යුද භීතිය, ජාතිවාදය සහ මැතිවරණ ප්‍රතිඵලය

නොබෝදා අවසන් වූ 2015 මහා මැතිවරණය පිළිබඳව ජනමාධ්‍යයේත් සමාජයේත් අස්සක් මුල්ලක් නෑර විශ්ලේෂණය වෙමින් පවතී. මෙම ලියමන මගින් මෙතෙක් සාකච්ඡාවට බඳුන් නොවූ කරුණු කිහිපයක් විශ්ලේෂණාත්මක දෘෂ්ඨියකින් හුවා දැක්වීම ලියුම්කරුගේ අපේක්ෂාවයි.

මෙම මහා මැතිවරණය විටෙක අතිශය භයංකර ස්වරූපයක් ගනු ලැබූයේ ඉතා අන්තරායකර අයුරින් ජාතිවාදය අඩු වැඩි වශයෙන් සිංහල, දමිළ සහ මුස්ලිම් දේශපාලකයින් විසින් යොදා ගත් නිසාවෙනි. නමුත් ජාතික සමගියට වින කරන එවන් අවස්ථාවාදී දේශපාලුවන් රැසකට අතුල් පහරක් ලබාදීමට උතුරේත් දකුණේත් ජනතාව පරිණත වීම සැබෑ දේශප්‍රේමීන්ට මහත් අස්වැසිල්ලකි.

එහිදී, යුද භීතියක් උලුප්පා දක්වමින් “දිනූ දේශය අනතුරේ” යමින් ආඩපාළි ගයමින් රටපුරා ගිය එජනිස “මහින්දවාදී” කඳවුර ජනතාව විසින් පරාජය කරන ලදි. එම ආණ්ඩුවේම සාමාජිකයින් උපුටා දක්වන පරිදි 2014 ඇමෙරිකානු CIA ඔත්තු සේවා වාර්තාවලට අනුව මහින්ද රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ සන්ධාන රජය කොටි ජාත්‍යන්තර ජාලය අඩපණ කිරීමට අපොහොසත් විය. එසේ අසමත් වූ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය දිවයිනේ මැතිවරණ දිස්ත්‍රික්ක 22න් 17කම තැපැල් ඡන්දය පරාජයට පත්විය. ත්‍රිවිධ හමුදාවේ රණවිරුවන් සහ පොලිස් නිලධාරීන් රාශියක් තැපැල් ඡන්දදායකයින් වීම මතම සන්ධානයේ අවස්ථාවාදී දේශපාලකයින්ගේ මුසාව මොනවට පැහැදිලි වේ. මහින්ද රාජපක්ෂ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීතුමාම කියන පරිදි ඔහු කුරුණෑගලට දේශපාලනිකව සංක්‍රමණය වූයේ ලංකාවේ වැඩිම රණවිරුවන් පිරිස එම දිස්ත්‍රික්කයේ ඡන්දදායකයින් වීම නිසාය. එය එසේ වුවත් කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික් තැපැල් ඡන්ද ප්‍රතිඵලය පවා සන්ධානය ඡන්ද 2,500කින් පමණ පරදී. විශාල රණවිරුවන් පිරිසක් සිටින අනුරාධපුර, මොණරාගල, මාතලේ, පොලොන්නරුව, මහනුවර, ගම්පහ, කෑගල්ල ආදී දිස්ත්‍රික් සියල්ලෙහිම තැපැල් ඡන්ද ප්‍රතිඵලයෙන් විද්‍යාමාන වෙනුයේ “මහින්ද සුළඟ” කළ දෝෂාරෝපණවල හරසුන්භාවයයි.

හොරොව්පොතාන ආසනයේ සිදු වූ කැබිතිගොල්ලෑව බස් බෝම්බය

එපමණකුදු නොව, යුද සමයේ කොටි ත්‍රස්තවාදීන්ගෙන් අනේකවිධ දුක්ඛ දෝමනස්සයන් අත්විඳි මායිම් ගම්මාන රැසක් පිහිටා ඇති අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කයේ හොරොව්පොතාන මැතිවරණ කොට්ඨාශය පවා එක්සත් ජාතික පක්ෂය 2001න් පසු ප්‍රථමවරට ජයග්‍රහණය කිරීම කැපී පෙනෙන කාරණාවකි. අදටත් මනුස්සකමින් පිරිපුන් සිත් කම්පා කරවන කැබිතිගොල්ලෑව බස් බෝම්බය ආදී ව්‍යසන සිදු වූයේ මෙකී හොරොව්පොතාන මැතිවරණ බලප්‍රදේශය තුලදී වීම අමතක නොකළ යුතුය. සාම්ප්‍රදායික ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ බලප්‍රදේශ වන මායිම් ගම්මාන රැසක් පිහිටි මැදවච්චිය, සේරුවිල වැනි ආසන පවා ඔවුන් ජයගත්තේ ඡන්ද 2,000ක් වැනි සුළු පරතරයකිනි. තවද කොටි උවදුරෙන් දැඩි ලෙස පීඩා විඳි දිගාමඩුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේදී යුද භීතය නැවත අවුළුවමින් මැතිවරණ ව්‍යාපාරයක නිරත වූ, 19වන සංශෝධනයට විරුද්ධ වූ නිසා පාර්ලිමේන්තුවේ විශිෂ්ඨතම මන්ත්‍රීවරයා ලෙස මහින්ද රාජපක්ෂ මැතිඳුන්ගෙන් විරුදාවලි ලද, සරත් වීරසේකර මැතිතුමාව එජනිසයේ සිංහල ඡන්දදායකයන් විසින් පරාජයට පත්කිරීමද කැපී පෙනෙන සිදු වීමකි.

සන්ධානයෙන් ඔබ්බට ගොස් නිරීක්ෂණය කිරීමේදී පෙනී යන්නේ අන්තවාදී සිංහල බෞද්ධ ස්ථාවරයක සිට මැතිවරණයට මුහුණ දුන් බොදු ජන පෙරමුණට මුළු ශ්‍රී ලංකාවෙන්ම ලබා ගත හැකි වූයේ ඡන්ද 20,000ක් පමණි, එය ප්‍රතිශතයක් ලෙස රටේ මුළු ඡන්ද ප්‍රමාණයෙන් 0.2%කටත් අඩුය. මෙකී කරුණුවලින් පෙනී යන්නේ අපේ සිංහල ජනතාව “යුද භීතය” යන තුරුම්පුව යොදා ගනිමින් හෝ ජාතිවාදිය අවුළුවමින් තවදුරටත් පටු දේශපාලනික අරමුණු සාක්ෂාත් කරගනු වස් හැසිරවිය නොහැකි බවයි! රණවිරුන් විශාල පිරිසක් අන්තර්ගතවන තැපැල් ඡන්දයේ ප්‍රතිඵලය විසින් උතුරේ හෝ නැගෙනහිර ආරක්ෂාවට තර්ජනයක් නොමැති බව විශ්ලේෂණය කළ හැකිය.

ගජෙන් පොන්නම්බලම්

මෙම පණිවුඩය ලැබුණේ සිංහල ඡන්දදායකයින් අතුරින් පමණක් නොවේ. උතුරේ ද්‍රවිඩ ඡන්දදායකයින්ද අන්තවාදය ප්‍රතික්ෂේප කළෝය. දේශපාලනික වශයෙන් අපරණිත බොහෝ සිංහලයින් නොදනිතත්, ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය ට විරුද්ධව ඉතා අන්තවාදී මැතිවරණ ව්‍යාපාරයක් ගෙන ගිය කණ්ඩායම් දෙකක් විය. ඉන් එකක් වූයේ ගජෙන් පොන්නම්බලම් නායකත්වය දුන් සමස්ථ ලංකා ද්‍රවිඩ කොංග්‍රසයයි. කොටි හිතවාදී ඩයස්පෝරා සංවිධාන රැසකගේ සහාය සහ මූල්‍යය දායකත්වය ලද ඔවුන්ගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරය අතිශය ක්‍රියාශීලී එකක් වූ බව තතු දත්තෝ පවසති. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය දකුණේ සිංහල දේශපාලනඥයන්ට දමිළ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් පාවා දෙන බව පවසමින් දමිළ ඡන්දදායකයා හඹා ගිය සමස්ථ ලංකා ද්‍රවිඩ කොංග්‍රසය පාර්ලිමේන්තු ආසන කිහිපයක් දිනා ගනු ඇතැයි බොහෝ දේශපාලන විශ්ලේෂකයින් අනාවැකි පළ කළහ. නමුත් සිදු වූයේ කුමක්ද? සමස්ථ ලංකා ද්‍රවිඩ කොංග්‍රසයට කිසිඳු ආසනයක් හිමිවූයේ නැත. එපමණකුදු නොව යාපනය දිස්ත්‍රික්කයෙන් එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය විසින් සමස්ථ ලංකා ද්‍රවිඩ කොංග්‍රසයට වඩා වැඩි ඡන්ද 2,000ක් ලබා ගැනීමෙන් විද්‍යාමාන වූයේ යාපනයේ දමිළ ජනතාවට ඒකීය ශ්‍රී ලංකාවක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය, සමස්ථ ලංකා ද්‍රවිඩ කොංග්‍රසය වැනි අන්තවාදී පක්ෂයකට වඩා වටිනා බව නොවේද?

ඊට අමතරව හිටපු LTTE සාමාජිකයින් පිරිසක් ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය යටතේ මැතිවරණයට ඉදිරිපත්වීමට ඉල්ලීමක් කළ බව ඔබට මතක ඇත. එම ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප වුණු පසුව එකී කණ්ඩායම ස්වාධීනව යාපනය දිස්ත්‍රික්කයට “මකුළුවා” ලකුණ යටතේ තරඟ වැදුණි. ඔවුන්ටද කොටි ඩයැස්පෝරාවෙන් මූල්‍යමය සහය ලැබුණු බවට වාර්තා විය. අන්තවාදී ද්‍රවිඩ මතවාදයන් නියෝජනය කළ මෙම කණ්ඩායමද යාපනයෙන් ආසනයක් හෝ ජයගනු ඇතැයි ඇතැම් විශ්ලේෂකයෝ අනුමාන කළහ. කෙසේ වෙතත් ඔවුන්ට අත්වූයේ අන්ත පරාජයකි. දිස්ත්‍රික්කයෙන් ඡන්ද 2,000ක්වත් දිනා ගැනීමට අපොහොසත් වූ ඔවුන්ට හිමිවූයේ දිස්ත්‍රික්කයේ වලංගු ඡන්දයෙන් 0.66%ක පමණි. ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය තුලදීද අතිශය අන්තවාදී ස්ථාවරයන් දැරූ සුරේෂ් ප්‍රේමචන්ද්‍රන් මන්ත්‍රීවරයාව  ජනතාව විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබීය. දෙමළ ප්‍රජාව තුල මධ්‍යස්ථ ස්ථාවරයන් දැරූ, ඒකීය රටක් තුල බලය බෙදීමට ප්‍රතිපත්තිමය වශයෙන් එකඟ වූ මුල්ම TNA දේශපාලනඥයකු වූ M.A. සුමන්තිරන් මහතා යාපනයෙන් පරාජය කිරීමට විශාල ලෙස ද්‍රවිඩ අන්තවාදී බලවේග පෙල ගැසුණි. අධිනීතීඥයකු වන හෙතෙම වැඩිමනත් කලක් කොළඹ ආශ්‍රිතව කටයුතු කළද යාපනයේ ජනතාව මඩ ප්‍රචාරවලට නොරැවටී සුමන්තිරන් මහතාව දිස්ත්‍රික් මනාප ප්‍රතිඵලයේ ඉහළ ස්ථානයක ඔසවා තබන ලදි.

ඉහත කරුණු සැලකිල්ලට ගැනීමේදී අපට පෙනී යන්නේ රටේ සිංහල සහ දමිළ ජනතාව විසින් ජාතිවාදය සහ යුද උන්මාදය පිළිකුළෙන් යුතුව අගෝස්තු 17දා ප්‍රතික්ෂේප කර ඇති බවයි. මෙතෙකින් නොනැවතී ජනවාර්ගික සංහිඳියාව ගොඩ නගා ගැනීම උදෙසා සියල්ලෝම පෙළ ගැසීම කාලීන අවශ්‍යතාවයකි. එකිනෙකාගේ භාෂාවන් උගෙන මෛත්‍රී සිත් පෙරදැරීව තමතමුන්ගේ ගැටළු නිරාකරණය කරගනිමින් සංවර්ධිත ශ්‍රී ලංකාවක් කරා පා තැබීම කාගේත් වගකීමකි, යුතුකමකි. වාසනාවට කරුණ නම් යාපනයට තබා සීගිරියටවත් නොගිය ඊනියා දේශප්‍රේමීන් වෛරය වපුරුවමින්, යුද බිය ඇතිකරමින් රට අස්ථාවර කිරීමට දැරූ කාලකණ්ණි උත්සාහය (දැනට) නිරර්ථක කිරීමට සබුද්ධික ශ්‍රී ලාංකිකයන් සමත් වී තිබීමයි.

යහපාලනය උදෙසා වූ එක්සත් ජාතික පෙරමුණේ නාමයෝජනා ලැයිස්තු – 2015 මහා මැතිවරණය

2015 මහ මැතිවරණය උදෙසා “යහපාලනය උදෙසා වූ එක්සත් ජාතික පෙරමුණ” විසින් අලියා ලකුණ යටතේ දිවයිනේ මැතිවරණ දිස්ත්‍රික්ක 22ටම නාමයෝජනා ලබාදෙනු ලැබිණි. ඒ අතුරින් කොළඹ, බදුල්ල, නුවර-එළිය, කළුතර වැනි දිස්ත්‍රික් කිහිපයකට අතිශය ශක්තිමත් අපේක්ෂක ලැයිස්තු ඉදිරිපත් කර තිබීම විශේෂත්වයකි.

යහපාලනය උදෙසා වූ එක්සත් ජාතික පෙරමුණ විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලැබූ ජාතික ලැයිස්තුවේ සංඝයාවහන්සේ, ආචාර්ය, මහාචාර්යවරුන්, වෛද්‍යවරුන්, කලාකරුවන්, ජනාධිපති නීතීඥවරුන්, ව්‍යවසායකයින්, ව්‍යාපාර කළමණාකරුවන්, අලෙවිකරණ විශේෂඥයින්, වෘත්තිය සමිති ක්‍රියාධරයන්, හිටපු රාජ්‍ය සේවකයින් ඇතුළු ප්‍රවීණයින් රසකගෙන් සමන්විත වෙයි.

එක් එක් දිස්ත්‍රික්කය යටතේ යහපාලනය උදෙසා වූ එක්සත් ජාතික පෙරමුණෙන් ඉදිරිපත් කෙරුණු නාමයෝජනා ලැයිස්තු පහතින් දක්වා තිබේ.

කොළඹ දිස්ත්‍රික්කය

  • රවී කරුණානායක
  • ආචාර්ය විජයදාස රාජපක්ෂ
  • රනිල් වික්‍රමසිංහ
  • ආචාර්ය හර්ෂ ද සිල්වා
  • රෝසී සේනානායක
  • ඉරාන් වික්‍රමරත්න
  • සුජීව සේනසිංහ
  • මංජු ශ්‍රී අරංගල
  • නිරෝෂන් පාදුක්ක
  • එස්.එම්. මරික්කාර්
  • උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල
  • උදාර රත්නායක
  • ජයන්ත ද සිල්වා
  • සුනේත්‍රා රණසිංහ
  • ශ්‍රීනාත් පෙරේරා
  • ලෙනාඩ් කරුණාරත්න
  • මනෝ ගනේෂන්
  • එස්. කුහවර්ධන්
  • ෆෙරෝසා මුසම්මීල්
  • හිරුණිකා ප්‍රේමචන්ද්‍ර
  • පාඨලී චම්පික රණවක

ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කය

  • ජෝන් අමරතුංග
  • ජෝශප් මයිකල් පෙරේරා
  • රුවන් විජයවර්ධන
  • රන්ජන් රාමනායක
  • අජිත් මාන්නප්පෙරුම
  • රෝස් ප්‍රනාන්දු
  • යූ. ජෝර්ජ් පෙරේරා
  • බෙවන් පෙරේරා
  • රොයිස් ප්‍රනාන්දු
  • හර්ෂණ රාජකරුණා
  • වෛද්‍ය කාවින්ද ජයවර්ධන
  • උදේන විජේරත්න
  • ප්‍රිශාන්ත ජයකොඩි
  • චන්ද්‍රසෝම සරණලාල්
  • එඩ්වඩ් ගුණසේකර
  • අසංග අබේගුණසේකර
  • එස්. සසිල්කුමාර්
  • මොහොමඩ් රහීම්
  • නිරෝෂා අතුකෝරළ
  • අර්ජුන රණතුංග
  • චතුර සේනාරත්න

කළුතර දිස්ත්‍රික්කය

  • අජිත් පී. පෙරේරා
  • පාලිත තෙවරප්පෙරුම
  • ලක්ෂ්මන් විජේමාන්න
  • පී.ඩී. අබේරත්න
  • ඉෆ්තිකාර් ජමීල්
  • ජගත් විතාන
  • ජයන්ත අබේවර්ධන
  • නන්දන ගුණතිලක
  • හේමන්ත වික්‍රමාඅරච්චි
  • එම්.එච්.එම්. අස්ලම්
  • කීර්ති කාරියවසම්
  • වෛද්‍ය රාජිත සේනාරත්න
  • නිශාන්ත ශ්‍රී වර්ණසිංහ

මහනුවර දිස්ත්‍රික්කය

  • ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ල
  • ඒ.එච්.එම්. හලීම්
  • රවුෆ් හකීම්
  • ලකී ජයවර්ධන
  • මයන්ත දිසානායක
  • චානක අයිලප්පෙරුම
  • පද්මලාල් ද අල්විස්
  • පී.බී. වරාවැව
  • ආර්.ජී. සමරනායක
  • හරීන්ද්‍ර දුනුවිල
  • ශාන්තිනී කෝන්ගහගේ
  • කේසර සේනානායක
  • සමන්ත අරුණ කුමාර
  • ආනන්ද අලුත්ගමගේ
  • එම්. වේලුකුමාර්

මාතලේ දිස්ත්‍රික්කය

  • වසන්ත අළුවිහාරේ
  • රංජිත් අළුවිහාරේ
  • ප්‍රියාන් විජේරත්න
  • එම්.එච්.එම්. ඊබ්‍රහීම්
  • රොහිණී කුමාරී විජේරත්න
  • මානෙල් කුමාරී විජේරත්න
  • සන්දනම් වීරසිංහ
  • උජිත් අනුරාධ

