සමාජවාදය, බෞද්ධාගම සහ අප්‍රේල් 8

ශ්‍රී ලංකාව සංවේදී මිනිසුන්ගේ දිවයිනකි. නමුත් විටෙක මෙම සංවේදීත්වය දෝරෙ ගලා රටට අහේනිය කැඳවයි. සිංගප්පූරු අගමැති ලී ක්වාන් යූ කියන අන්දමට ලංකාව සංවර්ධන මාවතේ පසුබැසීමට එක හේතුවක් වන්නේ අප අපේ සංවේදී හැඟීම සංවර්ධනයට බාධාවක් කර ගැනීමයි. ජාතිය, ආගම යනාදිය අවුස්සා ඡන්ද දිනන හැටි වාසි ලබන හැටි අපේ දේශපාලනඥයන් මනාව දනිති.

අද මහ මැතිවරණයත් සමඟ මෙවැන් දිගහැරුම් කිහිපයක් අපට දැකගත හැකිව තිබේ. සමාජවාදය කරපින්නා ගෙන දේශපාලනයට පිවිසි එකකු අද හන්දියක් හන්දියක් පාසා කටවුට් ගසමින් තාප්පයක් තාප්පයක් පාසා පෝස්ටර අලවමින් මෝටර් රථවල ස්ටිකර් අලවා ඒවා ප්‍රචාරණය සඳහා යොදා ගනිමින් ක්‍රියා කරන්නේ සමාජවාදියකුට ඔබින අයුරින්දැයි ප්‍රශ්නයක් බොහෝ දෙනෙකුට නැගී ඇත. කෝටි ගණනක වියදමින් මාළිගා තනන්නේ යැයි චෝදනාවක් එල්ල වී ඇති මොහු විමල් වීරවංශ මහතාය. සමාජවාදය ගැන නිතර දෙවේලේ කතා කරන මනාප පොරය හෙළා දකින් මව්බිමේ පංචායුධය නමින් කිරුළු පලන් එතුමාට මේ තරම් වියදම් කරන්නට මුදල් කොහින් ලැබුණිදැයි අපි නොඅසමු. නමුත් කොළඹ දිස්ත්‍රික්කය තුල බස් නැවතුමක් තබා පොදු වැසිකිළියක්වත් හදන්නට පියවරක් ගෙන නැති ඒ මහතා තම ග්‍රන්ථ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා තරුණ කටයුතු ඇමැතිව හිඳිනා අවධියේදී තැනුණු ජාතික තරුණ සේවා සභාවේදී එළිදැක්වීම කෙතරම් නම් හාස්‍යයට කරුණක්ද?? එදා ජවිපෙ සන්ධානයෙන් තරඟ කරද්දී පුවත්පත් පිටුවක් පුරා ඒ ඒ දිස්ත්‍රික්කයේ අපේක්ෂකයන් සහ ඔවුන්ගේ නොම්මර අප දුටු බව ඔබට මතක ඇති. නමුත් අද විමල් වීරවංශගේ ජාතික නිදහස් පෙරමුණේ ඔහු හැරුණු කල්හී කිසිඳු අපේක්ෂකයකුට අඩුම තරමේ පුවත්පත් දැන්වීමක්වත් නොවැටෙන්නේ ඔහු සැබෑ සමාජවාදියකු ලෙස සාමුහික චින්තනයක සිටින නිසාද, නැත්නම් ආත්මාර්ථකාමී චින්තනයක සිටින නිසාද යන්න ජනතාව විසින්ම තීරණය කළ යුතුය. සමාජවාදී සළුපිළි පොරවාගෙන ධනවාදී දේශපාලනය කරන දේශපාලනඥයන් මෙරටට නවුම් අත්දැකීමක් නොවේ. සමාජවාදී දේශපාලනය ගැන උදම් අනමින් ඇමරිකාව, බ්‍රිතාන්‍යය වැනි බටහිර රටවල අධ්‍යාපනය ලද, ඒ රටවලට තම දූදරුවන් අධ්‍යාපනයට යැවූ වමේ දේශපාලනඥයන් අපේ රටේ ඉතිහාසය පුරා සුලභය. අවාසනාවට මොවුන්ගේ ලොමු ඩැහැ ගන්වන ප්‍රකාශවලට (එහෙත් යල්පැන ගිය) ජනතාව මුලා වීම කණගාටුවට කරුණකි. කටින් බතල හිටවනවා මිස සුළු හෝ ජනතා සේවයක් නොකරන මෙවන් ඊනියා දේශප්‍රෙමී සමාජවාදීන්ට විරුද්ධ වීම ජනතාව සතු යුතුකමකි.

