපට නම් ඇත්තේ එක රටකි, ඒ ශ්‍රී ලංකාද්වීපය පමණි.

සංවර්ධනය නම් වූ සෙප්පඩ විජ්ජාව

මේ රජයෙන් පසුගිය පොදුජන එක්සත් පෙරමුණු රජයට වඩා විශාල සේවයක් රටට සිදු වී ඇති බැව් චන්ද්‍රිකා කුමාරණතුංග හිටපු ජනපතිනිය හැර අන් සියල්ලෝම පාහේ එකඟ වනු ඇත. නමුත් එය සැබෑ සංවර්ධනයක්ද යන්න ඔබ හිතට එකඟව ප්‍රශ්න කරන්න.

මහාමාර්ග සහ අධිවේගී මාර්ග ඉදිකිරීම ඉතා යහපත් කටයුත්තකි. එහෙත් කාපට් පාරට උඩින් කාපට් දමනවාට වඩා මේ රටේ ධනස්කන්ධය වැය විය යුතු ව්‍යාපෘති නොවේද? ගමේ කොන්ක්‍රීට් පාරේ සිට නගරයේ කාපට් පාර දක්වා වෙන මේ සංවර්ධනයට මුවාවෙන් කොපමණ ධනයක් රජයේ දේශපාලකයින් මංකොල්ල කනවා ඇතිද? මෙපමණක් නොව, රජය විසින් අමුඅමුවේ සිදු කරන මූල්‍ය වංචා ගැන කෝප් කමිටු (COPE) වාර්තාවල පැහැදිලිව සඳහන්ව ඇත. එහෙත් ඊට එරෙහිව බලධාරීන් ගෙන ඇති පියවර කවරේද?

පසුගිය මාසය තුල ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු සන්ධානය විසින් දකුණු සහ බස්නාහිර පළාත්වල කාපට් මාර්ග, පාසල් ගොඩනැගිලි යනාදී භෞතික සම්පත් තොග වශයෙන් විවෘත කරමින් සමස්ථ රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයම පාහේ යොදා ගනිමින් උත්සහ පවත්වාගෙන යෑමෙන් පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ රජයේ සැබෑ උවමනාව ජනතා සුබසිද්ධියට වඩා තම බලය රැකගැනීම බවයි. එසේ නොවන්නේ නම් රටේ සෙසු පළාත් 7 අමතක කර ඡන්ද කාලයට මේ සියල්ල කරන්නේ මන්ද?

පසුගිය කාල සීමාව තුල රජය ගොඩ නැගූ “සංවර්ධන” ව්‍යාපෘති කීයක් රටට ආදායම් උපද්දවයිද? ඉන් කීයක් දහස් සංඛ්‍යාත රැකියා සමුදායක් උපද්දවයිද? හම්බන්තොට කෝටි ප්‍රකෝටි ගණනක් වැය කර ගොඩ නැගූ සුවිසල් ක්‍රීඩාංගණයේ පසුගිය වසරේ පවත්වා ඇත්තේ ක්‍රිකට් තරඟ 5ක් පමණකි. හම්බන්තොටට යනෙන ඔබට සුපිරි මහාමාර්ග දැකගත හැකි වුවද, ඒවා නිසි ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගන්නා බවක් දැකගත හැකිද?

මත්තලට ගුවන් සමාගම් බර ගණනක් පියාසර කරන බවට එහි විවෘත කිරීමේ උත්සවයට පෙර පාරම් බෑවද අද වනවිට ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා සහ ගුවන්තොටුපල කාර්යමණ්ඩල සේවකයින් හැර වෙනත් කිසිඳු සාමාන්‍ය වැසියකු ගුවනින් මත්තලට නොපැමිණෙන තත්ත්වයක් උද්ගතව ඇත. වෙනකක් තියා අඩුම තරමේ භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ගුවන් සමාගම්වත් මත්තලට ආකර්ෂණය කරගැනීමට රජය අපොහොසත්ව ඇත. බලෙන් මෝටර් රථ ප්‍රවාහන නෞකා ගෙන්වා නොගන්නේ නම් හම්බන්තොට වරායටද අත්වන්නේ එම ඉරණමමය. සූක්ෂම කළමණාකරණයෙන් සහ උපක්‍රමික සැලසුම් තුලින් මෙවාට අනාගතයේදී පණගසා නැගිට්ටවිය හැකි වුවද රජයේ ඔතෑනි පිළිවෙත් හමුවේ දැයට සුදු අලි ව්‍යාපෘති දායාද වී ඇත. මේ රජයේ “සංවර්ධන සංදර්ශනයේ” එක් පැතිකඩක් පමණකි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයන් විසින් සිදුකළ මහවැලිය, නිදහස් ආයෝජන හා වෙළඳ කලාප, ගම් උදාව, ඇඟලුම් කම්හල් යනාදී ව්‍යාපෘති හරහා රැකිය අවස්ථා ලක්ෂ ගණනින් ජනිත විය, එමඟින් රටේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගැලූ අතර ඒ මුදල් රටේ සුබසාධනයට යෙදවා ජනතාව මත පැටවෙන බදු බර අඩු කළ හැකි විය. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය විසින් සිදුකළ එවැනි සුවිසල් ව්‍යාපෘති කවරේද? වත්මන් රජය ආයෝජනය කරනුයේ කඩිනම් ආදායම් නොලැබෙන ව්‍යාපෘති වලටය, එයද ගිනි පොළියට ණය ගෙනය. 2005 සිට රටේ ණය බර දෙගුණ වී ඇත් බව ඔබට දැනටමත් දනී. 2004දී රු. 80,000කට ආසන්න අගයක් ගනු ලැබූ ඒක පුද්ගල ණය බර අද වනවිට රු. 350,000 ඉක්මවීමෙන් පෙනී යන්නේ නූපන් දරුවන් පවා චීනයට, ඉන්දියාවට, වාණිජ බැංකුවලට ණයකරුවන් කර හමාර බවය. එහෙව් වටපිටාවක් තුල මේ ණය සහ පුනරාවර්තන වියදම් පියවන්නට අධික බදු ගැසීම පුදුමයක්ද?

පසුගිය වසර 5 තුල ඔබේ ආදායම විශාල ලෙස වැඩි වී තිබේද? රජය විසින් නොමිලේ ලබා දෙන අධ්‍යාපනයේ, සෞඛ්‍යයේ දියණුවක් ඔබ අත්දකින්නේද? ඉතින් ඔබ ඡන්දය දෙන්න ඕනෑ පාරවල් ටිකටද? මොහොතක් සිතන්න.

ඔබ විපක්ෂය සවිමත් කළ යුත්තේ ඇයි?

ඔබෙන් සමහරෙක් තවමත් ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු රජයට සහය දක්වනවා ඇත. එසේ කිරීමේ පූර්ණ අයිතිය ඔබ සතුය, ඊට අප ගරුකරමු. එහෙව් ඔබගෙන්ද අප ඉල්ලා සිටින්නේ මේ ලිපියේ තිබෙන කාරණා මැදිහත් සිතින් සිතා බලන ලෙසය. එජාපය, ජවිපෙ ඇතුළු ලෝකයේ සියළුම දේශපාලන පක්ෂ අතීතයේදී වැරදි කර ඇත. නමුත් ඒ වැරදි අවබෝධ කරගෙන රටේ අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් සත් සිතින් වෙර වැඩීම යහපත් ප්‍රවණතාවයක් නොවන්නේද?

ඔබෙන් ඇතැමෙක් රජයට විරුද්ධ වුවත් විපක්ෂයේ පක්ෂ ගැන කලකිරී ඡන්දය නොදී ඉන්නට සිතා සිටිනවා වන්නට පිළිවන. අපගේ සර්වජන ඡන්ද අයිතිය රටට වඩාත් සුදුසු පක්ෂය/අපේක්ෂකයින් (ඔබට උවමනා නම් අඩුවෙන්ම නරක ලෙසද අර්ථ ගන්වන්නට හැකිය) වෙනුවෙන් පළ කිරීම ශ්‍රී ලාංකිකයකු වශයෙන් ඔබේ යුතුකමක්, වගකීමක් වන්නේය. ඔබ එම අවස්ථාව පැහැර හැරියොත් මේ රජය තවත් උදම් වනු ඇත. ඔවුන් මොන දේ කළත් ජනතාව තමන් සමඟම සිටින්නේය යන අධිමානසිකත්වය ඔවුන්ට ඔබ ලබා නොදිය යුතුය. මක්නිසාදයත් රතුපස්වල වන් තවත් නොමනාකම් වලට එය රුකුල් දෙන්නක් වන හෙයිනි. ඒ නිසා රජයේ ඡන්ද ප්‍රතිශතය අඩු කර ඔවුනට රතු එළියක් දල්වා සිතන්නට යමක් ලබාදීමට සුදුසුම කාලය මෙයයි. යුද ජයග්‍රහණයේ වීරත්වයට මුවාව දශක/පරම්පරා ගණනාවක් රජකම් කිරීම මෙම රජයේ මැති ඇමැතිවරුන්ගේ පැතුමයි (මනාප පොරයේ සිටින මන්ත්‍රී දූ පුතුන්, සොහොයුරු සොහොයුරියන් සිහි කැඳවන්න). ඔබ ඊට එකඟතාවය පළකරන්නේද?

ඉතින් විපක්ෂයේ ඔබට සහය දිය හැකි ප්‍රධාන බලවේග තුනකි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය එකී බලවේග තුනයි. මේ තුනෙන් විශාලතම බලවේගය වන එක්සත් ජාතික පක්ෂය පිළිබඳව මේ ලිපියේ මීළඟ කොටසින් පුළුල්ව විස්තර කර ඇත. 1964දී පිහිටවූ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සමාජවාදී පක්ෂයකි, ඔබ ඔවුනගේ විප්ලවකාරී අදහස් පිළිගන්නේ නම් ඔවුන්ට ඡන්දය දීමේ ඉඩහසර ඇත. නමුත් මෑතදී ගොඩනැගූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ දර්ශනය කුමක්ද යන්න අපට මහත් ප්‍රශ්නාර්ථයක් ගෙනෙයි. නිසැකයෙන්ම ජාතික වීරයකු වන ජනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මැතිඳුන් කේන්ද්‍ර කරගෙන ගොඩනැගුණු එම පක්ෂයේ, මෙම මැතිවරණය මුළුල්ලේම කොපමණ දෙදරීම් ඇතිවුණිද? අපේක්ෂකයින් එළිපිටම තම පක්ෂය විවේචණය කරන, පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තියක් නොමැති පක්ෂයකට ඔබ ඡන්දය දිය යුතුද? අප තුල ජනරාල් ෆොන්සේකා කෙරේ ඇති ගෞරවය නොදන්නා අපේක්ෂකයකු පළාත් සභාවට යවා දිය කරලිය යුතුද? තීරණය ගැනීමේ අයිතිය ඔබ සතුය. ඔබ රජයට විරුද්ධ නම් නියත ලෙසින්ම පරදින ස්වාධීන කණ්ඩායමකට හෝ ඡන්දය දෙන්නේ නම් එය වටින්නේය.

අප එජාපයට සහය දෙන්නේ මන්ද?

මේ ප්‍රශ්නය වසර ගණනාවක් මුළුල්ලේ බොහෝ දෙනෙක් මගෙන් අසා ඇති වාර ගණන අනන්තය. “ඔච්චර පරදින එකේ ඇයි උඹල යූඇන්පී එකට ඡන්දෙ දෙන්නේ?”. එවිට මා ලබා දෙන පිළිතුර නම් වඩාත් වැදගත් වන්නේ “කවුද හරි, කවුද වැරදි යන්න සොයනවාට වඩා මොකක්ද හරි යන්න විමසීම බවයි”. තවත් ලෙසකින් කීවොත් එය ප්‍රතිපත්ති සම්බන්ධ වූ කාරණාවකි. අලියා ලකුණින් ඡන්දය ඉල්ලා පසුව තම ඡන්දදායකයා වරදාන වරප්‍රසාද ඉදිරියේ පාවා දුන් දේශපාලකයින්ටද මෙය සිතීමට යමකි.

එසේ නම් ඇයි අප එජාපයට සහය දෙන්නේ? 1946දී එක්සත් ජාතික පක්ෂය බිහිවන්නේ ශ්‍රී ලාංකික ඔබ අප සැමගේ පක්ෂයක් විලෙසිනි. ජාති, ආගම්, කුල භේදයෙන් තොර වූ එජාපය එදා මෙදා තුර රටේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර දිවි ගෙවන සෑම ජන කොට්ඨාශයකටම සේවය කර ඇත. එජාපයේ සමාජ ප්‍රතිපත්තිය වන්නේ “සම හැකියාවනට සම අවස්ථා” යන්නය! ඇතැම් පක්ෂ මෙන් රදළයින්ට පොල්කටු හැන්දෙන් බෙදා දුගියාට කන් හැන්දෙන් බෙදනවා වෙනුවට රටේ සමස්ථ ජනතාවටම දියුණුවට සම අවස්ථා විවර කරලීම එජාප ප්‍රතිපත්තියයි.

ඇතමුන්ගේ සම්මතයට අනුව හීන කුල යැයි කියන්නකු රටේ රාජ්‍ය නායකත්වයට පත් කළ එකම පක්ෂය වීමෙන්ම එජාපය යමෙකුගේ තරාතිරම, පසුබිමට වඩා රටේ ජනතාවගේ හැකියාවන් ඔස්සේ ඔවුනට දියුණු වීමට භේදයකින් තොරව දක්වා ඇති නායකත්වය ඔප්පු වන්නේය. සිරිලකට නිදහස් අධ්‍යාපනය, මහපොළ සහ නොමිලේ නිල ඇඳුම, පෙළ පොත් හඳුන්වා දෙමින් පැල්පතේ පුංචි දරුවාටත් වෛද්‍යවරයකු, ඉංජිනේරුවකු, දැහැමි කෝටිපතියකු වීමේ සිහිනයට පාර කැපුවේ එජාපයයි. ගමේ දරුවාට ජාතික පාසලේ පහස අහිමි කරමින් ශිෂ්‍යත්ව විභාගය අහෝසි කිරීමේ පාපකර්මයට සන්ධානය පිඹුරුපත් සැකසුවේය. නිදහස් සෞඛ්‍යය සේවය ලබාදෙමින් බුදුන් වහන්සේගේ උතුම් සද්ධර්මයේ කියැවෙන “ආරෝග්‍යා පරමා ලාභා” යන්න ලාංකිකයන්ට යථාර්තයක් බවට පත් කිරීමට වෙහෙස වූයේ එජාපයයි. භේදයකින් තොරව සියළු ලාංකිකයන්ට සුභසාධනය සැලසීමට ඇප කැප වූයේත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයයි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය තම වර්ණය වශයෙන් හරිත පැහැය තෝරාගන්නේ කෘෂිකර්මය පදනම් කරගනිමිනි. සියවස් ගණනාවක විදේශීය පාලනයේන් වල් වැදුනු රජරටට ගංගා හරවා රට සහලින් ස්වයංපෝෂණය කළේ එජාපයයි. එජාපය එදා පටන් “ධනපති” ලේබලය ඇලවීමට වාමවාදී බලවේග උත්සුක වුවත් එජාපය යනු “මහන්සිවී වැඩ කරන” මිනිසුන්ගේ පක්ෂයයි. එහි ආර්ථික මතය නම් ජනතාවට ස්වශක්තියෙන් නැගිටීමට අවකාශ සලසා ව්‍යවසායකයින් රටේ ආර්ථික කොඳු නාරටිය බවට පත් කිරීමය. එජාපය වෙර දෙන්නේ ප්‍රබල මධ්‍යම පන්තියක් නිර්මාණය කරලීමට විනා, සන්ධානය මෙන් අධිසුඛෝපභොගී සුපිරි ධනවතුන් බහුතරයකට යට වුණු මැදි සහ දුප්පත් පන්තියක් බිහි කිරීමට නොවේ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය පසුබිම සපයනු වස් සුබසාධනය කෙරේ එජාපය වැඩි අවධානයක් යොමු කරයි. මීට කදිම උදාහරණයක් නම් එජාපයේ ජනසවිය සහ ශ්‍රීලනිපයේ සමෘද්ධිය සහ දිවිනැගුමයි. ජනසවියෙන් කළේ ගමේ ජනතාව ශ්‍රමදාන සහ පොදු වැඩ ඔස්සේ ගමේම අභිවෘද්ධියට යොදවා ගෙන ඔවුන්ට එකී දායකත්වය වෙනුවෙන් ආහාර යනාදී අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය බෙදා දීමයි. නමුත් ශ්‍රීලනිපය කරන්නේ දිළිඳුකම මැඩලීමේ මුවාවෙන් බදු මුදල් දේශපාලන සහචරයන්ට කොන්දේසි විරහිතව “පිනට” බෙදා දීමයි.