නුවරඑළිය දිස්ත්‍රික්කය

  • නවීන් දිසානායක
  • පී. දිගම්බරම්
  • කේ.කේ. පියදාස
  • එම්. උදයකුමාර්
  • ආර්. යෝගරාජන්
  • රේණුකා හේරත්
  • ජයලත් බණ්ඩාර දිසානායක
  • ප්‍රියන්ත බණ්ඩාර
  • පී. රාජදොරෙයි
  • එම්. තිලකරාජා
  • වී. රාධක්‍රිෂ්ණන්

ගාල්ල දිස්ත්‍රික්කය

  • වජිර අබේවර්ධන
  • ගයන්ත කරුණාතිලක
  • බන්දුලාල් බණ්ඩාරිගොඩ
  • විජයපාල හෙට්ටිආරච්චි
  • සුනිල් සේනානායක
  • ජයන්ත ජයවීර
  • අශෝක සෝමරත්න
  • ආනන්ද පද්මසිරි කාරියවසම්
  • ඩෙනට් පනියන්දූවගේ
  • ෆයාස් මොහොමඩ් ලතීෆ්
  • අජන්ත ද සොයිසා
  • චන්ද්‍රලාල් අබේගුණවර්ධන
  • සේනාධී ජයලාල් අතුකෝරළ

මාතර දිස්ත්‍රික්කය

  • මංගල සමරවීර
  • බුද්ධික පතිරණ
  • සාගල රත්නායක
  • ජස්ටින් ගලප්පත්ති
  • එච්.ආර්. විමලසිරි
  • ගයාන් සංජීව
  • චන්දන ප්‍රියන්ත
  • දේවප්‍රිය වනිගසේකර
  • ජනිත් වික්‍රමසිංහ
  • නීල් උපුල් වෙදආරච්චි
  • මොහොමඩ් නුස්කි

හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්කය

  • සජිත් ප්‍රේමදාස
  • දිලිප් වෙදආරච්චි
  • ආනන්ද කුලරත්න
  • ටී.ජී. සේනාරතන
  • ටී.වී.කේ. ගාමිණී
  • එස්.ඒ. සුජීවා
  • අතුල සේනාරත්න
  • එම්.එල්.ඒ. ගුණතිලක
  • සුජිත් මුතුකුමාරණ
  • මහින්ද පුෂ්පකුමාර පාතේගම

වන්නි දිස්ත්‍රික්කය

  • රිෂාඩ් බදියුදීන්
  • මොහොමඩ් එහියාන්
  • රෝහණ ගමගේ
  • වී. කමලනාදන්
  • කරුණාදාස පුංචි අප්පුහාමි
  • වී. ජන්ගන්
  • එස්.වයි. මාර්තු
  • අබුල් කසීම්

මඩකළපුව දිස්ත්‍රික්කය

  • අමීර් අලී
  • එස්. ගනේෂමූර්ති
  • ඒ. නියාස්
  • එම්.එල්. ලතීෆ්
  • ඒ. ජෙගන්
  • ඒ.ඒ. රූබි
  • ටී. ලෝගනාදන්
  • එස්. මාමගරාජා

දිගාමඩුල්ල දිස්ත්‍රික්කය

  • දයා ගමගේ
  • පී. දයාරත්න
  • චන්ද්‍රදාස ගලප්පත්ති
  • මීරාසහීබ් රසාක්
  • එම්.සී.එම්. ෆයිසාල්
  • ඊබ්‍රහීම් මන්සූර්
  • මොහොමඩ් හාරිස්
  • විජේරත්න බණ්ඩා
  • ආදම් ලෙබ්බේ
  • පී. සුවර්ණරාජ්

ත්‍රිකුණාමලය දිස්ත්‍රික්කය

  • එම්.එස්. තවුෆීක්
  • ඒ.එම්.එම්. මහරූෆ්
  • වෛද්‍ය අරුණ සිරිසේන
  • සුනිල් ශාන්ත රණවීර
  • ඉම්රාන් මහරූෆ්
  • පී. කරුණාරත්න
  • කේ.එම්. සාහීර්

කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කය

  • අකිල විරාජ් කාරියවසම්
  • එස්.බී. නාවින්න
  • ගාමිණී ජයවික්‍රම පෙරේරා
  • අශෝක් රන්ජන් අබේසිංහ
  • නලීන් බණ්ඩාර
  • ශ්‍යමල් සෙනරත්
  • ජේ.සී. අලවතුවල
  • ඉඳුනිල් තුෂාර
  • එම්.එස්. පෙරේරා
  • මොහාන් පෙරේරා
  • ටී.එම්.එම්.පී. තෙන්නකෝන්
  • ජගත් මංජුල යාපා
  • කුමාරදාස ගිරිබාව
  • අචිනි හේරත් ලොකුබණ්ඩාර
  • බන්දුල බණ්ඩාරනායක
  • අජිත් රෝහණ
  • එච්.එම්. ජයරත්න
  • එම්.එස්. සහබ්දීන්

පුත්තලම් දිස්ත්‍රික්කය

  • නිරෝෂන් පෙරේරා
  • පාලිත රංගේ බණ්ඩාර
  • සිසිර කුමාර අබේසේකර
  • හෙක්ටර් අප්පුහාම
  • අශෝක වඩිගමංගාව
  • අශෝක ප්‍රියන්ත
  • එම්.එන්.එම්. නස්මි
  • හිලරි ප්‍රසන්න ප්‍රනාන්දු
  • එම්.එච්.එම්. නවාවි
  • අබ්දුල් ෆයිරූස්
  • වී. කමලකන්නන්

අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කය

  • චන්ද්‍රාණී බණ්ඩාර
  • පී. හැරිසන්
  • අනිල් රත්නායක
  • චන්දිම ගමගේ
  • ඩී.එම්. අමරතුංග
  • පී. සහීදු
  • මල්ලිකා කුමාරිහාමි
  • කරුණාරත්න හේරත්
  • නන්දන සංජීව සෙනෙවිරත්න
  • ප්‍රසන්න මහින්දරත්න
  • අනිල් ප්‍රියන්ත ගොඩේගම
  • කේ.ඩී. සංජීව

පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කය

  • වසන්ත සේනානායක
  • සිඩ්නි ජයරත්න
  • එම්.එම්. ඩොනල්ඩ්
  • එස්.එච්.එම්. අන්සාර්
  • නාලක කොලොන්නෙ
  • ගාමිණී නන්ද කුමාර
  • සුජිත් රත්නවීර
  • සනත් කුමාර කුලවර්ධන

බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කය

  • හරීන් ප්‍රනාන්දු
  • රවී සමරවීර
  • උපාලි සමරවීර
  • ජයන්ත කන්නන්ගර
  • සෙනරත් ජයසූරිය
  • උපාලි සේනාරත්න
  • චමින්ද විජේසිරි
  • වඩිවෙල් සුරේෂ්
  • අබ්දුල් ලතීෆ්
  • අර්වින්ද් කුමාර්
  • ර.මු. රත්නායක

මොණරාගල දිස්ත්‍රික්කය

  • රංජිත් මද්දුම බණ්ඩාර
  • ආනන්ද කුමාරසිරි
  • සම්පත් ජයසූරිය
  • එච්.ඩබ්.එම්. ධර්මසේන
  • හරේන්ද්‍ර ධර්මදාස
  • කේ. සුමතිපාල
  • නිහාල් චන්ද්‍රසිරි
  • දුමිඳු රන්දුනු බණ්ඩාර

රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කය

  • තලතා අතුකෝරළ
  • දුනේෂ් ගන්කන්ද
  • ඒ.ඒ. විජේතුංග
  • සිරිපාල කිරිඇල්ල
  • පියදාස අබේනායක
  • හේෂාන් විතානගේ
  • අචල සුරංග ජාගොඩ
  • ජයතිස්ස රණවීර
  • අජිත් කුමාර මැද්දේගම
  • සරත්චන්ද්‍ර රාමනායක
  • එම්. චන්ද්‍රකුමාර්
  • නිල්මිණි විජේසිංහ
  • කරුණාරත්න පරණවිතාන
  • සරත් සන්දනායක

කෑගල්ල දිස්ත්‍රික්කය

  • කබීර් හෂීම්
  • ඒ.ඩී. ප්‍රේමදාස චම්පිකා
  • වෛද්‍ය තුසිතා විජේමාන්න
  • රුක්මන් සේනානායක
  • සුජිත් සංජය පෙරේරා
  • සන්දිත් සමරසිංහ
  • ලිලාන් අමරකෝන්
  • රංජිත් පොල්ගම්පොළ
  • නිමල් ජයසිංහ
  • ඩබ්ලිව්. සෝමදාස
  • පෙරුමාල් රුමේෂ්
  • අජිත් කුමාර සෙනෙවිරත්න

ජාතික ලැයිස්තුව

  • මලික් සමරවික්‍රම
  • කරු ජයසූරිය
  • ඩී.එම්. ස්වාමිනාදන්
  • වෛද්‍ය අනෝමා ගමගේ
  • කේ. වේලායුදම්
  • හසන් අලී
  • මොහොමඩ් ජමීල්
  • අතුරලියේ රතන ස්වාමීන්වහන්සේ
  • ආචාර්ය ජයම්පති වික්‍රමරත්න
  • තිලක් මාරපන
  • මහාචාර්ය චන්ද්‍රජිත් අෂුබෝධ මාරසිංහ
  • නිශාම් කාරියප්පර්
  • එම්.කේ.ඩී.ඒ.එස්. ගුණවර්ධන
  • අසාත් සාලි
  • අර්වින් වීරක්කොඩි
  • රාජා උස්වැටකෙයියාව
  • ඩබ්ලිව්. ජයසිරි
  • සුරනිමල රාජපක්ෂ
  • වින්ස්ටන් පතිරාජ
  • සිරිනාල් ද මැල්
  • අරිසරත්නම් ශෂීදරන්
  • ෂහුල් හමීඩ්
  • ක්‍රිශාන්ත කුරේ
  • අබ්දුල් හෆීස්
  • මොහොමඩ් සල්මාන්
  • ඕමල්පේ සෝභිත ස්වාමීන්වහන්සේ
  • මොහොමඩ් නජා
  • කේ.වයි.පී. රාම්
  • පී.ජී. ගුණරත්න

වීරියවන්තයින්ගේ පක්ෂය – එක්සත් ජාතික පක්ෂය

“උනුත් එකයි, මුනුත් එකයි”, “ඔයි කොයි දේශපාලන පක්ෂයත් එකයි” යනාදී කියමන් ලාංකේය සමාජයේ බහුලව ඔබට අසන්නට ලැබෙයි. නමුත් එකී ප්‍රකාශයන් යථාර්තයෙන් බෙහෙවින් දුරස්ථය.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු දැවැන්ත මතවාදී ප්‍රවාහයකි, බේදභින්නතා පසෙකලා රටේ එකිනෙකාට අනන්‍ය වූ ජනතාව එක පොදියට එක්සත් කරන්නාවූ ප්‍රතිපත්ති සමුදායකි, දේශපාලන දර්ශනයකි. පුද්ගලාභිවන්දනය පසෙකලා ප්‍රතිපත්ති පෙරදැරිව රට ගොඩ නැගිය යුතු මෙවන් සන්ධිස්ථානීය නිමේෂයක ඔබේ දේශපාලන මතවාදය ගලපා ගන්නට රුකුලක් ලබා දීම මෙම ලිපියේ අදිටනයි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ප්‍රභවය

1946 සැප්තැම්බර් 6දා එක්සත් ජාතික පක්ෂය බිහිවන්නේ ශ්‍රී ලාංකික ඔබ අප සැමගේ පක්ෂයක් විලෙසිනි. ජාති, ආගම්, කුල භේදයෙන් තොර වූ එජාපය එදා මෙදා තුර රටේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර දිවි ගෙවන සෑම ජන කොට්ඨාශයකටම සේවය කර ඇත. පක්ෂයේ නම වූ “එක්සත් ජාතික පක්ෂය” යන්නෙන්ම එය අරුත් ගන්වයි. ලක්වාසී සියළු දෙනා එක්සත් කරමින් ජාතික නිදහස දිනා දීමෙහිලා පුරෝගාමී මෙහෙවරක් කිරීම එජාපයේ මුල්ම ජයග්‍රහණයකි. තැන තැන විසිරී සිටි ජාතික බලවේග එක පොදියකට එකතු පහදු කරගනිමින් සුදු අධිරාජ්‍යයවාදීන්ට එල්ල වෙමින් තුබුණු පීඩනය තීව්‍ර කරවීම එජාප නිර්මාතෲ ඩී.ඇස්. සේනානායක ශ්‍රීමතාණන්ගේ මෙහෙයවිමෙන් සාක්ෂාත්කර ගැනීම ශ්‍රී ලාංකේය ජාතියම ලත් විජයග්‍රහණයකි.

සමාජ දැක්ම – සම හැකියාවනට සම අවස්ථා

එජාපයේ සමාජ ප්‍රතිපත්තිය වන්නේ “සම හැකියාවනට සම අවස්ථා” යන්නය! ඇතැම් පක්ෂ මෙන් රදළයින්ට පොල්කටු හැන්දෙන් බෙදා දුගියාට කන් හැන්දෙන් බෙදනවා වෙනුවට රටේ සමස්ථ ජනතාවටම දියුණුවට සම අවස්ථා විවර කරලීම එජාප ප්‍රතිපත්තියයි. එහිදී ජාති, ආගම්, කුල භේද නොසලකා ශ්‍රී ලාංකේය සැවොම එක මවකගේ දරු කැළක් මෙන් සලකා සමානාත්මතාවයෙන් යුතුව කටයුතු කිරීම පක්ෂයේ ආදිකර්තෲවරුන්ගේ නිර්මල පැතුම විය. සුදොවුන්, බිම්බිසාර වන් රජවරුන්ගේ සිට සුනීත, සෝපාක, රජ්ජුමාලා වන් “කුල හීනයන්ටද” එකසේ දයාව කරුණාව පාමින් සමානාත්මතාවයේ වටිනාකම ලෝවාසි සැමට කියා දුන් බුදුරජාණන්වහන්සේගේ අදහස්වලින් එජාපයේ සමාජ මතය උකහා ගෙන ඇතැයි යමෙකුට තර්ක කළ හැකිය. උතුම් වූ බුදු දහමට රාජ්‍යය අනුග්‍රහය සහ ආරක්ෂාව ලබාදෙමින් ලක්වාසී සැමගේ ආගමික නිදහස තහවුරු කළ යුතු යැයු 1978 ව්‍යවස්ථාවේ ලෙස දෙවැනි පරිච්ඡේදයේ එජාපය අඩංගු කරලීමද මෙකී චින්තනයට මාහැඟි නිදර්ශනයකි.

නිදහස් ශ්‍රී ලංකාවේ රදළ උරුමයකින් තොරව රාජ්‍ය නායකත්වයට පිළිපන් දෙදෙනාම එම තනතුර ලබාගත්තේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේත් එහි ජීවනාලිය බඳු වූ පාක්ෂිකයාගේත් කැප වීමෙනි. රටේ පොදුජනතාව නියෝජනය කරන බැව් පවසන ශ්‍රී ලංකාවේ අනෙක් ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂය සැමවිටම එහි රාජ්‍ය නායකත්ව අපේක්ෂකයා වශයෙන් නම් කරනු ලැබ ඇත්තේ වලව් පැලැන්තියේ පුද්ගලයකු වීම සුවිශේෂීත්වයකි. සිරිලකට නිදහස් අධ්‍යාපනය, මහපොළ සහ නොමිලේ නිල ඇඳුම, පෙළ පොත් හඳුන්වා දෙමින් පැල්පතේ පුංචි දරුවාටත් වෛද්‍යවරයකු, ඉංජිනේරුවකු, දැහැමි කෝටිපතියකු වීමේ සිහිනයට පාර කැපුවේ එජාපයයි. නිදහස් සෞඛ්‍යය සේවය ලබාදෙමින් බුදුන් වහන්සේගේ උතුම් සද්ධර්මයේ කියැවෙන “ආරෝග්‍යා පරමා ලාභා” යන්න ලාංකිකයන්ට යථාර්තයක් බවට පත් කිරීමට වෙහෙස වූයේ එජාපයයි.

එජාපය සහ කෘෂිකර්මාන්තය

එක්සත් ජාතික පක්ෂය තම වර්ණය වශයෙන් හරිත පැහැය තෝරාගන්නේ කෘෂිකර්මය පදනම් කරගනිමිනි. සියවස් ගණනාවක විදේශීය පාලනයෙන් වල් වැදුනු රජරටට ගංගා හරවා රට සහලින් ස්වයංපෝෂණය කළේ එජාපයයි. මින්නේරි, රාජාංගනය, ගල්ඔය, උඩවලවේ, මහවැලිය වැනි අදටත් රටට බත මෙන්ම විදුලියත් සපයන දැවැන්ත බහුකාර්යය සංවර්ධන යෝජනා ක්‍රම රටේ කරවූයේ එජාපයයි. බත් ප්‍රධාන ආහාර වේල වූ ශ්‍රී ලංකාව එජාපය වසර 30කින් නිම කිරීමට නියමිතව තුබූ මහවැලිය වසර 6කින් කඩිනම් මහවැලිය ලෙසින් නිම කරන තුරු සහලින් ස්වයංපෝෂිතව නොතිබූ බව පාඨක සමහරෙක්ට පුදුමය එළවනසුළු විය හැකිය.

කුඩා දිවයිනක් වුවත් ශ්‍රී ලංකාවට කෘෂිකාර්මික දියුණුව සාක්ෂාත් කරගැනීමේ විශාල විභවයක් පවතී. එමඟින් රටට ආනයනය කරන ආහාරපාන අවම කරගැනීමටත් අපනයන හරහා අලුත් මූල්‍යෝත්පාදනයටත් දොරටු විවර වෙයි. 1994 පටන් පැවැති ශ්‍රිලනිප ප්‍රමුඛ රජයන් අසමත් වූ මෙකී කර්තව්‍යය සපුරාලිය හැක්කේ අද්විතීය කෘෂි ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියන එජාපයට පමණි. කෙසේ වෙතත් කෘෂිකර්මාන්තය රටේ මූලික ආදායම් උත්පාදන මාර්ගය බවට පත් කරගත නොහැකි බව එජාපයේ විශ්වාසයයි. ඉඩම්, තාක්ෂණය ආදී දෑ වලින් පොහොසත් අන්‍ය ජාතීන් සමඟ අපට උරෙනුර ගැටිය හක්කේ බෝග කිහිපයක් සඳහා පමණක් වුවත් හැකි තරම් දේශීය අවශ්‍යතාවයන් රට තුලින් සපුරා ගත යුතු බව එජාපයේ විශ්වාසයයි. වසර 10ක් කුරහන් සාටකයක් පැලැඳි රාජ්‍ය නායකයකු සිටියද කුරක්කන් ඉන්දියාවෙන් තොග පිටින් ආනයනය කරන රටක අප වෙසෙන බැව් බොහෝමයක් දෙනා නොදනිත්.