අනෙක් පැත්තෙන් බුද්ධාගම වෙළෙඳ භාණ්ඩයක් කරගනිමින් ඡන්ද එකතු කර ගැනීමට යෙදවීම් බෞද්ධයන්ට මහත් කණගාටුවට හේතුවන කරුණකි. පසුගියදා මියැන්මාරයේ භික්ෂූන් වහන්සේලා මහ මග මරා දැමූ එහි ආඥාදායක පාලක තාන් ෂ්වේ ලංකාවට පැමිණි විට මුණිවත රැකි රජයේ කේවට්ටයින් ඒකෝන් නම් ගායකයා බුදුන්ට අපහස කළ නිසා ලක්දෙරණට ගෙන ඒමට දැඩි විරෝධය පෑහ. පසුව ඒකෝන් මෙරටට ගෙන ඒම පිටුපස සිටින්නේ විමල් වීරවංශ නායකත්වය දරණ ජාතික නිදහස් පෙරමුණේ අචල සුරංග ජාගොඩ කැබිනට් ඇමැති පදවිය උසුලන සංචාරක අමාත්‍යාංශය බව අපට අසන්නට ලැබුණි. කෙසේ වෙතත් මෙයද දේශපාලනික ඇවිස්සීමක් විනා අන් කිසිවක් නොවන බව කිව යුතුය, ඔච්චර බුද්ධාගමට ආදරේ නම් ඉහත කීවාක් මෙන් තාන් ෂ්වේ ලක්දෙරණට එන විට මුනිවත රැක්කේ මන්ද?? අරලියගහ මන්දිරයේ “මතට තිත” මුවාවෙන් මත්පැන් සංග්‍රහය අනුමත කරන්නේ කොහොමද??

එදා බුදු රදුන්ට විවිධ උදවිය අපහාස උපහාස කරද්දී උන්වහන්සේ ඒවාට නොසැලී මුහුණ දුන් සේක. උන්වහන්සේ ඒ කිසිවකින් සැලුනේ, කම්පා වූයේ නැත, අනෙක් පැත්තට බුදු සසුනේ ප්‍රධාන දායකයන් වූ අනේපිඬු සිටුතුමා, බිම්බිසාර රජතුමා, විශාඛා සිටු දියණිය වැන්නවුන් උන්වහන්සේට අපහස කරන විට බෝඩ් අල්ලාගෙන උද්ඝෝෂණ කළ බව, ගල් මුල් වලින් පහර දුන් බව කොතැනකවත් ලියැවී ඇත්ද? බුදුන්ගේ අමා ධර්මය ශ්‍රද්ධාවෙන් සරණ ගොස් සසර නිමැවූ ඔවුන් අද අපේ ශ්‍රී ලාංකික “බෞද්ධයින්” හැසිරෙන අන්දමින් හැසිරෙන්නට ඇත්ද?? මෙය අප සැමට සිතන්නට යමකි, සිංහල බෞද්ධ අප එවැනි චරිතවලින් පාඩම් උගෙනිය යුතුය. එදා 2003 අතිපූජ්‍ය ගංගොඩවිල සෝම ස්වාමීන්ද්‍රයන් වහන්සේගේ අකල් අපවත් වීම විකුණා පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන 9ක් දිනා ගත් ජාතික හෙළ උරුමය කීවේ උන්වහන්සේලා ධර්ම රාජ්‍යයකට පාර කපන බවයි. රථවාහන පර්මිට් විකුණමින්, “බල්ලන්ට ලගින්නට” යැයි පවසා බෙන්ස් කාර් ගනිමින්, තැන තැන අසපු සදමින් ජාතික හෙළ උරුමය කර ඇත්තේ ධර්ම රාජ්‍යයට පාර කැපීමද? අද ජාතික හෙළ උරුමයෙන් ඡන්ද සටනේ ඉන්නේ එක් හිමිනමක් පමණි. අන් සියල්ලෝම ගිහියන්ය, ඔවුන්ගෙන් ඇතැමෙක් පරිසර හිතකාමී ලෙස පෝස්ටරවලින් තොරව ඡන්ද කරන්න යැයි කියද්දී ඔවුන්ගේම අපේක්ෂකයින් (ජාතික හෙළ උරුම) පෝස්ටර, සංගීත යනාදිය යොදවමින් ඡන්දය කරති. 2004දී ප්‍රධාන මාතෘකාවක්ව තිබූ අන්‍යාගමීකරණය වැළැක්වීමේ පනතවත් වසර 5ක් ආණ්ඩුවේ සිටි ජාතික හෙළ උරුමයට සම්මත කරගැනීමට නොහැකි වීමෙන්ම ඔවුන්ගේ දේශපාලන නිරුවත පෙනේ. පාර්ලිමේන්තුවේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ හිඳිමින් පනතක් ඉදිරිපත් කර සම්මත කරගන්ටවත් බැරි ඛාණ්ඩයකින් කුමන ඵලක්ද??

අපේ රටේ ජනතාව බුද්ධිමත් වන්නේ ඡන්දෙ කාලෙටය. ජනතාව බුද්ධිමත් බව ඕනෑම ඡන්ද අපේක්ෂකයෙක් කියන්නේ සතුටිනි. එහෙත් අපි ඇත්තටම බුද්ධිමත්ද? මෙවර අප සංවේදී නොවී රටේ අනාගතය ගැන සිතා, ප්‍රතිපත්ති හා වැඩපිළිවෙල පදනම් කරගෙන අපේ ඡන්දය භාවිතා කරන්නේ නම් රට හරිමගට වැටෙනු ඇත. ඒ තීරණය ගැනීමේ වගකීම ඔබ සතුයි.

චිරං ජයතු ලක් මවුණි..!!!

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 බක් –