එජාපයේ ප්‍රතිපත්තිය නම් බදු මුදල් අවම වශයෙන් අය කරගෙන රටට අවශ්‍යම ආයෝජන සිදු කරලිය යුතු බවයි. නමුත් අද රජය කරන්නේ බදු බර උපරිමයෙන් ජනතාව පිට පටවා කිසිඳු ආර්ථික ප්‍රතිලාභයකින් තොර ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා, තෙල් සංස්ථාව යනාදී මකර කටවලට අපේ අහිංසක ජනතාවට අධ්‍යාපන අයිතිය, සෞඛ්‍යය අයිතිය වෙනුවෙන් යෙදවිය යුතු මුදල් දන්දීමයි. එජාපය එදා කළ රාජාංගනය, මහවැලිය, ගල් ඔය, මහපොළ, තරුණ සේවා සභාව වැනි ව්‍යාපෘතිවල ප්‍රතිලාභ අදටත් භුක්ති විඳී. එහෙත් මෙම රජය ලොවට ණයවී කළ මත්තල, හම්බන්තොට වරාය වැනි ව්‍යාපෘති වලින් අපේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගෙනැවිත් ඇත්ද?

එජාපය සර්ව සාධාරණ, සර්ව සුභවාදී පක්ෂයක් යැයි අපි කිසි ලෙසකින් නොකියමු, එහෙත් රටේ ඇති දේශපාලන දර්ශන බහුතරය අතුරින් රටට වැඩියෙන්ම ගැලැපෙන මාවත එජාපයේ මාවත බව අපගේ අවංක මතයයි.

පොදුජන විශ්වාසය දිනූ ප්‍රේමදාස

ශ්‍රී ලංකාවේ දෙවැනි විධායක ජනාධිපති රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතා අභාවප්‍රාප්ත වී අදට වසර 17කි. මේ ලිපිය ඒ නිමිත්තෙනි.
=============================================================
අපට අපේ රටේ ඉතිහාසය බොහෝ දුරට දැනගන්නට ලැබෙන්නේ වංශ කතාවලිනි. අපේ ඉතිහාසය ගැන කියවන විට දක්නට ලැබෙන සුවිශේෂී ලක්ෂණයක් වන්නේ, අපේ රට සමෘද්ධියට පත්වූ සෑම අවධියකම, ඒ යුගවල රට පාලනය කළ පාලකයන් හා ජනතාව අතර තිබූ අන්‍යෝන්‍ය විශ්වාසයයි. ඒ විශ්වාසය මවුබිමේ සමෘද්ධියට පදනම වූ බව ඉතිහාසය අපට පෙන්වා දෙයි.

කොළඹ අලුත්කඩේ සාන්ත බස්තියමෙන් ජනාධිපති පුටුවට ගිය ආර්. ප්‍රේමදාස මැතිඳුන්ගේ දේශපාලන ගමනත්, විශ්වාසය පිළිබඳ කතාන්දරයක් ලෙස මම දකිමි.

නිදහසේ උදාවෙන් පසු ජනාධිපතිවීම දක්වා, මේ රටේ පළමු පුරවැසි තනතුරට පත්වූ සියලු දෙනාම පැමිණි පසුබිමට වඩා වෙනත් පසුබිමකින් ප්‍රේමදාස මැතිඳුන් ඒ ස්ථානයට ආවේය. ඒ සඳහා ශිෂ්‍ය අවධියේ පටන් ළමා සමාජ, අමද්‍යප සංගම්, සුචරිත ව්‍යාපාරය ආදී විවිධ ක්ෂේත්‍ර තුළ තම හැසිරීම තුළින් ජනතා විශ්වාසය ගොඩනගා ගන්නට ඔහු සමත්විය.

ඔහු මේ විශ්වාසය ගොඩනගා ගත්තේ හුදු වචනවලින්ම නොවේ ක්‍රියාවෙන්, හැසිරීමෙන්, දේශපාලනඥයකු වූ ඔහු, එදා සිටි සමකාලීන දේශපාලනඥයින්ට වඩා ඉදිරියෙන් යමක් කරන්නට උත්සාහ කළේය. ජනතාව ශක්තිමත් කරන්නට අවශ්‍ය දෑ යුහුසුළුව කර දෙන්නට ඔහු ක්‍රියාශීලී විය.

“හඬක් නගන්නට බැරි මිනිසුන්ගේ හඬ බවට” විශ්වාසය ගොඩනගා ගන්නට ඔහුට පුළුවන් විය.

“යටකළ මහ වගුරු බිමකි
එහි නැග එන නව නුවරකි”
මාළිගාවත්ත නව උදාව, ඔහු පිළිබඳ විශ්වාසය තවත් තහවුරු කරන්නක් විය.

“පූට්ටු ගෙවල් – පූට්ටු පාලම්” ඔහුගේ නිර්මාණශීලී ක්‍රියාකාරීත්වය පිළිබඳව, රටටම විශ්වාසය දනවන පණිවිඩයක් ලබා දුන්නේය.

නිවාස ඇමතිකම කරන විට මුදල් මදිවීම, ඔහු වැඩ කල් දැමීමට හේතුවක් කර ගත්තේ නැත. රු.7,500යෙන් නිවාස ලක්ෂය හදන වැඩපිළිවෙළ ප්‍රකාශයට පත්කළේය. දේශපාලනඥයෝ, නිලධාරීහූ ආරම්භයේදී මේ ගැන පුදුම වූහ. ඒත් ඔහු වැඩට බැස්සේය.

ජනතාවගේ සැඟවුණු ශක්තිය මේ වැඩපිළිවෙළ තුළින් ඔහු එළියට ගත්තේය. මිනිසුන්ගේ ආත්ම විශ්වාසය ඔහු මතුකර ගත්තේය. ගෙවල් හැදුවේ මිනිස්සුය. ආණ්ඩුව කළේ ඔවුන් දිරිගැන්වීමය. අත්තිවාරම දමා ඉවර වූ විට රු. 2,500ක් දුන්නේය. බිත්ති ඉස්සුවාම තවත් රු. 2,500ක් දුන්නේය. වහල දැමීමට ඉතුරු රු. 2,500ක් ලබාදුනි. නිවාස අධිකාරියේ නිලධාරීහූ අවශ්‍ය මග පෙන්වීමත්, උනන්දු කිරීමත් කළහ. බොහෝ දුරට ගමේ අමුද්‍රව්‍ය ප්‍රයෝජනයට ගත්තේය. මේ දිරි ගැන්වීම් නිසා, රට පුරා ලෑලි ගෙවල්, පොල් අතු ගෙවල් වෙනස් වෙන්නට පටන් ගත්තේය.

ජනතාවගේ සැඟවුණු ශක්තිය එළියට ගන්නට විශ්වාසය දනවන අයුරින් කවියකු වූ ප්‍රේමදාස මැතිඳුන් ලිවූ කවියක් මගේ මතකයට එයි.
“දාගැබ් මහා වැව් බැන්දේ නුඹයි      පුතේ
සීගිරි ගලේ කව් ලිව්වේ නුඹයි           පුතේ
නගුලෙන් එදා රජ කෙරුවේ නුඹයි   පුතේ
පැදුරේ මෙදා නිදියන්නෙත් නුඹයි    පුතේ”

ඊළඟට නිවාස දසලක්ෂයේ වැඩපිළිවෙළ ඔහු ප්‍රකාශයට පත් කළාම, ජනතාව එය විශ්වාස කළහ. මේ වැඩපිළිවෙළ ගැන මුලින් සැක කළ නිලධාරීන් පවා, පසුව විශ්වාසයෙන් යුතුව ඔවුන්ගේ දායකත්වය දෙන්නට පටන් ගත්තේය. රටපුරාම දේශපාලනඥයන්, නිලධාරීන් සහ ජනතාව තම තමන්ගේ ප්‍රදේශවල  ආදර්ශ ගම්මාන, උදාකළ ගම්මාන, නාගරික පුරවර හදන්නට තරඟෙට ඉදිරිපත් වෙන්නට පටන් ගත්හ.

ඔහුගේ ආදර්ශ ගම්මානයන්, උදාකළ ගම්මානයන් විවෘත කරන විට එය හුදු නිවාස වැඩපිළිවෙළක් පමණක්ම වූයේ නැත. මාර්ග, ගෙවතු, විදුලිය, පානීය ජලය, ආගමික මධ්‍යස්ථාන ආදී වශයෙන් හැම අතකින්ම ජනතාව ශක්තිමත් කරන වැඩ පිළිවෙළක් ඒ සමඟ ක්‍රියාත්මක විය.

ගම ඉලක්ක කරගත් වැඩපිළිවෙළකට පසු ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාස සංවර්ධනය කිරීම ඉලක්ක කරගෙන “ප්‍රාදේශීය ගම් උදාව” වැඩසටහන ඔහු පටන් ගත්තේය. ඒ සමගින් දස සති වැඩපිළිවෙළක් ක්‍රියාත්මක විය. මාර්ග සතිය, කෘෂිකර්ම සතිය, අධ්‍යාපන සතිය, ක්‍රීඩා සතිය, සෞඛ්‍ය සතිය, නිවාස සතිය ආදී වශයෙනි.

“දිළිඳුකම පිටුදැකීම” අපේ දේශපාලන ශබ්ද කෝෂයට හඳුන්වා දුන්නේ ප්‍රේමදාස මතිතුමාය.

එතුමන්ගේ ජනසවිය වැඩපිළිවෙළත්, විශ්වාසය පදනම් කරගත් වැඩපිළිවෙළක් විය. අවුරුදු දෙකක කාලයකට රු. 2,500 බැගින් මාස්පතා ලබාදීම සහ අවුරුදු දෙකකින් පසු ඔවුන් රැකියා මාර්ගවලට යොමු කිරීම එහි ඉලක්කය විය. සුභසාධක මානසිකත්වයෙන් ඉවත්කර, තම ශක්තියෙන් ගොඩ ඒමට විශ්වාසය ලබාදීම එහි අරමුණ විය. ජනසවිය වැඩපිළිවෙළට පක්ෂභේද හෝ නිල්ධාරීවාදය තිබුණේ නැත. ඔවුන් තෝරා ගැනීම්, ක්‍රියාත්මක කිරීම්, සියල්ල සිදු කෙරුණේ ප්‍රජාවගේ මැදිහත්වීමෙන් සහ විනිවිද පෙනෙන අයුරිනි. මේ සියලු ක්‍රියාදාමයකට පසුබිම් වූ ප්‍රේමාදාසයන්ගේ දැක්ම අවබෝධ කරගත හැකි කවියක් ඔහුගේ “රස කවි සිතුවිලි” කවි පොතින් උපුටා දක්වනු කැමැත්තෙමි.
“මිනිසුන් තරම් මගෙ මේ මව් පොළොව    මත
වටිනා වස්තුවක් වෙන මා දුටුවෙ               නැත
එම වස්තුවම රැකගන්නට යෙදවු                සිත
රන් මිණි මුතුද ඔවුනගෙ දහදියෙහි            ඇත”

“විශ්වාසා පරමා ඥාතී” බුදු වදනට අනුව යමින් එතුමාගේ සෑම ගම්උදා උත්සවයකදීම අනිවාර්ය ගීතය වූයේ විශ්වාසයේ ගීතයයි.
“මට ඔබ විශ්වාසයි
ඔබ මට විශ්වාසයි”

ගීතයකට වඩා ඔබ්බට ගිය දර්ශනයක් ඒ තුළින් ජනතාවට ඉදිරිපත් කෙරුණා. ඔහු ජනතා විඤ්ඤානය හොඳින් තේරුම් ගත් නායකයෙකු විය.

සාර්ථක නායකයකු ප්‍රධාන වශයෙන්ම ජනතාවගේ විශ්වාසය දිනාගත යුතු වේ. තමන් බලය දරන්නට සුදුසු බවටත්, තමන් දෙන තීරණ ගැනත්, තමන්ගේ හැසිරීම ගැනත්, තමන් තුළ ඇති නායකත්ව ගුණාංග ගැනත්, ජනතාව තුළ විශ්වාසය ඇති කරගත් නොහැකි නම්, වෙන කුමන සුදුසුකම් තිබුණද ඉන් පලක් නැත.

ඒ විශ්වාසය ශක්තිමත්ව ගොඩනගා ගත් නිසාම සාම්ප්‍රදායිකව රටේ නායකත්වය සඳහා තිබූ පංති සීමාවන් සහ කුල සීමාවන්, ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වරට ජයගැන්මට ප්‍රේමදාස මැතිතුමන් සමත් විය. එතුමන් ශ්‍රී ලංකාවේ ජනපති ලෙස තේරී පත්වීම සැබවින්ම අපේ දේශපාලන ඉතිහාසයේ මහා විප්ලවයක් ලෙසින්ම හැඳින්වීම නිවැරදිය.

මේ ගමනේදී මතුවූ නින්දා, අපහාස, අවලාද කොතෙකුත් ඔහු විඳ දරා ගත්තේය. සතුරු බලවේග, මිත්‍ර බලවේග බවට පත්කර ගන්නට ඔහු පොහොසත් විය. දුර දැක්මෙන් හා කල්පනාකාරීව ඔහු පැමිණි ගමන, තමන්ගෙන් පසු එම ස්ථානයට පැමිණීමට අප සමාජයේ පුංචි මිනිසුනට දොර විවෘත කරදුන් ගමනක්ම විය.

1988දී ඔහුගේ ජනපති සටනේ ප්‍රධාන රැස්වීම් මාලාව ඇරඹුනේ මහනුවරිනි. එම මංගල රැස්වීමේ පටන්, සියලු ප්‍රධාන රැස්වීම්වල කතා පැවැත්වීම, එතුමා මට පවරා තිබුණි. එවකට දේශපාලනයේ කණිෂ්ඨයකු වූ මට, මේ අවස්ථාව ලබාදීම අනපේක්ෂිත වූවකි.

එම රැස්වීම් මාලාවේදී, මම එදා වසර 25කට පෙර (1963දී) ලින්කන් සිහිවටනය ඉදිරිපිට, මාටින් ලූතර් කිං පැවැත්වූ “I have a dream” හෙවත් “මට සිහිනයක් ඇත” කතාව සිහිපත් කළෙමි. ප්‍රේමදාස මැතිඳුන්ගේ ජනපති සටනට, අප අද දායක වන්නේ එවන් සිහිනයක් අපේ සිත්වල දරාගෙන බව මම එදා පැවසුවෙමි.