සමාජ වෙළෙඳපොළ අර්ථ ක්‍රමය සහ නූතන ලෝකයට අවැසි සංවර්ධනය

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ආර්ථික මතවාදය වනාහී සමාජ වෙළඳපල ආර්ථික ක්‍රමයයි. මෙහි විශේෂත්වය නම් තරඟකාරී වෙළඳපල ආර්ථිකයක් පවත්වා ගන්නා අතරේදීම සමාජ සුබසාධනය සහ ආරක්ෂණය කෙරෙහිද අවධානය යොමු කිරීමයි. මෙය උග්‍ර ධනවාදී ආර්ථික මතවාදයන්ට වෙනස්ය. මක්නිසාදයත් සමාජ වෙළඳපල ආර්ථික ක්‍රමයක් හරහා සමාජයේ ඌණ වරප්‍රසාදිත ජනතාවටද සාර්ථකත්වය ළඟා කරගැනීමට සමාන අවස්ථාවක් ලබාදීම මුලිකාංගයකි.

එජාපය වෙර දරන්නේ ප්‍රබල මධ්‍යම පන්තියක් නිර්මාණය කරලීමට විනා, පසුගිය එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන රජය මෙන් අධිසුඛෝපභොගී සුපිරි ධනවතුන් බහුතරයකට යට වුණු මැදි සහ දුප්පත් පන්තියක් බිහි කිරීමට නොවේ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය පසුබිම සපයනු වස් සුබසාධනය කෙරේ එජාපය වැඩි අවධානයක් යොමු කරයි. මීට කදිම උදාහරණයක් නම් එජාපයේ ජනසවිය සහ ශ්‍රීලනිපයේ සමෘද්ධිය සහ දිවිනැගුමයි. ජනසවියෙන් කළේ ගමේ ජනතාව ශ්‍රමදාන සහ පොදු වැඩ ඔස්සේ ගමේම අභිවෘද්ධියට යොදවා ගෙන ඔවුන්ට එකී දායකත්වය වෙනුවෙන් වියළි ආහාර යනාදී අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය බෙදා දීමයි. නමුත් ශ්‍රීලනිපය කළේ දිළිඳුකම මැඩලීමේ මුවාවෙන් බදු මුදල් දේශපාලන සහචරයන්ට කොන්දේසි විරහිතව “පිනට” බෙදා දීමයි. ඊටත් වඩා ගැටළුව නම් එකී ආධාර මුදල් ඒවා සැබැවින්ම අවශ්‍ය අයට කෙසේ වෙතත් සිය දේශපාලනික හිතවතුන් අතරේ බෙදා දීමයි.

එජාපය එදා පටන් “ධනපති” ලේබලය ඇලවීමට වාමවාදී බලවේග උත්සුක වුවත් එජාපය යනු “මහන්සිවී වැඩ කරන වීරියවන්තයින්ගේ පක්ෂයයි”. එහි ආර්ථික මතය නම් ජනතාවට ස්වශක්තියෙන් නැගිටීමට අවකාශ සලසා දේශීය ව්‍යවසායකයින් රටේ ආර්ථිකයේ කොඳු නාරටිය බවට පත් කිරීමය.

එජාපයේ ප්‍රතිපත්තිය නම් බදු මුදල් අවම වශයෙන් අය කරගෙන රටට අවශ්‍යම ආයෝජන සිදු කරලීමයි. නමුත් නිදහසින් පසු බිහිවූ සියළු ශ්‍රිලනිප ප්‍රමුඛ රජයන් කර ඇත්තේ බදු බර උපරිමයෙන් ජනතාව පිට පටවා කිසිඳු ආර්ථික ප්‍රතිලාභයකින් තොර ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා, තෙල් සංස්ථාව යනාදී මකර කටවලට අපේ අහිංසක ජනතාවට අධ්‍යාපන අයිතිය, සෞඛ්‍යය අයිතිය වෙනුවෙන් යෙදවිය යුතු මුදල් පුදදීමයි. එජාපය එදා කළ රාජාංගනය, මහවැලිය, ගල්ඔය, මහපොළ, තරුණ සේවා සභාව, ගම්උදාව, කර්මාන්තශාලා 200, කටුනායක, කොග්ගල, බියගම ආදී අපනයන සැකැසුම් කලාප වැනි ව්‍යාපෘතිවල ප්‍රතිලාභ අදටත් ලක්ෂ සංඛ්‍යාත ජනතාවක් විසින් සෘජුව හෝ වක්‍රව භුක්ති විඳීති. එහෙත් පසුගිය රජය ලොවට ණයවී කළ මත්තල, හම්බන්තොට වරාය වැනි ව්‍යාපෘති වලින් අපේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගෙනැවිත් ඇත්ද?

එක්සත් ජාතික පක්ෂය විශ්වාස කරනුයේ දැනුම සහ නිෂ්පාදනය යන ස්ථම්භ ද්විත්වය මත පදනම් වූ ආර්ථික ක්‍රමවේදයකි. ලංකාවේ ප්‍රධානතම ඉපැයුම් මාර්ගයක් වන ඇඟැලුම් කර්මාන්තය ඇතුළු අපනයන වෙළඳපල ඉලක්කගත කරමාන්තවලින් අතිමහත් බහුතරයක් රටට හඳුන්වා දෙනු ලැබූයේ එජාපයයි. එතෙකින් නොනැවතී එකී කර්මාන්තවලට අවැසි වෙළඳපොලද එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් සිය ජාත්‍යන්තර සබඳතා ඔස්සේ ගොඩ නගා දී තිබේ. නොබෝදා ශ්‍රී ලංකාවට යළිත් GSP+ සහනය දිනා ගැනීම ඊට කදිම නිදසුනකි. අනෙක් අතට ශ්‍රී ලංකාවට තොරතුරු තාක්ෂණය හඳුන්වා දෙමින් විශ්ව ගම්මානයට මෙරට යා කළේත්, පසුකාලීනව BPO වර්ගයේ දැනුම කේන්ද්‍ර කරගත් ව්‍යාපාර ලංකාවට හඳුන්වා දුන්නේද එජාපයයි. ගොඩනැගීම් කර්මාන්තය වන් කෙටිකාලීන ක්ෂේත්‍රයක් වටා රටක සමස්ථ ආර්ථිකයම ගොඩනැගිය නොහැකි බැව් ලෝකයේ අපට වඩා විශාල රටවල් කිහිපයකම ආර්ථික කඩාවැටීම් වලින් උගත හැකි පාඩමකි.

එජාපයේ විදෙස් ප්‍රතිපත්තිය

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය අතීතයේ පටන් කාගේත් කතාබහට ලක් වූවකි. එය බටහිර ගැති යැයි බොහෝ දෙනෙකු චෝදනා කරති. එහෙත් එය සත්‍යයක්ද?

යම් යම් කාල වකවානුවලදී අඩු ලුහුඬුකම් සිදු වුවත් එජාපයේ මතය නම් අප ජාත්‍යන්තරයේ මිතුරන් මිස සතුරන් ඇති කර නොගත යුතු බවයි. අප වන් කුඩා රටකට සතුරන් ඇති කරගැනීම නිසා සිදුවන ආදීනව පසුගිය එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන රජය විදහා දැක්වීය. එසේ නමුත් ඉන් අදහස් වන්නේ විදේශයන් අභිමුව දණින් වටීම නොවන බවද තේරුම් ගත යුතුය.

බුදු දහමේද සඳහන් වන පරිදි සතුරන් ඇති නොකර ගෙන මිතුරන් ගොඩ නගා ගැනීම සාර්ථකත්වයට මග පාදයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයන් විසින් අතීතයේදී සිදු කළ දැවැන්ත සංවර්ධන යෝජනාක්‍රමවලට ලෝකයේ නන්දෙසින් ආධාර සහ සහන ණය ලැබීම මීට කදිම නිදසුනකි. විශේෂයෙන්ම දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව ජේ.ආර්. ජයවර්ධනයන් විසින් සැන් ෆ්‍රැන්සිස්කෝවේදී ජපානය වෙනුවෙන් කළ කථාවේ සිට මෑතදී නේපාල භූ කම්පනයෙන් පීඩාවට පත් ජනතාවට ශ්‍රී ලංකා රජය ලබා දුන් සහයෝගය දක්වා එජාප රජයන් විසින් සිය විදෙස් ප්‍රතිපත්තිය හරහා ශ්‍රී ලංකාවට සද්භාවයෙන් සහයෝගය ලබා දෙන කලණ මිතුරන් කිහිප දෙනෙකු හොඩ නගා ගෙන ඇත.

පොදුවේ ජාත්‍යන්තරයේ කාටත් මිතුරකු ලෙස සැලකිය හැකි මිනිසත්කම් හා සමානාත්මතාවය රජයන රටක් බිහි කරවීම එජාප විදෙස් ප්‍රතිපත්තියයි. 2015දී බලයට ආ එජාප ප්‍රමුඛ රජය විසින් රටට ජාත්‍යන්තර වශයෙන් දිනාගත් විශ්වාසය සහ සහයෝගය මීට කදිම උපහැරණයකි. එකී විදේශ ප්‍රතිපත්තිය පැවැති එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන රජයේ විදේශ ප්‍රතිපත්ති විශේෂඥයින්ගේ මාහැඟි පැසැසුමට ලක්වීමම ඊට කදිම සාක්ෂියකි. මෙලෙස ජාත්‍යන්තරය තුල ශ්‍රී ලංකාව කෙරේ විශ්වාසය ගොඩ නැගීම හරහා විදෙස් ආයෝජන මෙරටට ගෙනවුත් ලක්ෂ සංඛ්‍යාත රැකිය අවස්ථා බිහිකරලමින්, ජාත්‍යන්තරයට අපේ නිෂ්පාදන සහ සේවා අපනයනය කොට ජාතික ආර්ථිකයට පණ පෙවීම එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දර්ශනයයි.

අපි එකිනෙකාට අවේණික සමාජ, ආර්ථික සහ දේශපාලනික මතවාද පවතී. මෑතකදී උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගලයන් කීවාක් මෙන් යමෙකුට 100%ක් ගැලැපෙන දේශපාලන පක්ෂයක් කොහිවත් නැත. එසේනම් රටේ උන්නතිය උදෙසා තමුන්ට කිට්ටුතම මතවාදයක් නියෝජනය කරන පක්ෂයකට සහය දිය යුතුය, නැතහොත් තමුන්ටම කියා දේශපාලන පක්ෂයක් ගොඩ නගා ගත යුතුය! එක්සත් ජාතික පක්ෂය නම් දැවැන්ත දේශපාලනික ප්‍රවාහය අලලා ලියැවුණු මේ ලියමනින් අදාළ තීරණයට යම් අස්වැසිල්ලක් වන්නට ඇතැයි මගේ අවංක බලාපොරොත්තුවයි.

ඔබ මා ඇතුළු ලෝකයේ ඕනෑම පුද්ගලයකු හෝ ආයතනයක් මෙන් එජාපයද සර්වසම්පූර්ණ නැත. අතීතයේදී එජාපය අතින් දැවැන්ත වැරැදි සිදු වී නැතැයි කියමින් සුදු හුණු ගෑමට මට අවැසි නැත. නමුත් මාගේ පරිකල්පනයේ හැටියට නිදහස් ශ්‍රී ලංකාවට වැඩිම මෙහෙවරක් කළ පක්ෂයත් මතුවට එය අභිභවන මෙහෙවරක් කළ හැකි පක්ෂයත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය පමණෙකි.

රණසිංහ ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා විසින් එක්සත් ජාතික පක්ෂ චින්තනය අලලා ලියැවුණු ගීපද පෙළකින් මෙම ලිපියේ සමාප්තිය සනිටුහන් කරමි.

පුතේ දුවේ මේ අහන්න
නිවහල් දෙනෙතින් බලන්න
සුමග දිගේ පෙරට යන්න
යා යුතු මග පා තබන්න

සිතන්නට යමක්….!!!

රටේ විශාලතම පළාත් දෙක පළාත්සභා මැතිවරණයකට පෙළ ගැසෙන මොහොතක වටපිටාවේ සිදුවන දෑ දැක දැක දෙන දෙයක් කා වෙන දෙයක් බලාගෙන සිටිය නොහැකි හෙයින් මේ ලිපිය ලිවීමට පෙළඹුණෙමි. මේ ලිපිය හරහා රටක්, ලොවක් පෙරළන්නට නොහැකි බැව් මා ඉතසිතින්ම දනිමි. එහෙත් රැල්ලට හසුවී වැරදි මගක යන ඔබගෙන් එක් අයෙකුට හෝ සිතන්නට යමක් ලබා දුනහොත් එය මට සතුටට කරුණකි.

ජිනීවා විදුලි පුටු සංදර්ශනය

රටේ සියළුම ජනතාව කුරිරු ත්‍රස්තවාදයෙන් බේරා ගැනීමේ ගෞරවය මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා, ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා, අද්මිරාල් වසන්ත කරන්නාගොඩ, එයාර් චීෆ් මාෂල් රොෂාන් ගුණතිලක, ආරක්ෂක ලේකම්තුමා ඇතුළු රජයට හිමිවිය යුතු බව රටම පිළීගනී. නමුත් එකී භාරදූර කර්තව්‍යය නිමවී වසර 5ක් ගෙවුණු තැනදීත් ඒ විරෝධාරත්වය විකුණාගෙන ඡන්ද ගැරීමේ පහත් ක්‍රියාවට රජය ඇතුළු එහි පාර්ශවකරුවන් සම්මාදම් වෙමින් සිටියී. ඒ ජිනීවා විදුලි පුටුවක් මවා පාමිනි.

පළමුව ඔබ ප්‍රශ්න කළ යුත්තේ වසර මැද පැවැත්වීමට නියමිතව තිබූ බස්නාහිර පළාත් ඡන්දය සහ වසර අග පැවැත්වීමට නියමිතව තුබූ දකුණු පළාත් ඡන්දය මාර්තුවට ගත්තේ කාගේ උවමනාවකටද යන්නයි? මාර්තු 27 ජිනීවා යෝජනාව ඉදිරිපත්වන බව දැන දැන මාර්තු 29 ඡන්දයට දින නියම කළේ ඇයි? රජය කියන්නේ ලෝකයට පෙනෙන්නට බුලත් කොළයට කතිරය ගසන්නට කියාය. ඒ තර්කයට අනුව අපේ පළාත් සභා දෙස බලා ඉන්නවා ඇර වෙනත් දෙයක් ඔබාමාට, කැමරන්ට, නවනීදන් පිල්ලේට කරන්නට නැත. ඔවුන්ට මේ ඡන්දය ගැන නිච්චියක්වත් නැතිවාට සැක නැත, මන්ද තමන්ගේ රටේ ඡන්ද, ණයබර, ක්‍රිමියාව යනාදී බොහෝ ප්‍රශ්න ඔවුන්ට අපේ රටේ පළාත් සභා දෙකකට වඩා වැදගත්ය. අනෙක් අතට, පහුගිය වසර 5 ඇතුළත පැවැත්වූ පළාත්සභ මැතිවරණ සියල්ලම පාහේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ජයගත්තේය. ඒ නිකම් නොවේ, සියයට 60ක, 65ක – ඇතැම්විට 70%ක ඡන්ද ප්‍රතිශත වලිනි! එසේ නම් සන්ධානයේ තර්කය නිවැරදි නම් ඔය කියන බටහිර බලවේග නැට්ට අකුළාගෙන වෙනතක් බලාගෙන හුඟක් කල් ගත විය යුතු නොවන්නේද? එසේත් නොමැතිනම් පසුගිය වයඹ, මධ්‍යම ආදී මැතිවරණ පවතිද්දී එකී බලවේග මරනින්දේ සිටියේද?

මේ ශ්‍රී ලංකාවට එරෙහිව ජිනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සලයේ යෝජනාවක් ගෙනා පළමුවන අවස්ථාව නොවන්නේය. 1980 දශකයේදී ආජන්ටිනාව විසින් අපට එරෙහිව යෝජනාවක් ගොනු කළ විට හිටපු ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා “අනේ මාව විදුලි පුටුවෙන් බේරගන්න” කියා විලාප දෙමින් ඡන්ද තිබ්බේ නැත. ඔහු ඒ.සී.එස්. හමීඩ් වන් අමාත්‍යවරුන්ගේ සහයෙන් රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකව ජාත්‍යන්තර සහය ශ්‍රී ලංකාවට දිනා ගෙන අදාළ යෝජනාව පරාජය කළේය.

මානව හිමිකම් කවුන්සලය හමුවේ ගෙන ආ ඇති මෙම චෝදනා විජාතික බලවේග විසින් කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙස රටේ අවාසනාවට ඔප්පු කරගත්තා යැයි මොහොතකට සිතමු – එය එසේ වුවත් ශ්‍රී ලංකාව රෝම ප්‍රඥප්තියට අත්සන් තබා නොමැති නිසා ඔවුනට අපේ රටවැසියන්ට එදිරිව දඬුවම් පැනවීමේ බලය නොමැත.

ජනමත විචාරණයක් තිබ්බ නම් නරකද?

පක්ෂ භේදයෙන් තොරව ඔබ අප කවුරුත් රටට අහිතක් වනවාට අකමැතිය. රජයට හෝ අපේ විරෝධාර හමුදාවන්ට යුද අපරාධ චෝදනා නැගෙනවාට අපි සැවොම විරුද්ධය. එසේ නම් මෙවන් මොහොතක රජයට කළ යුතුව තිබුණේ පළාත් ඡන්දයකට ගොස් ජනතාව පක්ෂවලට කඩා ඉසිරුවනවා වෙනුවට ජනමත විචාරණයක් පැවැත්වීම නොවන්නේද? එයින් රජය පවසන අන්දමට “ලංකාවට අත නොතබනු” යන පණිවුඩය අප කවුරුත් පාහේ එක සිතින් කියා පානු ඇත.

අනෙක් අතට පදනම් විරහිත යුද අපරාධ චෝදනාවලට අමතරව, මේ යෝජනාව තුළින් රතුපස්වල මිනීමැරුම, කටුනායක ඇඟලුම් සේවක ඝාතනය, හලාවත ධීවර ඝාතනය යනාදිය ගැනද සඳහන් කර ඇත. යුද අපරාධ චෝදනා නම් වූ පළිහ ඉදිරියට ගෙන හැර පාමින් රජය නොකියා කියන්නේ එකී ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාද ජනතාවට සාධාරණීකරණය කරන්නට කියාද?

ඉහත කීවාක් මෙන් රට ත්‍රස්තවාදයෙන් මුදාගෙන ගෙවුණු වසර 5 තුල රජය විසින්ම ගෙන හැර දැක්වූ “උගත් පාඩම් සහ ප්‍රතිසන්ධාන කොමිෂන්” (LLRC) වාර්තාවේ නිර්දේශ මීට වඩා යුහුසුළුව ක්‍රියාවට නැගුවේ නම් මෙතරම් පීඩනයක් රජයට එල්ල නොවනු ඇත. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ සන්ධානයේ මහජන සම්බන්ධතා සහ ප්‍රචාරණය ඉහළ අඩියක පැවැතියද ඔවුන්ගේ රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකත්වය සහ විදේශ සම්බන්ධතා ළදරු මට්ටමක පැවතීමයි.

දේශප්‍රේමයේ ඒකාධිකාරය

ජාතික හෙළ උරුමය, ජාතික නිදහස් පෙරමුණ සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ඇතැම් කොටස් රඟ දෙනුයේ ඔවුන් දේශප්‍රේමයේ ඒකාධිකාරී පේටන්ට් බලපත්‍රයේ හිමිකරුවන් විලෙසිනි. එය සැබැවින්ම එලෙසද? ලංකාවට කුඩු, එතනෝල් යනාදිය හොර පාරේ ගෙනෙද්දී ඔවුන් එකකුවත් කෑ මොර දෙන්නේද? ඇමැතිවරුන්, මන්ත්‍රීවරුන් විවිධ නීතිවිරෝධී සහ සමාජ විරෝධී ක්‍රියා කළ විට ඔවුන් මුනිවත රකින්නේ රටට ආදරයටද? දේශප්‍රේමය කිසිවකුගේ තනි බූදලයක් නොවන්නේය. පෞද්ගලික ලාභ ප්‍රයෝජන අපේක්ෂාවකින් තොරව රටේ අභිවෘද්ධිය පතන සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, සන්ධාන, යූඇන්පී, ජේවීපී අප සියල්ලෝම දේශප්‍රේමීන් නොවේද?

අධිරාජ්‍යවාදය ඇත්තේ බටහිර පමණක්ද?

“අධිරාජ්‍යවාදය” යනු දේශපාලන වේදිකාවේ කාටත් හුරුපුරුදු වදනකි. වමේ දේශපාලන පක්ෂ “අධිරාජ්‍යවාදය” අල්ලා ගෙන පැය ගණන් කතා පවත්වති. අධිරාජ්‍ය විරෝධී සීතාම්බර සළුවෙන් සැරසී දේශප්‍රේමීන්ගේ ඡන්ද ගසා කන මොවුන් අධිරාජ්‍යවාදයේ එක් පැතිකඩක් පමණක් ගෙනහැර පෑම අතිශය ජුගුප්සාජනකය.

ඔවුන් නිවැරදිය. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය, බ්‍රිතාන්‍යය ප්‍රමුඛ බටහිර රටවල් තමුන්ගේ ආදිපත්‍යය ලොව පුරා පැතිරවීමට නොගන්නා උත්සහයක් නොමැති තරම්ය. නමුත් “නැගෙනහිර” අධිරාජ්‍යවාදය ගැන කිසිවකු හඬ නොනගන්නේ ඇයි? චීනය, ඉන්දියාව සහ රුසියාව අපේ රටට හොට දාන්නේ, රජයට උදව් කරන අයුරින් ගිණි පොළියට ණය දෙන්නේ අපට ආදරයටද?

අනෙක් අතට අපේ රටේ ආර්ථිකයේ අපනයනයන්ගෙන් 55%ක් රඳා පවතිනුයේ ඇමෙරිකාව සහ යුරෝපය මතය. එබැවින් රටට ධනය ගලා එන්නේ ඉහත කී බටහිර රටවලින් බවත් අපට අධික පොළීවලට ණය දී හිර කරන්නේ නැගෙනහිර රටවලින් බවත් අප මතක තබා ගත යුතුය.

යථාර්තය නම් ශ්‍රී ලංකාව දකුණු ආසියාවේ උපක්‍රමික ලක්ෂයක පිහිටා තිබීම නිසා අපගේ ගුවන්, නාවුක හා භූමි අවකාශය ප්‍රදේශයේ බලයට මහත් වැදගත්කමක් ගැනීමයි. එහෙයින් පෙර අපර දෙදිග ලෝක බලවතුන් ලංකාවේ සිය අණසක පැතිරවීමට කැසකැවීම නොරහසකි.

කෙසේ වෙතත් ශ්‍රී ලාංකික අප නොබැඳි දේශයක් ලෙස කා සමඟත් සුහදව අපේ ස්වෛරීත්වය සහ අනන්‍යතාවය ආරක්ෂා වන අයුරින් කටයුතු කිරීම අතිශය වැදගත්ය. වත්මන් රජය “බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී” බිල්ලකු මවා පාමින් අද වනවිටත් අප “නැගෙනහිර සටකපට අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ” ඔඩොක්කුවට වට්ටවා හමාරය. ශ්‍රී ලංකාව චීනයට, ඉන්දියාවට කොපමණ ණයද? රුසියාව හිතුමතේ ස්වෛරී රාජ්‍යයක් වූ යුක්‍රේනයේ ක්‍රිමියාව නම් පළාත අත්තනෝමතිකව අල්ලා ගත්තා සේ ඉන්දියාවත් උතුරු නැගෙනහිර අල්ලා ගැනීමට කුරුමානම් නොඅල්ලන බවට ඇති සහතිකය කුමක්ද? මීට වසර දහයකට පෙර සහ අද සසඳද්දී ලංකාවේ සේවය කරන චීන සහ ඉන්දීය ජාතිකයන්ගේ ප්‍රමාණය වැඩි වී නැතිද? සිදු වී ඇත්තේ චීනය විසින් ඇමරිකාව ඇ.ඩො. ට්‍රිලියන (බිංදු 12ක්) ගණනක ණය උගුලකට හසු කරගත්තාක් මෙන් අපවද නරා වළකට ඇද දැමීමයි.

ඇමරිකානු විරෝධයේ සුලමුල

ඔබ මෙවර මැතිවරණය ගැන තවත් නොදන්නා කරුණක් ඇත. රටටම ඇසෙන්නට “ඇමරිකානු විරෝධය” ගැන කෑ මොර දෙන අයවලුන් ගැන ඔබ මොහොතක් සිතන්න. ඔවුන්ගෙන් බහුතරයක් ඇමෙරිකාවේ පුරවැසිභාවය හෝ ස්ථිර පදිංචිය (PR – Permanent Residence) හිමිද? රටේ ප්‍රබල පක්ෂයක භාණ්ඩාගාරිකවරයකුගේ සිට ඔහු නියෝජනය කරන දිස්ත්‍රික්කයෙන්ම දකුණේ මහ ඇමැතිකම අපේක්ෂා කරන කණ්ඩායම් නායකයා දක්වා කොපමණක් ඉහත ඝණයට අයත්ද? මේ “දේශප්‍රෙමීන්” බහුතරයකගේ දරුවන් ඉගෙනගන්නේ ඉන්දියාවේ, චීනයේ හෝ රුසියාවේද? නොඑසේනම් ඇමෙරිකාව, බ්‍රිතාන්‍යය, ඕස්ට්‍රේලියාව වැනි රටවලද? ඔච්චරටම ඇමෙරිකාවට විරුද්ධනම් ඒ රටේ පාස්පෝට් යළි භාර නොදෙන්නේ ඇයි? රටේ ප්‍රබල ඇමැතිධූර, රාජ්‍ය තනතුරු දරණ ඇතැම් මහත්වරුන් සිය සොහොයුරා රටේ රාජ්‍ය නායකයා වනතුරු සිටියේ කොහේද? ඔවුනට එසේ වුවත්, සාමාන්‍ය අපට නම් ඇත්තේ එක රටකි, ඒ ශ්‍රී ලංකාද්වීපය පමණි.

සංවර්ධනය නම් වූ සෙප්පඩ විජ්ජාව

මේ රජයෙන් පසුගිය පොදුජන එක්සත් පෙරමුණු රජයට වඩා විශාල සේවයක් රටට සිදු වී ඇති බැව් චන්ද්‍රිකා කුමාරණතුංග හිටපු ජනපතිනිය හැර අන් සියල්ලෝම පාහේ එකඟ වනු ඇත. නමුත් එය සැබෑ සංවර්ධනයක්ද යන්න ඔබ හිතට එකඟව ප්‍රශ්න කරන්න.

මහාමාර්ග සහ අධිවේගී මාර්ග ඉදිකිරීම ඉතා යහපත් කටයුත්තකි. එහෙත් කාපට් පාරට උඩින් කාපට් දමනවාට වඩා මේ රටේ ධනස්කන්ධය වැය විය යුතු ව්‍යාපෘති නොවේද? ගමේ කොන්ක්‍රීට් පාරේ සිට නගරයේ කාපට් පාර දක්වා වෙන මේ සංවර්ධනයට මුවාවෙන් කොපමණ ධනයක් රජයේ දේශපාලකයින් මංකොල්ල කනවා ඇතිද? මෙපමණක් නොව, රජය විසින් අමුඅමුවේ සිදු කරන මූල්‍ය වංචා ගැන කෝප් කමිටු (COPE) වාර්තාවල පැහැදිලිව සඳහන්ව ඇත. එහෙත් ඊට එරෙහිව බලධාරීන් ගෙන ඇති පියවර කවරේද?

පසුගිය මාසය තුල ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු සන්ධානය විසින් දකුණු සහ බස්නාහිර පළාත්වල කාපට් මාර්ග, පාසල් ගොඩනැගිලි යනාදී භෞතික සම්පත් තොග වශයෙන් විවෘත කරමින් සමස්ථ රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයම පාහේ යොදා ගනිමින් උත්සහ පවත්වාගෙන යෑමෙන් පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ රජයේ සැබෑ උවමනාව ජනතා සුබසිද්ධියට වඩා තම බලය රැකගැනීම බවයි. එසේ නොවන්නේ නම් රටේ සෙසු පළාත් 7 අමතක කර ඡන්ද කාලයට මේ සියල්ල කරන්නේ මන්ද?

පසුගිය කාල සීමාව තුල රජය ගොඩ නැගූ “සංවර්ධන” ව්‍යාපෘති කීයක් රටට ආදායම් උපද්දවයිද? ඉන් කීයක් දහස් සංඛ්‍යාත රැකියා සමුදායක් උපද්දවයිද? හම්බන්තොට කෝටි ප්‍රකෝටි ගණනක් වැය කර ගොඩ නැගූ සුවිසල් ක්‍රීඩාංගණයේ පසුගිය වසරේ පවත්වා ඇත්තේ ක්‍රිකට් තරඟ 5ක් පමණකි. හම්බන්තොටට යනෙන ඔබට සුපිරි මහාමාර්ග දැකගත හැකි වුවද, ඒවා නිසි ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගන්නා බවක් දැකගත හැකිද?

මත්තලට ගුවන් සමාගම් බර ගණනක් පියාසර කරන බවට එහි විවෘත කිරීමේ උත්සවයට පෙර පාරම් බෑවද අද වනවිට ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා සහ ගුවන්තොටුපල කාර්යමණ්ඩල සේවකයින් හැර වෙනත් කිසිඳු සාමාන්‍ය වැසියකු ගුවනින් මත්තලට නොපැමිණෙන තත්ත්වයක් උද්ගතව ඇත. වෙනකක් තියා අඩුම තරමේ භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ගුවන් සමාගම්වත් මත්තලට ආකර්ෂණය කරගැනීමට රජය අපොහොසත්ව ඇත. බලෙන් මෝටර් රථ ප්‍රවාහන නෞකා ගෙන්වා නොගන්නේ නම් හම්බන්තොට වරායටද අත්වන්නේ එම ඉරණමමය. සූක්ෂම කළමණාකරණයෙන් සහ උපක්‍රමික සැලසුම් තුලින් මෙවාට අනාගතයේදී පණගසා නැගිට්ටවිය හැකි වුවද රජයේ ඔතෑනි පිළිවෙත් හමුවේ දැයට සුදු අලි ව්‍යාපෘති දායාද වී ඇත. මේ රජයේ “සංවර්ධන සංදර්ශනයේ” එක් පැතිකඩක් පමණකි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයන් විසින් සිදුකළ මහවැලිය, නිදහස් ආයෝජන හා වෙළඳ කලාප, ගම් උදාව, ඇඟලුම් කම්හල් යනාදී ව්‍යාපෘති හරහා රැකිය අවස්ථා ලක්ෂ ගණනින් ජනිත විය, එමඟින් රටේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගැලූ අතර ඒ මුදල් රටේ සුබසාධනයට යෙදවා ජනතාව මත පැටවෙන බදු බර අඩු කළ හැකි විය. එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය විසින් සිදුකළ එවැනි සුවිසල් ව්‍යාපෘති කවරේද? වත්මන් රජය ආයෝජනය කරනුයේ කඩිනම් ආදායම් නොලැබෙන ව්‍යාපෘති වලටය, එයද ගිනි පොළියට ණය ගෙනය. 2005 සිට රටේ ණය බර දෙගුණ වී ඇත් බව ඔබට දැනටමත් දනී. 2004දී රු. 80,000කට ආසන්න අගයක් ගනු ලැබූ ඒක පුද්ගල ණය බර අද වනවිට රු. 350,000 ඉක්මවීමෙන් පෙනී යන්නේ නූපන් දරුවන් පවා චීනයට, ඉන්දියාවට, වාණිජ බැංකුවලට ණයකරුවන් කර හමාර බවය. එහෙව් වටපිටාවක් තුල මේ ණය සහ පුනරාවර්තන වියදම් පියවන්නට අධික බදු ගැසීම පුදුමයක්ද?

පසුගිය වසර 5 තුල ඔබේ ආදායම විශාල ලෙස වැඩි වී තිබේද? රජය විසින් නොමිලේ ලබා දෙන අධ්‍යාපනයේ, සෞඛ්‍යයේ දියණුවක් ඔබ අත්දකින්නේද? ඉතින් ඔබ ඡන්දය දෙන්න ඕනෑ පාරවල් ටිකටද? මොහොතක් සිතන්න.

ඔබ විපක්ෂය සවිමත් කළ යුත්තේ ඇයි?

ඔබෙන් සමහරෙක් තවමත් ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු රජයට සහය දක්වනවා ඇත. එසේ කිරීමේ පූර්ණ අයිතිය ඔබ සතුය, ඊට අප ගරුකරමු. එහෙව් ඔබගෙන්ද අප ඉල්ලා සිටින්නේ මේ ලිපියේ තිබෙන කාරණා මැදිහත් සිතින් සිතා බලන ලෙසය. එජාපය, ජවිපෙ ඇතුළු ලෝකයේ සියළුම දේශපාලන පක්ෂ අතීතයේදී වැරදි කර ඇත. නමුත් ඒ වැරදි අවබෝධ කරගෙන රටේ අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් සත් සිතින් වෙර වැඩීම යහපත් ප්‍රවණතාවයක් නොවන්නේද?

ඔබෙන් ඇතැමෙක් රජයට විරුද්ධ වුවත් විපක්ෂයේ පක්ෂ ගැන කලකිරී ඡන්දය නොදී ඉන්නට සිතා සිටිනවා වන්නට පිළිවන. අපගේ සර්වජන ඡන්ද අයිතිය රටට වඩාත් සුදුසු පක්ෂය/අපේක්ෂකයින් (ඔබට උවමනා නම් අඩුවෙන්ම නරක ලෙසද අර්ථ ගන්වන්නට හැකිය) වෙනුවෙන් පළ කිරීම ශ්‍රී ලාංකිකයකු වශයෙන් ඔබේ යුතුකමක්, වගකීමක් වන්නේය. ඔබ එම අවස්ථාව පැහැර හැරියොත් මේ රජය තවත් උදම් වනු ඇත. ඔවුන් මොන දේ කළත් ජනතාව තමන් සමඟම සිටින්නේය යන අධිමානසිකත්වය ඔවුන්ට ඔබ ලබා නොදිය යුතුය. මක්නිසාදයත් රතුපස්වල වන් තවත් නොමනාකම් වලට එය රුකුල් දෙන්නක් වන හෙයිනි. ඒ නිසා රජයේ ඡන්ද ප්‍රතිශතය අඩු කර ඔවුනට රතු එළියක් දල්වා සිතන්නට යමක් ලබාදීමට සුදුසුම කාලය මෙයයි. යුද ජයග්‍රහණයේ වීරත්වයට මුවාව දශක/පරම්පරා ගණනාවක් රජකම් කිරීම මෙම රජයේ මැති ඇමැතිවරුන්ගේ පැතුමයි (මනාප පොරයේ සිටින මන්ත්‍රී දූ පුතුන්, සොහොයුරු සොහොයුරියන් සිහි කැඳවන්න). ඔබ ඊට එකඟතාවය පළකරන්නේද?

ඉතින් විපක්ෂයේ ඔබට සහය දිය හැකි ප්‍රධාන බලවේග තුනකි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය එකී බලවේග තුනයි. මේ තුනෙන් විශාලතම බලවේගය වන එක්සත් ජාතික පක්ෂය පිළිබඳව මේ ලිපියේ මීළඟ කොටසින් පුළුල්ව විස්තර කර ඇත. 1964දී පිහිටවූ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සමාජවාදී පක්ෂයකි, ඔබ ඔවුනගේ විප්ලවකාරී අදහස් පිළිගන්නේ නම් ඔවුන්ට ඡන්දය දීමේ ඉඩහසර ඇත. නමුත් මෑතදී ගොඩනැගූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ දර්ශනය කුමක්ද යන්න අපට මහත් ප්‍රශ්නාර්ථයක් ගෙනෙයි. නිසැකයෙන්ම ජාතික වීරයකු වන ජනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මැතිඳුන් කේන්ද්‍ර කරගෙන ගොඩනැගුණු එම පක්ෂයේ, මෙම මැතිවරණය මුළුල්ලේම කොපමණ දෙදරීම් ඇතිවුණිද? අපේක්ෂකයින් එළිපිටම තම පක්ෂය විවේචණය කරන, පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තියක් නොමැති පක්ෂයකට ඔබ ඡන්දය දිය යුතුද? අප තුල ජනරාල් ෆොන්සේකා කෙරේ ඇති ගෞරවය නොදන්නා අපේක්ෂකයකු පළාත් සභාවට යවා දිය කරලිය යුතුද? තීරණය ගැනීමේ අයිතිය ඔබ සතුය. ඔබ රජයට විරුද්ධ නම් නියත ලෙසින්ම පරදින ස්වාධීන කණ්ඩායමකට හෝ ඡන්දය දෙන්නේ නම් එය වටින්නේය.

අප එජාපයට සහය දෙන්නේ මන්ද?