සැබැවින්ම ඔහුගේ ජනපති පදවි ප්‍රාපතිය සමඟ ඇරඹුණේ ඒ සිහින සැබෑවන ගමනකි.

සෑම දිනකම හිමිදිරියේ සුචරිතයේදී රටේ ඕනෑම පුරවැසියකුට ඔහු හමුවිය හැකිවිය. සෑම සති අන්තයකම රට පුරා යාමේදී, ජනහමුවලදී, ජනතාව තම දුක් ගැනවිලි ගැන සිය ගණනින් ලිපි ඔහුට බාර දෙති. ඒ ලොකු විශ්වාසයකිනි. පිළිතුරු සති දෙකක් ඇතුළත ලැබෙන බව ඔවුහූ විශ්වාසයෙන් දනිති. පුවත්පතක, කෙනෙකුගේ දුකක්, වේදනාවක් ඇස ගැටුනොත්, එතැනට නිලධාරීන් යැවිණ. විසඳුම් ලැබිණ. ඔහුගේ දේශපාලනය හෘදයාංගම වූ එකකි. ඔහුට එහිලා අරමුණක් තිබිණ. අධිෂ්ඨානයක් තිබිණ. පහත දැක්වෙන්නේ එය කවියෙන් එළි දැක්වුන අවස්ථාවකි.
“වැලි ඇටයයි පුතේ මහ කතරේ      බලය
දිය බිඳුවයි දුවේ සාගරයේ                බලය
මව්බිම දෙව් බිමක් කරගත හැකි     බලය
පොදුජන සැපත හැදුමයි අප සතු     බලය”

එතුමන්ගේ ජාත්‍යන්තර සබඳතාද, ප්‍රතිපත්තිමය ස්ථාවරයක් ගැනිණ. අටවන නොබැඳි සමුළුවේදී ඔහු පැවැත්වූ කතාවක් මෙහිදී මගේ සිහියට නැගේ.

“නොබැඳි ව්‍යාපාරය අවුරුදු 25ක් පුරාම වර්ගවාදයේ ආදීනව ගැන ලෝකයාගේ අවධානය යොමුකර තිබේ. මිනිසුන්ගේ හමේ පාට, මිනිසුන්ගේ වටිනාකම මණින මිනුම් දණ්ඩක් ලෙස පිළිගන්නා අය අද ඉන්නවා නම් ඇත්තේ බොහොම ටික දෙනයි. අප්‍රිකාවේ සහෝදරයන්ට මේ වර්ගවාදී වෙනස්කම්වලින් මහත් සිත් වේදනාවක් ඇතිවී තිබේ. ඒ තත්ත්වය වෙනස් කරන්නට, ඔවුන් මේ හිරිහැරවලින් මුදවා ගන්නට උපකාර වන පියවර අප්‍රමාදව ගන්නැයි කියා සමස්ත ලෝක ප්‍රජාවගෙන් අප ඉල්ලා සිටිනවා. ඔවුන්ගේ අරගලයේදීත්, දුකේදීත්, අප ඔවුන් සමග සිටිනවා.”

ප්‍රේමදාස මැතිතුමන් යටත්විජිතවාදයට, වර්ගවාදයට, විරුද්ධව පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තිමය ස්ථාවරයක සිටියේය. නොබැඳි ප්‍රතිපත්තියක සිටිමින්, ජාත්‍යන්තර ප්‍රශ්නවලදී ඔහු අවධියෙන් හා ක්‍රියාශීලීව කටයුතු කළේය. දකුණු අප්‍රිකානු ප්‍රශ්නයේදීත්, පලස්තීනය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයේදීත්, යටත්විජිත පාලනයට සහ වර්ගවාදී වෙනස්කම්වලය එරෙහිව, ඒ රටවල් ජනතාව කරන සාධාරණ අරගලයන් සඳහා ඔහු ක්‍රියාශීලීව සහයෝගය දුන්නේය. ඒ තුළින් ශ්‍රී ලංකාවේ ස්ථාවරය “මධ්‍යස්ථව බලා ඉඳීම නොව නොබැඳිව නිවැරදි දෙය වෙනුවෙන් ක්‍රියාශීලී වීම” බව පෙන්වා දුන්නේය.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ හුදු ඡන්ද පැවැත්වීම පමණක්ම නොවන බව ඇදහූ ප්‍රේමදාස මැතිතුමන්, ඒ අයගේ ජීවිතවලට බලපාන තීරණ ගැන්ම, දේශපාලනඥයින්ට පමණක් බාර නොදී ඒ සඳහා ජනතාව සහභාගී කර ගන්නට නොයෙකුත් ක්‍රියාමාර්ග ගත්තේය. පක්ෂ භේදයෙන් තොරව තෝරාගන්නා ග්‍රාමෝදය මණ්ඩල, ප්‍රජාව මගින් දිළිඳු බව හඳුනා ගත්තේය. ජනසවිය ක්‍රමය, ගම් පහළොස්දහස (15000) සංවර්ධනය කිරීමේ වැඩසටහන මේ සඳහා හොඳ නිදසුන් වේ.

වරෙක මේ පිළිබඳව එතුමන් කළ ප්‍රකාශයන් මෙහිලා දක්වනු කැමැත්තෙමි.

“ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ නියම කරල තියන විදියට, හුදෙක් ඡන්ද පැවැත්වීම යයි මම අදහස් කරන්නේ නැහැ. ඇත්ත වශයෙන්ම එහි අවම අභිප්‍රාය තමයි ඡන්ද පැවැත්වීම. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හරිහැටි ක්‍රියාත්මක වන්නට නම් ජනතාවගෙන් හැකිතරම් විශාල සංඛ්‍යාවකට අපි අවස්ථාව ලබා දෙන්නට ඕනෑ. ඒ අයගේ ජීවිතවලට බලපාන තීරණ ගැනීමේ කටයුත්තට සහභාගී වන්නට, ගම් දනව්වල සිටින නිහඳ ජනතාවට, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවල විධිවිධානවලින් පමණක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගන්නට බැහැ. ඒ සඳහා මනා අවබෝධයක් ඇති ජනතාවක්ද සිටින්නට ඕනෑ.”

අපේ දේශපාලනඥයන්, දේශපාලන පක්ෂ මෙන්ම අපේ පාලකයන් ප්‍රේමදාස චින්තනය නිවැරදිව කියවිය යුතුව ඇත. අගතිගාමී නොවී, උපේක්ෂාවෙන් ඒ දෙස හැරී බැලිය යුතුව ඇත. මේ ඒ සඳහා සුදුසුම වකවානුවක් යයි මම සිතන්නෙමි.

ජනතාවට ආදරය කළ, පෙරලා ජනතාව ආදරය කළ ඒ පොදු ජනතා නායකයාණන්ගේ ප්‍රකාශ ඇතුළත් “ප්‍රේමදාස චින්තනය” පොතේ පෙරවදනට එක්සත් ජාතික පක්ෂ නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා ලියූ සඳහනක් මෙහිලා සටහන් කරනු කැමැත්තෙමි.

“ඔහුගේ චින්තනයේ මූලික අංග අඩංගුවන මෙම පොත, කටුක ඉදිරි අරගල මාවතේ අපේ නිරන්තර සහායකයා හා මග පෙන්වන්නා වනු ඇත. එම දාර්ශනික දේශපාලනඥයාගේ චින්තනයේ ගැඹුරු බව හා සමකළ හැක්කේ, ඔහු ජනතාවට දැක්වූ කරුණාවේ අව්‍යාජත්වය පමණි.”

මේ “”කරුණාවේ අව්‍යාජත්වය” ප්‍රේමදාසයන්ගේ කවියකින් එළිදැක්වුණු අයුරු උපුටා දක්වා මම ලිපිය සමාප්ත කරනු කැමැත්තෙමි.
“මහජනයාට යුතුකම් ඉටු          කරන්නට
පසුබට නොවෙමි මා සිටියත් පියුම්      පිට
ඔවුනගෙ දෙපා යට ඔවුනට පෙනෙන්නට
දූවිලි පොදක් වී තුටුවෙමි       තැළෙන්නට”

– හිටපු ජනමාධ්‍ය අමාත්‍ය ඉමිතියාස් බාකීර් මාකාර්,

උපුටාගැනීම – ලංකාදීප, 2010 මැයි මස 1වනදා, 8වන පිටුව

පල්ලම් බැහීම

පසුගිය සතියේ ලංකාදීපයේ ගුරුදා විග්‍රහයට උපුල් ජෝශප් ප්‍රනාන්දු ඉදිරිපත් කළ මනරම් ලිපිය මෙලෙස අප අපේ බ්ලොග් අඩවියේ දිග හරිමු.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

අප්‍රියෙල් 8 මහ ඡන්දයට පසු ජෙනරාල්ගේ ඩී.එන්.ඒ. එකයි රනිල්ගේ යූ.ඇන්.එෆ්. එකයි එකතු වෙලා ආණ්ඩුවක් පිහිටුවනවා යැයි ජ.වි.පෙ ලාල් කාන්ත කියා තිබේ.

“මොන ආණ්ඩුද? මේ ආණ්ඩුව තුනෙන් දෙකක් අරන් තමයි පස්ස බලන්නේ…” සමහරු ලාල් කාන්තගේ ඒ කතාව අහලා එහෙම කියති.

“ඇත්තටම ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක් ගන්න පුළුවන්ද?” අද කවුරුත් කතා කරන්නේ ඒ ගැනය.

ප්‍රේමදාස 1988 ජනාධිපතිවරණය ජයගෙන මාස තුනක් යන්න කලින් මේ වගේම මහ ඡන්දයකට මුහුණ දුන්නේ කොහොම හරි තුනෙන් දෙකක් ගන්නවා යැයි හිතාගෙනය.

ඒ වෙලාවේ විපක්ෂය වූ ශ්‍රී.ල.නි.ප.ය හිටියේ අද එ.ජා.ප.ය ඉන්නා තැනටත් වඩා අන්ත අසරණ තැනකය. ජනාධිපතිවරණ පරාජය දරාගත නොහැකිව ශ්‍රී.ල.නි.ප. නායිකා බණ්ඩාරනායක මැතිනිය එළියට බැස්සේ නැත. මැතිනිය මහ මැතිවරණ රැස්වීම් අමතන්න යාම ප්‍රතික්ෂේප කළාය. අන්තිමේදී දිස්ත්‍රික්කයකට හරි රැස්වීමක් තියාගන්න ශ්‍රී.ල.නි.ප. සංවිධායකයෝ අනුර බණ්ඩාරනායකට කන්නලව් කළහ. ජ.වි.පෙ. භීෂණයට බයේ අනුර රැස්වීම්වලට ගියේත් තෝරා බේරා ගෙනය. ශ්‍රී.ල.නි.ප.යේ නායක මට්ටමේ ඡන්ද සටනක් තිබුණේ නැත. සංවිධායකයෝ තමන්ගේ සල්ලිවලින් කොළ කෑල්ලක් ගහලා බෙදලා ඡන්ද ව්‍යාපාරය ගෙන ගියෝය.

“ශ්‍රී.ල.නි.ප.ය ඡන්දෙට යන්නේ හොම්බෙන් අපි උත්සාහ කළොත් තුනෙන් දෙකක් ගන්න පුළුවන්…” ප්‍රේමදාසට ඔහුගේ අනුගාමිකයෝ කීහ. “ප්‍රේමදාස නොවේ ශක්‍රයා ආවත් මේ ක්‍රමයට තුනෙන් දෙකක් ගන්න බැහැ…”. මේ ඡන්ද ක්‍රමයට තුනෙන් දෙකක් ගන්නේ කොහොමද කියලා අහන්න වෝඩ් ප්ලේස්හී විශ්‍රාම සුවයෙන් සිටි ජේ.ආර්. හමුවෙන්න ආ ජේ.ආර්.ගේ අනුගාමිකයන්ට ජේ.ආර්. කපටි නරි හිනාව දමලා කීවේ ඒ කතාවය.

ඇත්තටම ජේ.ආර්. 1988 ජනාධිපතිවරණ ප්‍රතිඵල නිකුත් වෙද්දීම පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියේ තුනෙන් දෙකක බලයක් සහිත පාර්ලිමේන්තුව තමාගේ අගමැති අතට යනවාටත් බයෙන්ය. මහ ඡන්දයෙන් ප්‍රේමදාසට තුනෙන් දෙකක් ගන්න බැරි බව ජේ.ආර්. දැන සිටියේය.

ප්‍රේමදාසත් එය නොදැන සිටියා නොවේ. ජනාධිපති වී අත්‍යවශ්‍ය පනත් කිහිපයක් සම්මත කර ගන්න තුනෙන් දෙකක් සහිත පාර්ලිමේන්තුව මාසයකට හෝ තියාගන්න ඔහුට අවශ්‍ය විය. ඒත් ජේ.ආර්. ප්‍රේමදාසට එක දවසකට හෝ තුනෙන් දෙකේ බලයක් සහිත පාර්ලිමේන්තුව ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට ඉඩ නොතියා විසුරුවා හැරියේය.

ඒත් ජනාධිපතිවරණ පරාජයෙන් වැටිලා හිටපු වැටිල්ලෙන් ශ්‍රී.ල.නි.ප.ය ඉවර යැයි කියා හිතාගෙන ප්‍රේමදාස මහ ඡන්දයෙන් තුනෙන් දෙකක් ගන්න හීන දැක්කේය.

ඒ හීන හැබෑ වුණේ නම් නැත. ප්‍රේමදාසගේ ආණ්ඩුවට හම්බ වුණේ 125කි. රැස්වීමක්වත් තියාගන්න බැරිව හොම්බෙන් ඡන්දයට ගිය ශ්‍රී.ල.නි.ප.ය ආසන හැට ගණනක් ලබා ගත්තේය. ශ්‍රී.ල.නි.ප.ය ඒ ආසන ගණන ගත්තේ එක දිස්ත්‍රික්කයක්වත් දිනන්නේ නැතිවය.

“ප්‍රේමදාසටත් බැරි වුණා නම් මහින්ද කොහොම තුනෙන් දෙකක් ගන්නද…?” ගන්න බැරි වෙන හේතුවක් නිසා නොව විධායක ජනාධිපති බලය එක්ක පාර්ලිමේන්තු බලය බැලන්ස් කරන්න ජේ.ආර්. සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමය යටතේ කිසිම පක්ෂයකට තුනෙන් දෙකක් ගත නොහැකි ලෙස ව්‍යවස්ථාව හදපු නිසාය.

“අපි මැතිනියගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කළා කියල ශ්‍රී.ල.නි.ප.ය දැන් කියාගෙන යනවා ඒ ගොල්ලෝ බලයට ඇවිත් යූ.ඇන්.පී. නායකයන්ගේත් ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කරනවා කියලා. ඒ අයට කවදාවත් ඒක කරන්න ලැබෙන්නේ නැහැ. මීට පස්සේ කවදාවත් කිසිම පක්ෂයකට තුනෙන් දෙකක් ගන්න බැහැ…” මේ ජේ.ආර්. සමානුපාතික ඡන්ද ක්‍රමය හඳුන්වලා දීලා කී කතාවය.