මේ ප්‍රශ්නය වසර ගණනාවක් මුළුල්ලේ බොහෝ දෙනෙක් මගෙන් අසා ඇති වාර ගණන අනන්තය. “ඔච්චර පරදින එකේ ඇයි උඹල යූඇන්පී එකට ඡන්දෙ දෙන්නේ?”. එවිට මා ලබා දෙන පිළිතුර නම් වඩාත් වැදගත් වන්නේ “කවුද හරි, කවුද වැරදි යන්න සොයනවාට වඩා මොකක්ද හරි යන්න විමසීම බවයි”. තවත් ලෙසකින් කීවොත් එය ප්‍රතිපත්ති සම්බන්ධ වූ කාරණාවකි. අලියා ලකුණින් ඡන්දය ඉල්ලා පසුව තම ඡන්දදායකයා වරදාන වරප්‍රසාද ඉදිරියේ පාවා දුන් දේශපාලකයින්ටද මෙය සිතීමට යමකි.

එසේ නම් ඇයි අප එජාපයට සහය දෙන්නේ? 1946දී එක්සත් ජාතික පක්ෂය බිහිවන්නේ ශ්‍රී ලාංකික ඔබ අප සැමගේ පක්ෂයක් විලෙසිනි. ජාති, ආගම්, කුල භේදයෙන් තොර වූ එජාපය එදා මෙදා තුර රටේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර දිවි ගෙවන සෑම ජන කොට්ඨාශයකටම සේවය කර ඇත. එජාපයේ සමාජ ප්‍රතිපත්තිය වන්නේ “සම හැකියාවනට සම අවස්ථා” යන්නය! ඇතැම් පක්ෂ මෙන් රදළයින්ට පොල්කටු හැන්දෙන් බෙදා දුගියාට කන් හැන්දෙන් බෙදනවා වෙනුවට රටේ සමස්ථ ජනතාවටම දියුණුවට සම අවස්ථා විවර කරලීම එජාප ප්‍රතිපත්තියයි.

ඇතමුන්ගේ සම්මතයට අනුව හීන කුල යැයි කියන්නකු රටේ රාජ්‍ය නායකත්වයට පත් කළ එකම පක්ෂය වීමෙන්ම එජාපය යමෙකුගේ තරාතිරම, පසුබිමට වඩා රටේ ජනතාවගේ හැකියාවන් ඔස්සේ ඔවුනට දියුණු වීමට භේදයකින් තොරව දක්වා ඇති නායකත්වය ඔප්පු වන්නේය. සිරිලකට නිදහස් අධ්‍යාපනය, මහපොළ සහ නොමිලේ නිල ඇඳුම, පෙළ පොත් හඳුන්වා දෙමින් පැල්පතේ පුංචි දරුවාටත් වෛද්‍යවරයකු, ඉංජිනේරුවකු, දැහැමි කෝටිපතියකු වීමේ සිහිනයට පාර කැපුවේ එජාපයයි. ගමේ දරුවාට ජාතික පාසලේ පහස අහිමි කරමින් ශිෂ්‍යත්ව විභාගය අහෝසි කිරීමේ පාපකර්මයට සන්ධානය පිඹුරුපත් සැකසුවේය. නිදහස් සෞඛ්‍යය සේවය ලබාදෙමින් බුදුන් වහන්සේගේ උතුම් සද්ධර්මයේ කියැවෙන “ආරෝග්‍යා පරමා ලාභා” යන්න ලාංකිකයන්ට යථාර්තයක් බවට පත් කිරීමට වෙහෙස වූයේ එජාපයයි. භේදයකින් තොරව සියළු ලාංකිකයන්ට සුභසාධනය සැලසීමට ඇප කැප වූයේත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයයි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය තම වර්ණය වශයෙන් හරිත පැහැය තෝරාගන්නේ කෘෂිකර්මය පදනම් කරගනිමිනි. සියවස් ගණනාවක විදේශීය පාලනයේන් වල් වැදුනු රජරටට ගංගා හරවා රට සහලින් ස්වයංපෝෂණය කළේ එජාපයයි. එජාපය එදා පටන් “ධනපති” ලේබලය ඇලවීමට වාමවාදී බලවේග උත්සුක වුවත් එජාපය යනු “මහන්සිවී වැඩ කරන” මිනිසුන්ගේ පක්ෂයයි. එහි ආර්ථික මතය නම් ජනතාවට ස්වශක්තියෙන් නැගිටීමට අවකාශ සලසා ව්‍යවසායකයින් රටේ ආර්ථික කොඳු නාරටිය බවට පත් කිරීමය. එජාපය වෙර දෙන්නේ ප්‍රබල මධ්‍යම පන්තියක් නිර්මාණය කරලීමට විනා, සන්ධානය මෙන් අධිසුඛෝපභොගී සුපිරි ධනවතුන් බහුතරයකට යට වුණු මැදි සහ දුප්පත් පන්තියක් බිහි කිරීමට නොවේ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය පසුබිම සපයනු වස් සුබසාධනය කෙරේ එජාපය වැඩි අවධානයක් යොමු කරයි. මීට කදිම උදාහරණයක් නම් එජාපයේ ජනසවිය සහ ශ්‍රීලනිපයේ සමෘද්ධිය සහ දිවිනැගුමයි. ජනසවියෙන් කළේ ගමේ ජනතාව ශ්‍රමදාන සහ පොදු වැඩ ඔස්සේ ගමේම අභිවෘද්ධියට යොදවා ගෙන ඔවුන්ට එකී දායකත්වය වෙනුවෙන් ආහාර යනාදී අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය බෙදා දීමයි. නමුත් ශ්‍රීලනිපය කරන්නේ දිළිඳුකම මැඩලීමේ මුවාවෙන් බදු මුදල් දේශපාලන සහචරයන්ට කොන්දේසි විරහිතව “පිනට” බෙදා දීමයි.

එජාපයේ ප්‍රතිපත්තිය නම් බදු මුදල් අවම වශයෙන් අය කරගෙන රටට අවශ්‍යම ආයෝජන සිදු කරලිය යුතු බවයි. නමුත් අද රජය කරන්නේ බදු බර උපරිමයෙන් ජනතාව පිට පටවා කිසිඳු ආර්ථික ප්‍රතිලාභයකින් තොර ශ්‍රී ලන්කන්, මිහින් ලංකා, තෙල් සංස්ථාව යනාදී මකර කටවලට අපේ අහිංසක ජනතාවට අධ්‍යාපන අයිතිය, සෞඛ්‍යය අයිතිය වෙනුවෙන් යෙදවිය යුතු මුදල් දන්දීමයි. එජාපය එදා කළ රාජාංගනය, මහවැලිය, ගල් ඔය, මහපොළ, තරුණ සේවා සභාව වැනි ව්‍යාපෘතිවල ප්‍රතිලාභ අදටත් භුක්ති විඳී. එහෙත් මෙම රජය ලොවට ණයවී කළ මත්තල, හම්බන්තොට වරාය වැනි ව්‍යාපෘති වලින් අපේ භාණ්ඩාගාරයට මුදල් ගෙනැවිත් ඇත්ද?

එජාපය සර්ව සාධාරණ, සර්ව සුභවාදී පක්ෂයක් යැයි අපි කිසි ලෙසකින් නොකියමු, එහෙත් රටේ ඇති දේශපාලන දර්ශන බහුතරය අතුරින් රටට වැඩියෙන්ම ගැලැපෙන මාවත එජාපයේ මාවත බව අපගේ අවංක මතයයි.

එලොව පොල්…

පසුගිය සති කීපයේ කාගේත් සිතෙහි තුබූ කාරණාවකි බඩුමිල, රටේ බඩුමිල අධික බව ආණ්ඩුවේ ඇතැම් මැතිඇමැත්තන් පවා පිළිගන්නා වටපිටාවක් තුල ඒ ගැන කතා කිරීම වටින්නේය. පොල් මිල අහස උසට නැගලාය, ගෙඩියක් රුපියල් 50ක් පමණ වන අතර රටේ පොල් වගාවට ප්‍රචලිත පොල් ත්‍රිකෝණයේත්, දකුණු පළාතේත් පොල් සෙවීම එලොව පොල් පෙනෙන්නක් බවට පත්ව ඇත. කලක් රටේ ප්‍රධාන අපනයන ත්‍රිත්වයෙන් එකක් වූ පොල් ඉන්දියාවේ කේරළයෙන් ගෙන්වන තරමටම මේ පොල් ප්‍රශ්නය ඔඩුදුවා ඇත. ලොකු ළුණු මිල අහස උසට නැග ඇත්තා සේම බිත්තර, කුකුල් මස් යනාදිය පවා රටින් ගෙන්වන තත්ත්වයක් රටේ උද්ගතවී තිබේ. කොටින්ම කියතොත් වත්මන් රජයේ සංකේතයක් බඳු කුරක්කන් පවා මෙරටට ආනයනය කරනුයේ ඉන්දියාවෙනි, කෙතරම් ඛෙදවාචකයක්ද? රටේ බඩුමිල අඩු යැයි, ජීවනබර අවම යැයි කාට නම් කටක් ඇර කිව හැකිද?

එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන ආණ්ඩුව බලයට ආයේ කෘෂි ආර්ථිකයකින් රට හදන්නටය, “අපි වවමු – රට නගමු” කියා පුරසාරම් දෙඩූ, දේශීය ආර්ථිකය ගැන පාරම් බෑ සන්ධාන ආණ්ඩුවට එය ප්‍රායෝගික යථාර්තයක් බවට පත්කිරීමට නොහැකි වී ඇති බැව් සක්සුඳක් සේ පැහැදිලිය. 2010 මුලදී රටේ පරිභෝජනයට හාල් පිටරටින් ගෙනා ආණ්ඩුව දැන් පොල්, කුකුල් මස්, බිත්තර පවා ඉන්දියාවෙන් ආනයනය කරනුයේ කිසිඳු හිරිකිතයකින් තොරවය. එක අතකින් සරිය, ඔවුන් දේශීය ආර්ථිකය සහ කෘෂි ආර්ථිකය නංවන්නට වෙර දරති, නමුත් ප්‍රශ්නය නම් ඒ ශ්‍රී ලංකාවේ නොව ඉන්දියාවේ වීමයි. 2004 පටන් බලයේ සිටින්නා වූ මේ ආණ්ඩුවට උවමනාවක් තිබුනේ නම් කෘෂි සහ වැවිලි ක්ෂේත්‍රය කළමණාකරණය කරන්නට තිබුණි. කෘෂිකර්මාන්තයේ එන අස්වනු කළමණාකරණය, පසු අස්වනු කළමණාකරණය ක්‍රියාවට නංවා රටට අවැසි තරමින් අස්වනු ලැබෙන පරිදි ගොවීන් දිරිමත් කරන්නට ආණ්ඩුවට ඕනෑ තරම් අවස්ථාව තුබුණි. එහෙත් ඔවුන් එසේ කළේ නැති බව පැහැදිලිය, රටේ එළවළු නිෂ්පාදනයෙන් 30%ක් පමණ අපතේ යයි, කාලයකට ඇතැම් බෝග යහමින් වැවේ, ගොවීන්ට ඒවා හොඳ මිලකට විකුණාගන්නට බැරිව ලතවේ. තවත් කලෙකට බේතකටවත් ඇතැම් කෘෂි නිෂ්පාදන සොයා ගන්නට බැරිය. ආණ්ඩුව නංවනු ලබන නිදහසට කාරණාව නම් තමුන්ට කාලගුණය, ලෝක ආර්ථිකය යනාදිය සමඟ සටන් කළ නොහැකිය යන්නයි. එහෙත් “ප්ලග්” ගලවන්නට පොරොන්දු දුන් රජය විසින් කරනු ලබන එවන් ප්‍රකාශ පිළිගන්නට හැකිද?ජාත්‍යන්තරය, කාලගුණය, අතරමැදියා බිල්ලට දී සුදනන් වීමට තැනීම කෙතරම් සාධාරණද?

දැන් කළ යුත්තේ කුමක්ද? ආණ්ඩුව පිටරටින් පොල් ආනයන කරමින් කෘත්‍රිමව පොල් මිල වට්ටන්නට තැත් කරති, පොල් සංවර්ධනයට පත් කළ ඇමැතිතුමා ලොරි රථවලින් රටපුරා සිල්ලර වෙළඳාමේ නිරත වෙයි. එහෙත් සිදු විය යුතුව ඇත්තේ එයද? තාවකාලික පැලැස්තර වලින් සෙතක් අපේක්ෂා කළ හැකිද? පසුගිය වසර කීපය පුරාවට අපේ රටේ පොල් නිෂ්පාදිතය පහළ බැස ඇති වග රජයේ සංඛ්‍යාලේඛණ විසින්ම සනාථ කරයි. එසේ නම් ඊට හේතුභූත වූ කාරණා සොයා ගත යුතුව ඇත. රුපියල් 50ට පොල් විකිනෙද්දී පොල් වගාකරුවන් යම්කිසි ආදායමක් උපයද්දී, රුපියල් 30ට පොල් විකුණා ඔවුන්ද පොල් වගාවෙන් දුරස් කරන ජනප්‍රියවාදී හැඳිමිටේ දිග ප්‍රතිපත්තිවලින් සිදුවන හොඳක් නැත. කළ යුතුව ඇත්තේ පොල් වලට පාලන මිලක් දමා ගොවීන්ට පාඩු නොවන පරිදි පොල් මිල පාලනයත් හිඟය මගහැරවීමට රටින් පොල් ගෙන ඒමය, ඒවාට බද්දක් ගසා පාලන මිලට විකිණීමෙන් ලැබෙන ආදායම පහසුවෙන්ම පොල් කර්මාන්තය නගා සිටුවීමට යොදා ගත හැකි යැයි මට හැඟේ. වත්මන අහස උසට නැග ඇති මිල පහළ බැස්සවිම අවශ්‍යතාවක් බව සැබෑ වුවත් එය කළ යුත්තේ කෘත්‍රිම මිල වෙනසක් ඇති නොවන පරිද්දෙනි, දීර්ඝකාලීනව රටේ මේ තත්ත්වය ඇති නොවී අවශ්‍ය තරමට පොල් නිපදවෙන අයුරේ ප්‍රතිපත්ති ගෙන ඒම දැන්වත් කළ යුතුය, නැතිනම් ලබන වසරේදීද මෙම මැසිවිල්ල මෙලෙසම ඉලිප්පෙනු කාට නම් වැළැක්විය හැකිද? පොල් වලට පමණක් නොව ඕනෑම බෝගයකට තත්ත්වය එයයි. කිසිඳු ප්‍රතිපත්තියකින්, කළමණාකරණයකින්, දර්ශනයකින් තොරව රටක ආර්ථිකයකට නායකත්වය දිය නොහැකිය. රටේ ජනතාවගේ පපුවට දැනෙන්නට රෝම කූප කෙලින් වෙන්නට කතා කරන එක එකකි, නමුත් නිවැරදි ආර්ථික කළමණාකරණයක් හරහා ගොවියාත් පාරිභෝගිකයාත් සුරැකීම තවෙකකි. කෘෂි ආර්ථිකය, දේශීය ආර්ථිකය, “අපි වවමු – රට නගමු” යනාදිය හුදු අරුත් සුන් වදන් හා බෝඩ් ලෑලිවලට පමණක් සීමාව තිබීම කණගාටුවට කරුණකි.

වත්මන් රජය කොටි ත්‍රස්තවාදීන්ගෙන් රට නිදහස් කරගැනීමට ප්‍රමුඛ වූ බව ඇත්තය, නමුත් එසේ වත්දී රජයේ ඇමැතිවරුන්ගෙන් අතිමහත් බහුතරය තම අමාත්‍යංශවල නිදිකිරුවේය, එසේ නොවූවානම් මෙවැන්නක් සිදුවන්නේද? අවාසනාවට දැන් පෙනෙන්නට තිබෙන තත්ත්වයේද වෙනසක් නැත. එහෙත් කැබිනෙට්ටුව 35කට සීමා කරන බවට ප්‍රතිඥා දුන් අතිගරු ජනාධිපතිතුමා වත්මන කැබිනෙට්ටුව 60කට නංවා ජ්‍යේෂ්ඨ ඇමැතිවරු 10ක්ද පත්කර තිබේ, ඔවුන්වත් මේ ප්‍රශ්න විසඳන්නේ නම් යහපතකි. වරක් මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමාම යුද ජයග්‍රහණයෙන් ඉක්බිතිව “දැන් ඉතින් රට හදමු” කියා පවැසූ බව අප නැවැත මතක් කර දිය යුතුව තිබෙන්නේ යුද ජයෙන් අනතුරුව රටේ මිනිසුන්ගේ ජීවන තත්ත්වයේ, ක්‍රය ශක්තියේ ධනාත්මක වෙනසක් වී ඇතිද යන ප්‍රශ්නාර්ථය රාව ප්‍රතිරාව දෙන නිසාය. එකක් පැහැදිලිය, යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනයෙන් පමණක් රටක් තියුණු වන්නේ නැත, දකුණු ඇමරිකාවේ බොහෝ රටවල් එසේ යටිතල පහසුකම් අතින් ඉහල මට්ටමක හුන්නද එකී රටවල මිනිසුන් අසීරු ජීවන තත්ත්වයකට උරුමකම් කියති. එසේ නම් අපේ රටේ තිරසාර සංවර්ධනයකට රටේ නිෂ්පාදකයා මෙන්ම පාරිභෝගිකයාත් සුරක්ෂිත වන අන්දමින් තීන්දු තීරණ ගත යුතුව ඇත. අවසාන වශයෙන් එකක් මතක් කර දෙමි, යුද ජයග්‍රහණය විකුණමින් සන්ධාන ආණ්ඩුවට මියෙන තෙක් රජ කරන්නට නොහැකිය, එනිසා දැන්වත් වැඩ කරන්නේ නම් රටටත්, ඇමැතිවරුන්ටත්, පොදුජනතාවටත් යහපතකි.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 උඳුවප්

දෙවරක් සිහසුන අහිමි වූ “මින්නේරි දෙවියෝ”

නිදහසින් පසු වල්වැදී, කැලෑ වී තුබූ රජරට අස්වද්දන්නට ශ්‍රේෂ්ඨ නායකයන් රැසක් පෙරට ආහ, ඩී.ඇස්., ඩඩ්ලි, ගාමිණී යන පතාකයින් අතර වසර 14කට ආසන්න කාලයක් අමාත්‍යවරයකු මෙන්ම පාර්ලිමේන්තුවේ සභානායකධුරය ඉසිලූ සී.පී. ද සිල්වා ශ්‍රීමතාණන්ගේ නම අමතක කරන්නට අපට බැරිය. මේ සටහන ඔහුගේ මතකය සිහි ගන්වනු අරඹයාය.

සී.පී. ද සිල්වා

1912 සිංහල හා හින්දු අලුත් අවුරුද්දට දිනකට මත්තෙන් දකුණු ලක බලපිටියේ රන්දොඹේ ග්‍රාමයේ පින්වත් බිළිඳකු ජන්මලාභය ලැබීය. නමින් චාල්ස් පර්සිවල් ද සිල්වා නම් වූ ඔහුගේ පියා බලපිටිය අධිකරණයේ සුප්‍රකට නිතීඥවරයකු වූ සී.ආර්. ද සිල්වාය. කුඩා කළ පටන් සී.පී. යන මැයෙන් කවුරුත් දැන හැඳිනගත් මේ පුංචි දරුවා පළමුව අම්බලන්ගොඩ ධර්මාශෝක විද්‍යාලයට ඇතුලත් කෙරිණි. කෙටි කලෙකින් දෙමාපියන් විසින් ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයට ඇතුලත් කෙරුණු සී.පී. එහි දිදුලන ශිෂ්‍යයකු බවට පත් විය. අධ්‍යාපනයට මෙන්ම විෂය බාහිර වැඩටත් ගජ රුසියකු වූ සී.පී. ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක පදවියෙන් පිදුම් ලැබීය. ගණිතය සහ විද්‍යාව විෂයන් කෙරේ වැඩි ආසාවක් දැක්වූ සී.පී.එකී විෂයන් සඳහා පිරිනැමෙන “ග්‍රෙගරි” සහ “මිලර්” සම්මානයන්ගෙන්ද පිදුම් ලත්තේය.

සරසවියෙන් ගණිතය පිළිබඳ විද්‍යාවේදී ප්‍රථම පන්තියේ ගෞරව උපාධියක් හිමි කරගත් සී.පී. සිවිල් සේවයට යැවීමේ අරමුණින් සිය දෙමාපියන් එංගලන්තයට පිටත් කළේය. එහිදී සාර්ථකව අධ්‍යාපනය හමාර කළ සී.පී. 1935දී ලක්දිවට අවුත් සිවිල් සේවයට එකතුපහදු වූයේ ලක් ඉතිහාසයේ ලාබාලතම සිවිල් නිලධාරියකු ලෙස ඉතිහාසගත වෙමිනි. යාපනයේත්, පුත්තලමේත් කැඩට් නිලධාරියකු ලෙස පුහුණුව ලත් සී.පී. පසුව අනුරාධපුර සහ පොලොන්නරුව යන දිස්ත්‍රික්ක දෙකෙහි රජයේ ඒජන්තවරයා ලෙස පුරා වසර 7ක් කටයුතු කළේය.

1935 සිවිල් සේවයට එක්වූ දා සිට 1972 අවසන් හුස්ම හෙලන තෙක්ම රජරට අස්වැද්දීම සී.පී.ගේ සිහිනය විය. ගාමිණී දිසානායකයන් එකලු කළ මහවැලි සිහිනයේ මුල් අයිතිකරුවා සී.පී. යැයි කීමේ වරදක් නැත්තේ ඔහු වසර 37ක් පුරා රජරට අස්වද්දන්නට ගත් වෙහෙස මහන්සිය නිසාමය. එපමණක් නොව මහවැලි මහා ව්‍යාපෘතිය පොල්ගොල්ල අමුණට මුල්ගල තබමින් අග්‍රාමාත්‍ය ඩඩ්ලි සේනානායකයන් ආරම්භ කරද්දී එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයේ ඉඩම්, ඉඩම් සංවර්ධන, වාරිමාර්ග සහ විදුලිබල ඇමැතිවරයා ලෙස තිරය පිටුපස සිටිමින් මහා මෙහෙවරක් කළේද සී.පී.මය.

මහත් දුෂ්කරතා මධ්‍යයේ වුව රජරට ජනතාවට සිවිල් සේවකයකු ලෙස සෙත සැලසීම සී.පී.ගේ ඒකායන පැතුම විය. ගිරිතලේ වැව් තාවුල්ලේ තානායමක සිට රාජකාරී කළ සී.පී. සතියකට වරක් ඇලහැර හරහා මාතලේට සිය විලිස් ජීප් රථය පදවාගෙන ආයේ රජරට කටුක දිවියට අවශ්‍ය අඩුමකුඩුම රැගෙන යන්නටය.  ඩී.ඇස්. සේනානායකයන් කෘෂිකර්ම අමාත්‍යවරයාව ඉන්දැද්දී එම අමාත්‍යාංශයේ සහකාර ලේකම්ධුරයක් ඉසිලූ සී.පී. 1946දී සහකාර ඉඩම් කොමසාරිස් තනතුරකට උසස් කෙරිණි. 1949දී සී.පී. තවත් රාජකාරී සන්ධිස්ථානයක් පසු කළේය, ඒ ඉඩම් සංවර්ධන අධ්‍යක්ෂවරයා ලෙස පත්වීමත් සමඟය. ඩී.ඇස්., ඩඩ්ලි යන කෘෂිකර්ම ඇමැතිවරු දෙපල යටතේම රජයේ සේවකයකු ලෙස රජරට අහිංසක ගොවි ජනතාවගේ ජීවන තත්ත්වය නගා සිටුවීමට මහත් පරිශ්‍රමයක් දැරූ සී.පී., මින්නේරි ජනපදය ප්‍රතිස්ථාපනය කිරීමෙහිලා පුරෝගාමී චරිතයක් විය. වෙසෙසින්ම මින්නේරි ව්‍යාපාරය හමුවේ තුබූ ප්‍රමුඛ අභියෝගයක් වූයේ ජානපදිකයින් මින්නේරි ජනපදය තුලම රඳවා තබා ගැනීමය. ඒ අභියෝගය ජයගැන්මට ඩී.ඇස්. සේනානායක ශ්‍රීමතාණන් යෙදෙව්වේ තරුණ සී.පී. ද සිල්වාය, ඒ ඔහු උතුරු මැද පළාතේ රජයේ ඒජන්තවරයා ලෙස පත්කරමිනි. ඩී.ඇස්. සේනානායක සහ එවක ඉඩම් කොමසාරිස්ධුරය හෙබවූ වත්මන් විපක්ෂනායක රනිල් වික්‍රමසිංහ මැතිතුමාගේ මුත්තණුවන් වන සී.ඇල්. වික්‍රමසිංහ මහතා සී.පී. ද සිල්වා සමඟ නිතර කතිකා කළේ මින්නේරි ව්‍යාපාරය සාක්ෂාත් කිරීම උදෙසාය. ඩී.ඇස්., ඩඩ්ලි සහ සී.ඇල්. යන ත්‍රිත්වයේ පූර්ණ විශ්වාසය දිනාගත් සී.පී. මින්නේරි ජානපදිකයින්ගේ ජීවන තත්ත්වය අරුත් ගන්වනු වස් සිය උපරිම දායකත්වය ලබාදුන්නේය. පසුකාලීනව ඩී.ඇස්. සේනානායකයන් විසින් එකී දායකත්වය උදෙසා රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේදී උපහාරයද පළ කර සිටියේය.

1946දී තවත් සුවිශේෂී රාජකාරීමය උසස් වීමක් සී.පී. ද සිල්වා මැතිඳුන්ට හිමිවිය, ඒ ඔහු අතිරේක ඉඩම් කොමසාරිස්ධුරයෙන් පිදුම් ලැබීමත් සමඟය. එකළ ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රමය වෙනස් කරන්නට පත්කෙරුණු සොල්බරි කොමිසම ලක්දෙරණට අවුත් සංචාරය කළ එක් ඉසව්වක් වූයේ මින්නේරියයි. මින්නේරියේ සමූපකාර වාර්ෂික මහා සභා රැස්වීමකට සහභාගී වීමෙන් අමන්දානන්දයට පත්වූ සොල්බරි සාමිවරයා “ලංකාවේ කැලෑබදව මිනිස්සුන්ට මෙහෙම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව රැස්වීම් තියන්න පුළුවන් නම් මේ මිනිස්සුන්ට රටක් පාලනය කරන්න බැරි යැයි කියන්න පුළුවන් කාටද?” යන ප්‍රශ්නය විචාල බව අචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු මහතා සී.පී. ද සිල්වා ගැන සන්ඩේ ටයිම්ස් පුවත්පතට ලියූ උපහාර ලිපියේ කියැවේ.

1950 නිදහස් දවස දා සී.පී. ද සිල්වා සිවිල් සේවයෙන් ඉල්ලා අස්වූයේ කාගේත් දොම්නසට හේතුකාරකයක් වෙමිනි. ඉල්ලා අස්වීමෙන් ඉක්බිති හෙතෙම පුත්තලමේ තම වත්තේ වගා කටයුතුවල නිරත වෙමින් නිදහස් දිවියක් ගත කළ බව කියැවේ. දිනක් හිරු බසින යාමයේ තම කුඹුරේ අස්වැන්න ගොඩ ගසමින් තුබූ හෝරාවෙක අනපේක්ෂිත අමුත්තකු සී.පී. හමුවන්නට ආයේය. හේ නමින් එස්.ඩබ්ලිව්.ආර්.ඩී. බණ්ඩාරනායක මහතාය, බණ්ඩාරනායක මහතාගේ මේ හදිසි සංචාරයට නිමිත්ත වූයේ සී.පී. ද සිල්වා ක්‍රියාකාරී දේශපාලනයට සම්බන්ධ කර ගැනීමය. බණ්ඩාරනායක මැතිඳුන්ගේ උත්සාහය මල්ඵල දැරීය. සී.පී. ද සිල්වා පොලොන්නරුව ආසනය සඳහා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් තරඟ කිරීමට කැමැති වූවා පමණක් නොව තම උපන්ගම වූ බලපිටියේ මැතිවරණ සටනටත් සක්‍රීයව දායක වීමට එකඟ විය. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ පළමු මැතිවරණය වූ 1952 මහ මැතිවරණයෙන් රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවට තේරී පත්වූයේ ශ්‍රිලනිප මන්ත්‍රීවරුන් අතලොස්සකි, ඒ අතර පොළොන්නරුවේ සී.පී. ද සිල්වා ප්‍රමුඛයකු බවට පත්විය. කෙසේ වෙතත් 1956දී එස්.ඩබ්ලිව්.ආර්.ඩී. බණ්ඩාරනායක ප්‍රමුඛ ශ්‍රිලනිපය බලයට පත්වූ අතර ඒ සමඟ සී.පී. ද සිල්වා මැතිතුමා එම රජයේ සභානායක සහ ඉඩම් සහ වාරිමාර්ග ඇමැතිවරයා ලෙස පිදුම් ලැබුවේය. මෙහිදී සී.පී. ද සිල්වා මැතිතුමා ගැන කිව යුතු වැදගත් යමක් ඇත, එනම් ඔහු මාස දෙකේ විරාම ද්විත්වයක් හැරුණු කළ, පුරා වසර 14ක්ම (1956-1970) ඉඩම්, ඉඩම් සංවර්ධන, වාරිමාර්ග සහ විදුලිබල අමාත්‍යධුරයත්, සභානායකධුරයත් ඉසිලීය. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ රජයන් දෙකක සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයක එකී තනතුරු හෙතෙම හෙබවීම සුවිශේෂී කාරණයක් ලෙස සැලකිය හැකිය.

1959 අගෝස්තු 25දා කැබිනට් රැස්වීමේදී සී.පී. ද සිල්වාට සුවිශේෂී අත්දැකීමකට මුහුණපාන්නට සිදුවිය. අගමැති බණ්ඩාරනායකයන්ට පිළියෙළ කළ තිබූ කිරි වීදුරුව පානය කළ සී.පී. දරුණු ලෙස ගිලන් විය, එකළ එය එතරම් සැලකිල්ලට නොගත්තද පසුව එකී කිරි වීදුරුවට අගමැතිවරයා ඝාතනය කිරීමට වස යොදා තිබෙන්නට ඇතැයි සැකයක්ද මතුවිය. නමුත් අතිශය දෛවෝපගත ලෙස එම සිද්ධියෙන් මාසයක් ගෙවුණු තැන, එනම් 1959 සැප්තැම්බර් 26දා චීවරධාරියකු විසින් අග්‍රාමාත්‍ය බණ්ඩාරනායක මහතා වෙඩි තබා ඝාතනය කරන ලදි. ජ්‍යෙෂ්ඨත්වය අනුවෙ මීළඟට අග්‍රාමාත්‍යධුරයේ දිවුරුම් දෙන්නට තුබුනේ සී.පී. ද සිල්වා මහතාටය, නමුත් ගිලන්ව එංගලන්තයේ ලන්ඩන් නුවර ප්‍රතිකාර ලබමින් සිටි ඔහුට එම අවස්ථාව මගහැරී ගියේ ඔහුගේ අවාසනාවට වඩා රටේ ජනතාවගේ අවාසනාවට යැයි කීම යුක්තිසහගතය.

1960 මාර්තු මහ මැතිවරණය වනවිට සී.පී. ද සිල්වා පරිපූර්ණව සුවය ලබා නොසිටියද ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය මෙහෙයවීමේ බර කරට ගත්තේය. මහ මැතිවරණ ප්‍රතිඵලය ප්‍රකාශ වූයේ ඩඩ්ලි සේනානායක මැතිඳුන්ගේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ආසන 50කුත්, සී.පී. ද සිල්වා ප්‍රමුඛ ශ්‍රී ලංකා නීදහස් පක්ෂයට ආසන 46කුත් හිමි කර දෙමිනි. මන්ත්‍රණ සභාවේ විපක්ෂයේ සිටි බොහෝ පක්ෂ ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන්නට සී.පී. ද සිල්වා ප්‍රමුඛ ශ්‍රිලනිපයට සහය දැක්වීමට දත කට මැදගෙන සිටියහ. නමුත් රාජාසන කතාව ඩඩ්ලි සේනානයක මැතිඳුන් පරාජයට පත්වීමත් සමඟම අග්‍රාණ්ඩුකාරවරයා අලුත් මැතිවරණයකට දින නියම කළේය. 1960 ජුලි මාසයට නියමිත වූ මෙම මහ මැතිවරණය ලාංකේය දේශපාලනයේ මෙන්ම ලෝක දේශපාලනයේත් හැරුම් ලක්ෂයක් වූවා යැයි කීම නිවැරදිය. නැවත වරක් ශ්‍රිලනිපය මෙහෙයවීමේ වරම තුබුනද සී.පී. ද සිල්වා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ අග්‍රාමාත්‍ය අපේක්ෂිකධුරය ප්‍රතික්ෂේප කළේය. ඒ වෙනුවට ඔහු එම වගකීම බණ්ඩාරනායක මැතිතුමාගේ වැන්දඹුව වූ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිණියට පිරිනමන්නට මූලික විය. තමන්ගේ අතේ තුබූ අගමැති අපේක්ෂකත්වය පිළිකෙව් කළ සී.පී. සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක රටේ පමණක් නොව මුළුමහත් ලෝකයේම ප්‍රථම කාන්තා අග්‍රාමාත්‍යවරිය බවට පත්කරන්නට දිවා රෑ නොබලා වෙහෙස මහන්සි විය. දේශපාලනයට ආධුනිකයකු වූ සිරිමාවෝ මැතිණියගේ රජයේ සභානායකවරයා ලෙස ශ්‍රිලනිප රජයේ බොහෝ බර කරට ගෙන 1960-65 රජය මෙහෙයවීමේ ගෞරවය සී.පී. ද සිල්වා මැතිඳුන්ට හිමිවිය යුතුය.

දෙවරක්ම අගමැතිවීමේ හිනිපත්තට පැමිණි සී.පී. ද සිල්වා චාම් චරිතයකට උරුමකම් කීවේය. ජනප්‍රිය දේශපාලනය සහ ප්‍රසිද්ධිය හඹා නොයමින් රජරට ඇතුළු තුන් හෙළයේ ජනතාවගේ ජීවන තත්ත්වය නගා සිටුවීම ඔහුගේ ඒකායන පරමාර්ථය විය. ඇමැතිවරයකු ලෙස රටේ බොහෝ ප්‍රදේශවල වාරි පද්ධති සහ කෘෂිකර්මය නගා සිටුවීමට අනූපමේය සේවාවක් කළ සී.පී. ද සිල්වාගේ දේශපාලන සාර්ථකත්වයට ප්‍රධාන බාධකයක්ද තිබුණි. ඒ ඔහුගේ කුලයයි, සලාගම කුලයට අයත් වූ සී.පී. අගමැති වනු දැකීමට ශ්‍රිලනිප පාක්ෂිකයන්ම සමහරක් කැමැති නොවූයේ සිංහල ජනසමාජයේ අදටත් පවතින කුල භේදය නිසාය.

සී.පී. ද සිල්වා අමාත්‍යවරයා අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයට ලබාදුන් දායකත්වයද අමතක කළ නොහැකිය. කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලය උදාහරණයක් කරගනිමින් පොළොන්නරුවේ රාජකීය මධ්‍ය විද්‍යාලය සියළු අංගෝපාංගයන්ගෙන් යුක්තව ඉදි කළ එතුමා මැදිරිගිරිය මධ්‍ය මහා විද්‍යාලය ඉදිකිරීමෙහිලාත් ප්‍රමුඛ කාර්යභාරයක් ඉටු කළේය. කොළඹ ප්‍රකට පාඨශාලාවක් වන මහානාම විද්‍යාලය ඉදිකිරීමටද සී.පී. ද සිල්වා මැතිතුමා ඉමහත් දායකත්වයක් ලබා දී තිබේ. 1960-65 ශ්‍රිලනිප ආණ්ඩුවේ මාධ්‍ය මර්දනයට රජය තුල සිටම සී.පී. ද සිල්වා හඬ නැගුවේ තමන්ගේ ප්‍රතිපත්ති පාවා නොදෙමිනි. සිරිමාවෝ මැතිණිය ඇතුළු එවක රජයේ වාමාංශික කොටස් ලේක් හවුස් ආයතනය ජනසතු කිරීමට ගෙනගිය ව්‍යාපාරය දැඩි ලෙස හෙළා දුටු සී.පී. රජය තුල තම මතය පරාජය වීමත් සමඟ කටුක තීරණයකට එළඹියේය. ඒ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය හැර දමා විපක්ෂයේ අසුන් ගැනීමටය, ඒ තමන්ට හිමි ඇමැතිධුරය සහ සභානායක පදවියද අතැර දමමිනි. ඒ 1964 දෙසැම්බර් 3දාවකය. පසුකාලීනව එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සාමාජිකත්වය ලබාගත් සී.පී. 1965 මහ මැතිවරණයට එජාපයෙන් මින්නේරිය අසුනට තරඟ කරමින් ජයගත්තේ 1965-70 ඩඩ්ලි සේනානායක රජයේද සභානායකවරයා බවට පත්වෙමිනි.