ජේ.ආර්.ගේ ඒ කතාවට අනුවත් මහින්දගේ ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක් ගන්න බැරි බව පැහැදිලිය.
තුනෙන් දෙකක් ගන්න බැරි වුණත් ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීම සඳහා අවශ්‍ය බහුතරය ලබාගත් පසු එ.ජා.ප.යෙන් හෝ සුළු ජාතික පක්ෂවලින් මන්ත්‍රීවරුන් කඩලා ගන්න පුළුවන් වේ යැයි ආණ්ඩුව හිතයි. එහෙම ගන්න නම් ඇමැතිකම් දෙන්න සිදුවේ. එවිට ඇමැති මණ්ඩලය 35ට අඩු කරනවා යැයි අද ආණ්ඩුව දෙන පොරොන්දුව ඉටු කරන්න බැරිය.

ඇමැති මණ්ඩලය අඩු කිරීම, ආණ්ඩුව ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ ණය ගන්න දුන් පොරොන්දුවකි. දැන් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල එම ණය මුදලෙහි ඉතිරි කොටස දීම නතර කර ඇත්තේ මහ මැතිවරණයෙන් පසු ආණ්ඩුව අයි.එම්.එෆ්. එකට දුන්න පොරොන්දු ඉටු කරනවාද කියා බලන්නටය. ඇමැති මණ්ඩලය අඩු කරන්න ගියහොත් එ.ජා.ප.යෙන් මන්ත්‍රීවරුන් කඩා ගැනීම පහසු වන්නෙ නැත. සුළු ජාතික පක්ෂ මන්ත්‍රීවරුන් බා ගැනීම ලෙහෙසි වන්නේත් නත. සන්ධානය ඇතුළේ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ඇමතිධූර අඩු කළොත් සන්ධානය ඇතුළෙන්ම අවුල් මතු වෙයි. මේ හැමටත් වඩා අයි.එම්.එෆ්. එකට දුන්න පොරොන්දු ඉටු කරන්න බදු වැඩි කරන විට බඩු මිල ඉහළ යයි.පොහොර සහ අනෙකුත් අත්‍යවශ්‍ය සේවා සහ භාණ්ඩ වලට ආණ්ඩුව සපයන සහනාධාර කපන්න ගිය විට ඒ බර දරන්න වෙන්නේ ජනතාවටය. රාජ්‍ය සේවය කප්පාදු කොට රාජ්‍ය සේවක වැටුප් වැඩි වීම් නතර කරන්න ගිය විට රාජ්‍ය සේවය තුළ ප්‍රශ්න මතුවෙයි. මේවායින් රටේ අසහනය වැඩි වෙයි. ආණ්ඩු විරෝධය ඇවිස්සෙයි.

ඒත් ආණ්ඩුව හිතන්නේ අවුරුදු 7කට ජනාධිපතිකම ලියා ගෙන අවුරුදු 6 කට පාර්ලිමේන්තුවක් ලියා ගත්තාට පස්සේ ආණ්ඩුව ඇතුළේ අවුල් ඇති වුණත් රටේ අසහනය සහ ජනතාවගේ ආණ්ඩු විරෝධය වැඩි වුණත් ප්‍රශ්නයක් නැහැ යැයි කියාය. ජනාධිපතිවරණය සහ මහ මැතිවරණය ඉවර වෙන කන් අයි.එම්.එෆ්. යෝජනා ඉටු කරන්න ආණ්ඩුව කල් ගත්තේ ඒ නිසාය.

මේ රටේ බලයට පත් හැම ජනාධිපතිවරයකුම දෙවැනි නිල කාලය ලබා ගැනීමෙන් පසු හිතුවේ එහෙමය.

ජේ.ආර්. ජනාධිපති නිල කාලය අවසන් වීමට කලින් ජනාධිපතිවරණයට ගොස් ජනමත විචාරණයකින් තුනෙන් දෙකේ පාර්ලිමේන්තු බලය තව වසර 6කට දික්කර ගෙන දැන් ඉතින් සැනසීමේ ආණ්ඩු කළ හැකි යැයි සිතුවේය.

ඒත් දෙවැනි නිල කාලයට ජනාධිපතිවරණය දිනා අවුරුද්දක් යන්න කලින් 83 ජුලි කෝලාහලය පටන් ගත්තේය. උතුරේ යුද්ධය ආරම්භ විය. ජේ.ආර්.ගේ පළමු නිල කාලයේ තිබුණ ජනප්‍රියත්වය දෙවැනි නිල කාලයෙන් බින්දුවට බැස්සේය. පළමු කාලය අවසන් කරන විට පක්ෂයට නැතුව බැරිව හිටපු ජේ.ආර්. දෙවැනි නිල කාලය අවසන් කරන විට පක්ෂය 1988 ජනාධිපති ඡන්ද ව්‍යාපාරයට වැද්ද ගන්නත් බය විය. හේතුව ජේ.ආර්. ඒ තරමට ජනතාවට එපා වී සිටීමය. ජේ.ආර්.ගේ දෙවැනි නිල කාලයේ අන්තිම අවුරුදු දෙක වූ 1987 සහ 1988 රට ආණ්ඩු කළේ ජ.වි.පෙ. තුණ්ඩු කෑල්ලය.

චන්ද්‍රිකාගේ දෙවැනි නිල කාලයත් එසේය. 1999 ජනාධිපතිවරණයෙන් දෙවැනි නිල කාලය ලබාගෙන ඇය 2000 මහ ඡන්දයකට ගියාය. 2000 ඇය පිහිටවපු ආණ්ඩුව අවුරුදු එකක්වත් තිබුණේ නැත. ඇමැති මණ්ඩලයේ වෙනස්කම් කරන්න ගොස් 2001දී ආණ්ඩුව වැටුණි. 2001 සිට 2004 දක්වා ඇය ජනාධිපතිධූරයේ හිටියේ කිසිම දෙයක් කරගන්න බැරිව අන්ත අසරණ වෙලාය. 2004දී ඇය යළි ආණ්ඩුව ගත්තත් රට ආණ්ඩු කළේ ජ.වි.පෙ.ට ඕනෑ විදිහටය. ඒත් 2004 සිට 2005 වන තෙක් අවුරුද්දක් පමණි.

එතැන් සිට ආණ්ඩුවේත් පක්ෂයේත් නායකයා ලෙස මතු වූයේ අගමැති මහින්දය.

ප්‍රේමදාස නම් ඔහුගේ පළමු නිල කාලයේ හතර වන අවුරුද්ද අවසන් වී පස් වන අවුරුද්ද ලබන විට හතර ගාතෙන් වැටුණි. පළමු නිල කාලයේ තුන්වැනි අවුරුද්දේ අග ආ දෝෂාභියෝගයෙන් ඔහු බේරුණත් පස්වන අවුරුද්ද ලබන කොට සිදුවූ ලලිත් ඝාතනයෙන් ඔහු බින්දුවටම වැටුණි.

ඇත්තටම 1977 සිට එක පිට එක ඡන්ද පැරදී විපක්ෂයට වෙලා සිටි ශ්‍රී.ල.නි.ප.යට පණ ආවේ ශ්‍රී.ල.නි.ප.ය ඉවර වෙයි කියලා හිතපු 1989 මහ මැතිවරණයෙන් පසු ප්‍රේමදාසගේ ආණ්ඩු කාලයේය.

චන්ද්‍රිකා නායිකාවක් හැටියට මතු වුණේත් මහින්ද නායකයකු හැටියට මතුවුණේත් ඒ කාලයේය. එස්.බී., මංගල, අනුරුද්ධ, ජෙයරාජ්ලා හැදුණේ ඒ කාලයේය. කොටින්ම වසර 17කට පසු එ.ජා.ප. ආණ්ඩුව පෙරළන ශ්‍රී.ල.නි.ප. ටීම් එක එළියට ආවේ ඒ කාලයේය.

1994 සිට 2002-2003 ඇරෙන්න එක පිට එක ඡන්ද පැරදුණ එජාපයට මේ මහ ඡන්දය දිනන්න බැරි වුණත් අලුත් ටීම් එකක් හදා ගන්න පුළුවන් නම් ලාල් කාන්ත කියන ආණ්ඩුව හදන වැඩේ මේ මහ ඡන්දෙන් බැරි වුණත් තව අවුරුදු දෙක තුනකින් කර ගන්න අමාරු නොවනු ඇත.

මොකද මෙරට විධායක ජනාධිපතිවරුන්ගේ ඉතිහාසය කියවන විට දෙවැනි නිල කාලය කියන්නේ බහින කලාවටය. කන්දක් නැග්ගෝත් පල්ලමක් තියේ. මෙරට ජනාධිපතිවරුන් පළමු නිල කාලයේ නගින කන්දෙන් පල්ලම් බහින්නේ දෙවැනි නිල කාලයේය. මහින්දටත් ඒකම වේ දැයි තවම කියන්න කල් වැඩිය.

ලංකාදීප, 2010 මාර්තු මස 11වන බ්‍රහස්පතින්දා

– උපුල් ජෝශප් ප්‍රනාන්දු

අච්චාරුවක් වූ පාර්ලිමේන්තුවක නිමාව

ඊයේ, එනම් පෙබරවාරි 9දා මධ්‍යම රාත්‍රිය වන විට ශ්‍රී ලංකාවේ සයවැනි පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිණි. මහා කැඳහැලියක්ව තුබූ එම පාර්ලිමේන්තුවේ කවුරුන් කුමන පැත්තේ සිටියේද යන්න කිවීම අතිශය ගැටළු සහගත දෙයක් විය. කොටින්ම කිව්වොත් එය ජනතා අභිලාෂයන් පිළිඹිබු නොකෙරුණු විකෘති පාර්ලිමේන්තුවකි. 2004 මහ මැතිවරණයෙන් ජනතාව මන්ත්‍රීවරු පත්කර එවුයේ මෙලෙසිනි.

එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය                     105
එක්සත් ජාතික පක්ෂය                                  82
ඉලංකෛ තමිල් අරසු කච්චි (TNA)                   22
ජාතික හෙළ උරුමය                                     9
ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය                             5
කඳුරට ජනතා පෙරමුණ                                 1
ඊළාම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජනතා පෙරමුණ (EPDP)     1

එහෙත් එහෙව් ජනතා අභිලාෂයන් කිසි ලෙසකින්වත් පිළිඹිබු නොවූ පාර්ලිමේන්තුවකි මේ. 2005 වන විට එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ දෙවැනි විශාලතම කොටස්කරුවා වූ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සිය මන්ත්‍රීවරු 39 සමඟ ආණ්ඩුවෙන් ඉවත් වූයේය. ඒ වන විට එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ අලියා යටතේ මහ ඡන්දයට තරඟ කළ ලංකා කම්කරු කොංග්‍රස් මන්ත්‍රීවරු 8ක් සහ නිකවැරටිය නියෝජනය කළ කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික් මන්ත්‍රී රෝහිත බෝගොල්ලාගම ආණ්ඩුවට එක්වී තිබූ අතර මුස්ලිම් කොංග්‍රසයේ පිරිසක්ද ආණ්ඩුවට පිම්මක් පැන තුබුණි.

කාලයාගේ අවෑමෙන් මෙම පටලැවිල්ල ඔඩුදිව්වා විනා ලෙහුණේ නම් නැත. ජවිපෙ දෙකඩ කරමින් විමල් වීරවංශ ජාතික නිදහස් පෙරමුණ පිහිටුවා ගනිමින් දුසිමක් සමඟ ආණ්ඩුවට එකතු වූ අතර නන්දන් ගුණතිලක පළමුව ජවිපෙ සමඟත්, පසුව ස්වාධීනවත්, ඉනික්බිති ජානිපෙ සමඟත් කටයුතු කර අවසානයේ ශ්‍රීලනිපයට එකතුවිය. මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපති කරවීමට විශාල මෙහෙවරක් ඉටු කළ මංගල සමරවීර, ශ්‍රීපති සූරියාරච්චි සහ විජයදාස රාජපක්ෂ විපක්ෂයට ආහ. මේ පාර්ලිමේන්තුවේදී අපට පිමි දෙක තුන එකම මන්ත්‍රීවරයාගෙන් දැකගැනීමට අවස්ථා කිහිපයක් උදාවීම විශේෂත්වයකි. ඒ අනුව විමල් වීරවංශ ඇතුළු ජානිපෙ මන්ත්‍රීවරු, කරු ජයසූරිය, එඩ්වඩ් ගුණසේකර, එම්. සචිත්තානන්දන්, එම්.එස්. සෙල්ලසාමි, මයෝන් මුස්තාපා යන මන්ත්‍රීවරු පාර්ලිමේන්තුවේ පිමි  දෙකක් පනිද්දී අනුර බණ්ඩාරනායක සහ රණවීර පතිරණ වැනී මන්ත්‍රීවරු තුන්පිම්ම පැන්නේ ජනතාව මවිත කරවමිනි. සන්ධානය තුල සිටි උතුරු නැගෙනහිර මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරු පක්ෂ තුනකට බෙදී ගියද සන්ධානය තුල හවුල්කාර පක්ෂ ලෙස සිටියේය. ජාතික හෙළ උරුමය ආණ්ඩුවට සෘජුව සහය දුන් මුත් හක්ගෙඩියෙන් මැතිසබයට අවුත් ස්වාධීනව කටයුතු කළ උඩුවේ ධම්මාලෝක හිමියෝ පළමුව එජාපයටත් පසුව ආණ්ඩුවටත් සහය දුන් අතර අවසනදී කියා සිටියේ උන්වහන්සේ දේශපාලනයෙන් ඉවත් වුවද පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කමින් ඉවත් නොවන්නේ තව කෙනෙක් ඒ තනතුරට ආවොත් අධික වියදමක් යන නිසා බවයි. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයද භේද භින්න වී ගිය අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරු 26ක් අද ආණ්ඩුවේ ඇමැතිධුර වෙනුවෙන් පක්ෂය මාරු කර ඇත. මීට අමතරව පසුගිය මහ ඡන්දය අලියාගෙන් තරඟ කළ ලංකා කම්කරු කොංග්‍රස, මුස්ලිම් කොංග්‍රස, කඳුරට ජනතා පෙරමුණු මන්ත්‍රීවරු 13ක් ආණ්ඩුවට එක්කාසු වී ඇත.

මේ අතර පහුගිය පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් රැසක් මිය යෑමද සුවිශේෂී සිද්ධියක් විය. එයිනුත් ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ මන්ත්‍රීවරුන්ට නම් පහුගිය පාර්ලිමේන්තුව සුබදායී වූයේ නැත. ජෙයරාජ් ප්‍රනාන්දුපුල්ලේ, ශ්‍රීපති සූරියාරච්චි, අනුර බණ්ඩාරනායක, රෙජී රණතුංග වැනි ගම්පහ දිස්ත්‍රික් එජනිස මන්ත්‍රීවරු මිය ගියේ ගම්පහ මනාප ලැයිස්තුවේ පහළ සිටි අයට පාර්ලිමේන්තු දොරටු විවර කරමිනි. මේ අතර ප්‍රකට දමිළ දේශපාලනඥයන් තිදෙනකු වූ ලක්ෂ්මන් කදිර්ගාමර්, ටී. මහේෂ්වරන් සහ නඩරාජා රවිරාජ් කොළඹදී ඝාතනයට ලක්වූ අතර ජෝශප් පරරාජසිංහම්ද ඝාතනය කෙරුණි. 2004දී පුත්තලමින් වැඩිම මනාප දිනූ ද.මු.දසනායක මහතාද ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයකින් ජීවිතක්ෂයට පත්විය. මීට අමතරව කඳුරට ජනතා පෙරමුණේ නිර්මාතෘ සහ නායක පී. චන්ද්‍රසේකරන් මැතිතුමාද අභාවප්‍රාප්ත විය.  දීර්ඝ කාලයක් ගිලන්ව සිටි අමරසිරි දොඩන්ගොඩ ඇමැතිතුමාද පසුගිය වසරේදී අභාවප්‍රාප්ත විය. එජාපයේ ප්‍රබලයකු වූ ඇලික් අලුවිහාරේ මහතා සහ එජාප කළුතර දිස්ත්‍රික් නායක සරත් රණවක යන මහත්වරුන්ද මිය ගිය අතර මහීපාල හේරත්, රෙජිනෝල්ඩ් කුරේ, එස්. අමරසිංහ, බෂීර් සේගු ඩාවුඩ්, ජනදාස පීරිස්, කොලොන්නාවේ ශ්‍රී සුමංගල හිමියන්, ඕමල්පේ සෝභිත හිමියන් වැනි හිටපු මන්ත්‍රීවරු කිහිප දෙනෙකු විවිධ හේතු මත සිය ධුරයන්ගෙන් ඉල්ලා අස්විය.