සී.පී. ද සිල්වා මැතිතුමා ඩඩ්ලි සේනානායක මැතිතුමාගේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සාමාජිකයකු ලෙස මහත් වෙහෙස මහන්සියක් දැරුවේ රජරට සරුසාර කරන්නටය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස එදා මෙදා තුල ලක්දෙරණේ බිහිවූ යෝධතම සංවර්ධන ව්‍යාපෘතිය වූ මහවැලි සංවර්ධන ව්‍යාපෘතිය ජනිත විය. 1970දී ආරම්භ කිරීමට නියමිත වූ මෙම දැවැන්ත බහුකාර්යය ව්‍යාපෘතිය වසර 30ක් තුල අදියර 3කින් සමාප්ත කිරීම එතුමාගේ සිහිනය විය. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ ආධාර ඇතිව එජාපය මහවැලි සිහිනය සැබෑ කරන්නට උත්සුක වුවද බොහෝ ප්‍රතිවාදීන් කීවේ 1968 මුළු රාජ්‍ය ආදායමටත් වඩා වැඩි වියදමක්  අSතමේන්තුගත මහවැලි ව්‍යාපෘතිය දවල් සිහිනයක් කියාය. 1970දී පත්වූ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිණිය ප්‍රමුඛ සමගි පෙරමුණු රජය මහවැලි සංවර්ධන යෝජනා ක්‍රමය ගැන තැකුවේ නැත. අවාසනාවකට 1977 පත්වූ එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජය විසින් ගාමිණී දිසානායක මැතිඳුන්ගේ මෙහෙයවීම යටතේ මහවැලි ව්‍යාපෘතිය ජනතා අයිතියට පත කරද්දී සී.පී. ද සිල්වා අප අතරින් සමු ගෙන කලක් ගතව ගොසිනි.

1970දී මහවැලි සංවර්ධන මණ්ඩලය ස්ථාපනය කරලීම උදෙසා පනතක් ගෙනෙමින් සී.පී. ද සිල්වා මෙසේ පවසා ඇත.

“රජරට වාසය කරමින් සේවය කළ සත්වස තුල පොළොන්නරුවේ සිට සැතපුම් 6ක් දුරින් වූ මනම්පිටිය පාලම මත හිඳ මහවැලිය මෝසම් සමයේ පිටාර ගලන විට දුප්පත් මිනිසුන් දුක් විඳිනුද යල කන්නයේ කුඹුරු කරන්නට, නාන්නට, බොන්නට වතුර පොදක් නැතිව දුක් විඳිනුද දුටුවෙමි, තෙත් කලාපයේ කඳු අතරින් ගලා එන මහවැලි නදියේ, මහවැලි ජලය වියළි කලාපයට හරවන්නේ කෙසේදැයි මම පැය ගණන් සිහින දැක්කෙමි”.

අවසන 1970දී සී.පී. ද සිල්වා මින්නේරි අසුන ඡන්ද 1000කට කිට්ටු ප්‍රමාණයකින් පරදිද්දී කඳුරට කොත්මලයෙන් බිහිවූ නුවර එළිය ජයගත් තරුණ දේශපාලනඥයා විසින් 1980 දශකයේදී සී.පී. ද සිල්වාගේ මහවැලි සිහිනය සැබෑ කළේය.

1970 මැතිවරණ පරාජයෙන් පසුව විවේකී දිවියක් ගත කළ සී.පී. කෙටි කලක් රෝගාතුරව හිඳ 1972 ඔක්තෝබර් 9දාවක දැයෙන් සමුගත්තේ රජරටින් බිහිවූ කිරුළු නොපළන් රජුන් ලෙසිනි. වසර 60ක් මුළුල්ලේ ලක්දෙරණ ආලෝකමත් කළ සී.පී.ගේ නාමය ලක්වැසි දනන් මුව වසර ගණනාවක් රැඳේවායි අප ඉතසිතින් පතමු.

මේ ලියමන 1964 දෙසැම්බර 3දා විපක්ෂයේ අසුන්ගත් සී.පී. ද සිල්වාගේ වදන් පෙළකින් අවසන් කරනු රිසියෙමි.

“මම අද මේ සියල්ල හැර දමන්නේ නිදහස් සමාජයක නිදහස් මිනිසකුව ජීවත් වීමටයි”

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 වප්

ගාමිණී දිසානායක සොළොස්වස් ගුණසමරුව..!!

ලක්දෙරණ එළිය කළ ශ්‍රේෂ්ඨ පුත්‍රයකු වූ ගාමිණී දිසානායක, ජී.ඇම්. ප්‍රේමචන්ද්‍ර ඇතුළු කෘතහස්ත දේශපාලනඥයන් කීප දෙනෙක් දැයෙන් සමුගෙන අදට වසර 16ක් සපිරේ. රටට මහවැලිය දායාද කරමින් අනූපමේය සේවයක් ඉෂ්ට කළ ගාමිණී දිසානායකයන් එදා මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකාරියක බිලි නොගත්තා නම් අද අප වෙසෙන්නේ කෙතරම් වෙනස් රටක විය හැකිද?? එහෙත් සිදුවූ දෙය වළක්වන්නට නොහැක, නමුත් රටට ඉමහත් සේවාවක් ඉටු කළ ආදර්ශමත් දේශපාලනඥයකුට කෘතගුණ සැලකීම අගනේය. එය ගාමිණී දිසානායකයන් වන් උත්තුංග පුතුණුවන් ලක් දේශපාලනයට දායාද වන්නට ඌණපූරකයක් වේවායි සැදැහැ සිතින් පතමු.
නායකයාණෙනි. ඔබට නිවන් සුව..!!!

ගාමිණී දිසානායක අලලා පබැදුනු අපේ සදාහරිත මතකයන් ආවර්ජනා කරන්නට ඔබට ආදරයෙන් ආරාධනා කරමි.

ගාමිණී දිසානායකයන් ගැන 2010 මාර්තුවේදී අප විසින් ලියැවුණු ලිපිය

https://sadaharita.wordpress.com/2010/03/20/gd/

ගාමිණී දිසානායකයන්ගේ අවසාන හෝරා කීපය ගැන ආචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු ලියූ ලිපිය

https://sadaharita.wordpress.com/2009/11/07/thotalanga/

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 වප්

H Niles Perera©, October 2010

18 සන්නිය

18වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවේදී මහා ඉහළින් සම්මත විය. ඊට පක්ෂව ඡන්ද 161කුත් විපක්ෂව ඡන්ද 17කුත් ලැබුණි. එහෙත් එකී 18වන සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවේ තකහනියේම සභාගත කළේ රට ගැන කැක්කුමකින්ද, ඉන් අපේ රටේ ජනතාවට ඇතිවන සුබසෙත කවරේද?? ආණ්ඩුවේ වහසි බස් වලට රැවැටෙනු වෙනුවට අප විමසා බැලිය යුත්තේ මෙයයි.

ශ්‍රීලනිප ප්‍රබලයන්ගේ කැමැත්ත (රත්නසිරි දෙස නෙතු යොමන්න)

මුලින්ම මේ 18වන සංශෝධනයෙන් වෙන්නේ කුමක්ද යන්න තෝරා බේරාගෙන සිටිය යුතුය. එහි මූලික වෙනස්කම වන්නේ ජනාධිපතිවරයකුට එම ධූරය දෙවරකට වඩා ඉසිලීම වළකමින් තුබූ තහංචිය ඉවත් කිරීමය. ඒ අනුව වත්මන් ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මැතිතුමාට නැවත නැවැතත් ජනාධිපතිධූරයට තරඟ කිරීමේ අවකාශය හිමි වේ. ඒ අනුව ඔහුට මියෙන තෙක්ම ජනාධිපති පුටුවේ රැඳී සිටීමට වුව අවකාශය හිමි වනු ඇත. “ඉතින් ඒකේ වැරැද්ද කුමක්ද?” යමෙක් අසන්නට පිළිවන, “ඒකෙන් වෙන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තහවුරු වෙන එක නේද?, මොකෝ මහින්ද මහත්තයා මිනිස්සුන්ගෙ ඡන්දෙන්නෙ දිගටම ඉන්න යන්නෙ” ඒ තවත් පසෙකින් නැගෙන තර්කයකි. බැලූ බැල්මට මෙහි ඇත්තක් ඇතැයි යමෙකුට කිව හැකිය. නමුත් එය සැබැවින්ම එසේද? ලෝකයේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් සහිත සංවර්ධිත රාජ්‍යය සියල්ලේම ජනාධිපතිවරුන්ට ධුර සීමාවක් (term limitations) පනවා තිබේ. සිරිලක ධුර කාලය දික් කරගන්නට බලධරයින් උත්සුක වෙද්දී ඇමරිකාවේ සෙනෙට් සහ නියෝජිත මන්ත්‍රී මණ්ඩල සභිකයින්ගේ පවා ධුරකාලය සීමා කෙරෙන පනතක් කෙටුම්පත් කෙරෙමින් පවතින වග ඔබ සමහර විට දන්නවාත් ඇත. ඊට හේතුව රටේ නායකත්වය පිරිහීම වැළැක්වීමය, බොහෝ අවස්ථාවලදී බලකාමයෙන් මන්මත් වී යන දේශපාලනඥයින් තම බලය රැකගැනීමට නොකරනා දෙයක් නොමැත. එය ලක්වැසි අපට අරුමයක් නොවේ, බලයේ ඇත්තවුන් රාජ්‍ය සම්පත්, රාජ්‍ය මාධ්‍යය, ආරක්ෂක අංශ සිය පෞද්ගලික බූදලය මෙන් පරිහරණය කරමින් සිය බලය රැකගැනීමට ගෙන ගිය ක්‍රියාවලීන් අප හොඳාකාරව දැක ඇත. එබැවින් මේ සංශෝධනය හරහා සිදුවන්නේ බලකාමය ඇත්තකු තව තවත් ඊට අලවා තබමින් රට වලපල්ලට යැවීමය. “ඒක කොහොමද එහෙම වෙන්නෙ?” ඒ ඔබේ මීළඟ ප්‍රශ්නය විය හැකිය. ඊට පිළිතුර සොයන්නට අපිට සහෝදර සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල්වල උදාහරණ කීපයක් සෑහේ. අප්‍රිකාවේ බොහෝ රටවල ඇත්තේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් වන අතර ඒ රටවල් බොහෝමයක ධූර සීමවක් පනවා නොමැත. අප්‍රිකාවේ බොහෝ රටවල්වල ආඥාදායකයින් බිහිවී ඇති බව නොරහසකි, ඇතැම් විට ජනතා සහයෙන් ආඥාදායක ජනාධිපතිවරයා පන්නනන්නට නායකත්වය දෙන්නා ඊටත් වඩා දරුණු ආඥාදායකයකු වූ අවස්ථා අප්‍රිකාවේ බහුලය. රාජ්‍ය විරෝධී කැරළි, කුමන්ත්‍රණ ආදිය නිසාම අප්‍රිකාවේ රටවල් වල මිනිසුන් පීඩා විඳිති. තම රටේ “මියෙන තෙක්” ජනපතිගේ වරදාන, වරප්‍රසාද, රාජකීය ඌෂ්ණය වෙනුවෙන් ඒ රටවල මිනිසුන් නොමැරී මැරෙති. සිම්බාබ්වේ දේශයේ රොබට් මුගාබේ නම් ආඥාදායක ජනාධිපතිවරයා මීට කදිම නිදසුනකි, 1987 බලයට ආ ඔහු බලය රැකගන්නේ ඡන්දවලිනි, ඒවා අතිශය දූෂිතය, මුගාබේ බලයේ සිටීමෙන් සිම්බාබ්වේ වැසියන්ට වූ සෙත කුමක්ද?? ඔහු එන්න එන්නම දුර්දාන්තවාදී පාලකයකු වෙමින් රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදය රට පුරා මුදා හරිමින් රට කාබාසිනියා කළේ සිය බලය රැකුමටය. ඔහුගේ බලකාමය නිසා සිම්බාබ්වේ දේශය ලොව ඉහළතම උද්දමනයට උරුමකම් කියයි. ශ්‍රී ලංකාව සිම්බාබ්වේ දේශය මෙන් වනු ඇතැයි මම නොකියමි, නමුත් 18වන සංශෝධනයෙන් මේ පියවර තැබුවේ ඒ දෙසට නොවෙතැයි කාට නම් හිතට එකඟව කිව හැකිද??

2010 සැප්තැම්බර් 5දා ලක්බිම පුවත්පතේ දර්ශන කරුණාතිලකගේ කාටූනය

අනෙක් පැත්තට “තරුණ පරපුරට වගකීම් දෙන්න ඕනෑ” කියන්නේ ජනාධිපතිතුමාමය, ඉතින් ඉදිරියේ රටට නායකත්වය දෙන්නට සිටින තරුණ නායකයින්ට වල කැපීමට ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙනැවිත් ධුර වාර ගණන දීර්ඝ කරගැනීම කෙතරම් අවංක ක්‍රියාවක්ද කියා ඔබම සිතා බලන්න. එලෙසම ‘මහින්ද චින්තන – ඉදිරි දැක්ම’ ඔබට සිහි කැඳවීම මගේ යුතුකමකි, එහිදී අතිගරු ජනාධිපතිතුමා ජනතාවට ප්‍රතිඥා දෙනුයේ විධායක ජනාධිපතිධූරය භාරකාර තනතුරක් බවට පත්කරන බවයි. එහි පිටු අංක 53හි උපුටගැනීම මෙසේය.

ඔය කියනා අයුරේ කිසිඳු බලතල වෙනස් කිරීමක් මේ සංශෝධනය හරහා කර නැත. උවමනාව තිබුණි නම් ඡන්ද 161ක් ඇති ආණ්ඩුවට එකී සියළු වෙනස්කම් එකවර සිදු කළ හැකිව තිබුණි. සිදුවී ඇත්තේ එදා පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් 225න් 224ක (එවක ඇමැතිවරයකුව සිටි ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු) මනාපය පරිදි සම්මත වූ 17වන සංශෝධනය හරහා කප්පාදු කැර ගැනුනු බලතල යළි ලබාදී විධායක ජනාධිපති කියන්නා වූ තනතුර තවදුරටත් ශක්තිමත් කිරීම පමණෙකි. විධායක ජනපති තනතුර අද වන විට රජකමට නොදෙවැනි වන්නේ යැයි යමෙකු කිවහොත් එහි වරදක් නොහේ. ඒ අනුව රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය තමන්ගේ හෙංචයියන්ගෙන් පුරවා ගත හැකි, සිය දේශපාලන බලරාගය මුදුන් පමුණුවා ගත හැකි සංශෝධනයක් සම්මත වීම ලක්වැසි අපට අහිතකරය. විශේෂයෙන්ම විධායක ජනාධිපතිධූරය අඛණ්ඩව විවේචනය කරමින් බලයේ රැඳෙමින් විධායක අගමැතිකම් ගැන කියැවූ උදවිය ඊට පක්ෂ වීම හාස්‍යජනකය.

අනෙක් පැත්තට ගත්විට අපේ ලක්දෙරණට කලක පටන් විදේශයන්ගෙන් විවිධ මානව හිමිකම් චෝදනා බලපෑම් එල්ලවන බව නොරහසකි. නමුත් සැර බාල වී ගෙන එද්දී මේ සංශෝධනය හරහා නැවතත් විදේශිකයන්ට බලපෑම් කිරීමට මාර්ගයක් නිර්මාණය කරදෙන්නට ආණ්ඩුව සමර්ථ වී ඇත. එක අතකින් ආණ්ඩුවේ පැවැත්ම රඳන්නේ “විජාතික බලවේග, ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණ” මත පදනම්වය. ඒ කෙසේ වෙතත් මෙය විදේශ බලපෑම්වලට පවා අත වැනීමකි, එබැවින් එය රටට මහත් වූ පිළිලයක්මයැ.

2010 සැප්තැම්බර 7දා ලංකාදීපයේ දාස හපුවලානගේ සුවාරිස් කාටූනය

එහෙත් ලක්වැසි ජනතාවට ඇත්තාවූ ලොකුම ප්‍රශ්නය මෙයද? 18වන සංශෝධනය හරහා ගමේ රටේ සාමාන්‍ය ජනතාවට අත්වන සෙත නම් කිම. මීට වඩා දැවෙන ප්‍රශ්න මිහිපිට විසඳන්නට තිබියදී මෙවන් සංශෝධනයක් ගෙන ඒම ජුජුප්සාජනකය. ව්‍යවස්ථාවේ සිදුවිය යුතු ප්‍රධානතම වෙනස්කම මේකද?? මීට වඩා රටේ ජනතාවට බලපාන, රටේ අනාගතයට හේතුකාරක වන බලය බෙදාහැරීම, මැතිවරණ ක්‍රමය යනාදී දෑ තිබියදීත් ඒවා නොසලකාහැරීම කණගාටුවට කරුණකි. ලක්දෙරණ ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මහතා ඇතුළු රණවිරුවන්ගේ මැදිහත්වීමෙන් කුරිරු ත්‍රස්තවාදයෙන් මුළුමනින්ම මුදවා ගෙන මාස 16ක් පමණ ගතවී තිබුණද ඒ කාලය තුල රාජ්‍ය මාධ්‍යය සහ දේශපාලනික වේදිකා තුල රඟ දැක්වූ ජවනිකා වලට සාපේක්ෂව රටේ සංවර්ධනයක් වී ඇතිද යන්න ගැටළු සහගතය. වෙසෙසින්ම යුද්ධයෙන් තොර රටක මීට එහා ගිය සංවර්ධනයක් මහජනතාව අපේක්ෂා කළෝය.

නමුත් අවාසනාව නම් එය නොවේ. එදා විධායක ජනාධිපතිධූරය නිර්දය ලෙස විවේචනය කළ පැරණි “වමේ” පක්ෂ අද මීට පක්ෂ වීමත්, එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයාගේ ඡන්දයෙන් මැතිසබයට ආ මන්ත්‍රීවරුන් මෙම අනිසි ක්‍රියාවන්ට උඩගෙඩි දීමත්ය. අනෙක් අතට එක්සත් ජාතික පක්ෂය මෙම ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ක්‍රියා හමුවේ නිද්‍රාශීලීව සිටීමත් ජ්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජාතික සන්ධානය මර්දනය කිරීමත් මත නඩුත්, බඩුත් දෙකම හාමුදුරුවන්ටම උරුම වන තත්ත්වයක් උද්ගතව ඇත. බොහෝ දෙනෙක්ට නොතේරුන්ද මෙය රටේ අවාසනාවකි. එහෙත් එහෙව් අවාසනාව භාරගන්නවා වෙනුවට් සැඩ පහර මැදින් වුවද රට වෙනුවෙන්, සත්‍යය වෙනුවෙන්, යුක්තිය වෙනුවෙන්, අප විශ්වාස කරන්නාවූ ප්‍රතිපත්ති වෙනුවෙන් උඩුගං බලා පිහිනීම අප සතු යුතුකමකි, වගකීමකි.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 බිනර

කළගුණ සලකමු…

පළමුව සෑහෙන කාලයකින් සදාහරිතයේ ලිපියක් පළ කිරීමට නොලැබීම ගැන අපේ කණගාටුව පළ කරමින්ම මේ ලිපිය අරඹන්නට සිතුවෙමි.  2010 මහ මැතිවරණය අහවර වී දැන් මාස 5ක් ගෙවෙන්නටත් ආසන්නය, මැතිවරණ ජයග්‍රහණයේ උණුසුම පහව යන්නටත් පෙර රටේ නීතිය දැඩි ලෙස පිරිහී යෑමේ තත්ත්වයක් උද්ගත වන වාතාවරණයක් රට තුල උද්ගත වී ඇත. මේ විමසුම ඒ ගැනය.

පසුගිය කාල සීමාව පුරා රජයේ පාර්ශවයන් විසින් අමු අමුවේ නීතිය උල්ලංඝනය කෙරුණි. වරෙක ඩෙංගු මඩින්නට නව ක්‍රමයක් සොයාගත් අමාත්‍යවරයකු සමෘද්ධි නිලධාරියකු ගස් බැන්දේ පොලිස් නිලධාරීන් අභිමුවදීය. තවත් විටෙක රජයේ ඇමැතිවරුන් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය ඉදිරිපිට පොලිසියට තරවටු කරමින් රැඟුම් රඟද්දී රජයේ ලොකු ලොක්කන් ඊට ඉනිම්ං බඳින්නට විය. එය එසේ වුවත් ගාල්ලේ උද්ඝෝෂණයකට එල්ල වූ විරෝධතා ගැන පැමිණිල්ලක් සටහන් කරන්නට ගිය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජාතික සන්ධානයේ මන්ත්‍රීවරුන් අතඩංගුවට ගන්නේ තමන්ට තරවටු කරද්දී, තමන් අභිමුව නීතිය අතට ගනිද්දී මුනිවත රැකි පොලීසියම වීම විශේෂත්වයකි. මේ තත්ත්වය බුද්ධිමත් කවරකුට නම් අනුමත කළ හැකිද??

නමුත් ඊටත් වඩා දුක එළවනසුළු කාරණය එය නොවේ. රට ත්‍රස්තවාදී උවදුරෙන් ගලවා ගැනීමට දිවි හිමියෙන් සටන් මෙහෙයවූ ඒ උදාරතර වීරයා ඔහුගේ තනතුරින් පහ කර, පදක්කම් සියල්ල ඉවත් කර විශ්‍රාම වැටුපද අත්හිටුවීමයි. එදා එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ඔබ අප කාගේත් ඡන්දය යැද්දේ “කළගුණ සළකමු” යන තේමා පාඨය මූලික කරගෙනය. අද එහෙව් සන්ධානය ජාතියේ විරුවකුට “කළගුණ සළකා” තිබේ. ඒ ඔහු ආණ්ඩුවේ එහෙයියෙකු වී ආණ්ඩුව කරන සෑම සියළු දේකටම හිස සැලීම ප්‍රතික්ෂේප කළ නිසාය, ඔහු රටේ සුබවාදී විශ්වාසනීය වෙනසක් උදෙසා පෙළ ගැසුණු නිසාය. හාස්‍යයට කරුණ නම් මරුවා හමුවේ වුවද රට වෙනුවෙන් සිය යුතුකම ඉටුකළ සරත් ෆොන්සේකා මැතිතුමාට එලෙස දේශපාලනික ලෙස අරියාදු කරද්දී කොටි සංවිධානයේ ප්‍රමුඛ සන්නද්ධ නායකයකුව සිටි කරුණා අම්මාන් ආණ්ඩුවේ නියෝජ්‍ය ඇමැතිවරයකු ලෙස සියළු වරදාන වරප්‍රසාද සුඛ විහරණ ලැබීමය. එලෙසම වේළුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන්ගේ අභාවයෙන් ඉක්බිති තමන් කොටි නායකයායැයි හඳුන්වා දුන් කේ.පී. සිරකරුවකු ලෙස වුවද පුවත්පත් සාකච්ඡා දෙමින් සැපවත් දිවියක් ගෙවීමය. එදා “කොටි හඬ නිහඬ කළා” යැයි පම්පෝරි ගසමින් කන්ද උඩරටින් ඡන්දය ඉල්ලූ රජයේ ඇමැතිවරු අද කේ.පී.ට සුදු හුණු ගාන කටින්ම ත්‍රස්තවාදය මෙල්ල කිරීමට මහඟු මෙහෙයක් කළ සරත් ෆොන්සේකා මැතිඳුන්ට අපහාස අවලාද නගන්නේ ඔවුන්ගේ නායකත්වයම වරෙක ජෙනරාල් ෆොන්සේකා ලොව විශිෂ්ටතම හමුදාපතිවරයා ලෙසත් ඕනෑම හමුදාවක් මෙහෙයවිය හැක්කකු ලෙසත් වර්ණනා කළ බව අමතක කරලමින්ද??

2010-08-17 ලංකාදීපයේ දාස හපුවලානගේ කාටූනය

ජෙනරාල් ෆොන්සේකාට එරෙහි පළමු යුද අධිකරණයෙන් ඔප්පු කරගත් එක් චෝදනාවක් නම් ඔහු හමුදා සාමාජිකයකුව සිටියදී දේශපාලනය කළාය යන්නයි. එසේ නම් පසුගිය ජනාධිපතිවරණය සහ මහ මැතිවරණය මුළුල්ලේ එළිපිටම රූපවාහිණිය සහ ස්වාධීන රූපවාහිණිය ඔස්සේ ආණ්ඩුවට කඩේ ගිය, ආණ්ඩුවේ බැල මෙහෙවරකම් කළ, සන්ධානයට “පබ්ලිසිටි” දුන් හමුදා නිලධාරීන් සියල්ලටම විනය පරීක්ෂණ කැඳවා දඬුවම් දිය යුතු නොවේද?? නැත, අද රටේ නීතිය දෙයාකාරය, ඔබ ආණ්ඩුවේ ප්‍රබල සහායකයකු නම් නීතිය එක විදියකටත් විරුද්ධවාදියකු නම් තවත් විදියකටත් බලපායි. අවසානාව මෙයයි. ඉදිරියේදී පැවැත්වෙන යුදාධිකරණ තමාව දේශද්‍රෝහියකු ලෙස හංවඩු ගසා සිරගත කොට ඔහුගේ පාර්ලිමේන්තු අසුන පවා ඉවත් කරනු ඇතැයි යන්න තමාගේ විශවාසය බව ජෙනරාල් ෆොන්සේකා ප්‍රකාශ කළ බව වාර්තා විය. එය සැබෑවක් නොවේවා යන්න අපේ පරම පිවිතුරු පැතුම වුවද, සිදු වන්නට යන්නේ එය වග දේශපාලනය ගැන උනන්දු බොහෝ දෙනෙකුට ඒත්තු ගොස් හමාරය.

සයිමන් නවගත්තේගමයන් විසින් රචිත “සුභ සහ යස” නාට්‍යයේ තැනෙක යසලාලක තිස්ස රජු මෙසේ කියයි. “සෙබලුන් යුද්ධ කරති, එහි ගෞරවය රජුන් ලබති“. ඒ කියමන සර්ව කාලීනය, එදා රට වෙනුවෙන් දිවිපිදු, අත්පා කැප කළ රණවිරුවන්, යුදවීරයන් අමතක කොට තිබේ. ඒ වෙනුවට දේශපාලන අධිකාරියක් ඒ සියළු ගෞරවය වැළැඳගෙන වැජඹෙන්නට උත්සාහ දරයි. අවාසනාවට රටේ බහුතර ජනතාව මේ අසාධාරණය දෙස නිසොල්මනේ අමානුෂික ලෙස බලා සිටී. එය එසේ වුවත් ආණ්ඩුව ජෙනරල් ෆොන්සේකාගෙන් කුමන තනාන්තරය උදුරා ගත්තද කෙලෙහිගුණය ඇති ලක්වැසියන්ට සෑමදාටම ඔහු ජාතියේ වීර සෙන්පතිඳුන් වනු ඇත.

මේ රට යන මාවත භයංකරය, ඒ ගමන වෙනස් කරන්නට දියසෙන් කුමරකු වඩින තුරු රටට අදරැති ලක්වැසි අප බලා සිටී. එසේ නොමැතිනම් ලක්මවට දෙයියන්ගේ පිහිට පැතීම හැර අන් සරණක් නොවනු ඇත. මේ ලියමන සුප්‍රකට කියමනකින් හමාර කිරීමට කැමැත්තෙමි.

“ලොකුම ඛේදවාචකය නරක මිනිසුන් නරක ක්‍රියා කිරීම නොව හොඳ මිනිසුන් නිහඬව සිටීමය”

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 නිකිනි

“CEPA”, “IIFA” සහ ඉන්දියානුකරණය

පහුණු සතිඅන්තයේදී ඉන්දියාවේ ජාත්‍යන්තර සිනමා සම්මාන උළෙලක් වන IIFA සම්මාන උළෙල ඇතුළු ඊට ඈඳුනු උත්සව කිහිපයක් මෙරටදී පැවැත්වුණි. ඉන්දියාවේ ප්‍රකට නළු නිළියන් කිහිප පලක් මෙන්ම ඉන්දීය සංචාරකයන් විශාල සංඛ්‍යාවක්ද මෙරටට පැමිණියහ. කටුනායක ගුවන්තොට, කොළඹට යා කරමින් සුඛෝපභෝගී දුම්රිය සේවයක් මේ නිමිත්තෙන් ආරම්භ කළ අතර අගනුවරද ශුද්ධ පවිත්‍ර කර වැඩිදියුණු කළ වග ආණ්ඩුවේ ලොකු ලොක්කන් කියති. ගෝලීයකරණයට ලක්වන ලෝකයේ මෙවැනි ජාත්‍යන්තර උළෙලවල් මෙරටදී පැවැත්වීම සැබැවින්ම හොඳය. IIFA උළෙලට සමගාමීව ඇතිවූ දෙස් විදෙස් අර්බුද බොහොමයක් අපට මාධ්‍යයෙන් අසන්නට ලැබුණත් මේ හරහා රටට යම් ධනාත්මක අවධානයක් ජාත්‍යන්තරයෙන් යොමු වූ බවට අප විශ්වාස කරමු. නමුත් සමාජයට පෙනෙන පැතිකඩ මෙය වුවත් සම්පූර්ණ රූපය ආණ්ඩුව හුවා දක්වන රූපයමද??

ජී.ඇල්.පීරිස් ඇමතිතුමා CEPA ගැන අදහස් දක්වමින්

ඒ පැත්තෙන් හින්දි සිනමාවට උමතුව සිටින ශ්‍රී ලාංකික ජනතාවට ජනප්‍රිය නළු නිළියන් පෙන්වන අතරේ මේ පැත්තෙන් CEPA (අවබෝධාත්මක ආර්ථික සහයෝගීතා ගිවිසුම) ගිවිසුම හරහා රජය ජනතාවගේ ඇස්වලට වැලි ගසන බව බොහෝ දේශීය ව්‍යවසායකයන්ගේ අදහසයි. සමහරෙක් කියනුයේ ලංකාවට IIFA ගෙන්න ගත්තේ CEPA ගිවිසුම අත්සන් කරන පොරොන්දුවෙන් බවයි. එහි ඇත්ත නැත්ත අපි නොදනිමු. එහෙත් මේ දක්වා හෙළි වී නොමැති ගිවිසුම ලාංකික ව්‍යාපාර ක්ෂේත්‍රයට අවාසිදායකය යන්න පොදු පිළිගැනීමයි. ආණ්ඩු හිතෛෂී “දේශප්‍රේමී” ලේබල් තමා විසින්ම අලවා ගත්තවුන් කියන්නේ “මහින්ද මහත්තයා සීපා වලට අකමැති බවයි“. ඒත් ඊයේ ඉන්දීය පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ශෂී තරූර් මහතා කීවේ ජනාධිපතිතුමා සීපා ගිවිසුමට කැමැති බවත් ඊට ලක්වැසියන් කැමැති වනු ඇති බවත් ජනාධිපතිතුමා විශ්වාස කරන බවයි. එතකොට කාටද ජනාධිපතිතුමා බොරු කරන්නේ?? ආන්න ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙන්නට පුළුවන් එතුමාටම පමණි.

මෑතදී ප්‍රකාශයට පත් කළ බදු සහනයන්ගෙන්ද ඉන්දියාවේ මරුටි වැනි සමාගම්වලට ඉලක්කගත සහන ලැබුණු බව ප්‍රත්‍යක්ෂය. මේ අතර CEPA හරහා සිදුවන්නෙ දෙරට අතර සේවා අංශයේ ආයෝජනයේ ඇති බාධාවන් ඉවත් කිරීමත් දෙරට අතර ආගමන විගමන තහංචි ලිහිල් කිරීමත්ය. වඩාත් පැහැදිලිව කියතොත් අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය, වෙළෙඳ, ප්‍රවාහන ආදී සේවා ක්ෂේත්‍රයන්ට අවුත් ආයෝජනය කරන්නට ඉන්දියානුවන්ට හැකි වනු ඇත. අපටද එසේ ඉන්දියාවට යා හැකි බව ඔවුන්ගේ තර්කයයි, නමුත් ප්‍රාග්ධනය දුලභ ලාංකිකයන්ට ප්‍රායෝගිකව ඉන්දියාවේ ආයෝජනය කර සේවා සපයන්නෙක් වෙන්නට පුළුවන්ද?? මල්ටිකෙම් ආයතනයේ ප්‍රධානියකු පසුගියදා ලංකාදීපයට ලියූ ලියමනක සඳහන් වූයේ අද ක්‍රියාත්මක ඉන්දු-ලංකා වෙළෙඳ ගිවිසුම පරිදි ලාංකේය නිෂ්පාදන පවා ඉන්දියාවට අපනයනය කිරීම ප්‍රායෝගිකව දුෂ්කර බවත් ඊට ඉන්දියානුවන් අකුල් හෙලන බවත්ය. CEPA ගිවිසුම හරහා ඉන්දියාවෙන් දොස්තරවරුන්ට මෙරටට අවුත් බෙහෙත් කරන්නට, ගුරුවරුන්ට මෙහෙ අවුත් උගන්වන්නට, බාබර්වරුන්ට සැලුන් දමන්නට මෙන්ම ටේලර්වරුන්ටද ඇඳුම් සාප්පු දාන්නට ඉඩ හිමිවනු ඇතැයි යන්න බොහො විශ්ලේශකයන්ගේ මතයද වෙයි. ලාභ මිලට සේවා සැපයීම හරහා ඔවුන්ගෙන් පාරිභෝගිකයාට ලාභයක් සැලසුණද දේශීය ව්‍යාපාරිකයාට ඔවුන් හා තරඟ කිරීම අපහසු වී මහමග උරුම වනු ඇත. යුරෝපයේද මෙවැනිම ගිවිසුම් හරහා සිදු වූයේ එවැන්නකි. ජර්මනිය, ප්‍රංශය වැනි රටවල විරැකියාව වැඩි වීමට මූලික හේතුවක් වූයේ නැගෙනහිර සහ දක්ෂිණ යුරෝපයෙන් අඩු වේතනයන් සඳහා සේවකයන් පැමිණීමය. ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේද නීතිවිරෝධී සංක්‍රමණිකයන්ගෙන් විරැකියාවෙන් පෙළෙන්නන් ගණන ඉහළ යෑමට විශාල බලපෑමක් සිදු වී තිබේ. එසේ නම් මේ වෑයම ලංකාව තුලට ඉන්දියානුවන් ගෙන්වා ගෙන අපේ සේවකයන්, ව්‍යාපාරිකයන් මහමගට ඇද දැමීමටද?? 70, 80 දශකවල ලංකාවේ දියුණුව නුරුස්සමින් බෙදුම්වාදයට පණදුන් පාර්ශවයන්ගෙන් එවැනි ආර්ථික උගුලක් බලාපොරොත්තු වෙන්නට නොහැකිද??

මෙම බ්ලොග් ලිපිය කියැවූ යමෙකුට අපි ජාත්‍යන්තර වෙළඳාමට විරුද්ධ යැයි සිතෙන්නට පුළුවන. එවැන්නක් නැත. ඕනෑම රටකට ජාත්‍යන්තර වෙළඳාම අතිශය වැදගත්ය නමුත් එය දෙපාර්ශවයටම වාසි සහගත අයුරින් සිදුවිය යුතුය. එය එසේ නොවන්නේ නම් එවන් ගිවිසුම්වලින් ඵලක් නැත. ඉන්දියානුවන් කියනා හැටියට CEPA ගිවිසුම සකස් කර අවසන්ය, නමුත් තවමත් අරලිය ගහ මැදුරේ සේප්පුවට ඒ ලියැවිලි සිරවී ඇති හැඩය. ජනතාවට ගිවිසුමේ හොඳ නරක දැක සාකච්ඡා කරන්නට CEPA ගිවිසුමේ අන්තර්ගතය ජනතාවට ඉක්මනින්ම හෙළි කරන්නේ නම් මැනවි.

කෙසේ නමුදු මේ සියල්ල මධ්‍යයේ හාස්‍යයට කරුණ නම් දේශප්‍රේමීන් යැයි පෙනී සිටින, අධිරාජ්‍යවිරෝධීන් යැයි කියාගන්නා ජාතික හෙළ උරුමය, ජාතික නිදහස් පෙරමුණ වැනි පක්ෂ මේ සියල්ලටම “හුරේ” දමමින් මුනිවත රැකීමයි. වෙනදා තමන්ට වෙන සුළු දේටත් “අධිරාජ්‍යාවදී කුමන්ත්‍රණ” කියා රට දෙවනත් කරන කටවල් අද CEPA හමුවේ, ඉන්දියාවෙන් හා චීනයෙන් යැපීමේ ප්‍රතිපත්තිය හමුවේ නිහඬ වී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ සැබෑ ස්වරූපය රටටම පසක් කර දෙමිනි. මේ යන පාරේ ගියෝතින් ආසියාවේ ආර්ථික අධිරාජ්‍යයන් ගොඩ නගන්නට වෙර දරණ චීනය සහ ඉන්දියාව උවමනාවට වඩා අප රටට අත පොවනු ඇත. විදේශයන්ගෙන් රට සංවර්ධනයට සහය ලබා ගනීමේ වරදක් නැතත් හැම දෙයකටම රටවල් දෙකක් මත යැපීම රටටත් ජනතාවටත් හිතකර නොවන්නේය.

– හෙට්ටිගේ ඇන්. පෙරේරා, 2010 පොසොන්