දැන් එළැඹෙන මහ මැතිවරණයෙන් ජනතාවට හිටපු මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වය ඇගැයීමට අවස්ථාව එළැඹේ. ඒ අනුව සිය දිස්ත්‍රික්කවල හිටපු මන්ත්‍රීවරු සිය අභිලාෂයන් ඉටු කළේද යන්න අගයා ඡන්දය දීමේ අවස්ථාව ජනතාවට ඇත. එහෙන් මෙහෙටත් මෙහෙන් එහෙටත් කරණම් ගැසූ මන්ත්‍රීවරුන්ටද සුදුසු සැලකිල්ලක් දක්වන්නට ජනතාවට පුළුවන. එනිසා ඔබේ වටිනා ඡන්දය සහ මනාප ත්‍රිත්වය වඩාත් ඵලදායීව යොදා ගනිමින් ඔබේ සිතැඟි සහ අදහස් උදහස් නිරූපණය වන්නාවූ රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සුරකිමින් රටට තිරසාර සංවර්ධනයක් ගෙන දිය හැකි දක්ෂ, කාර්යශූර, උගත්, බුද්ධිමත්  මන්ත්‍රීවරුන් සිටින පාර්ලිමේන්තුවක් වෙනුවෙන් ඔබේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිය, සර්වජන ඡන්ද බලය බුද්ධිමත්ව භාවිතා කරන්න.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 නවම් –

ඔන්න ඕකයි තත්ත්වෙ…..

කුමාර පාතාල කණ්ඩායමක සාමාජිකයෙකි. දවසක් තම පාතාල කණ්ඩායම් නායකයාගෙන් මිදීමට පොලිසියට භාරවෙන්නට සිතන කුමාර පොලිසියට ගොස් “මම අහවල් පාතාල සාමාජිකයා මම පොලිසියට භාරවෙනවා” කිව්වම ඔහුට නියෝජ්‍ය පොලිස්පති තනතුරක් දී තරු පලන්දන්නේ නැත, පොලිස්පතිතුමාගේ නිවෙසේ පදිංචි කරගෙන ඔහුට නිවෙසේ උප-ගෘහමූලිකකම දෙන්නේ නැත.

කුමාරගෙ ගමේම පුෂ්පකුමාර තමන්ගේ දුප්පත්කම හින්ද, රස්සාවක් නැති හන්දා අල්ලපු වත්තෙ කෙහෙල් කැන හොරෙන් කැපලා මාට්ටු උනාම උසාවියෙන් මාසෙකට හිරේ දාන්න නියෝගයක් දෙනව. මේ මනුස්සය මේ තීන්දුව පිළිගන්න බැහැ කියල නිකං හිටියොත් මොකද වෙන්නේ?? ආණ්ඩුවෙ උන්නැහේලා නඩු තීන්දු පිළිගන්නෙ නැහැ කියල මේ මනුස්සය කිව්වොතින්…???

මේ අතර ඔය ගමේ උපාසක අම්මා කෙනෙක්ගෙ තුන්මාසෙ බණට වැඩපු හාමුදුරුනමක් බණක් දේශනා කළා, ඒකෙ උන්වහන්සෙ දේශනා කළේ පාපක්‍රියා කරපු අජාසත්ත කුමාරයගෙ තාත්තා වෙච්චි බිම්බිසාර රජ්ජුරුවන් එක්ක බුදු හාමුදුරුවන්ගෙ කොච්චර කිට්ටු ආශ්‍රයක් තිබ්බද කියල. අසපු වල වැඩ නොහිට ගමේ පන්සලේ වැඩ හිටියට මේ හාමුදුරුවො ආගම දහම් හොඳට දන්නවා, කාටවත් වෛර කරන්නෙ නැහැ. වෙන එකක් තියා හොරකම් කරල අහුවෙච්චි පුෂ්පකුමාරටත් උසාවි යන්න කලින් පිරිත් නූලක් ගැටගැහුවා.

මේ අතර මේ පුංචි ගමේ සිරිමල් නම් වූ කට වාචාල විකටයෙක් ඇත. ගමේ දේශපාලන නායකයන්ට කත් අදින ඔහු ලඟකදී සිට ගමෙන් බිහි වූ තෙවරක් යුදවිමේදී තුවාල ලද අභීත යුද සෙබලාට කඩ පිලේ, බෝක්කුවේ, පාරෙ තොටේදී ගරහයි. යුද්ධයකට තියා උණ්ඩයකටවත් මුහුණ දී නැති ඔහු තම ප්‍රාදේශිය සභාවේ සභාපතිතුමා රැකගනු වස් නොයෙකුත් බොරු බේගල් අවලාද නගන්නේ ගමේ පූජිත නම් වූ වෙදමහත්මයා සමඟ එම සොල්දාදුවා ගමට ද්‍රෝහී වූ බව පවසමිනි. මේ අතර ප්‍රාදේශිය සභාවේ සභාපති උන්දෑ ගමේ ජනතාවගෙන් එකතු කළ සල්ලිවලින් තම නිල නිවෙසේ පාටි දමද්දී ගමේ කඩපිල්වල මුදලාලිලා දිවාරෑ පුරා ඔහුගේ ගුණම වයමින් අන් අයට අවලාද නගන්නේ කිසිඳු හිරිකිතයකින් තොරවය.

මේ ගමේ කියන්නට තොරතුරු කොපමණ තිබුණද… අපි කතාව මෙතැනින් නවතමු…. මෙතැනින් එහාට කතාව වෙනස් කරනවාද නැද්ද යන තීරණය ගතයුත්තේ බුද්ධිමත් ඔබයි…!!! 🙂

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 දුරුතු –

හස්තියානුලෝකනය – 2010

මුලින්ම උදාවූ 2010 නව වසර ඔබ සැමටම සුභ හෙට දිනයක් උදාවන, සාමය – සතුට – සෞභාග්‍ය පිරි සුභම සුභ නව වසරක් වේවායි සදාහරිත කණ්ඩායම වන අපි ප්‍රාර්ථනා කරමු.

මෙම වසර ශ්‍රී ලාංකික අප සැමට තීරණාත්මක වසරක් බව නොඅනුමානයි. ඉතින් මෙම තීරණත්මක වසරට පා නැගීමට පෙර ගතවූ 2009 වසර දෙස වරක් හැරී බලමු……..

2009 අප්‍රියෙල් මස 26 දින බස්නාහිර පළාත් සභා මැතිවරණයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂය පරාජයට පත් වීමත් සමඟ, https://sadaharita.wordpress.com/ යන වෙබ් ලිපිනය යටතේ “තවත් එක් බ්ලොග් අඩවියක්” ලෙස ඇරඹුනු අප “තවත් එක් බ්ලොග් අඩවියක්” යන රාමුවට කොටු නොවී උඩුගම් බලා පිහිනීම ඇරඹීමම එක්තරා ආකාරයක අභියෝගයක් විය. මෙහිදී අප “සෙමින් පහලට ඇදෙන දියරැල්” වලට අමතරව “චණ්ඩ දිය පහරවල්” වලටද මුහුණ දුන් අතර ඒ සෑමවිටම අප සමග සිටි/සිටින ඔබ සියලුදෙනා හට ස්තුති කිරීමට මෙය අවස්ථාවක් කර ගනිමි.

මෙලෙස ඇරඹුනු සදාහරිතයේ මූලික අරමුණ වූයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂ දර්ශනය සහ ප්‍රතිපත්ති ජනතාව අතරට ගෙන යෑමයි. විශේෂයෙන්ම තුරුණු පිරිස් තුල එජාපය සහ එහි ප්‍රතිපත්ති සම්බන්ධව පැවතුණු වැරදි වැටහීම් දුරලා සත්‍ය තත්ත්වය පසක් කරලීමත් කාලීන තොරතුරු පාඨකයන් හට නිවරැදි ලෙසම ඉදිරිපත් කිරීමත් යන උතුම් අභිලාශ පෙරදැරිව මහත්මා දේශපාලනයක් උදෙසා මෙතෙක් ආ ගමනේ පසුගිය වසර සලකන විට ඉමහත් සාර්ථක බවක් පෙනී යනබවක් ඔබහට ප්‍රකාශකරන්නෙ ඉමහත් සතුටිනි.

දැනට ලිපි 44 කින් පොහොසත් සදාහරිතය සංඛ්‍යාලේඛන අනුව පසුගිය මස වාර්තාගත ලිපි සංඛ්‍යාවක් සමන්විත වූ අතරම එම මසදී නරඹන්නන් 1513 දෙනෙකුගෙන් අපහට ලැබුනු සහයෝගයත් ඉතාමත් අගයකොට සලකමු.

මෙලෙස අප සැමගේම සදාහරිත නම් නිදහස් අදහස් පුවරුව තවත් ඉදිරියට රැගෙන යන ඔබසියලුදෙනාහට ඉමහත් තුති………….
තව තවත් ඉදිරියටත් අප සමගම රැඳි සිට ඔබගේ නිදහස් අදහස් දැක්වීමට ආරාධනා……

මඩ

සදාහරිතයේ අප ප්‍රතිපත්තියක් වශයෙන් මඩකරණයේ යෙදීම අනුමත නොකරන්නෙමු.මන්දයත්,එසේ වුවහොත් අනෙකුත් දේශපාලන මාධ්‍ය සහ අප අතර වෙනසක් ඇති නොවන බැවිනි.මෙහි මාතෘකාව මඩ වුවද,මෙය යටතේ ලියවෙන්නේ අනුනට මඩ ගැසීමකට නොව අනුන් ගසන ලද මඩ සේදීමකි.සරත් ෆොන්සේකා මහතා ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන බවට තීරණය කල කාලයේ සිට මේ දක්වා එල්ල කල මඩ ප්‍රහාර වලින් හිතේ ඇඳුනු සමහරෙක් කාරණා සම්බන්ධව කතා කිරීමට මේ ලිපියෙන් බලාපොරොත්තු වෙමි.

• මේ දිනවල වැඩිපුරම කතා බහට ලක් කෙරෙන්නක් වන්නේ දේශපාලනයට කලාකරුවන්ගේ සහ අනෙකුත් ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයින්ගේ මැදිහත් වීමෙන් සිද්ධ කෙරෙන තාරුන්‍යයට හෙටක් සංවිධානය සංවිධානය ඔස්සේ ගෙන එන රූපවාහිනී වෙළඳ දැන්වීමයි.(මේ පිළිබඳ මෙම ලිපියට පෙර ලිපියේද දීර්ඝ ලෙස සඳහන් කොට ඇත.)එක්තරා සාදයකදී මේ පිළිබඳ සංවාදයක අප නිරත වුනු අතර එහිදී සන්ධානයේ පලාත් සභා මන්ත්‍රීවරයෙකුගේ පුත්‍රයෙකු පැවසුවේ සංගක්කාරට “විවා” විකුනන්න හොඳනම් රවීන්ද්‍ර රන්දෙනිය ජනපතිගේ ගුණ කීවාම මොකද යන්නයි.මෙය මම ඔහුටද වටහා දුන් අතර,ඒ පිළිබඳ සත්‍ය අසත්‍යතාව වටහාගෙන හිඳිමු.සංගක්කාරගේ ශක්තිය වැඩිකරන විවා නොබී සිටියා කියා අපට සිදුවන කිසිඳු පාඩුවක් නැත.එසේම සංගක්කාරගේ කට වචනයට විවා බීවහොත් එහිද සිදුවන වැඩි වෙනසක් නැත.එහෙත් ජනාධිපතිවරනයකදී ජනතාවගේ තීරණය ස්ථීරවම රටේ අනාගතය තීරණය කරයි.එසේම ඔය ස්ටේජ් නගින දේශහිතෛෂී,දේශප්‍රේමී,දේශමාමක කළාකරුවන් පිරිස පොරපොල් පිටියේ උඩු පිලට වාසි විට උඩු පිලටද,යටි පිලට වාසි විට යටි පිලටද හෝයියා කියන ගමේ කොලු රොත්ත වැනිය.

• තවද මේ දිනවල 154 බස් රථ සමහරෙක(වෙනත් බස් මාර්ග සම්බන්ධව මා ප්‍රකාශ නොකරන්නේ,ඒවායේ මා උදෑසන ගමන් නොකරන නිසාවෙනි.) සිටිFM හී හඩ්සන් සමග රට යන අත විකාශනය අනිවාරය කර ඇත.අවසන් සතියක කාලය තුලම හතර වතාවක් මම තරහෙන් පිපිරෙමින් මහ හයියෙන් දමා තිබූ එම මඩ ගොඩට සවන් දුනිමි.හඩ්සන් සමරසිංහ මහතා පිලිබඳවද මින් පෙර දෙවතාවක් අප සදාහරිතයේ ලිපි තුලින් සාකච්ඡා කරඇත.

• අනෙකා නම් අන් කවරෙකුත් නොව මහින්ද අබේසුන්දරය.තාලෙට කියවෙන් වැකි ලියා සිඟිති ආතල් ගන්නා ඔහු,ලඟකදී ප්‍රකාශ කලේ සරත් ෆොන්සේකා මහතාගේ දත් කළුවී ඇත්තේ ගංජා ගහන බැවිනියිද,එවැන්නෙකුට රට බාරදෙන්නේ කෙසේද යන්නය.මා සරත් ෆොන්සේකා මහතා ගංජා ගසනවාද නැත්ද කියා නොදනිමි.එසේම මා විශ්වාස කරන ආකාරයට ගංජා ගැසීම වරදකි.තවද මෙය මහින්ද අබේසුන්දර මහතා දුටු දෙයක් නොවන බව මා තරයේ විශ්වාස කරන අතර,මෙය ඔහුට ඇතිවූ එක් සිතිවිල්ලක් පමණක් බව මා දනිමි.මන්ද මොහු සහ හඩ්සන් මහතා තමන්ට සිතෙන සියළු රජයට පක්ෂ නොහොත් රාජපක්ෂ සිතුවිල්ලක්ම විලි ලැජ්ජාවකින් තොරව එළියට දමති.එසේම ඔහුගේ ගොං මොළයට වටහා ගත යුතු තවත් කරුණක් ඇත.එනම් ලක්දිව මෙන්ම ලෝකවාසී ගංජා ලෝලීන් එක ලෙස ප්‍රිය කරනලොව පුරා තරුණයින් “මරිජුවානා”ඇති ප්‍රවණතාවය වැඩිකරන ප්‍රධානම සාධකයක් වන,සෑම පින්තූරයකම පාහේ කටේ ගංජා සුරුට්ටුවක් ඔබාගෙන සිටින “බොබ් මාලේ” යනු. . .ලෝකයාට වඩාත් මානුෂීය දේශපාලන ක්‍රමයක් හඳුන්වා දුන්නෙකි.එනම් දේශපාලනයට ගංජා බාධකයක් නොවන බවයි.එයින්ම මහින්ද අබේසුන්දරගේ තර්කය බිඳී යයි.

• අවසන් කරුණ අප ඔබට සිතන්නට ඉතිරි කරන්නෙමු.සරත් ෆොන්සේකා මහතා සංවේදී නායකයෙකු නොවන්නේ ඔහු මව් බිමේ උස් නිදහස වෙනුවෙන් අවි සමග ගැටුනු නිසාද?

හිතන්න !

සදාහරිතයේ අප,ඔබට මේ ලබන්නාවූ 2010 වසර ඉතා සුබ සහ සෞභාග්‍යයෙන් පිරි වසරක් වේවායි පතමු !

– රචින්ත ජයවර්ධන ©,2009 උඳුවප් –

ගුරුදා විග්‍රහය – Guruda Wigrahaya

ලංකාදීපයේ ගුරුදා විග්‍රහය හරහා සරත් ෆොන්සේකා යන මැයෙන් උපුල් ජෝශප් ප්‍රනාන්දු 2009 නොවැම්බර් 19 ඉදිරිපත් කළ කදිම ලියමන කියවන්න.

පිටු අංක 4 බලන්න.

A fantastic article composed by Upul Joseph Fernando for the Guruda Wigrahaya on Lankadeepa of 19th Nov. 2009.

Read page number 4.

Click the link to read it

http://epaper.lankadeepa.lk/index.php?option=com_flippingbook&view=book&id=599

2009 නොවැම්බර් 18 දා ලංකාදීපයට වයඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ කථිකාචාර්ය අමින්ද මෙත්සිල පෙරේරා මහතා ලියූ ලියමනත් කියවන්න. එය 4 වැනි පිටෙහි දැකගත හැකිය.

The article composed by Mr. Aminda Methsila Perera, lecturer of the Wayamba University on Lankadeepa, 18th November 2009, is also available for reading. The intriguing article could be read on page 4 of the paper.

Click here to read article

http://epaper.lankadeepa.lk/index.php?option=com_blog_calendar&year=2009&month=11&day=18&modid=71

General Sarath Fonseka’s Resignation Letter…

General Sarath Fonseka, the Chief of Defence Staff of Sri Lanka, is the first 4 star general of modern day Sri Lankan war history. Being the pioneer soldier of the Sri Lankan forces that crushed the LTTE during the Eelam War IV he has over 3 decades of experience in the art of warfare and has survived two deadly attacks. This coveted war hero was described as the greatest Army commander in the world by India’s National Security Advisor M.K. Narayanan.

Gen. Sarath Fonseka

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

His Excellency the President
Through the Secretary, Ministry of Defence,
Public Security, Law and Order
Presidential Secretariat
COLOMBO 12th November 2009
Your Excellency

REQUEST TO RETIRE FROM THE REGULAR FORCE OF THE SRI LANKA ARMY

1. I, General G S C Fonseka RWP RSP VSV USP rcds psc presently serving as the Chief of Defence Staff, was enlisted to the Ceylon Army on 05th Feb 1970 and was commissioned on the 01st June 1971. On the 6th Dec 2005 due to the trust and confidence placed on me, Your Excellency was kind enough to promote me to the rank of Lieutenant General and appoint me as the Commander of the Sri Lanka Army in an era when the Country was embroiled with the menace of terrorism and was in a stalemate state after having toiled for a solution politically or otherwise for over 25 years without a success.

2. During my command of 3 years and 7 months, the Sri Lanka Army managed to eradicate the terrorist movement having apprehended an unbelievable stock of arms and munitions and decisively defeating the LTTE and its murderous leadership which Your Excellency is obviously aware of. I would not be exaggerating to state that I was instrumental in leading the Army to this historic victory, of course with Your Excellency’s political support, which helped to materialize this heroic action. Though the field commanders, men and all members of the Army worked towards this common goal, it is with my vision, command and leadership that this yeomen task was achieved. I was determined to achieve this victory as I wanted to ensure that there is permanent peace and security for the future generation of the motherland.

3. I do appreciate the fact that the Country and Your Excellency did recognize my services which led to me being promoted to the first ever serving four star general to command the Army, nevertheless the courses of action which initiated subsequently greatly depressed me which I have enumerated in the Annex hereto.

4. Considering the facts mentioned in the Annex and more which I am privy to withhold, I am compelled to believe that Your Excellency and the Government has lost your trust and faith bestowed upon me for reasons only known to Your Excellency. Hence as the senior most serving military officer in the Country with 40 years of service, such a situation does not warrant a continuation of my duties any longer, thereby I have the honour to request that I be permitted to retire from the Regular Force of the Army with effect from 01st December 2009.

5. Furthermore I have the honour to request that on retirement Your Excellency would be kind enough to grant me sufficient security which includes trained combat soldiers, a suitable vehicle with sufficient protection (Bullet proof), escort vehicles and dummy vehicles for my conveyances due to the fact that I am considered as one of the highest priority targets by the LTTE, which they are yet capable of achieving. Also, I wish to bring to Your Excellency’s kind notice that over 100 men, six escort vehicles and a bullet proof vehicle have been placed at the convenience of the former Commander of the Navy who recently retired. Your Excellency, I do further request that a suitable protected government resident be made available for me to live in. Also it is requested that approval be granted for me to continue occupation of the present official residence of the Commander of the Army – “The General’s House” in Bahudhaloka Mawatha until I am provided with a suitable married quarter. I presume that such arrangements would be made available to me, considering the threat factor I am facing, which Your Excellency is well aware of.

6. I would also wish to quote an example in the case of the former Indian Chief of Army Staff General A S Vadiya, instrumental in leading the Indian Army in Operation Blue Star against the Sheiks at the Golden Temple, Amristar in 1984, was assassinated whilst on retirement in 1986 purely in revenge of his victories achieved. I do not wish to experience a similar incident as I have already sustained serious injuries after the attempt on my life by a suicide cadre of the LTTE, in spite of I being injured twice previously during military operations. Though during the operations I conducted myself in a daring manner disregarding threats to my life, on conclusion of the war I have absolutely no intention to endanger my life. Thereby, I am compelled to entrust you with my security which is requested for life.

7. Furthermore, I would like to emphasis on a statement made by me during my tenure as the Commander of the Army. In that, I mentioned my dislike to be in command forever and also I would ensure that my successor would not be burdened with the task of fighting the same war, which I abided with. Hence, as I have already overstayed my retirement date by 4 years, I wish to proceed on retirement without further delays.

8. Forwarded for Your Excellency’s kind consideration please.

I have the honour to be

Your Excellency’s
Obedient Servant
G S C FONSEKA RWP RSP VSV USP rcds psc
General
Chief of Defence Staff

ANNEXURE

Here is the full text of the 17-point annexure that accompanied Gen. Sarath Fonseka’s letter to President Mahinda Rajapaksa, seeking to retire. It is different from the version seen and agreed to by opposition parties:

ANNEX ‘A’ TO
LETTER CDS/1
DATED
12h NOVEMBER 2009

FACTORS AFFECTING MY RETIREMENT FROM THE REGULAR FORCE OF THE ARMY

1. Various agencies misleading Your Excellency by stating a possible coup immediately after the victory over the LTTE which obviously led to a change of command in spite of my request to be in command until the Army celebrated its 60th Anniversary. This fear psychosis of a coup is well known among the defence circle.

2. Appointing an officer pending a disciplinary inquiry who performed duties only as a holding formation commander in the final battle as my successor, disregarding my recommendations to appoint Major General G A Chandrasiri as the Commander of the Army who was the then Chief of Staff and an officer with an exemplary service as the Security Forces Commander in Jaffna for over 3 years. This has already led to a deterioration of the high standards I was capable of introducing to the Army, to my bitter disappointment.

3. Appointing me as the Chief of Defence Staff, though a senior appointment to that of a service commander, with basically no authority, except for mere coordinating responsibilities in a manner which mislead the general public of the country and most members of the Armed Forces. In that the Secretary Defence pushing me to vacate the post of the Commander in just two weeks after the victory and Your Excellency insisting me to hand over duties in less than two months depriving me of my moral obligations in revamping the welfare and providing a sound administration to the men who fought a gallant battle. Due to this action you also denied me of my desire to streamline the career planning of Common Stream Officers whom I wanted to ensure that they are given with career prospects of becoming experts/specialist in their fields.

4. Further, prior to my appointment I was misled on the authority vested with the CDS. I was made to understand that the appointment carried more command responsibilities and authority than earlier over all three services, but subsequent to my appointment a letter by the Strategic Affairs Adviser to the Secretary Defence indicated that my appointment was purely to coordinate the services and not that of overall operational command. The letter is attached herewith for Your Excellency’s information. Such actions clearly defines Your Excellency’s and the Governments unwillingness to grant me with command responsibilities which leads to believe in a strong mistrust in me, which is most depressing after all what was performed by me to achieve war victory.

5. During a subsequent Service Commanders Meeting, the Secretary Defence was bold enough to state an unethical and uncalled statement by mentioning that “if operational control of all three services is granted to the CDS it would be very dangerous”, which indeed was a loss of face to me in the presences of subordinate services commanders.

6. Your Excellency, you too made a statement at the very first security council soon after the 18th of May 09 when the battled was declared over, to the extent that “a strong public opinion is in the making to say that the Country is in possession of a too powerful army, which will lead Sri Lanka to another State like that of Myanmar”. It was surprising to hear such a comment from Your Excellency in spite of your repeated praise and boast of the war victory brought about by the same Army. I personally felt that Your Excellency has commenced mistrusting your own loyal Army which attained the unimaginable victory just a week ago. You again repeated the same statement even after I handed over the command. Over these comments I felt disgusted as these comments indirectly insulted those who made the supreme sacrifice during the war victory.

7. The present Army Commander immediately on assuming duties commenced transferring senior officers who immensely contributed to the war effort during my command tenure including those junior officers working with my wife at the Seva Vanitha Army Branch which was involved in looking after the welfare of the troops, was clearly to challenge the loyalty of officers and most discouraging to the officer corps of the Army, with a wrong signal being transmitted on my authority.

8. Your Excellency, I wish to remind you that whilst the Eelam War IV was being fought I repeatedly requested to increase the compensation paid to those Next of Kin of the officers and men killed in action from Rs.150,000.00 which was the amount sanctioned in year 1985, to Rs.500,000.00 as the approved amount is grossly insufficient in the present context. This request was not considered favourably thereby I feel extremely guilty that the Army and the Government at large has not looked into the welfare of those who paid the supreme sacrifice.

9. With a pain of mind it was noted that the same Army which gained victory for the Nation was suspected of staging a coup and thereby alerting the Government of India once again on the 15th of October 2009, unnecessarily placing the Indian Troops on high alert. This action did tarnish the image and reputation gained by the Sri Lanka Army as a competent and professional organization who was capable of defeating a terrorist group after the Malayan Emergency, in the eyes of the World. This suspicion would have been due to the loyalty of the Sri Lanka Army towards me as its past Commander who led the Army to the historic victory.

10. During my absences from the Country (23 Oct 2009 to 5 Nov 2009) being on overseas leave, the Army Headquarters was bold enough to change the security personnel deployed at the AHQ Main Entrance and the Ministry of Defence emphasizing the withdrawal of the Sinha Regiment troops who were attached to me, as you are aware is my parent regiment and supplementing them with other regimental personnel. The Sinha Regiment troops were good enough to provide security to the Ministry of Defence for 4 years and it is surprising to note how the combat efficiency of the said troops supposed to have dropped overnight as per Secretary Defence’s opinion.

Further the Sinha Regiment troops numbering a mere 4, non combatants, deployed for vehicle checking duties at the AHQ Main Entrance, were replaced by 14 armed Armoured Corps personnel, whilst a further two platoons were brought in to prevent the 4 non combat Sinha Regiment personnel performing duties, creating a mockery to the general public. This clearly indicates a questionable loyalty of troops good enough for duties for over four years purely due to the fact that the troops were from my Regiment. This also indirectly reflects mistrust on me or an indication that the persons concern wish to keep a tab on my movements and visitors to my HQ/residence which is a clear display of suspicion created on me.

11. Further on instructions of the Secretary Defence, troops from the Gajaba Regiment was brought in to the MOD complex to remove the Sinha Regiment troops which indicated the creation of divided loyalty within the Army and reasons to believe that the Army now being politicized. This is being encouraged by the Army Commander too who thinks that the Armoured Corp troops should over power Sinha Regiment troops again in the Army HQ complex which includes my office and residence.

12. Instigating malicious and detrimental news items and rumors by interested parties including several senior government politicians which led to identify me as a traitor in spite of my personal contribution of the government to change the history of our country.

13. It is with pain of mind that I note that the ordinary Army which I toiled to transform into a highly professional outfit is now losing its way. Increased desertions, lack of enthusiasm to enlist (A drop in enlistment rate by 50% is recorded), disciplinary problems on advocating divided commands indicates an unprofessional organization in the offing. During the last two months the members deserted are higher than the recruitment.

14. Resettlement process of the IDPs was also a point of concern. The IDPs are resettled in an ad hoc manner without proper infrastructure facilities to the dismay of most inmates. The Government has resorted to this course of action merely refusing to incur an additional expense for the betterment of the IDPs. This is indeed a short term remedy to get rid of the IDP issue. I strongly advocated that the resettlement should commence only after proper demining, providing necessary infrastructure facilities and on confirming of the identity of any infiltrated terrorists, thereby ensuring 100% safety and security to the younger generations among IDPs.

15. The conditions in the IDP centers is also a point of great concern to me. Thousands of valiant soldiers including members of the Navy, Air Force, Police and the Civil Defence Force sacrificed their valuable lives to liberate these unfortunate civilians from the brutality and tyranny of the LTTE in order that they could live in an environment of freedom and democracy. Yet, today many of them are continuing to live in appalling conditions due to the lack of proper planning and the reluctance to incur expenditure on the part of the Government.

16. The troop requirement for the resettlement is grossly insufficient and cannot sustain the demanding needs in the resettled areas, thus placing the innocent people in turmoil. Your Excellency’s government is yet to win the peace in spite of the fact that the Army under my leadership won the war. There is no clear policy to ensure the security of the Tamil people thereby leaving room to ruin the victory attained, paving the way for yet another uprising in the future due to lack of security arrangements in the resettled areas.

17. Sri Lanka Army ensured the safe custody of approximately 10,000 surrendered LTTE cadres. But it is regrettably noted that so far no constructive action has been taken to methodically rehabilitate them in order to ensure that they get back to the society as properly rehabilitated law abiding citizens.

පහළොස්වසරකට පෙර තොටළඟ අඳුරු නිමේෂයක නික්මුණ සොඳුරු මිනිස්සු

Click here to get Sinhala Unicode.

එදා ගාමිණී දිසානායක ශ්‍රීමතාණන් ඇතුළු ප්‍රමුඛ පෙළේ එජාප නායකයන් රැසකගේ ජීවිත බිලිගත් තොටළඟ බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් එක් උගත් බුද්ධිමත් දේශපාලනඥයකු දිවි ගලවා ගත්තේය. ආර්ථික විද්‍යාඥයකු වන ඔහු කලක් ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයේ උප කුලපතිවරයා ලෙස කටයුතු කළේය. 1994 සිට 2004 දක්වා කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ කඩුවෙල අසුනින් පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කළ හෙතෙම පසුගිය එජාප රජයේ අධ්‍යාපන, සංස්කෘතික හා මානව සම්පත් සංවර්ධන ඇමැතිතුමාය, වත්මන කොලොන්නාව ආසනයේ එජාප ප්‍රධාන සංවිධායකධුරය හොබවන ඔහු ආචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු මැතිතුමාය. මේ 2009 ඔක්තෝබර් 23 වන සිකුරාදා ලංකාදීප පුවත්පතට එම බිහිසුණු රාත්‍රියේ ස්වකේය අත්දැකීම ගැන ආචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු මැතිතුමා ලියූ ලිපියයි.

================================================================================================

1994 ඔක්තෝබර් 23 දින මධ්‍යම රාත්‍රිය ඉක්මවෙමින් තිබියදී උතුරු කොළඹ හා කොළොන්නාව ආසන වෙන්කරන නාගලගම් වීදියේ කෙළවරදී එනම් තොටළඟදී එවකට පැවතෙමින් තිබූ ජනාධිපති මැතිවරණය සඳහා එජාප අපේක්ෂකයා ලෙස ඉදිරිපත්ව සිටි ගාමිණී දිසානායක මහතා ඇතුලු එජාප ප්‍රබල නයකයන් පිරිසක් එල්ටීටීඊ නායකයා වූ ප්‍රභාකරන්ගේ අණ පරිදි කෘර ලෙසත්, තිරශ්චීන ලෙසත් ඝාතනය වී අදට වසර පහළොවක් සම්පූර්ණ වෙයි.

එසේ ඝාතනයට ලක්වූ ජාතික දේශපාලනයේ ප්‍රබල චරිතයක් වූ ගාමිණී දිසානායක, වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චි, ජී.එම්.ප්‍රේමචන්ද්‍ර, ගාමිණී විජේසේකර, ඔසී අභයගුණසේකර, ක්‍රිස්ටි පෙරේරා, ඔහුගේ දියණිය ශ්‍රියානි ගුණසේකර සහ නාගරික මන්ත්‍රීවරුන් වන ගුණපාල සිල්වා, ශ්‍රී ලාල් පෙරේරා, විමලරත්න ප්‍රනාන්දු ඇතුලු 60ට අධික වූ එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන් පිරිස ආදරයෙන් සමරන මෙම අවස්ථාවේදී තිබෙන එක් සැනසිල්ලක් වන්නේ මෙයට මාස 5කට පෙර එම මෘග ඝාතකයාද ඝාතනයට ලක් වී තිබීමයි. යම් කිසිවෙක් ඝාතනයට ලක්වීම සතුටට කාරණයක් නොවූවද ප්‍රභාකරන්ගේ අණින් ඝාතනයට ලක් වූ මෙන්ම අසරණයන් බවට පත් වූ දස දහස් ගණන් වූ සිංහල, ද්‍රවිඩ, මුස්ලිම් ජාතිකයන්ගේ අවාසනාවන්ත ඉරණම ගැන කල්පනාකරන විට ප්‍රභාකරන් ඝාතනයට ලක්වීම මුලුමහත් රටටත් ජනතාවටත් මහත් ආශිර්වාදයක් ගෙනදුන් ප්‍රවෘත්තියක් විය. ප්‍රභාකරන්ගේ අණින් ඝාතනය වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාස ලංකාවේ දුප්පතුන් ලක්ෂ ගණනකට හිසට සෙවණක් මෙන්ම සිතට සැනසුමක් ලබාදුන් ප්‍රබල ජනනායකයෙකි. ඔහුට දෙවරක් ශ්‍රී ලංකාවේ ජනාධිපති ධුරය දරන්නට ඉඩ ලැබුනා නම් මෙරට නැතිබැරි අයගේ නිවාස ප්‍රශ්නයටත්, දිළිඳුකම පිටුදැකීමේ ප්‍රශ්නයටත් මේ වනවිට විසඳුමක් ලැබී අවසන් වන්නට ඉඩ තිබිණි.

ප්‍රභාකරන්ගේ අණින් ඝාතනයට ලක්වූ රජීව් ගාන්ධි මහා භාරතයට පමණක් නොව දකුණු ආසියාවටම නායකත්වයක් දෙන්න සිටි උගත්, බුද්ධිමත්, ප්‍රබල නායකයෙකි. තොටළඟ මහා ඝාතනයට පෙර ප්‍රභාකරන්ගේ අණින් ඝාතනය වූ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි, රංජන් විජේරත්න වැනි නායකයන්ගේ අභාවය රටටත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයටත් අදටත් පිරිමසන්නට නොහැකි වූ පාඩුවකි. එයට අමතරව දෝරේඅප්පා, අමිර්තලිංගම්, ධර්මලිංගම්, නීලන් තිරුචෙල්වම් වැනි ද්‍රවිඩ නායකයින්ගේ ඝාතනයන් ද අහිංසක ද්‍රවිඩ ජනතාව තව තවත් අසරණ කරනු ලැබීය.

මෙම ලිපියේ මූලික අරමුණ වන්නේ 1994 ඔක්තෝබර් 23 වන දින එල්ටීටීඊ ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයෙන් අපට සදහටම අහිමිවුන ගාමිණී දිසානායක, වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චි, ජී.එම්.ප්‍රේමචන්ද්‍ර, ගාමිණී විජේසේකර, ඔසී අභයගුණසේකර, ක්‍රිස්ටි පෙරේරා වැනි කෘතහස්ත දේශපාලනඥයන් ඇතුලු පිරිස සිහිපත් කරලීමයි. එම අවාසනාවන්ත වේදිකාවේ ඉදිරිපෙළ සිටි අයගෙන් දිවි ගැලවුනේ මා සහ තවත් තිදෙනෙක් පමණි. ඉන් එක් අයෙක් වන්නේ මීට ටික කලකට පෙර අප අතරින් වෙන් වූ ජී.ඇල්මන් පීරිස් මහතායි. අනෙක් කෙනාවන්නේ මේ වනවිට එජාපය හැරගොස් සිටින දොස්තර රාජිත සේනාරත්නයි. අනෙක් කෙනා භික්ෂූන් වහන්සේ නමකි. රාජිතත්, ඇල්මනුත් වේදිකාවේ දකුණු කෙළවරේ සිටි අතර මා සිටියේ අභාවයට පත් වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චි සහ දොස්තර ගාමිණී විජේසේකර අතරයි. වෙනත් විදියකින් කියනවා නම් මාගේ වම් පැත්තේ අසුන්ගෙන සිටි වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චිත්, දකුණු පස අසුන්ගෙන සිටි ගාමිණී විජේසේකරත්, මාගේ අසුනට පිටුපසින් අසුන්ගෙන සිටි නාගරික මන්ත්‍රී ශ්‍රී ලාල් පෙරේරාත් ඝාතනයට ලක්වෙද්දී මාගේ ජීවිතය ගැලවුණේ සැබැවින්ම ප්‍රාතිහාර්යයකිනි. සමහරවිට සිදුවූ දේ නිවැරදිව වාර්තාකරන්නට මාගේ දිවි ගැලවුණා වෙන්නට පුලුවන. එහෙමත් නැත්නම් ඇදහිය නොහැකි වාසනාවාකටයි.

මාගේ අසුනට වම්පස අසුනේ සිටි වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චිත්, ඔහුගේ අසුනට වම්පස අසුනේ වාඩි වී සිටි ගාමිණී දිසානායකත්, ගාමිණීට වම්පස අසුනේ සිටි ක්‍රිස්ටි පෙරේරාටත් (එවකට උතුරු කොළඹ එජාප ප්‍රධාන සංවිධායක ඔහුයි), ක්‍රිස්ටිට වම්පසින් අසුන්ගෙන සිටි ඔසී අභයගුණසේකරත්, ඔසීට වම්පසින් සිටි මාවතගම ප්‍රේමචන්ද්‍රත්, ප්‍රේමචන්ද්‍රට වම්පසින් අසුන්ගෙන සිටි නාගරික මන්ත්‍රී ගුණපාල සිල්වාත් ප්‍රභාකරන්ගේ ගොදුරු බවට පත්විය. දෙවන පේළියේ ක්‍රිස්ටිගේ දියණිය ශ්‍රියානිත්, ශ්‍රී ලාල් පෙරේරාත් මා මෙන්ම ජීවිතය වාසනාවකට බේරාගත් සාහුල් හමීඩ් පළාත් සභා මන්ත්‍රීතුමාත් අසුන්ගෙන සිටියහ. මෙම මාරක බෝම්බය ක්‍රියාත්මක වනවිට වේදිකාවේ සිටි සියලු දෙනා තම තමන්ගේ අසුන්වලින් නැගිට “හෙළජාතික අභිමානේ” ගීයට ගායනයෙන් සහභාගීවෙමින් අත්පොලසන් දෙමින් සිටියහ. ප්‍රභාකරන්ගේ කෘර ඝාතකයා ක්‍රියාත්මක වූයේ ඒ නිමේෂයේදීය.

මෙයට පෙරත් කලින් සඳහන් කළ අන්දමට ප්‍රභාකරන්ගේ අණින් ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනඥයන් රැසක් මෙන්ම දුම්රියෙන්, බස්රියෙන්, පාගමනින් ගමන් කරමින් සිටි අහිංසක දහස් ගණනක් වූ ශ්‍රී ලාංකිකයන් ඝාතනයට ලක්ව සිටියහ. එහෙත් අතිශය ප්‍රබල දේශපාලන නායකයන් කණ්ඩායමක්ම එකවර ඝාතනය කරන්නට ප්‍රභාකරන්ට පුළුවන් වූයේ තොටළඟදීය. එම කෲර ඝාතනයන්ට ඔහුත්, ඔහුගේ පවුලේ සාමාජිකයනුත්, ඔහුගේ කිට්ටුම සගයනුත් මේ වනවිට වන්දි ගෙවා ඇතත් තොටළඟදී ඝාතනයට ලක්වූ නායකයන් මෙන්ම ඊට පෙරත් පසුවත් රටට අහිමිවූ අනෙකුත් නායකයන් , භික්ෂූන් වහන්සේලා, වෘත්තීයවේදීන්, ආරක්ෂක අංශ සාමාජිකයන්, ගොවියන්, ව්‍යාපාරිකයන්, රජයේ සේවකයින්, තරුණයන් හා දරුවන්ගේ අභාවයෙන් රටට සිදුවූ පාඩුව කිසිදිනෙක පිරිමැසිය නොහැකිවනු ඇත. පක්ෂයක් ලෙස එක්සත් ජාතික පක්ෂයට අහිමි වූ නායකයන්ගේ සංඛ්‍යාව දෙස බලනවිට එජාපයට සිදුවූ පාඩුව සියල්ලටම වඩා වැඩිය. එවන් පසුබිමක් තුළ එජාපයට කොටි ලේබලයක් ඇල්ලීමට ප්‍රයත්න දරන්නන් සිදුකරන්නේ ජාතික අප්‍රාධයක් මෙන්ම සැබෑ සමකාලීන ඉතිහාසය විකෘතිකිරීමක් නොවන්නේද?

ජාතියේ දේශපාලන ගමන්මග සැබවින්ම වෙනතකට හැරවූ සංධිස්ථානයක් වූ තොටළඟ වේදිකාවට මා ගොඩවූයේ ඒ තීරණාත්මක දිනයේ රාත්‍රී 9ට පමණයි. වේදිකාවට මා ගොඩවන විට වේදිකාවේ සිටි වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චි ඔහුගේ දකුණු පසින් වූ අසුනේ අසුන්ගන්නා ලෙස මට ඇරයුම් කරනු ලැබීය. රාත්‍රී 9.15ට පමණ ගාමිණී දිසානායක මහතා ඔල්වරසන් හඬ මැද ප්‍රේමචන්ද්‍ර මහතා සමඟ වේදිකාවට ගොඩවී වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චි මහතාගේ හා ක්‍රිස්ටි පෙරේරා මහතාගේ අසුන් අතර වෙන්කර තිබූ මූලාසනයේ අසුන්ගත්හ. ගාමිණී විජේසේකර මහතා සභාව අමතමින් සිටි අතර එයට පසු පිළිවෙලින් ඔසී අභයගුණසේකර, ගාමිණී සමඟම වේදිකාවට පැමිණි මාවතගම ප්‍රේමචන්ද්‍ර හා ක්‍රිස්ටි පෙරේරා සභාව ඇමතීය.

ක්‍රිස්ටි පෙරේරා තම කථාවේදී අවධාරණයෙන් සඳහන් කළ දෙයක් වන්නේ උතුරු කොළඹ ආසනයේ කෙළවරක වූ තොටළඟ රැස්වීමක් සංවිධානය කරන්නට තමන්ට කිසිසේත් අවශ්‍ය නොවූ බවත්, රැස්වීම පැවැත්වීම සඳහා තමාගේ ප්‍රථම තේරීම වූයේ කොටහේන මංසන්ධිය බවත්, එම ස්ථානය සඳහා පොලීසිය අවසර නොදුන් බවයි. එයට පසු තමන්ගේ දෙවන තේරීම වූයේ සෙයින්ස්ථාන් සිනමාශාලාව අසල භූමිභාගය බවත්, එම ස්ථානය සඳහා ද පොලීසිය අවසර නොදුන් බවයි. එහෙයින් අවසානයේදී උතුරු කොළඹ ආසනයේ කෙළවරක-මුල්ලක මෙම රැස්වීම පවත්වන්නට තමන්ට සිදුවූ බවයි. මෙසේ අනාරක්ෂිත කෙළවරකට රැස්වීම තල්ලුකිරලීම අහම්බයෙන් සිදුවූ සිදුවීමක්ද, එසේ නැත්නම් හිතාමතා සැලසුම් සහගතව සිදුවූවක් ද යන්න අදටත් අපට ප්‍රෙහෙලිකාවකි. කෙසේ හෝ පැය තුනක් පමණ වේදිකාවේ ඉදිරිපෙල අසුනක සිටි කෙනෙක් වශයෙන් යුනිෆෝම් ඇඳගත් ප්‍රමාණවත් පොලිස් නිලධාරීන් පිරිසක් රැස්වීම් භූමියේ නොසිටි බවත්, රැස්වීම් භූමියට ඇතුළත් වන කිසිඳු කෙනෙක් ආරක්ෂක විමසිල්ලකට ලක්නොකළ බවත් සඳහන් කරනු කැමැත්තෙමි. මාවතගම ප්‍රේමචන්ද්‍ර තම කථාවේදී සඳහන් කළ විශේෂ කාරණයක් වූයේ මෙම රැස්වීම ඇමතීම සඳහා පැමිණීමට තමාගේ කිසිඳු අපේක්ෂාවක් නොතිබූ බවත්, එයට ස්වල්ප වේලාවකට පෙර බිංගිරිය රැස්වීම අවසානයේදී ගාමිණී දිසානායක මහතා කළ ඉල්ලීම පිටුදැකිය නොහැකි හෙයින් ඔහුත් සමඟ හෙලිකොප්ටර් යානයෙන් මෙම රැස්වීමට සහභාගීවීම සඳහා පැමිණි බවයි. දේශපාලනයේ ඉතා කුලුපගව සිටි සදාකාලික මිතුරන් දෙදෙනෙක් අවසන් ගමනක් එක්ව යන්නට එසේ බිංගිරියේ සිට තොටළඟට දෛවය විසින් කැඳවාගෙන එනු ලැබීය.

එම රැස්වීම අමතන ලෙස ක්‍රිස්ටි පෙරේරාත්, ගාමිණී දිසානයකත් මට දිගින් දිගටම ඇරයුම් කලත් මාගේ ස්ථාවරය වූයේ ඒ වනවිටත් රෑබෝවී තිබූ රැස්වීම ප්‍රධාන කථිකයා වූ ගාමිණී දිසානායකත්, ඒ වනවිට කොළඹ පමණක් නොව ලංකාවේම එජාප දේශපාලන වේදිකාවේ අතිශය ජනප්‍රිය කථිකයන් වූ ප්‍රේමචන්ද්‍රගේ හා ඔසීගේ කතා ඉක්මනින් පවත්වා අවසන් කළයුතු බවයි. අවසානයේදී රාත්‍රී 11.45ට පමණ තම කථාව ආරම්භ කළ ගාමිණී දිසානායක මහතා මධ්‍යම රාත්‍රිය ඉක්ම යනතෙක්ම කතා කළහ. ජනාධිපතිවරණයේ විජයග්‍රහණය තමන් සතු බවට දැඩි ආත්මවිශ්වාසයක් ඇතුව ඔහු ජනතාව අමතනු ලැබීය.

ඔක්තෝබර් 23 වන දින වනවිට නොවැම්බර් මස 9 වන දිනදී පැවැත්වීමට නියමිතව තිබූ ජනාධිපති මැතිවරණ සටන දිනෙන් දින උණුසුම් වෙමින් පැවති අතර මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේ දෙවන – තෙවන සතිවන විට ගාමිණී දිසානායක මහතාට ජනාධිපති මැතිවරණය ජයග්‍රහණය කරන්නට පුලුවන් බවට විශ්වාසයක් පාක්ෂිකයන් තුළ ඇතිවිය. එයට හේතුව වූයේ 1994 අගෝස්තු 16 පැවති පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී පොදුජන එක්සත් පෙරමුණ සමස්ත ඡන්ද 3,887,823ක් ලබා ගනිමින් එක්සත් ජාතික පක්ෂය ලබාගත් සමස්ත ඡන්ද ප්‍රමාණය වූ 3,498,370ට වඩා වැඩි ඡන්ද 389,453 කින් ඉදිරියෙන් හා නුවර එළිය ස්වාධීන ද්‍රවිඩ කණ්ඩායම් ඒකාබද්ධව ගත් ඡන්ද 313,716ක් වීමයි. එයට පෙර පැවති ජනාධිපතිවරණ දෙකේදීම (1982 සහ 1988) ද්‍රවිඩ හා මුස්ලිම් ඡන්දවලින් අති බහුතරය ලැබුණේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයටයි. 1994 පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී එල්ටීටීඊ ත්‍රස්තාවාදීන් උතුරු පළාතේ ඡන්ද කඩාකප්පල් කළ අතර ඒ අනුව උතුරු පළාතේ ඡන්ද මධ්‍යස්ථාන 465ක ඡන්දය අවලංගු කිරීමට හෙවත් ශුන්‍ය කිරීමට මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට සිදුවිය. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී යාපනය දිස්ත්‍රික්කයේ ඡන්දය ප්‍රකාශ කර තිබුනේ සියයට 2.32 පමණි. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී එජාපයට ලැබුණු ඡන්ද ප්‍රමාණයත් ද්‍රවිඩ හා මුස්ලිම් පක්ෂවලට ලැබුණ ඡන්ද ප්‍රමාණයත් ඒකාබද්ධව ගණන් බැලූවිට පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකදී එක්සත් ජාතික පක්ෂයට වඩා පොදුජන එක්සත් පෙරමුණ ඉදිරියෙන් සිටියේ වැඩි ඡන්ද හැත්තැපන්දහසකින් පමණි. ගාමිණී දිසානායකගේ පෞරුෂත්වය, අත්දැකීම් සහිත පරිණතභාවය සහ කඩිනම් මහවැලි ව්‍යාපාරය සාර්ථකව ක්‍රියාත්මක කිරලීම තුළින් ලබාගත් ධනාත්මක ප්‍රතිරූපය එම පොදුජන එක්සත් පෙරමුණේ සුලු වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණය අභිබවා ගොස් ගාමිණී දිසානායක ජයග්‍රහණය කරනු ඇති බවට දැඩි විශ්වාසයක් රට තුළ වර්ධනය වෙමින් තිබිණි.

ගාමිණී දිසානායක ජයග්‍රහණය කරනු ඇතිය යන ආරංචිය ගාමිණීව ඝාතනය කරලීම සඳහා අවශ්‍ය තීරණය කරා ප්‍රභාකරන් තල්ලු කරනු ලැබීය. ගාමිණී දිසානායක ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුම ක්‍රියාත්මක කරලීමට දුන් සජීවී සහයෝගයත්, ඒ වනවිට ඉන්දීයානු දේශපාලන බලවතුන් සමඟ ඔහු ඇතිකරගෙන තිබූ මිත්‍රශීලී සහයෝගීතාවයත් මත තමන්ගේ ඊළාම් සිහිනය ගාමිණී දිසානායක ජයග්‍රහණය සමග සැබෑ නොවන බව නිගමනය කළ ප්‍රභාකරන් ගාමිණී දිසානායක ජනාධිපතිවරයාවීම වලකාලීම සඳහා ඇති හොඳම විකල්පය ගාමිණීව ඝාතනය කිරීම වන හෙයින් ඒ සඳහා අවශ්‍ය පියවර ගනු ලැබීය. රටටත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයටත් පිරිමැසිය නොහැකි පාඩුවක් අත්කරදෙමින් ගාමිණීත් තවත් ප්‍රබල එජාප නායකයන් පිරිසකුත්, රැස්වීමට පැමිණි අහිංසක එජාප පාක්ෂිකයන් 50කට වැඩි පිරිසකුත් ඒ අනුව සදහටම අපට අහිමි විය.

බෝම්බය පිපිරී ගිය ඒ තීරණාත්මක මොහොත දැනුත් මට මැවී පෙනේ. රැස්වීම අවසානයේ “හෙළජාතික අභිමානේ” ගීත ගැයෙද්දී පසෙකින් ඉදිකර තිබූ උස් වැටක තිබූ නිලාකූරු දැල්වෙද්දී ඝාතකයාගේ බෝම්බය පිපිරී එහි තිබූ යකඩ බෝල වේදිකාව දෙසට අකුණු ගසන්නාක් මෙන් හඹා එන්නට විය. එසේ හඹා එන යකඩ බෝල වේදිකාවේ ඉදිරි පෙළවල්වල සිටි අයගේ සිරුරු පසාකරගෙන යද්දී සිටගෙන සිටි පිරිස් කෙහෙල් කඳන් මෙන් ඇද වැටෙන්නට විය. ඇතැමුන් ඉදිරියට මුනින් අතටත් මා ඇතුලු ස්වල්ප දෙනෙක් පිටුපසට උඩුබැලි අතටත් වැටින. කුමක් සිදුවන්නේදැයි යන්න තවමත් සිහිය තිබූ අයට ක්ෂණිකව තේරුම්ගත නොහැකිවුවද “බෝම්බ”, “බෝම්බ” යනුවෙන් හඬ ඇසීමත් ඇතැමුන් කෙඳිරිගාන හඬත් තුළිනුත් සිදුවන්නේ කුමක්දැයි යන්න තේරුම්ගන්නට වැඩිවේලාවක් ගත නොවීය.

වේදිකාවේ මා වැටී සිටි ස්ථානයට ගොඩ වූ මාගේ ආරක්ෂක නිලධාරියෙකු වූ රෝහිත මාව පිටුපසට ඇදගෙන ගොස් වේදිකාවෙන් බසින්නට මට උදව් කළහ. ඒ සමගම වේදිකාව අසලම තිබූ මාගේ රථය පණගන්වා ඉදිරියට ගැනීමට උත්සාහ ගන්නාවිට ගාමිණී පැමිණි රථය ඔහුව දමාගෙන ඉදිරියට ගත්හ. එම රථයේ පැමිණි උපාලි ජයසිංහත් මාගේ රථයට ගොඩ වූ අතර ගාමිණීගේ රථය පසුපසින් මහ රෝහල කරා අපිද වේගයෙන් හඹා ගියෙමු.

සිදුවූ දෙය වඩාත් පැහැදිලි වූයේ රථය තුළදීය. මා සමග රථයේ ගමන් කළ උපාලි හා මාගේ ආරක්ෂක නිළධාරියා වේදිකාවෙන් පහළ සිටි හෙයින් ඔවුන් බෝම්බය පුපුරා යන අන්දම හොඳින් නිරීක්ෂණය කර තිබුණි. 1977 වනවිට මහරගම සිට කොළඹ නගරයටවත් ස්වයංක්‍රීය දුරකථන ඇමතුමක් ගන්නට නොහැකිව තිබූ රට 1994 වනවිට ජංගම දුරකථන සේවා පහසුකම් තිබුන නවීන රටක් වූ හෙයින් තොටළඟත් මහරෝහල අතරත් ගමන් කරන අතරතුර අවාසනාවන්ත ඛේදවාචකයේ පණිවිඩය අවශ්‍ය ස්ථානවලට ලබාදෙන්නට අපට පුලුවන් විය.

කිසිඳු වේදනාවක් නොදැනුන මට මාගේ ඇඳුම්වල ඇති ලේ දැකගනන්ටත් කකුල් දිගේ ගලායන ලේ දැනෙන්නටත් වූයෙන් මාරක බෝම්බයෙන් නික්ම ගිය යකඩ බෝල දෙකක් මාගේ වම් අතේ මැණික් කටුව තුළටත්, අනෙක උකුල් ඇටය තුළටත් ඇතුල් වී ඇති වේදනාව ටිකෙන් ටික දැනෙන්නට විය. කෙසේ වෙතත් මාගේ ඇඟ ඇතුළට ඇතුල් වූ යකඩබෝල දෙක පතිත වී තිබුණේ අතිශය මාරාන්තික ස්ථානවලට නොවූයෙන් ශෛල්‍ය වෛද්‍ය වසන්ත පෙරේරා ඇතුලු වෛද්‍ය කණ්ඩායම සිදු කරන ලද ශෛලකර්ම වලින් මාගේ දිවිගැලවුනත් තමන්ගේ ශරීරයේ මාරාන්තික ස්ථානවලට බෝම්බය තුළින් විහිදී පැමිණි යකඩ බෝල සිරුරු පසාකරගෙන යාම තුළින් බොහෝ දෙනෙක්ගේ ජීවිත අහිමි විය. ගාමිණි + මල්ලිමාරච්චි + ප්‍රේමචන්ද්‍ර + ඔසී + ගාමිණී විජේසේකර ඇතුලු පිරිස සමග ඔවුන්ගේ ජීවිතයේ අවසන් පැය තුන මා ගතකළත් ඔවුන්ගේ අවමඟුල්වලට සහභාගීවීමේ අවස්ථාව මට අහිමි විය. මා ළඟම අසුන්ගෙන් සිටි ගාමිණී හා මල්ලිමාරච්චි සමග එම පැය තුන තුළ බොහෝ දේ කථාකළහ. පෞද්ගලිකව ඒ කථාකළ දේ ගැන ගාමිණී තම කථාවේදීත් සඳහන් කළහ. මට තරමක් දුරින් වාඩි වී සිටි “වයඹ රිදී සීනුව” යනුවෙන් විරුදාවලි ලත් ප්‍රේමචන්ද්‍ර තම කථාව අවසානයේ මා ළඟට පැමිණ මාගේ කථාව තොටළඟට ඇල්ලුවාදැයි විමසීය. ඔහුගේත් අපගේත් මිත්‍රත්වය එජාප සමස්ත ලංකා තරුණ පෙරමුණ හරහා 1960 දශකයේ අවසාන භාගය දක්වා දිවයන්නක් විය.

මෙම ඛේදවාචකයේ තවත් අමතක නොවන අපූරු සිදුවීමක් වන්නේ ගාමිණී දිසානායක පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණයේදී සාක්ෂිදුන් ඔහුගේ එවකට පෞද්ගලික් ලේකම්වරයා වූ වත්මන් මහනුවර නගරාධිපති එල්.බී.අලුවිහාරේ මහතා ඉදිරිපෙළ අසුන්ගෙන සිටි අය අතරින් අභාවයට පත්වූ අය අතර “කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු”ත් ඇති බව ප්‍රකාශ කර පුවත්පත්වල පලවීමයි.

එවකට මා කඩුවෙල එජාප ප්‍රධාන සංවිධායකවරයා වූ අතර ගාමිණීගේ කඩුවෙල රැස්වීම පැවැත්වීමට නියමිතව තිබුණේ 25 දිනයි. එවකට කොළොන්නාව ආසනයේ එජාප ප්‍රධාන සංවිධායකවරයා මෙන්ම කොළඹ දිස්ත්‍රික් එජාප සංවිධානයේ සභාපතිවරයා වූ වීරසිංහ මල්ලිමාරච්චි මහතා වේදිකාවට ගොඩවන විටම ඔහුගේ යාබද අසුනට මා කැඳවූයේ කඩුවෙල පැවැත්වීමට තිබූ රැස්වීම ගැන තොරතුරු දැනගන්නයි.1968 දී එජාප සමස්ත ලංකා තරුණ පෙරමුණත් කෘත්‍යාධීකාරී සභාවට මා පත්වනවිට මල්ලිමාරච්චි එහි උපසභාපතිවරයෙක් විය. එදින සිට කිට්ටු ඇසුරක් අප අතර තිබුන අතර ඔහු කොළොන්නාව ආසනයේ සංවිධායක ධුරයට 1970 දශකය ආරම්භයේදී පත්වීමෙන් පසු තම ආසනයේ රැස්වීම අමතන්නට කැඳවූ අය අතර සැමවිටම මාවෙත ප්‍රමුඛත්වයක් ලබා දුන්හ. 1994 දී මා කඩුවෙලින් තරඟ කළවිට කොළොන්නාවේ මාගේ හිතවතුන්ගේ මනාප ලබාගැනීම කටයුතු කරනවිට සහයෝගය දුන් ඔහු තම ආසනයේ බොහෝ රැස්වීම්වලටද  මා කැඳවනු ලැබීය. පක්ෂ මට්ටමින් ඡන්ද ගණන් කරන්නට ගොස් මනාප ගණන්කරන්නට පෙර නිවසට පැමිණ මාවෙත මනාප ප්‍රතිඵල දුරකථනයෙන් දැනුම් දුන්නේ ඔහුයි, එසේ දැනුම් දෙමින් ඔහු පැවසුවේ “මටත් වැඩිය ඔයාට මනාප ලැබිල” ඇති බවත් ඒ සම්බන්ධව ඔහුගේ සුභ්පැතුම් හිමිවන බවත්ය. දෛවය විසින් එදා ඔහු සංවිධානය කරන ලද කොළොන්නාව ආසනයේ සංවිධායකයා ලෙස මා මේ වන විට පත්ව ඇත.

අදින් වසර පහළොවකට පෙර තොටළඟදී යුගපුරුෂයන් රැසක් ප්‍රභාකරන් විසින් අපට අහිමිකරනු ලැබීය. අද වනවිට ඝාතකයාත් ඝාතනයට ලක්වී හමාරය. අඳුරු නිමේෂයකදී ත්‍රස්තවාදයට ගොදුරු වූ ගාමිණී දිසානායක ඇතුලු සොඳුරු මිනිසුන්ගේ සිහිනය වූයේ සෞභාග්‍යමත් එක්සත් ශ්‍රී ලංකාවකි. ඒ විරුවන්ගේ සිහිනය සැබෑකරවන්නට අධිෂ්ඨාන කරගනිමු.

ආචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු

ලංකාදීප,

2009 ඔක්තෝබර් මස 23 වැනිදා සිකුරාදා, පිටු අංක 17